Η ανθρωπότητα πορεύεται πια με μνήμη αμοιβάδας. Τίποτα δεν φαίνεται ικανό να κάνει μια χαραγματιά που να μείνει, να αφήσει ένα σημάδι που θα το δουν και οι επόμενες γενιές, να ξεπεράσει την εφήμερη εντύπωση και να αποκτήσει την διάσταση του κλασικού. Σπουδαίοι δίσκοι, ταινίες, βιβλία, παραστάσεις εμφανίζονται κι εξαφανίζονται σαν φαντάσματα σε στοιχειωμένο πύργο, όλα δημιουργούν μια εντύπωση φωτοβολίδας–απλώς μερικές έχουν πιο έντονο χρώμα και κρατάνε λίγο περισσότερο–, όλα όμως μετά από λίγο σβήνουν, σκεπάζονται από τη σκόνη του χρόνου που η δύνη της παραπληροφόρησης, της υπερπροσφοράς, της υπερπαραγωγής σηκώνει διαρκώς σε μεγάλες ποσότητες, ικανές να σκεπάσουν ακόμη και τα πιο σπουδαία. Με ταχύτητες ιλιγγιώδεις το «καινούργιο» παράγεται διαρκώς και όλοι τρέχουν πίσω απ’ αυτό λαχανιασμένοι, κανείς όμως δεν φαίνεται να συνδέεται πραγματικά με τίποτα. Πόσοι βάζουν να ξανακούσουν σπουδαία άλμπουμ που είναι περσινά ή προπέρσινα; Πόσοι «τολμάνε» να ανοίξουν κουβέντα για μια «παλιά» ταινία 4-5 χρόνων; Όλα πια είναι «φτιαγμένα» για να φτουράνε λίγο χρόνο, εξού και χαρακτηρισμοί όπως «ο καλύτερος μουσικός της γενιάς του» ή «ο καλύτερος ηθοποιός της γενιάς του». Ή είναι κάποιος καλός ή δεν είναι. Ο χρονικός περιορισμός είναι παντελώς άστοχος.
Πέρασα ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο ακούγοντας δύο σπουδαία άλμπουμ, που το καλύτερο που μπορούν να περιμένουν στις μέρες μας είναι να εμφανιστούν σε κάποιες λίστες με «τα καλύτερα της χρονιάς» και μετά να ξεχαστούν. Ειδικά αν πρόκειται για δουλειές που δεν προσφέρονται για να παιχτούν στο ραδιόφωνο –το οποίο έχει χώρο πια μόνο για το «εύκολο», το «ευχάριστο», το «radiofriendly», το «ανέμελο» και τις «επιτυχίες»– ούτε να ακουστούν στα μπαρ αλλά χρειάζονται πολλές και κατ’ ιδίαν ακροάσεις, τότε τα άλμπουμ αυτά είναι καταδικασμένα να αφήσουν ένα στίγμα πολύ λιγότερο έντονο απ’ αυτό που τους αναλογεί πραγματικά. Με ακροατές που έχουν συνηθίσει να ακούνε πια γρήγορα, εύκολα και πρόχειρα, στο δρόμο ή στο αυτοκίνητο, με mp3 την ώρα που μιλάνε στο τηλέφωνο, που δουλεύουν στον υπολογιστή, που μαγειρεύουν, τα πολυδιάστατα άλμπουμ που χρειάζονται προσοχή και αφοσίωση, είναι καταδικασμένα να δικαιωθούν πρόσκαιρα και να ξεχαστούν εύκολα.
Ο Aphex Twin με τo «Syro» (****) δημιουργεί ένα όμορφο, προσιτό, ποπ και ευχάριστο μουσικό ταξίδι που μπορεί να σε συντροφέψει είτε ταξιδεύεις στο γαλαξία είτε κάνεις μια βόλτα με το αυτοκίνητο. Ούτε πολύπλοκος, ούτε νεφελώδης και απρόσιτος, αλλά φιλικός, ευδιάθετος, με ήχους που δημιουργούν εικόνες και ατμόσφαιρες ή δονούν το σώμα με drum ‘n’ bass, δικαιώνει απολύτως όσους πιστεύουν στο χάρισμα του. Κι αν ο Aphex Twin κάνει «μία άνετη κι επαγγελματική νίκη» αλλά μας έχει εντυπωσιάσει και περισσότερο, το: «You ‘re Dead» (*****) του Flying Lotusείναι ένα ακόμη αριστούργημα, ένα συναρπαστικό ταξίδι που κρατάει μόλις 38 λεπτά συνδεδεμένα με την αιωνιότητα. Αισθάνθηκα ακούγοντάς το όπως στα νιάτα μου όταν ανακάλυπτα τον Frank Zappa, τον Sun Ra, τους Funkadelic, τον MilesDavis (με τον οποίο, όπως έχει πει, θέλει να κοντραριστεί) ή τον Coltraneμε τον οποίο (δικαίως) τον συνδέουν συγγενικοί δεσμοί. Δύο άλμπουμ που φέτος θα είναι –πιθανότατα– στις λίστες της χρονιάς. Του χρόνου όμως; Αλήθεια, θυμάται κανένας το «Yeezus»του Kanye West;
12°
