Ο Πάνος Κατσιμίχας συναντιέται με τα Κίτρινα Ποδήλατα για τρία Σάββατα στη μουσική σκηνή Passport στον Πειραιά. Εδώ ξεκινά η σύμπραξη δύο διαφορετικών γενιών που θα δημιουργήσει μια σειρά από κοινές εμφανίσεις με το όνομα «Nice n' Εasy Tour 2014-2015». Με ιστορία τεσσάρων δεκαετιών που ξεκίνησε μαζί με τον αδελφό του Χάρη ο Πάνος Κατσιμίχας θα συναντηθεί στη σκηνή με τα δύο αδέρφια Γιώργο και Αλέξανδρο Παντελιά και τη δική τους 15ετή πορεία. Λίγο πριν την έναρξη της nice n' easy αυτής συνύπαρξης έχουν μερικές ωραίες ιστορίες να μοιραστούν με την Athens Voice.
ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ
Ποια από τα τραγούδια σας θεωρείτε ότι ταιριάζουν στη σημερινή εποχή; Σίγουρα ταιριάζουν κατ'αρχάς, τα καθαρόαιμα πολιτικά τραγούδια, όπως «Για ένα κομμάτι ψωμί», η «Μοναξιά του σχοινοβάτη», το «Ανθρωπάκι», το «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον»,οι «Τρύπιες σημαίες», «Αν είσαι Θεός» κλπ κλπ.... Πέρα από αυτά, πιστεύω ότι πάντα είναι επίκαιρα τα μελοποιημένα ποιήματα και φυσικά τα «ερωτικά» που όπως καταλαβαίνεις, είναι.....παντός καιρού.
Θυμάσαι κάποιο περίεργο συμβάν από την εποχή των συναυλιών σας με τον Χάρη; Ένα καλοκαίρι (το 1991) παίζαμε Ιούλιο μήνα με 42 βαθμούς στο Κηποθέατρο Αλκαζάρ, στη Λάρισα. Κάναμε τη συναυλία, κόσμος πολύς, όλα ωραία και καλά, είπαμε «καληνύχτα» και κατευθυνθήκαμε προς τα καμαρίνια. Όπως βαδίζω σκυφτός στο διάδρομο, με μία πετσέτα στο κεφάλι, ακούω πίσω μου το Χάρη να φωνάζει : «Πάνο πρόσεχε!» Γυρίζω και βλέπω έναν περίεργο τύπο, κίτρινο σαν το λεμόνι, με στρατιωτική φόρμα, να έρχεται μισό μέτρο πίσω μου, κρατώντας μια ξιφολόγχη. Ο Θεός έβαλε το χέρι του και ακριβώς δίπλα μου, ήταν ο οδηγός του λεωφορείου, ένας καλόψυχος γίγαντας, (πρώην παλαιστής) που άρπαξε τον τύπο και τον κόλλησε μπρούμυτα στο δάπεδο. Ήρθε ένα περιπολικό, τον πιάσανε και όταν τον ρώτησε ο αστυνομικός «γιατί ρε κερατά» πήγες να τον σφάξεις τον άνθρωπο, εκείνος ούρλιαζε και έλεγε: «γιατί τον αγαπάω, είναι αδερφός μου». Δεν έκανα μήνυση, δε ρώτησα ποιος ήταν, το άφησα το γεγονός να πάει στο διάολο. Ούτε ξέρω τι απέγινε. Σίγουρα το παλικάρι είχε ψυχικά ζητήματα. Εκείνο το βράδυ κατάλαβα, ότι αυτό το επάγγελμα δεν έχει καθόλου πλάκα. Βαρέα και ανθυγιεινά, του κερατά!
Γεννημένος μαζί με τον Χάρη στην Αθήνα και έχοντας ζήσει το κέντρο της πόλης πως σου φαίνεται η εικόνα της σήμερα και πως φαντάζεσαι ή οραματίζεσαι το μέλλον; Δεν έχω ζήσει τη γερμανική κατοχή, αλλά από τις παλιές ταινίες, τα ντοκιμαντέρ και τις διηγήσεις των γονιών μου, νομίζω ότι κάπως έτσι, πρέπει να ήταν τότε η Αθήνα… Αυτή η ερήμωση, η μιζέρια και η απελπισία του κέντρου της πόλης που γεννήθηκα, μεγάλωσα κι αγάπησα, μου θολώνει το μυαλό. Δεν κατεβαίνω καθόλου στο κέντρο. Δε μπορώ. Είναι σαν να έχουμε χάσει κάποιον πόλεμο και είμαστε υπό κατοχή. Όσο για το μέλλον, πώς να το φανταστώ? Blood, sweat and tears... Θα χρειαστεί πολύ μυαλό, πολύς κόπος και τόνοι συνεννόησης, από πλευράς όλων, για να βγούμε από αυτό το κάτεργο. Έχουμε τη στοιχειώδη λογική και το τσαγανό να το κάνουμε; Εννοώ, εμείς οι Έλληνες μεταξύ μας. Τους ξένους άστους. Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους.
Mια μικρή ιστορία από τα γραψίματα του «Ζεστά Ποτά»… Ένα βράδυ (Ιανουάριος 1985), γράφαμε στο στούντιο Sierra, στη Μεσογείων, το τελευταίο τραγούδι, για να τελειώσουμε τα «Ζεστά Ποτά», δηλαδή το «Γέλα πουλί μου». Είχε γραφτεί η ορχήστρα, η ώρα ήταν 12 παρά πέντε τα μεσάνυχτα και μας λέει ο ηχολήπτης, ο Άκης Γκολφίδης, «Παιδιά μπείτε μια στιγμή να το πείτε πρόχειρα, μια κι έξω και αύριο το απόγευμα το λέτε κανονικά. Έχουμε πέντε λεπτά μέχρι να έρθουν οι επόμενοι». Ξεκινήσαμε με τη γνωστή a capella διφωνία «μου φαίνεται σαν να'ναι χθες...» και τη στιγμή που μπαίνω μόνος μου και αρχίζω να λέω το «Τίποτα δεν έχει αλλάξει....», βλέπουμε να ανοίγει η πόρτα και να μπουκάρουν στο control room, καμιά δεκαπενταριά άτομα. Μουσικοί, τραγουδιστές, συνθέτες, δε θυμάμαι ποιος έγραφε μετά από μας, αλλά γινόταν χαμός. Μας είδε ο Γκολφίδης που αναρωτιόμασταν αν πρέπει να σταματήσουμε και μας λέει από τα ακουστικά. « Δεν ακούω τίποτα, αλλά συνεχίστε και ....τo τραγουδάτε πάλι αύριο με την ησυχία σας». Μπήκαμε στο ρεφρέν, ενώ στο control room, γινόταν της πουτάνας. Χειρονομούσαν, μιλάγανε, φωνάζανε , ούτε είχαν πάρει χαμπάρι, ότι κάποιοι μέσα προσπαθούσαν να τραγουδήσουν. Το ρίξαμε και μεις στην τρελή και είπαμε όλο το ρεφρέν (Γέλα πουλί μου γέλα) μέσα σ'αυτό το χαμό. Από όλο αυτό το πλήθος, θυμάμαι μόνο (δεν ξέρω γιατί), το Λάκη τον «Ρεβέρ« Παπαδόπουλο άκρη άκρη στο τζάμι, με τα χέρια πίσω, να μας κοιτάει επίμονα. Μάλλον ήταν ο μόνος που είχε πάρει χαμπάρι τι γινότανε. Τελείωσε όλο αυτό, φύγαμε, και την επόμενη μέρα το απόγευμα, πήγαμε στο Sierra, για να πούμε ξανά το τραγούδι, ώστε να γίνει η μίξη και να τελειώσει ο δίσκος. Ήταν εκεί ο Γιάννης ο Σπάθας και ο Νίκος ο Αντύπας. Όπου ξαφνικά μας λέει ο Γκολφίδης. Καλώς τους. Για καθίστε και ακούστε κάτι. Και μας βάζει κανονικά μιξαρισμένο το τραγούδι, με τις χθεσινοβραδινές φωνές. Δεν ξέρω τι έγινε και πώς το κάναμε, αλλά δε χρειάστηκε να τραγουδήσουμε ξανά. Το τραγούδι ήταν εντάξει και ήταν οι φωνές που άκουσαν όλοι επισήμως όταν βγήκαν τα Ζεστά Ποτά. Ήταν οι φωνές που είχαμε τραγουδήσει το προηγούμενο βράδυ με την ψυχή στο στόμα. Μια κι έξω.Τι κάνει η πουτάνα η ανάγκη… Μερικές φορές σπρώχνει την ψυχή, να κινήσει και βουνά. Τελειώνοντας όμως, πρέπει να διευκρινίσω, ότι έτσι κι αλλιώς, δεν υπήρχε η πολυτέλεια τρίτης προσπάθειας για τις φωνές. Άντε να τραγούδαγες το κάθε τραγούδι μια δυο φορές το πολύ και πάμε για το επόμενο. Δηλαδή ή τώρα ή ποτέ. Αλά παλιά. Εξάλλου, ο δίσκος ήταν low budget για την εταιρεία και η όλη ηχογράφηση, κράτησε μαζί με τη μίξη, 75 ώρες.
Ποια είναι τα πράγματα και οι ιδέες που σας ενδιαφέρουν πραγματικά σήμερα; Κατά έναν παράδοξο τρόπο, τα ενδιαφέροντα και οι αναζητήσεις μου σήμερα, είναι ποιοτικά ίδιες, με εκείνες που με έκαιγαν στην εφηβεία, τότε που άρχισα να θέτω στον εαυτό μου, τα κρίσιμα «γιατί». Τώρα, μετά από μισό και βάλε, αιώνα ζωής, στην πλάτη μου, αυτό που με ενδιαφέρει είναι η ουσία των πραγμάτων. Οποιαδήποτε ιδέα, οποιοδήποτε έργο με πείσει, ότι παλεύει να εκφράσει κάτι ουσιώδες και αληθινό, του δίνω το χρόνο και την προσοχή μου. Αλλιώς....γεια χαρά...Όλα πλέον παίζουν μέσα μου σ' αυτό το επίπεδο.
Ποιο τραγούδι θα ήθελες να έχεις γράψει; Το «Fire and Rain» του James Taylor.
Τι θα έκανες διαφορετικά αν γύριζες πίσω το χρόνο; Δεν θα ξεκινούσα να κάνω αυτή τη δουλειά που κάνω, αν πρώτα δεν εξασφάλιζα, ότι έχω δύο δικηγόρους να πηγαίνουν μπροστά μου και δύο λογιστές να προσέχουν την πλάτη μου.
KITΡΙΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ
Μεγαλώσατε ή προτιμάτε να μείνετε στα 16; Ας πούμε πως μεγαλώσαμε αρκετά, ώστε να έχουμε πλέον μια αυξημένη ανάγκη και κυρίως ευθύνη, να προσέξουμε εμείς με τη σειρά μας τη σημερινή νέα γενιά. Πιστεύουμε πως, πλέον, όλοι μας έχουμε συνειδητοποιήσει, ότι οφείλουμε ως λαός να αλλάξουμε νοοτροπίες, να εγκαταλείψουμε επιτέλους τις κοντόφθαλμες, ματαιόδοξες συμπεριφορές που αναζητούν εύκολα και άγονα το πολυπόθητο αιώνιο βόλεμα. Γιατί όχι; Να νιώσουμε κι εμείς οι ίδιοι, 16αρηδες αν χρειαστεί.. αρκεί να συντονιστούμε με τις αγωνίες και τις ανησυχίες τους, σε ένα τοπίο διαλυμένο, για το οποίο η ίδια η γενιά αυτή δεν ευθύνεται καθόλου. Δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες, ούτε χρόνος για να ξοδευτεί άλλη μια γενιά μακριά απ' αυτόν τον τόπο. Τα μηνύματα των τραγουδιών μας στο τελευταίο album με «σημαία» του το ομώνυμο «Ετών 16», προσπαθούν να απλωθούν ακριβώς σε όλους εμάς, που καλούμαστε να πάρουμε επιτέλους σωστές αποφάσεις και να κάνουμε εκείνες τις επιλογές, που θα έχουν ως σκοπό να ετοιμάσουμε το έδαφος για την πιο ικανή και πιο πληροφορημένη γενιά που υπήρξε ως τώρα.. γιατί.. το μέλλον το έχουμε δανειστεί από αυτά τα παιδιά.. τους ανήκει..
Υπάρχουν στιγμές διαφωνίας μεταξύ σας στο γράψιμο των τραγουδιών; Φυσικά και υπάρχουν.. γιατί αναγνωρίζοντας ο ένας στον άλλον, αλλά και ο καθένας στον εαυτό του, το γεγονός πως η μουσική οπτική του ματιά αναζητεί αναμφισβήτητα το καλύτερο δυνατό για τη μπάντα μας, δεν κρατάμε όπως θα συνέβαινε πιθανώς σε ένα άλλο συγκρότημα, τυπικούς «νόμους» διακριτικότητας στην έκφραση των σκέψεών μας. Ούτε χρειάζεται να κρατηθούν μεταξύ μας οποιεσδήποτε διπλωματικές ισορροπίες. Είναι δηλαδή όλες οι σκέψεις πάντα ανοιχτές στο πεδίο δράσης, αληθινές δίχως σμιλευμένες γωνίες. Αυτό, απ' τη μια φέρνει μεν διαφωνίες, αλλά αμέσως έρχεται και επικρατεί ο αλληλοσεβασμός, η άριστη μεταξύ μας σχέση και κυρίως η κοινή φιλοσοφία και οι κοινοί λόγοι για τους οποίους κάνουμε μουσική. Κι αυτά μετατρέπουν τελικά τις όποιες διαφωνίες, σε άκρως δημιουργικές και γόνιμες συζητήσεις. Τελικά οι μεγαλύτερες μουσικές, και όχι μόνο, διαφωνίες μας, πάντα γίνονται δυνατές γέφυρες που μας ενώνουν.
Τι ονειρευόσασταν να δημιουργήσετε όταν ξεκινήσατε και ποιοι είναι σήμερα οι στόχοι σας; Εμείς κατ΄αρχάς, θελήσαμε στα πρώτα βήματά μας, να δούμε αν το ίδιο το κοινό, ο κόσμος που θα μας άκουγε, καθώς και η μουσική οικογένεια, θα έβρισκαν κάτι σε εμάς, ώστε να κερδίσουμε το δικαίωμα να συνεχίσουμε.. κι αφού αυτό νιώσαμε πως συνέβη, μετατρέψαμε όλη τη ζωή μας σε μια προσπάθεια να προσφέρουμε αν είναι δυνατόν κι εμείς κάτι θετικό ως έργο στη φωτεινή πλευρά της δισκογραφίας.. Πριν τολμήσουμε να ονειρευτούμε,πρώτα ορκιστήκαμε αγάπη μεταξύ μας, πίστη και αφοσίωση στα πιστεύω μας και στην ηθική μας. Υποσχεθήκαμε συνέπεια, σκληρή δουλειά και μελέτη και όλη εκείνη την «ξεροκεφαλιά» που απαιτείται, ώστε να πούμε τα «όχι» μας, στις «σειρήνες» των εποχών.. Στη συνέχεια ,απλά δεν βάλαμε ταβάνι ποτέ στα όνειρά μας.. κι ούτε θα βάλουμε ποτέ.. αλλά πιστεύουμε πως όλα τα παραπάνω θωρακίζουν κάποιον, ώστε να ονειρευτεί με ελπίδα και με καλές πιθανότητες να ζήσει τα όνειρά του.. κανείς δε χαρίζει ούτε υλοποιεί όνειρα..πρέπει να τα ζωντανέψεις εσύ ο ίδιος. Όσο για τους στόχους που έχουμε αυτή την περίοδο.. όταν συνεργάζεσαι με έναν Κατσιμίχα, θα είναι λάθος να βάλεις άλλο στόχο εκτός απ' το να ευχαριστηθείς και να ζήσεις έντονα την υλοποίηση ενός ονείρου σου και να μάθεις πολλά απ' αυτή τη σύμπραξη… κι εμείς αυτό σκοπεύουμε να κάνουμε......
Τελικά μόνο η αγάπη μένει; Η αγάπη εμπνέει.. η αγάπη δυναμώνει τους ανθρώπους.. κρύβεται πίσω απ την αγνή δημιουργία.. κρύβεται πίσω από ένα χαμόγελο.. η αγάπη τελικά πηγαίνει τον κόσμο παρακάτω.. ακόμη και πίσω από ένα μεγάλο μίσος μπορεί να κρύβεται αγάπη. Αλλά, το πιο σημαντικό απ' όλα, είναι πως η αγάπη ξέρει να συγχωρεί… κι όταν ο άνθρωπος ξέρει να συγχωρεί, τότε έχει νικήσει τον ματαιόδοξο εαυτό του, έχει δαμάσει τον άγονο εγωισμό του, έχει πετύχει τον αυτοσεβασμό, άρα και το σεβασμό προς το συνάνθρωπό του.. Τότε ο άνθρωπος έχει πετύχει την υπέρβαση και το ειδικό του βάρος κρατάει τις ισορροπίες σε αυτόν τον κόσμο.
Εξακολουθείτε να την βλέπετε «Όμορφη Πόλη» την Αθήνα; Την Αθήνα την αγαπάμε όπως και να' χει και οφείλουμε να την αγαπάμε και να προσπαθούμε το καλύτερο γι' αυτήν.. Ο κάθε τόπος και η κάθε πόλη στο πέρασμα της ιστορίας είναι ο καθρέπτης του κόσμου που γεννά και φιλοξενεί ανά περίοδο.. Έτσι..υπήρξαν Αθηναίοι που την έκαναν κοιτίδα πολιτισμού και σημείο αναφοράς ανά τους αιώνες, υπήρξαν και Αθηναίοι που αμαύρωσαν την υπόστασή της, ως πρωτεύουσας του κόσμου. Η ίδια η πόλη, όσο μεγάλη ιστορία κι αν κουβαλά, δε μπορεί «αυτόφωτα» να διαμορφώσει τη μορφή και το επίπεδό της..αφήνεται στους ανθρώπους να την αναδείξουν. Εμείς την αγαπάμε πάντα και αν καμιά φορά μας ταλαιπωρεί και θέλουμε να φεύγουμε μακριά της, είναι μόνο για να μας λείψει και να ξαναγυρίσουμε κοντά της..
Συναυλίες ή στούντιο; Το καθένα έχει τις όμορφες στιγμές του, μας γεμίζει με εμπειρίες και μας φορτίζει συγκινησιακά.. Στο studio ζωντανεύουν οι σκέψεις και η μουσική έκφρασή μας. Εκεί διαμορφώνεται και παίρνει την τελική του μορφή, κάτι που γεννιέται ως ανάγκη και ως ανησυχία μέσα μας. Εκεί μπορεί ένας δημιουργός να αποτυπώσει ιστορικά μια μουσική πρόταση, που ίσως στο μέλλον να οδηγήσει γενιές.. Στο studio αποτυπώνεται η ωριμότητα του δημιουργού και η εξέλιξή του με το πέρασμα του χρόνου.. Αλλά.. όπως και να 'χει, η πεμπτουσία της τραγουδοποιίας είναι οι ζωντανές εμφανίσεις. Εκεί ο κάθε συνθέτης, τραγουδοποιός, ερμηνευτής δε μπορεί να δείξει παρά μόνο όλη του την αλήθεια, να ταυτιστεί με τα τραγούδια του και δε μπορεί να κρυφτεί ούτε απ' τον ίδιο του τον εαυτό. Η δική μας μπάντα έχει καθαρά συναυλιακό χαρακτήρα και επάνω στη σκηνή μπορεί να δείξει την αλήθεια της στο επίπεδο που εμείς επιθυμούμε, με τους όρους τους δικούς μας, μακριά απ' το σύστημα και τον πήχη, εκεί που εμείς οι ίδιοι οριοθετούμε.. Για εμάς η λογική με την οποία θα μπούμε studio είναι, ειδικά τα τελευταία χρόνια, άμεσα συνυφασμένη με την live εκτέλεση των albums πριν και μετά την τελική μορφή και ηχογράφησή τους.
Info: Passport, Καραΐσκου119, Πλατεία Κοραή, Πειραιάς, 2104296401. Έναρξη 21.30. Είσοδος €12 με μπύρα ή κρασί στο μπαρ, €20 με ποτό σε τραπέζι. Προπώληση Public, 11876, Παπασωτηρίου, Seven Spots, viva.gr Τα Σάββατα 15,22&29/11
12°
