Η Kid Moxie μιλάει για τη συνεργασία της με τους Depeche Mode

Τα bullets της Έλενας Χαρμπίλα aka Kid Moxie στη μουσική βιομηχανία αυξάνονται ολοένα και περισσότερο. Συνεργάστηκε με τον Αλ Πατσίνο, τον Άντζελο Μπανταλαμέντι, τον Ντέιβιντ Λιντς, έντυσε με τραγούδια της το «Maestro» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, έγραψε τη μουσική για το σήμα της MGM και τώρα η μπάντα που λάτρεψε στην εφηβεία της, οι Depeche Mode, αφού άκουσε τον προηγούμενο δίσκο της «Better Than Electric» και τη διασκευή της Kid Moxie για το «Creep» των Radiohead, την προσέγγισε για να διασκευάσει το τραγούδι «Wagging Tongue» από το φετινό άλμπουμ «Memento Mori».

Έχοντας πουλήσει πάνω από 100 εκατομμύρια αντίτυπα και έχοντας παίξει ζωντανά για περισσότερους από 35 εκατομμύρια θαυμαστές παγκοσμίως, οι Depeche Mode παραμένουν μέχρι και σήμερα μία από τις πιο επιδραστικές μπάντες στην ιστορία της μουσικής (δείτε εδώ το εξώφυλλο που σχεδίασε ο Martin Lee Gore των Depeche Mode για την ATHENS VOICE τον Οκτώβριο του 2005). Και σίγουρα η πιο σημαντική για αυτό το μεγάλο ιδίωμα που λέγεται synth pop. Η Έλενα Χαρμπίλα aka Kid Moxie παρουσιάζει τη δική της εκδοχή στο «Wagging Tongue» και μιλάει για πρώτη φορά για τη συνεργασία της με τους Depeche Mode στην ATHENS VOICE.

H Kid Moxie μοιράζεται την ιστορία πίσω από τη συνεργασία της με τους Depeche Mode για το τραγούδι «Wagging Tongue»

«Με μεγάλη έκπληξη άνοιξα τα mail μου ένα πρωί και είδα ότι ο μάνατζερ μου, μου είχε προωθήσει μια πρόταση συνεργασίας… από την αγαπημένη μου μπάντα. Αγαπημένη από τότε που με θυμάμαι στο λύκειο να ακούω για πρώτη φορά το “Enjoy The Silence” και να νιώθω κάτι πρωτόγνωρα δυνατό και διαφορετικό  (ένα συναίσθημα που ακόμα να σβήσει.)

Η πρόταση ήταν να φτιάξω τη δική μου εκδοχή στο κομμάτι τους “Wagging Tongue” και ταυτόχρονα -“αν με ενδιέφερε”- να το πω μαζί τον Dave Gahan ως ντουέτο (!) Είχαν ακούσει τον τελευταίο μου δίσκο “Better Than Electric” καθώς και τη διασκευή που είχα κάνει στο “Creep” των Radiohead και ήθελαν κάτι παρόμοιο. Μου ζήτησαν να πάρω το κομμάτι τους και να το “κάνω δικό μου”.

Φυσικά και μου φάνηκε σουρεαλιστικό. Ήξερα επίσης ότι δεν κάνουν σχεδόν ποτέ ντουέτα (με εξαίρεση τον Johhny Cash και την Goldfrapp), οπότε μου φάνηκε διπλά απίστευτο.  Σκέφτηκα κατευθείαν τον εαυτό μου γύρω στα 16 να ακούω τα κομμάτια τους και πώς μου έμοιαζαν τότε σαν κάτι μακρινό και άπιαστο και πώς ξαφνικά αυτό το άπιαστο είχε πλέον έρθει πολύ πιο κοντά. (Ε ναι, ήταν κάπως συγκινητικό.)

Τους υποσχέθηκα ότι θα τους έχω μία cinematic / neon noir εκδοχή του κομματιού μέσα στις επόμενες τρεις εβδομάδες, όπως και έγινε.

Η επόμενη έκπληξη ήρθε όταν τους έστειλα την ιδέα μου και η αντίδραση τους ήταν τόσο θερμή που δε ζήτησαν ούτε μία αλλαγή, αλλά πήραν το κομμάτι ακριβώς όπως ήταν. Μου έκανε πολύ εντύπωση που μου έδειξαν τόση εμπιστοσύνη και δημιουργική ελευθερία καθ’ όλη τη διάρκεια τη συνεργασίας μας.

Από τότε που άκουσα για πρώτη φορά Depeche Mode άλλαξε ο τρόπος που ακούω μουσική αλλά ταυτόχρονα και ο τρόπους που γράφω μουσική. Πολλοί θα έλεγαν ότι μια τέτοια συνεργασία είναι επαγγελματικό highlight αλλά εγώ το κατατάσσω στα προσωπικά highlights μου, λόγω της πολύ προσωπικής σχέσης που είχα πάντα με τα τραγούδια τους. Τραγούδια που ήταν, είναι και θα συνεχίσουν να είναι μεγάλο μέρος του σάουντρακ της ζωής μου».