Ο Nick Cave ζητά από τους fans να φτιάξουν το δικό τους best of με τα τραγούδια του
Ο Nick Cave ζητά από τους φίλους του να φτιάξουν λίστες με ένα δικό του –δικό τους– «Best οf». Ή αλλιώς, η τέλεια ευκαιρία να είσαι απόλυτα υποκειμενικός.
Ο Louis Theroux είναι ένας δημοσιογράφος που ειδικεύεται στην παρατήρηση κοινωνικών φαινομένων – από alt-right κινήματα και μαύρους εθνικιστές μέχρι εγκληματικές συμμορίες στο Lagos και σαϊεντολόγους. Επίσης, έχει κάνει μερικές εκατοντάδες συνεντεύξεις στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση και σε podcast από κάθε είδος ανθρώπων που μπορεί να φανταστεί κάποιος, από σκηνοθέτες και μουσικούς μέχρι porn stars και κωμικούς. Μάλιστα, υπάρχει ένα μεγάλο κοινό που παρακολουθεί φανατικά τις συνεντεύξεις του, όχι εξαιτίας του καλεσμένου αλλά εξαιτίας του παρουσιαστή.
Πρόσφατα, έκανε μια συνέντευξη με τον Nick Cave, με αποτέλεσμα ο Cave να λάβει μια σειρά από mail που του ζητούσαν να δώσει κάποιες γενικές κατευθύνσεις για το έργο του και να προτείνει μερικά τραγούδια με τα οποία ένας νέος ακροατής θα μπορούσε να ξεκινήσει. Στο τεύχος 243 των απαντήσεων στο κοινό των Red Hand Files, ο Nick Cave ζητάει από τους αναγνώστες-ακροατές του λίστες με τα κατά τη γνώμη τους «Best οf» της καριέρας του.
Στους Aotearoa, Adrian και Daphne, που τον ρωτούν, απαντά: «Φοβάμαι ότι δεν νομίζω ότι είμαι το σωστό άτομο για να σας βοηθήσω να περιηγηθείτε στη μουσική μου. Η σχέση μου με τα τραγούδια μου είναι υπερβολικά μπερδεμένη με την ιστορία τους και δεν καταλαβαίνω ποια είναι τα καλά και ποια όχι. Για παράδειγμα, νομίζω ότι το “Brompton Oratory”, το οποίο ηχογραφήθηκε με τη μία σ’ ένα Casio που βρήκα σε ένα κατάστημα με ελαττωματικά μηχανήματα, είναι πολύ καλύτερο τραγούδι από το “Mercy Seat”, το οποίο πήρε μήνες για να γραφτεί, εβδομάδες για να ηχογραφηθεί και είχε άπειρους παραγωγούς για να κάνουν τη μίξη. Για πολλούς απελπισμένους λόγους, νομίζω ότι το “Ghosteen” είναι, από κάθε άποψη, ο καλύτερος δίσκος που έχουν κάνει ποτέ οι Bad Seeds, ωστόσο το τραγούδι που αγαπώ περισσότερο είναι πιθανώς το “Sad Waters” από “Your Funeral, My Trial”. Νομίζω ότι πρόκειται ίσως για το καλύτερο πρώιμο τραγούδι των Bad Seeds, κυρίως λόγω του εξαιρετικά εκκεντρικού παιξίματος του Blixa Bargeld στην κιθάρα». Ο Cave φέρνει αρκετά ακόμα παραδείγματα τραγουδιών που θεωρεί σημαντικά και τραγούδια που δεν θεωρεί τόσο σπουδαία. Στο τέλος όμως, γράφει: «Αλλά όλα αυτά είναι άκρως υποκειμενικά, εξαιρετικά μπερδεμένα και εντελώς αμφισβητήσιμα. Ξέρω ότι πολλοί φανατικοί οπαδοί του Nick Cave εκεί έξω, που έχουν κατακτήσει μια σκληρά κερδισμένη κατανόηση της μουσικής μου, θα διαφωνούσαν με πολλά από αυτά τα πράγματα». Ο Cave κλείνει το θέμα ως εξής: «Αναρωτιέμαι αν οι φίλοι θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν γράφοντας μια λίστα με 15 τραγούδια ενός “Best of” για τον Nick Cave».
Η λίστα που έφτιαξα δεν είναι ένα «Best οf…» με την έννοια που θα ήθελε ο Cave. Δεν είναι μια μέθοδος για να γνωρίσει κάποιος τη μουσική του. Αντίθετα, είναι μια εντελώς υποκειμενική συλλογή τραγουδιών που συνδέονται με τη δική μου προσωπική συγκίνηση. Δεν έχω κάνει καμία απόπειρα να παρουσιάσω όλες τις πτυχές του έργου του Nick Cave. Αν έχω κάνει μια προσπάθεια, αυτή έγκειται στο να αποφύγω τα πιο γνωστά –στο ευρύτερο κοινό– τραγούδια του με εξαίρεση αυτά που στάθηκε autobiographically –όπως θα έλεγε και ο Rob από το «High Fidelity»– αδύνατο να μείνουν έξω.
Στο «Saint Huck» ο BlixaBargeld παίζει λες και βαράει για τους Neubauten, στο «Where The Wild Roses Grow» είναι για τα γούστα μου καλύτερος από την Kylie και στο δεύτερο μέρος του «Do You Love Me?» δίνει τις σωστές απαντήσεις («Yes, I love you, you are handsome»). Το «Knockin’ On Joe» είναι ο ορισμός των σπασμένων σύγχρονων blues, το «The Sorrowful Wife» ένας ύμνος στη δύναμη της γυμνής, ολομόναχης, εμμονικής νότας. Το «Slowly Goes The Night» είναι το απόλυτο τραγούδι για τον χωρισμό, το «Jαck The Ripper» για τη λύσσα και το «Lay Me Low» για την κηδεία, τη δική μου κηδεία ας πούμε.
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
8°
