Βρήκαμε την άνοιξη το κατακαλόκαιρο με τον Μάριο Ψαριανό

«Δεν αντέχω άλλο σου λέω, θα πάω στη Γαύδο να μαζεύω κοχύλια»! Κάπως έτσι ξεκίνησε η συνέντευξη, ή μάλλον συζήτησή μας με τον Μάριο Ψαριανό, καθώς γνωριζόμαστε καιρό και μπορώ να σας εγγυηθώ πως λατρεύει να παραπονιέται. Με τον γάτο του το Θέμη να νιαουρίζει ασταμάτητα, καθίσαμε στο μπαλκόνι του στην Κυψέλη, και άρχισε να μου εξιστορεί παιδικές αναμνήσεις, μελλοντικά σχέδια και πως πιστεύει πως όσο και αν η ζωή δεν συμφωνεί με τα πλάνα μας, εμείς πρέπει να της πηγαίνουμε κόντρα, γιατί όπως λένε και οι στίχοι του, «η ζωή είναι ρουλέτα». Με πυξίδα του τον έρωτα, τη δημιουργία την ελευθερία μας συστήνει στο πρώτο κομμάτι από τον δίσκο του, και μας βεβαιώνει ότι δεν είναι τόσο γλυκανάλατος όσο φαίνεται από τους στίχους του, απλώς θέλει να ξορκίσει το κακό. Και πού το κακό σε αυτό; Με στίχους, μουσική επιμέλεια, παραγωγή και διαφήμιση όλα να περνούν από το χέρι του, παραδέχεται την τελειομανία του, τις δυσκολίες του να είσαι ανεξάρτητος καλλιτέχνης και την ανάγκη του παρόλα αυτά να στύψει τα σύννεφα και να πιεί νερό. Αθεράπευτα ρομαντικός αλλά και απόλυτα ρεαλιστής, μας ξεναγεί στην άνοιξη μέσα από τα μάτια του, με ένα βίντεο κλιπ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τσιλιφώνη, γεμάτο πιρουέτες αλλά και τον Φοίβο Δεληβοριά.

Ο Μάριος Ψαριανός μιλάει στην ATHENS VOICE για το νέο του single «Άνοιξη Μπες»

Πες μου λοιπόν το life story σου σε τρεις προτάσεις. Πού γεννήθηκες και πού μεγάλωσες;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κυψέλη, και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου διαδραματίζεται εδώ. Για να καταλάβεις δεν έχω ούτε χωριό, πρέπει να είμαι ο μόνος Έλληνας που αγοράζει το λάδι του. Ο Μάλαμας έχει ένα στίχο που λέει «Δεν γνωρίζω νησιά, ούτε λύνω πανιά, για ταξίδια δεν βγάζω μιλιά», είμαι ξεκάθαρα εγώ αυτό!

Ένας Κυψελιώτης χωρίς χωριό λοιπόν, αλλά μεγαλωμένος σε μουσική οικογένεια, καθώς το όνομά σου φέρει μια κληρονομιά. Πες μου μια παιδική ανάμνηση που σε συντροφεύει.
Ποτέ μου δεν συνειδητοποίησα ότι προέρχομαι από μια μουσική οικογένεια, μάλλον θεωρούσα αυτονόητο τον έρωτα που ανέκαθεν είχα με την τέχνη. Μικρός ήμουν γαμάτος, τραγουδούσα πολύ καλύτερα στα 5 μου θέλω να ομολογήσω. Για την ακρίβεια στα 7 μου αρνούμουν κατηγορηματικά κάθε σχέση με τη μουσική. Θυμάμαι ο πατέρας μου να με παίρνει μαζί του στα soundcheck, αλλά ίσως η αγαπημένη μου στιγμή να ήταν όταν τραγουδούσαμε μαζί.

Ο πατέρας σου εκτός από το έναυσμα για να ασχοληθείς με τη μουσική ήταν και ένας δάσκαλος για εσένα; Και με αφορμή αυτή την ερώτηση, ποια είναι η γνώμη σου για τον νεποτισμό στον χώρο του θεάματος;
Οι γονείς μου χώρισαν όταν γεννήθηκα για αυτό και τον πατέρα μου δεν τον έβλεπα σε καθημερινή βάση, αλλά είχαμε πραγματικά πολύ καλή σχέση. Δεν με βοήθησε έμπρακτα γιατί δεν ήθελε να ανακατευτεί στην καριέρα μου, πιο πολύ για να μου δώσει την ελευθερία να κάνω ότι θέλω, αλλά ήταν πραγματικά πολύ περήφανος. Με μύησε στη μουσική κουλτούρα, αλλά ήταν πολύ αυστηρός. Όσον αφορά το νεποτισμό είμαι υπερ του να χρησιμοποιεί ο καθένας τα μέσα που του βρίσκονται. Εγώ παρά το έργο του πατέρα μου, επειδή ήταν πολλά χρόνια ανενεργός δεν επωφελήθηκα κάπως ούτε στο ελάχιστο. Πραγματικά δεν το κρίνω καθόλου υπάρχουν παραδείγματα που τα παιδιά είναι εξίσου αξιοθαύμαστα με τους γονείς.

Φοβόσουν ποτέ την έκθεση, έστω και μικρός;
Μέναμε με τους φίλους μου στην ίδια πολυκατοικία από μωρά, και fun fact είχαμε σπάσει στο μπαλκόνι ένα από αυτά τα κλασικά μικρά τζαμάκια, και μπουσουλούσαμε από τη μια αυλή στην άλλη. Που κολλάει αυτό με την έκθεση; Κάναμε συναυλίες για τους ενοίκους της πολυκατοικίας και ήταν η καλύτερη μου! Η έκθεση είναι σαν να είσαι στην άκρη του βατήρα με μια παγωμένη θάλασσα από κάτω. Φοβάσαι πάντα πολύ, αλλά η απόλαυση μετά είναι ασύγκριτη, είναι αέναη αυτή η αδρεναλίνη. Αέναη και αστεία η άρνηση που έχω 5 λεπτά πριν ανέβω στη σκηνή όσο κουλ και να στο παίζω τώρα.

Μέσα στον Μάιο έβγαλες ένα ολοκαίνουριο single, το «Άνοιξη Μπες». Την όλη διαδικασία βέβαια αποφάσισες να την κάνεις ανεξάρτητα, ακόμα και το βίντεο κλιπ, αλλά και να το προωθήσεις μόνος σου. Θέλω να μου πεις την αρνητική σου εμπειρία με τις δισκογραφικές, και αν θεωρείς ότι η ελληνική μουσικη σκηνή και οι φορείς της σε αδίκησαν και αν δυσκολεύτηκες στην όλη σου αυτή υπερπροσπάθεια.
Οι δισκογραφικές πλέον δεν είναι στα επίπεδα που ήταν το 1990, και για αυτό και εγώ δεν είχα παραπάνω προσδοκίες. Επειδή ζούμε σε μια εποχή παρακμής, κάπου εδώ θα σου περιγράψω μια άλυτη συνάρτηση. Χρόνος, χρήμα, ψυχούλα για την τέχνη σου. Δεν μπορείς να διαλέξεις και τα τρία. Ο χρόνος δεν φτάνει για όλα, από πείρας, για αυτό και εγώ ομολογουμένως δεν έχω και balance στη ζωή μου. Για να χρηματοδοτήσεις την τέχνη σου, απλώς νεκρώνεις το δημιουργικό κομμάτι κρατώντας το σε μια σιγανή φωτιά. Το κόστος είναι τεράστιο. Έχω να δω την ανεμελιά και να υπάρξω ο «Άνοιξη Μπες» που τραγουδάω, πολύ πολύ καιρό.

Πως ήταν η εμπειρία σου με τα social media;
Χαίρομαι που τα αναφέρεις γιατί είναι απόλυτα αναγκαία αλλά είναι το μεγαλύτερό μου βάσανο. Είμαι πολύ κακός σε αυτό γιατί είμαι τελειομανής, δεν μου αρέσει τίποτα και νιώθω σαν γιαγιά που δεν μπορεί να ανοίξει την τηλεόραση. Στην προσπάθεια μου να βγάλω προς τα έξω τη δουλειά μου, η ενασχόληση με τα social άρχισε να με καταβάλει. Εκεί κατάλαβα ότι δεν πρέπει να είναι ο αυτοσκοπός μας, γιατί η μοναδικότητα πάντα ξεχωρίζει.

Επιλέγεις τον ελληνικό στίχο και αυτό από μόνο μου μπορεί να θεωρηθεί από πολλούς ένα ρίσκο. Θεωρείς ότι το ποιοτικό και το εμπορικό πάνε μαζί ή όχι;
Για πάρα πολλά χρόνια μου ήταν πολύ δύσκολο όχι μόνο να γράψω αλλά και να κατανοήσω τον ελληνικό στίχο γιατί είχα άλλα ακούσματα. Υπάρχει ένα πέπλο πάνω από τον ελληνικό στίχο, και είναι δύσκολο να τον επιλέξεις αλλά για μένα ήταν ο μόνος τρόπος να νιώσω ειλικρινής. Δεν είμαι από την Αμερική ούτε από το Μπράιτον, πώς θα άνοιγα την συναυλία; Αυτό πάντα με βασάνιζε για κάποιο λόγο. Επίσης είναι πολύ ιδιαίτερο το νόημα των λέξεων στα ελληνικά, φέρουν τρελό βάρος, για αυτό και η διαδικασία της στιχουργικής δεν είναι αναίμακτη σε καμία περίπτωση. Όσον αφορά το ποιοτικό και το εμπορικό έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι πάνε μαζί, αρκεί κάποιος να μην ξεπουλάει την τέχνη του για τη φήμη.

Ποια είναι η κινητήριος δύναμη για σένα σε αυτή τη ζωή;
Με συγκινεί η ελευθερία, ο έρωτας και η δημιουργία. Για αυτά πολεμάμε και γυρνάμε πίσω νοερά στην σωτηρία της ψυχής, την ανεμελιά κλπ. Το αεράκι στην συναυλία του Μάλαμα στην έκτη δημοτικού είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η δημιουργία είναι αυτοπραγμάτωση και ναρκωτικό. Όταν γράφεις ένα τραγούδι ή ακόμα και όταν φτιάχνεις ένα τραπέζι νιώθεις θεός του εαυτού σου, αλλά αυτό τελειώνει τόσο γρήγορα δυστυχώς. Είναι σαν οργασμός!

Το τραγούδι σου έχει πολύ αισθαντικούς στίχους, ποιά είναι η σημασία του έρωτα για σένα και ποια η αγαπημένη σου στιγμή όταν ερωτεύεσαι;
Ο έρωτας είναι σαν video game, έχεις περιορισμένες ζωές. Δίνεις πολύ και παίρνεις και πολύ οπότε όλη αυτή η εξτραβαγκάντζα είναι περιορισμένης συχνότητας. Αυτό που πάντα με σοκάρει είναι όταν είσαι πολύ καιρό μόνος σου είναι δύσκολο να φανταστείς τον εαυτό σου με κάποιον άλλο, ενώ όταν είσαι με κάποιον άλλο είναι πολύ δύσκολο να φανταστείς τον εαυτό σου χωρίς αυτόν. Η αγαπημένη μου στιγμή είναι στα πρώτα ραντεβού που δεν σταματάς να μιλάς και σαν παγώνι λες τα πάντα για σένα μέχρι που πάει 5 το πρωί. Μακάρι σε κάθε σχέση να μπορούσαμε να γυρίζουμε τον χρόνο πίσω σε εκείνα τα πρώτα λεπτά. Ο έρωτας είναι από τα πιο εγωιστικά και όμορφα συναισθήματα, ο παραλογισμός του δεν είναι απλά η κινητήριος δύναμή μου αλλά  και ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Και μιας και λέμε για να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, αν μπορούσες να τηλεμεταφερθεις σε κάποιον άλλο τόπο και άλλη χρονική στιγμή που θα πήγαινες;
Είναι πολύ άγριες οι εποχές που ζούμε, θέλω κάτι πιο απλό, πιο ανθρώπινους ρυθμούς. Είναι οριακά απάνθρωπη η καθημερινότητά μας πλέον. Ζούμε μια συλλογική αποσύνδεση, νιώθω ότι ζω σε ένα συλλογικό ψέμα. Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα, θα κάνω quote Πρωτοψάλτη και θα προσθέσω εδώ.

Οι στίχοι σου δημιουργούν ιδιαίτερες εικόνες, τι ρόλο παίζει η αισθητική στη δουλειά σου;
Κάθε τραγούδι μου έχει και θα έχει τον δικό του χαρακτήρα, οπότε δεν με περιγράφει μια συγκεκριμένη αισθητική. Είναι σαν τα ρούχα, αλλάζεις ανάλογα με την περίσταση. Στο «Άνοιξη Μπες», οραματιζόμουν όσα έγραφα κατά τη διάρκεια της δημιουργικής διαδικασίας, δηλαδή χρησιμοποιoύσα όλες τις αισθήσεις μου.

Όσο καιρό σε ξέρω μου λες συνέχεια ότι θεωρείς ότι είμαστε σαν χαρακτήρες από ταινίες. Εσύ βλέπεις την ζωή σαν ταινία και πως θα περιέγραφες τον χαρακτήρα σου σε αυτήν την ταινία λοιπόν που ονομάζουμε ζωή;
Δεν νιώθω ότι παίζω κάποιο ρόλο, αλλά ως coping mechanism διαλέγω να την βλέπω ώρες ώρες σαν ταινία. Γουστάρω τον σουρεαλισμό στον έρωτα για παράδειγμα, μου αρέσει να νιώθω και εγώ πρωταγωνιστής παρόλου που είμαι άπειρα κυνικός και ρεαλιστής αλλά δεν παλεύεται η ζωή χωρίς λίγο sparkle.

Πήρες κόκκινα γυαλιά και όλα γύρω σινεμά τα βλέπεις; Την Αθήνα λοιπόν πώς την βλεπεις;
Μικρός δεν έβλεπα καμία ομορφιά στην Αθήνα, πλέον την έχω εκτιμήσει γιατί δεν ξέρω αν κρύβει όντως κάτι,  αλλά σίγουρα το ψάχνω. Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει αλλά μου αρέσει πολύ η άνοιξη στην Αθήνα. Δεν υπάρχει κάτι πιο ωραίο από το να μυρίζεις νερατζιές τον Απρίλιο. Για κάποιο λόγο βλέπουμε ακόμα τα «Φτηνά Τσιγάρα» στα θερινά.

Την Κυψέλη την αγαπαμε και οι δυο, αλλά είναι για εσένα μια πηγή έμπνευσης;
Πάλι μικρός στην σιχαινόμουν, δεν ξέρω μάλλον όλα αλλάζουν όσο μεγαλώνουμε. Την έχω ζήσει και στα πάνω της και στα κάτω της, αλλά χαίρομαι που πλέον είναι το πρώτο. Όλα αυτά που σου περιέγραψα πριν για την Αθήνα, τα έχει όμως μαζεμένα, ή τουλάχιστον εκεί τα έζησα εγώ.

Στο βίντεοκλιπ σου ήταν και ο Φοίβος Δεληβοριάς, πώς έτυχε αυτό;
Το «Άνοιξη Μπες» το έγραψα πέρυσι τον Φλεβάρη, το γύρισα φέτος τον Φλεβάρη (οι μη παραγωγικές περίοδοι που λέγαμε), και τότε σε ένα λάιβ γνώρισα και τον Φοίβο. Του είπα του χρόνου θα σε χρειαστώ για το βιντεοκλιπ μου και ήρθε. Ήταν μια μεγάλη νίκη για μένα.

Και τέλος, κάτι που μου αρέσει να ρωτάω πάντα. Ποιά ερώτηση θα ήθελες να σου κάνει κάποιος και δεν στην έχει κάνει ποτέ;
Έχω αυτά τα εισιτήρια για Κούβα, θες να πάμε; Aυτό θέλω να με ρωτήσει κάποιος.