Orchestral Manoeuvres in the Dark: Ο Andy McCluskey μιλάει στην ATHENS VOICE

Πώς μπορείς να πρωτοστατήσεις στην pop μουσική συνδυάζοντας την τεράστια εμπορική επιτυχία με τον πειραματισμό και τις κοινωνικές ανησυχίες; Το synth-pop ντουέτο των Andy McCluskey και Paul Humphreys, από το Wirral της Αγγλίας, επέλεξε για όνομά του το Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD), άλλαξε τις mainstream συμβάσεις δημιουργώντας τραγούδια που έκαναν τους ανθρώπους να χορεύουν και να σκέφτονται, όπως το οικολογικό «Electricity» και το αντιπολεμικό «Enola Gay», και δίνει απαντήσεις από το 1978. Προετοιμάζοντας το τελευταίο άλμπουμ που θα κυκλοφορήσουν ποτέ ως σχήμα, το ερχόμενο φθινόπωρο, με τίτλο «Bauhaus Staircase», οι OMD έρχονται το φετινό καλοκαίρι στην Ελλάδα για μία ζωντανή εμφάνιση στο Release Athens X SNF Nostos, την Τετάρτη 21 Ιουνίου, που δίνει την ευκαιρία στους μεγαλύτερους να τους θαυμάσουν ξανά στην Αθήνα και στους νεότερους να διαπιστώσουν το καλλιτεχνικό τους μέγεθος - το οποίο στάθηκε σημείο αναφοράς για συγκροτήματα όπως οι Radiohead.

Σε μία αποκλειστική για την Ελλάδα συνέντευξη, o Andy McCluskey, ο τραγουδιστής και μπασίστας των OMD, άνοιξε την κάμερά του στην ATHENS VOICE και μίλησε για την ιστορία του επιδραστικού synth pop σχήματος, τα νέα τραγούδια που ετοιμάζει, τις αναμνήσεις που έχει από την Αθήνα αλλά και τα σχέδιά του να γιορτάσει φέτος τα γενέθλιά του στη χώρα μας.

Χαιρετίσματα από την Αθήνα, Andy! Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την ηχητική συντροφιά όλα αυτά τα χρόνια, για τη δύναμη που έχει δώσει η μουσική σας. Αυτή η χρονιά σας βρίσκει να κυκλοφορείτε το νέο άλμπουμ «Bauhaus Staircase», που θα είναι το τελευταίο σας. Μπορείτε να μας μιλήσετε για την έμπνευση πίσω από τη δημιουργία του και τι μπορούν να περιμένουν όσοι αγαπούν τους OMD;
Αρχικά να πω, Δημήτρη, πως χαίρομαι πολύ που μιλώ μαζί σου και σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια, σχετικά με το άλμπουμ, μπορώ να πω ότι γεννήθηκε εξαιτίας του κορωνοϊού, ανακάλυψα εκ νέου τη δημιουργική δύναμη της ολικής γαμημένης βαρεμάρας, δεν είχα τι άλλο να κάνω. Για την ακρίβεια, καθόμουν σε αυτό το δωμάτιο και έγραφα τραγούδια. Νομίζω ότι είναι μια συλλογή ιδεών που είχαμε ο Paul κι εγώ για πολλά χρόνια και εξαιτίας της πανδημίας είχαμε τον χρόνο να τις υλοποιήσουμε. Μερικά θέματα μας αναστάτωναν, οπότε καταφέραμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Υπάρχει ένα τραγούδι που λέγεται «Kleptocracy», αφορά όσους κλέβουν, την κυριαρχία των κλεφτών, αναφέρει τον Τραμπ, τον Πούτιν και τον Μπόρις Τζόνσον, βγαίνουν δηλαδή τα πολιτικά μου θέματα από μέσα μου. Προφανώς το άλμπουμ θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο, οπότε θα είναι μετά την εμφάνισή μας στην Ελλάδα. Όμως είμαστε ενθουσιασμένοι που θα επισκεφτούμε την Ελλάδα, πέρασε πολύς καιρός!

Ήσασταν από τα πρώτα πειραματικά pop σχήματα που σημείωσαν μεγάλες επιτυχίες όπως τα «Electricity» και «Enola Gay» στα τέλη της δεκαετίας του 1970, αρχές της δεκαετίας του 1980. Περιμένατε τέτοια επιτυχία ή ήρθε σαν έκπληξη ακόμα και για εσάς; Πόσο αγχωτικό ήταν να συνεχίσετε με τέτοια πρωτοποριακά τραγούδια;
Ήταν έκπληξη για εμάς, και μόνο! Η μουσική ήταν το χόμπι μας. Ετοιμαζόμουν να πάω στο Πανεπιστήμιο για να πάρω πτυχίο στις Τέχνες, ο Paul σπούδαζε ήδη για να γίνει ηλεκτρολόγος, και ουσιαστικά δημιουργήσαμε το συγκρότημα για να κάνουμε μία συναυλία. Αρέσαμε στους ιδιοκτήτες του κλαμπ στο Λίβερπουλ, μας έδωσαν άλλη μία εμφάνιση, στη συνέχεια συναντήσαμε τον Tony Wilson που ξεκινούσε τότε την Factory Records, του δώσαμε μία κασέτα και μας ζήτησε να κυκλοφορήσουμε το «Electricity» με την εταιρία του, οπότε μας συνέβησαν όλα αυτά τα απίθανα «ατυχήματα». Βγήκε το «Electricity» και μας εξασφάλισε μια συμφωνία με τη θυγατρική της Virgin, το «Enola Gay» ήταν το 4ο single μας, και ήταν παγκόσμιο hit, και όλα αυτά γύρω στα 20 μας, ήταν τρελό. Ήταν αγχωτικό γιατί δεν το περιμέναμε, δεν το θέλαμε, γιατί έπρεπε να αλλάξουμε ολοκληρωτικά και πραγματικά γρήγορα τις ζωές μας, όμως, προφανώς, ήταν απίθανο. Πιστεύω ότι αυτό έγινε γιατί δεν προσπαθήσαμε να είμαστε αστέρια της pop, απλώς φτιάχναμε τη μουσική μας και πειραματιζόμασταν επάνω σε όσα θέλαμε να κάνουμε, ίσως γι’ αυτό μας προέκυψε και ο ήχος που δεν έμοιαζε με την παραδοσιακή pop της δεκαετίας του 1970.

Αυτά τα σπουδαία τραγούδια που αναφέρονται στη σπατάλη των ενεργειακών πόρων από την κοινωνία ή στα ζητήματα του πολέμου, είναι, ίσως, πιο επίκαιρα από ποτέ. Ποια είναι η μεγαλύτερη ανησυχία σας για ό,τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στον πλανήτη Γη; Τι πιστεύετε για το μέλλον του πλανήτη, με δεδομένη την κλιματική κρίση που βιώνουμε;
Ήμουν παιδί στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, γύρω στα 20, ήμουν από αυτούς που περίμενε κάποιος να πατήσει το κόκκινο κουμπί και να τιναχτούμε στον αέρα από κάποιον πυρηνικό πόλεμο, οπότε μόλις τελείωσε ο Ψυχρός πόλεμος, και έπεσε το Τείχος του Βερολίνου, σκέφτηκα ότι ίσως ήταν η αρχή ενός θετικού μέλλοντος. Δεν περίμενα στην υπόλοιπη ζωή μου να δω πόλεμο ξανά στην Ευρώπη, σαν αυτόν που βλέπουμε μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας. Είναι αληθινά στενάχωρο. Εύχομαι να βρεθεί γρήγορα λύση, αλλιώς δεν ξέρω. Σε ό,τι αφορά τον πλανήτη, συμφωνώ, υπάρχουν μερικά σοβαρά θέματα με την υπερθέρμανση και τη χρήση των ενεργειακών πόρων, η πραγματικότητα όμως είναι ότι ο πλανήτης θα είναι μια χαρά. Εμείς θα γαμηθούμε. Όταν φύγουμε -που θα φύγουμε- αν έχετε μελετήσει Εξέλιξη, τα απολιθώματα, Ιστορία, ξέρουμε ότι θα φύγουμε. Ο κόσμος θα συνεχίσει. Για την ακρίβεια, όταν φύγουμε, ο κόσμος θα αυτοθεραπευτεί. Στο νέο άλμπουμ υπάρχει ένα κομμάτι με τίτλο «Anthropocene» από το όνομα της λίθινης εποχής που έχει επηρεαστεί από το ανθρώπινο είδος, οπότε αυτό το τραγούδι θίγει ακριβώς όσα αναφέρατε, οι άνθρωποι τώρα δημιουργούν τη δική τους γεωλογική, λίθινη εποχή, οπότε, εκατομμύρια εκατομμυρίων χρόνια μακριά, αν υπάρχει ένα νέο νοήμων είδος στον πλανήτη Γη αφού πεθάνουμε, θα δουν τη γεωλογία και το Ανθρωπόκαινο, θα συμπεράνουν ότι οι Homo Sapiens ήταν εδώ. Θα δουν το πλαστικό, την ακτινοβολία, τον μόλυβδο, το κάρβουνο, θα αφήσουμε το σημάδι μας.

Τι θυμάστε από την πρώτη ζωντανή εμφάνιση των OMD στο ιστορικό Eric's Club τον Οκτώβριο του 1978;
Θυμάμαι ότι ήταν περίπου 30 άτομα εκεί, η οικογένεια, μερικοί φίλοι, το πιο τρομακτικό πράγμα μίας εμφάνισης στο Eric’s εκείνη την εποχή ήταν το κοινό, ειδικά της Πέμπτης, ήταν όλοι μέλη άλλων συγκροτημάτων, οπότε γνωρίζοντάς το τους κοιτούσες και ήξερες τι συζητούσαν «εντάξει, καλοί είναι, αλλά μπροστά στο δικό μας συγκρότημα είναι σκατά!». Μιλάω για κόσμο σαν τους Echo & the Bunnymen, Frankie goes to Hollywood, Teardrop Explodes. Έχει πλάκα ότι τώρα διαβάζω ένα βιβλίο του Will Sergeant, του κιθαρίστα των Echo & Τhe Bunnymen, ανακάλυψα ότι θα παίξουν και εκείνοι στο φεστιβάλ Release Athens 2023 τον Ιούνιο, και μου αρέσει πολύ το βιβλίο του γιατί πραγματικά αιχμαλωτίζει τις αναμνήσεις του 1978 στο Eric's Club και όλους εκείνους τους νεαρούς μουσικούς που ανέβαιναν στη σκηνή, ήταν σπουδαία!

Ποιες είναι οι σκέψεις σας όταν συνειδητοποιείτε ότι εκατομμύρια άνθρωποι ακούν τη μουσική σας καθημερινά;
Ξέρετε, όταν ήμασταν μικροί, σκεφτόμασταν ότι η μουσική, με κάποιον τρόπο, κυρίως κάνοντας πειραματική μουσική, θα αλλάζαμε τον κόσμο. Κοιτάζοντας πίσω, ειλικρινά δεν ξέρω πώς ακριβώς θα άλλαζα τον κόσμο. Αλλά συνειδητοποίησα ότι είναι δύσκολο να σταματήσουμε τους πολέμους, είναι δύσκολο να σιτίσουμε τον κόσμο, αλλά τελικά ο κόσμος το κάνει. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, συνειδητοποιείς ότι αν κάνεις κάτι δυνατό, 3-4 λεπτά από κάτι που έχεις φτιάξει και είναι στο μυαλό και στις καρδιές των ανθρώπων, στις αναμνήσεις τους και το κουβαλούν μαζί τους, για μένα το ομορφότερο πράγμα του κόσμου είναι όταν κάποιος μου λέει «Andy, πραγματικά συγγνώμη που σε απασχολώ, αλλά θέλω να σου πω ότι το τραγούδι σου μου θυμίζει τον μπαμπά μου και έπαιξε στην κηδεία του» ή «το τραγούδι έπαιξε στον γάμο μου» ή «το παιδί μου έχει μαθησιακές δυσκολίες όμως τραγουδάμε μαζί το “Enola Gay” στο αμάξι και γελάμε», τότε συνειδητοποιείς ότι έχεις επηρεάσει τη ζωή κάποιων και τότε είναι η απόλυτη ευλογία, που αισθάνεσαι ότι έχεις κάνει μια μικρή διαφορά.

Είστε ένα άτομο που έχει επηρεάσει πολλούς άλλους, έχετε εμπνεύσει ανθρώπους να γίνουν μουσικοί, πώς ορίζετε την επιτυχία;
(Γέλια) Ξέρετε, η επιτυχία είναι κάτι πολύ απλό και πολλοί λίγοι είναι αρκετά τυχεροί για να το καταφέρουν. Επιτυχία σημαίνει να πληρώνεσαι γι’ αυτό που θέλεις να κάνεις. Δεν χρειάζεται να έχεις εκατομμύρια, αλλά, αν έχεις αρκετό φαγητό και στέγη πάνω από το κεφάλι σου και μπορείς να πληρώσεις ρεύμα και φυσικό αέριο -δεν ξέρω πώς είναι στην Ελλάδα αλλά οι τιμές ηλεκτρικού και αερίου εδώ είναι τρελές- αυτό είναι. Αν σηκώνεσαι τις Δευτέρες και δεν λες «μισώ τη δουλειά μου, μισώ τη ζωή μου» αλλά σκέφτεσαι με πόσα πράγματα θα ασχοληθείς σήμερα, τότε αυτό είναι επιτυχία. Ο Paul κι εγώ γράφουμε μουσική από τότε που ήμασταν παιδιά, το «Electricity» γράφτηκε όταν ήμασταν 16. Οι φίλοι μας όμως άκουγαν Genesis, Eagles, Pink Floyd και θεωρούσαν ότι αυτό που κάνουμε εμείς δεν ήταν αληθινή μουσική, οπότε ήταν χόμπι για κάποια χρόνια και μετά δημιουργήσαμε την τρελό-μπάντα για μία και μόνο εμφάνιση, γι’ αυτό είχε και το τρελό όνομα, δεν μας ένοιαζε, δεν είχε σημασία, δεν ήμασταν ντίσκο, δεν ήμασταν ροκ, δεν ήμασταν ποπ, ούτε ρέγκε, ήμασταν οι Orchestral Manoeuvres in the Dark, ήμασταν οι «ποιοι στην ευχή είναι αυτοί;». Ήταν, όμως, μόνο για μία εμφάνιση! Και να ‘μαστε εδώ τώρα, σχεδόν 45 χρόνια αργότερα, 45 χρόνια υπέροχων «ατυχημάτων».

Υποθέτω ότι είστε ένας άνθρωπος που έχει ταξιδέψει πολύ στη ζωή του. Ποιο είναι το πιο όμορφο μέρος που έχουν δει τα μάτια σας στον πλανήτη Γη;
Οι φίλοι μου στην Ελλάδα μου λένε συνεχώς να έρθω για να δω τα ομορφότερα μέρη του κόσμου, όταν έρθω θα μείνω για 4 ακόμα ημέρες, γιατί είναι τα γενέθλιά μου τον Ιούνιο, στις 24, οπότε θα περάσω τα γενέθλιά μου στην Ελλάδα.

Θυμάστε το πρώτο ταξίδι σας στην Ελλάδα;
Ναι, το θυμάμαι!

Πώς ήταν;
Ο Paul κι εγώ ήρθαμε το 1998 για να προωθήσουμε μία συλλογή. Δεν είχαμε ξανάρθει στην Ελλάδα. Μας παρέλαβε στο αεροδρόμιο κάποιος που λεγόταν Γιώργος και εργαζόταν στη δισκογραφική μαζί με τον φίλο του Αλέξη και έγινε πολύ ξεκάθαρο όσο κατευθυνόμασταν προς Αθήνα ότι ήταν απλώς τρελοί fans μας. Είμαστε ακόμα φίλοι, θα τους συναντήσω οπωσδήποτε τώρα που θα έρθουμε. Αυτή είναι μια πολύ έντονη ανάμνηση γι’ αυτά τα παιδιά που θεωρούσα ότι ήταν από τη δισκογραφική αλλά ήταν απλώς θαυμαστές και μαζί οι πιο υπέροχοι άνθρωποι.

Αυτό το καλοκαίρι επισκέπτεστε την Ελλάδα, συμμετέχοντας στο Release Athens Festival, μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας τι σας ενθουσιάζει περισσότερο σε μια συναυλία;
Θα σας πω, το ότι παίζουν φανταστικοί καλλιτέχνες! Τόσες μέρες, τόσοι καλλιτέχνες, ελπίζω να κάνω catch up με τους Echo & the Bunnymen, που παίζουν 2 ημέρες μετά από εμάς, θα ήθελα να δω τους Royksopp καθώς και μερικούς άλλους νέους καλλιτέχνες που έχω ακούσει, επίσης έχουμε έρθει μόνο μία φορά στο παρελθόν, περίπου 16 χρόνια πίσω, είχαμε παίξει στο θέατρο Λυκαβηττού και ήταν πολύ cool, είμαστε πολύ χαρούμενοι που ερχόμαστε πάλι, και το Release Athens είναι ένα απίθανο φεστιβάλ. Όταν πάμε σε φεστιβάλ, παίζουμε 2-3 παράξενα για το σκληροπυρηνικό κοινό, αλλά κυρίως παίζουμε τα hits. Το καλό είναι ότι τα δικά μας hits έχουν κάποιο ενδιαφέρον και δεν είναι αστεία. Θα είναι ωραία.

Ακολουθείτε κάποιο συγκεκριμένο τελετουργικό πριν βγείτε στη σκηνή; Από πού αντλείτε όλη αυτή την ενέργεια;
Λοιπόν, έχω ένα πολύ, ας πούμε, ενδιαφέρον χορευτικό στιλ που δεν έχει αλλάξει, έχω επιβραδύνει λίγο, αλλά δεν έχει αλλάξει. Στην πραγματικότητα, αφού τελειώσουμε τη συνομιλία μας, θα πάω -αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν έχω μπει στον κόπο να ξυριστώ σήμερα- επειδή πρέπει να βγω έξω και να κάνω ποδήλατο, πρέπει να είμαι πραγματικά, πραγματικά σε φόρμα για να χορεύω τόσο μέχρι τέλους, όσο χορεύω. Η ενέργεια προέρχεται απλά από το ότι θέλω το κοινό να το απολαύσει, ξέρετε, στη σκηνή βρίσκονται δύο πλήκτρα και ένας ντράμερ, εκείνοι δεν μπορούν να κινηθούν, οπότε πρέπει να κάνω εγώ όλη την κίνηση, οπότε, όπως λέει ο Paul Humphreys, έχω περάσει πάνω από 40 χρόνια αντισταθμιστικά για εκείνον που είναι στατικός, εγώ απλώς λέω ότι μπαίνω σαν σε μια σαμανιστική έκσταση κάπου αλλού, όμως ναι, ξέρω ότι η ενέργεια έρχεται επειδή θέλω το κοινό να το απολαύσει.

Πώς νιώσατε όταν ακούσατε ένα από τα τραγούδια σας στο ραδιόφωνο; Θυμάστε αυτό το τραγούδι;
Το θυμάμαι απόλυτα! Όταν κάτι συμβαίνει για πρώτη φορά, το θυμάσαι. Είτε πρόκειται για τον πρώτο σου ποδοσφαιρικό αγώνα, είτε για την απώλεια της αγνότητάς σου, είτε για τη γέννηση του παιδιού σου, για οτιδήποτε. Είχαμε στείλει μια κασέτα με το «Electricity» στον τοπικό μας ραδιοφωνικό σταθμό, το Radio City στο Λίβερπουλ, και εκεί υπήρχε ένας διαγωνισμός για συγκροτήματα, οπότε προσπαθήσαμε να μπούμε, αλλά δεν φτάσαμε ποτέ στον τελικό, δεν είχαμε ποτέ νέα τους. Έτσι θυμάμαι, ήμασταν στο σπίτι του φίλου μας όπου είχε ένα στούντιο στο γκαράζ, και μπήκαμε στο βαν του για να πάμε στην παμπ για ένα ποτό πριν πάμε σπίτι, και μπαίνοντας έπαιζε το «Electricity», όμως εμείς απλά υποθέσαμε ότι ήταν από την κασέτα και τότε ξαφνικά ακούμε «Γεια σας ξανά, εδώ Philly, από το Radio City και αυτοί ήταν οι Orchestral Manoeuvres in the Dark με το “Electricity”, σπουδαίο τραγούδι, δεν έφτασε στον τελικό, όμως εμείς είπαμε να το παίξουμε» και τότε εμείς ουρλιάζαμε «Είμαστε στο ραδιόφωνο!!! Ακουγόμαστε στο ραδιόφωνο!!!». Έτσι θα το θυμάμαι αυτό, απόλυτα - καθαρά - και για πάντα.

Πώς ήταν να μεγαλώνετε στο Merseyside και πώς το Merseyside σας επηρέασε σαν καλλιτέχνη;
Προφανώς η γενιά πριν από εμάς, εννοώ το Merseyside ήταν απίστευτα επιτυχημένο, οι Beatles και πολλοί άλλοι άνδρες του Λίβερπουλ, όμως οι Beatles διαλύθηκαν όταν ήμουν μόλις 10 ετών, η μαμά μου είχε μερικά singles τους, αλλά όταν ήμουν έφηβος και έψαχνα για μουσική έμπνευση, τη βρήκα στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας και όχι στο Λίβερπουλ. Το μεγάλο πράγμα που πραγματικά άλλαξε τις ζωές μας και μας επηρέασε ήταν ότι το Λίβερπουλ είχε αυτό το καταπληκτικό κλαμπ που λεγόταν Eric's όπου παίξαμε την πρώτη μας συναυλία, και αυτό ήταν το μέρος όπου όλοι οι ξένοι, όλοι οι παράξενοι, οι καλλιτέχνες και οι μουσικοί, όλοι πήγαιναν σε αυτό το κλαμπ για να συναντηθούν, να εφεύρουν συγκροτήματα, να ακούσουν μουσική, υπήρχαν μερικές γαμάτες, γαμάτες μπάντες που έρχονταν εκεί, πίσω στη δεκαετία του 1970, ήταν οι XTC, οι The Cure, και οι Clash και οι Devo, κάθε εβδομάδα υπήρχε κάτι καταπληκτικό, και είχαν κάθε Πέμπτη βραδιά τοπικών μουσικών, μια βραδιά που κάποιοι ανέβαιναν στη σκηνή και έτσι επινοήσαμε τους Orchestral Manoeuvres in the Dark για να παίξουμε μια Πέμπτη βράδυ. Έτσι, αν δεν υπήρχε αυτό το κλαμπ δεν θα σας μιλούσα τώρα, η μπάντα μου δεν θα υπήρχε, οπότε αυτό ήταν που έκανε το Λίβερπουλ για μένα, το κλαμπ που δημιούργησε το συγκρότημα.

Έχοντας βιώσει τη μουσική πριν και μετά την εποχή των social media και των πλατφορμών streaming, ποιες αλλαγές σας ενθουσιάζουν και ποιες σας ανησυχούν ως καλλιτέχνη, ως μουσικό;
Πόσο χρόνο έχετε για να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση;  Άλλαξε τελείως το σκηνικό. Όταν ήμουν νέος, και ήμασταν αρκετά τυχεροί για να πουλάμε δίσκους, πουλήσαμε εκατομμύρια, οι δίσκοι έβγαζαν τα χρήματα και οι περιοδείες τα έχαναν. Τώρα για μένα η περιοδεία βγάζει χρήματα, αλλά όχι οι δίσκοι, προφανώς το streaming έχει αλλάξει τα πάντα. Αν είσαι τεράστιος όπως ο Ed Sheeran ή οι Dal ή οι Coldplay, τότε εκατομμύρια άνθρωποι θα σε streamάρουν και θα πάρεις πολλά χρήματα, αλλά είναι δύσκολο για τις νέες μπάντες, οι νέες μπάντες βασικά τώρα πρέπει να δημιουργήσουν το δικό τους κοινό στα social media είτε μέσω του Facebook, είτε μέσω του TikTok, είτε μέσω του Instagram, είτε τέλος πάντων μέσω του SoundCloud. Σήμερα φαίνεται ότι πρέπει να αποδείξεις ότι έχεις ήδη όσα δημιουργούν ένα κοινό και τότε μια δισκογραφική εταιρεία μπορεί να δει τα νούμερά σου και να πει, ok, έχουν ήδη μισό εκατομμύριο followers και το TikTok τους πήρε φωτιά την περασμένη εβδομάδα, ας τους κάνουμε συμβόλαιο. Είναι τελείως διαφορετικό, ίσως είναι επειδή είμαι γέρος και θυμάμαι το μοντέλο στο οποίο εντάχθηκα στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Μου άρεσε ο παλιός τρόπος, νομίζω ότι είναι πολύ πιο δύσκολο, να δημιουργήσεις κάτι νέο, εννοώ όταν ήμασταν νέοι θέλαμε να είμαστε διαφορετικοί και υπήρχαν άνθρωποι που το ήθελαν αυτό, η Factory Records ήθελε να βγάλει δίσκους με τοπικούς καλλιτέχνες που κάνουν κάτι διαφορετικό, το Eric's Club ήθελε να έρθεις και να κάνεις κάτι διαφορετικό και υπήρχαν τόσα πολλά κέρδη για όλους, ο ένας θα έβγαζε εκατομμύρια και οι υπόλοιποι ίσως να μην έβγαζαν χρήματα αλλά και πάλι θα έβγαζαν κέρδος, τώρα δεν υπογράφουν συγκροτήματα γιατί θα σου κάνουν συμβόλαιο μόνο αν ξέρουν ότι θα βγάλουν κέρδος, οπότε δεν έχεις ευκαιρίες, νομίζω ότι αυτό σημαίνει σημαντικά λιγότερες ευκαιρίες και λένε ότι μπορείς να βάλεις οτιδήποτε στο YouTube, μπορείς να βάλεις οτιδήποτε στο διαδίκτυο, αλλά ποιος το βρίσκει, πώς το βρίσκει. Νομίζω ότι αυτό είναι τόσο, δεν ξέρω, ίσως είμαι απλά ένας γέρος και δεν μπορώ να προσαρμοστώ στον σύγχρονο κόσμο, αλλά νομίζω ότι ήταν πιο εύκολο για μένα όταν ήμουν νέος.

Ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα που σας έμαθε η ζωή, εντός ή εκτός μουσικής, και γιατί είναι σημαντικό για εσάς;
Υποθέτω ότι αυτό που έμαθα από τη μουσική ήταν ότι... συμβαίνει ξανά και ξανά. Ξεκινήσαμε επειδή θέλαμε να κάνουμε αυτό που θέλαμε να κάνουμε, χωρίς να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μουσική, να ακολουθήσουμε κάτι που ήταν ήδη ένα στιλ που βρισκόταν ήδη στα charts. Και έπειτα κάναμε κάτι που μας ενθουσίασε τόσο πολύ, που βάλαμε τόση ενέργεια, που το αγαπήσαμε.

Βάλατε όρια.
Ναι, βάλαμε όρια, αλλά αυτό ήταν το συναρπαστικό, φτιάξαμε μουσική με τόση ενέργεια και αγάπη επειδή ήταν η δική μας μουσική, δεν προσπαθούσαμε να αντιγράψουμε κάτι άλλο, δημιουργήσαμε κάτι νέο που ενθουσίαζε τους άλλους ανθρώπους και το ήθελαν επειδή ήταν νέο και συναρπαστικό. Μερικές φορές, όταν έχουμε πολύ άγχος ή δεν έχουμε χρήματα και ξέρουμε ότι η καριέρα μας έχει σκαμπανεβάσματα, αυτό που έμαθα ήταν ότι όποτε προσπαθήσαμε να γράψουμε μουσική για τα χρήματα ήταν σκατά, όποτε κάναμε μουσική από την καρδιά μας ήταν η καλύτερη μουσική που κάναμε, και νομίζω ότι αυτό είναι μια καλή μεταφορά και mantra για τα πάντα: αν κάνεις κάτι με την καρδιά σου, είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις, ακούστε· όλοι κάνουμε πράγματα για τα χρήματα, αλλά όταν κάνεις κάτι με την καρδιά σου είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις.

Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας, ήταν τιμή μου να μιλήσω μαζί σας, σας εύχομαι τα καλύτερα και ανυπομονώ να σας δω live στην Αθήνα το καλοκαίρι.
Αν έρθεις στη συναυλία, πέρασε από τα παρασκήνια να πεις ένα «γεια»! Έκανες σπουδαίες ερωτήσεις, σε ευχαριστώ, Δημήτρη!