Μαρίζα Ρίζου: Έχω κάνει μια καλή βουτιά μέσα μου, που την ήθελα πολύ

«Τι είναι η ζωή; / Μια βόλτα μικρή / Και για όσα δεν αντέχω, τι φταις κι εσύ / Να κοιμάμαι βαθιά / Να γεράσω γλυκά / Μόνο αυτά ονειρεύομαι πια». Με αυτές τις λέξεις ξεκινά το τέταρτο προσωπικό άλμπουμ της Μαρίζας Ρίζου, «Το χωριό». «Να είναι οι καλοκαιρινές μας βραδιές σαν να έχουμε μαζευτεί σε ταράτσες και τα λέμε, συνδεόμαστε και γελάμε και κλαίμε και ζούμε. Και είναι όλα ok και αποδεκτά. Σας περιμένω, σας περιμένουμε!», λέει η Μαρίζα Ρίζου στο προσωπικό μήνυμά της για την επερχόμενη ζωντανή εμφάνισή της στο Βεάκειο Θέατρο Πειραιά. Μια ευκαιρία να ξεκινήσει κάποιος την εβδομάδα που έρχεται με ένα live, να βιώσει συλλογικά την απόδοση των νέων τραγουδιών της μαζί με εκείνα που η ίδια θα επιλέξει να ερμηνεύσει, να ακούσει και να δει γιατί η Μαρίζα Ρίζου συνδέει με τη μουσική της ολοένα και περισσότερους ανθρώπους. 

Τη Δευτέρα 12 Ιουνίου έρχεστε στο Βεάκειο Θέατρο Πειραιά με τον ενθουσιασμό της κυκλοφορίας του τέταρτου προσωπικού σας άλμπουμ «Το χωριό». Τι θέλατε να αποτυπώσετε σε αυτόν τον δίσκο;
Το ρήμα «θέλω» σχετίζεται με πρόθεση και σκέψη και η αλήθεια είναι ότι δεν είχα τίποτα από τα δύο φτιάχνοντας αυτόν τον δίσκο. Απλώς ζούσα και η μουσική είχε τον ρόλο ημερολογίου. Όποτε με έχω πιέσει να γράψω για κάτι που μου συμβαίνει προσωπικά, έχω αποτύχει παταγωδώς. Ό,τι βγει, όταν βγει. Σε αυτό πιστεύω πια.

Ποιο τραγούδι σας δυσκόλεψε περισσότερο στις ηχογραφήσεις και γιατί;
Κανένα γιατί και σε αυτό το πλαίσιο λειτούργησα –ίσως για πρώτη φορά– με απόλυτη ελευθερία. Προσπαθήσαμε –παρέα με τον Δημήτρη Σιάμπο– να ακούσουμε τι ζητάει το κάθε τραγούδι και όχι να το πιέσουμε να γίνει κάτι που δεν είναι με το ζόρι. Π.χ. το «Ούτε μια λέξη» ζητούσε μπουζούκι και το «Όλα ή τίποτα» γκάιντα και οριακά metal ήχο. Για μας ήταν κομμάτια του ίδιου παζλ, με άλλον χαρακτήρα το καθένα.

Τι σκέφτεστε τώρα, όταν ακούτε το άλμπουμ ξανά;
Σκέφτομαι τι όμορφο πράγμα είναι η μουσική! Όλα όσα ένιωθα έγιναν τραγούδια, για μένα πια είναι σελίδες ημερολογίου, όμως για άλλους ανθρώπους είναι το τώρα τους που ίσως να τους εξηγεί, να τους επιτρέπει να δουν τον εαυτό τους στα τραγούδια και έτσι να νιώθουν λιγότερο μόνοι.

Ποια ήταν η πρόκληση που αντιμετωπίσατε όταν αποφασίσατε να διασκευάσετε το «Can’t Help Falling In Love» του Elvis Presley για την τηλεοπτική σειρά «Maestro»;
Δεν πρόλαβα να σκεφτώ κάτι να σου πω την αλήθεια! Έγινε μέσα σε μια ώρα. Με πήρε ο Χριστόφορος, μου το ζήτησε και βλέποντας τα πλάνα έγραφα πιάνο και φωνή. Μετά ήρθε ο Μάρκος Χαϊδεμένος και έπαιξε πολύ καλύτερα πιάνο από μένα, απλά. Αλλά όλο το στήσιμο του κομματιού και η φωνή έγιναν χωρίς χρόνο και χώρο για σκέψη. Το καλύτερο δηλαδή...

Τι σας έκανε να βρεθείτε πίσω από ένα μικρόφωνο; Θυμάστε την πρώτη σας επαφή με τον κόσμο της μουσικής;
Από πολύ μικρή είχα αυτήν την τάση και –εδώ που τα λέμε– την ανάγκη αποδοχής. Νιώθω πολύ οικεία στη σκηνή. Νιώθω καλά. Άνετα. Πρώτη φορά σε κόσμο τραγούδησα στη ΣΤ’ δημοτικού και θυμάμαι να νιώθω όμορφα.

Με τι μουσικές μεγαλώσατε;
Σχεδόν με όλες θα έλεγα. Rock από την αδερφή μου, παραδοσιακά και μπουζούκια από τη μαμά μου, κλασικά και jazz από τον μπαμπά μου. Στο σπίτι μας ακούγονταν όλα, ακομπλεξάριστα, με χαρά και αποδοχή. Αυτό ήταν μεγάλο δώρο για μένα σαν μουσικό.

Τι αισθάνεστε πως έχει αλλάξει για εσάς από το «Γλυκό πρωί» μέχρι σήμερα;
Ευχαριστιέμαι τα πράγματα σε μεγαλύτερο βάθος. Έχω κάνει μια καλή βουτιά μέσα μου, που την ήθελα πολύ, και αποδέχομαι πολύ πιο συχνά την πραγματικότητα με ηρεμία. Δεν τα καταφέρνω πάντα, όμως νιώθω ότι είμαι σε καλό δρόμο.

Υπάρχει κάποια γραμμή που νιώθετε να συνδέει τις δισκογραφικές σας δουλειές;
Υποθέτω εγώ και η πορεία μου στη ζωή; Όσο αλλάζω, όσο εξελίσσομαι, αυτές περπατάνε παρέα. Σαν ένας καθρέφτης που αντανακλά την ίδια τη ζωή. Εάν μείνω στάσιμη στην ψυχή, μάλλον κι αυτές θα μαραζώσουν ή θα κυριευθούν απ την ματαιοδοξία. Ελπίζω και εύχομαι να μη συμβεί.

Ποιο τραγούδι σας έχει τη μεγαλύτερη συναισθηματική αξία και γιατί;
Όλα έχουν ένα χρώμα μου μάλλον, δεν μπορώ να το απαντήσω αυτό. Θα είναι σαν να απορρίπτω μια πλευρά μου και δεν θέλω πια να μου το κάνω αυτό.

Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία στο να ερμηνεύεις ένα τραγούδι που έχει γράψει κάποιος άλλος;
Νομίζω πως η μόνη δυσκολία είναι ότι ίσως μπορεί να μη συνδεθώ ποτέ αρκετά. Ωστόσο, εάν δεν πιστεύω αυτό που λέει το τραγούδι, δεν θα το πω. Επιθυμώ ακόμα και τα τραγούδια που μου έχουν δώσει άλλοι να είναι σε κάποιον σοβαρό βαθμό ημερολογιακά.

Τι αγαπάτε περισσότερο σε μία ζωντανή εμφάνιση;
Ότι είναι ένας απρόβλεπτος, ζωντανός οργανισμός, με άλλη ενέργεια κάθε βράδυ, σε άλλο μέρος, με άλλη θέα και άλλη αύρα. Φαινομενικά είναι ίδιο, ουσιαστικά κανένα δεν μοιάζει με το άλλο.

Ποια είναι η καλύτερη συναυλία που έχετε δώσει και ποια η καλύτερη συναυλία που έχετε βιώσει ως θεατής; 
Είναι πολλές που ευχαριστήθηκα τρομερά ή που ευχαριστήθηκα πολύ στιγμές τους. Εντάξει, λατρεύω τον Michael Bublé και δεν θα ξεχάσω τη συναυλία του που είδα πριν χρόνια στη Μαδρίτη.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο ρίσκο που έχετε πάρει στη ζωή σας;
Το ότι είμαι μουσικός;;;!

Ποια είναι η ερώτηση που κάνετε πιο συχνά στον εαυτό σας;
Πεινάω;

Πώς αισθανθήκατε όταν ακούσατε το πρώτο σας τραγούδι στο ραδιόφωνο; Θυμάστε ποιο ήταν;
«Η Μπόσα Νόβα του Ησαΐα» στον Pepper, έπαιζα μπιρίμπα με φίλους και πετάχτηκα πάνω στην καρέκλα και φώναζα!

Πώς σας έχει επηρεάσει δημιουργικά η Αθήνα; Τι την κάνει συναρπαστική για εσάς;
Κάποιες μέρες την αγαπώ, άλλες όχι και τόσο. Ωστόσο είναι μια πολύ ζωντανή πόλη με πολλές ομορφιές κρυφές και μη!

Πώς ονειρεύεστε το φετινό καλοκαίρι που μόλις έχει ξεκινήσει;
Ονειρεύομαι ηρεμία, ομορφιά, γλύκα, φίλους, γέλια, μπάνια, μουσική!

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για τη συναυλία της Μαρίζας Ρίζου στο Βεάκειο Θέατρο Πειραιά στο City Guide της ATHENS VOICE