Alkyone: Είμαστε εδώ για να μάθουμε να αγαπάμε

Η Alkyone είναι ένα κορίτσι χαρισματικό. Ένα πλάσμα που αποκαλύφθηκε ξαφνικά φέρνοντας τον φρέσκο αέρα των πολλών βουνών της πατρίδας της. Η Alkyone ζει, εργάζεται και παίζει μουσική στην Έδεσσα. Την ακούσαμε να διασκευάζει τα «Ξενιτεμένα μου Πουλιά» και το «Αερικό», αγαπήσαμε τα πρώτα δικά της τραγούδια, το «Oh Mother» ή το «Genesis», την παρακολουθήσαμε στο «Μουσικό Κουτί» του Νίκου Πορτοκάλογλου, μάθαμε ότι έφτασε μέχρι το Μόναχο για να τραγουδήσει δίπλα στη Μαρία Φαραντούρη, ξεκινάει σε λίγες μέρες περιοδεία σε όλη την Ελλάδα με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου κι επιτέλους κυκλοφορεί ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος της, το «Exit Sign».

Δεν αντιπαθώ τα δάκρυα. Η εννιάχρονη κόρη μου με πειράζει που δακρύζω στο τέλος των ταινιών που βλέπουμε μαζί. Στο «Coco», ας πούμε, ή στο «Slumberland». Δεν το βρίσκω καθόλου κακό. Άλλωστε, «I always cry at endings» τραγουδούν και οι Belle And Sebastian στο «Get Me Away From Here, I’m Dying». Με δίσκους δεν δακρύζω συχνά, όμως το «Exit Sign» της Αλκυόνης είναι εξαίρεση. Πρόκειται για ένα πολύ πλούσιο άλμπουμ γεμάτο σπουδαία τραγούδια, εξαιρετικές ενορχηστρώσεις, απίθανα ευρήματα στην παραγωγή και απόλυτα συγκινητικές ερμηνείες από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή. Τόσο ο δίσκος, όσο και αυτή εδώ η συζήτηση φέρνουν δάκρυα ευγνωμοσύνης για όλες τις αγάπες που ζήσαμε και μια έντονη συγκίνηση ότι –φίλε– δεν έχει χαθεί ολοκληρωτικά η ελπίδα. Όσο υπάρχουν τέτοια άλμπουμ, όσο υπάρχουν τόσο χαρισματικά νέα παιδιά που σκέφτονται και νιώθουν τόσο βαθιά, όσο μπορούμε να γράφουμε, να παίζουμε στο ραδιόφωνο και να μιλάμε γι’ αυτά τα παιδιά, τελικά ναι, όπως λέει και η Αλκυόνη, θα καταφέρουμε «να κάνουμε τον κόσμο λίγο καλύτερο απ’ ότι τον βρήκαμε».

Alkyone - Exit Sign: Η νεαρή τραγουδοποιός μιλάει για το πρώτο της άλμπουμ, το live με τη Μαρία Φαραντούρη, τη συνεργασία με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου

Ποιο είναι το πρώτο μουσικό πράγμα που θυμάσαι από την παιδική σου ηλικία;

Νομίζω τον μπαμπά να παίζει πιάνο μέσα στο σπίτι, το «Κοιμήσου αγγελούδι μου» για νανούρισμα το βράδυ, και τη γιαγιά μου να τραγουδάει το «Θα ανέβω και θα τραγουδήσω στο πιο ψηλότερο βουνό».

Πριν από λίγες μέρες ήσουν στο Μόναχο, όπου συμμετείχες στις εμφανίσεις της Μαρίας Φαραντούρη. Πώς προέκυψε αυτό; Πώς ένιωσες δίπλα της;

Δεν ξέρω πώς να περιγράψω τη συγκεκριμένη εμπειρία, να πω την αλήθεια. Είναι πραγματικά σουρεάλ να στέκεσαι στα πενήντα εκατοστά από τη Μαρία Φαραντούρη ενώ εκείνη τραγουδά «τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις». Είναι φοβερή ερμηνεύτρια και ό,τι τραγουδάει το ζει. Ήταν η πρώτη φορά που είχα τη χαρά να την ακούσω να τραγουδά από κοντά και αισθάνθηκα ότι μετέφερε όλες τις εικόνες και όλες τις ιστορίες που είχε μέσα της ατόφιες. Είναι πραγματικά κάτι που θα φυλάω και εγώ μέσα μου για πάντα, πιστεύω!

Πόσο εύκολο είναι να εμφανίζεσαι έτσι ξαφνικά σ’ ένα τόσο μεγάλο κι ενδεχομένως διαφορετικό από το δικό σου κοινό;

Δεν το θεώρησα κάτι αφύσικο ή πολύ διαφορετικό, ακόμα κι αν είναι άλλο είδος μουσικής από αυτό που συνήθως παίζω. Κάθε συναυλία ένα μοίρασμα είναι, είτε παίζεις σε μεγάλο είτε σε μικρό κοινό. Το θέμα είναι να έχει κανείς ανοιχτή καρδιά, για να πάρει και να δώσει αντίστοιχα.

Εργάζεσαι ως δασκάλα ειδικής αγωγής. Τι χρειάζεται να δίνεις κάθε μέρα εκεί; Τι παίρνεις από την καθημερινή σου επαφή με τα παιδιά;

Χρειάζεται αγάπη, υπομονή και ειλικρίνεια. Τα παιδιά κολυμπούν στην ειλικρίνεια και την εκτιμούν πραγματικά όταν τη συναντούν. Πρέπει να μπορείς να γίνεις κλόουν και σοβαρός ταυτόχρονα, Παιδί κι ενήλικας, όλα μαζί. Θεωρώ την εργασία στο σχολείο μεγάλη ευλογία στη ζωή μου, καθώς πιστεύω ότι, στην πραγματικότητα, μαθητεύω εκεί δίπλα στους σπουδαιότερους δασκάλους.

Θα ήθελες να μου πεις λίγα πράγματα για τη διαδικασία των ηχογραφήσεων; Πώς συναντηθήκατε με τους μουσικούς; Πώς δουλέψατε;

Λόγω του κορωνοϊού, η διαδικασία αυτή έγινε σε πολλές περιπτώσεις με πολύ ανορθόδοξο τρόπο, με εμένα και τον Σωτήρη να συζητάμε τα κομμάτια μέσω zoom, να ηχογραφούμε πράγματα αποσπασματικά και με τη σύνδεση να πέφτει πολλές φορές. Το συζητάμε τώρα μερικές φορές και απορούμε πώς μπόρεσε να ολοκληρωθεί το άλμπουμ με αυτό τον τρόπο! Αφού τα κομμάτια, λοιπόν, πήραν μια πρώτη μορφή, άρχισαν να έρχονται στο στούντιο ένα σωρό μουσικοί, οι οποίοι τα «έντυσαν» σταδιακά με την ερμηνεία τους. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν ήδη ή έγιναν αργότερα για μένα φίλοι και μουσική οικογένεια. Στην πορεία, σχηματίσαμε την μπάντα η οποία υπάρχει σήμερα. Είμαι βαθιά ευγνώμων σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, τόσο για την παρουσία όσο και για την τρυφερότητα με την οποία το αντιμετώπισαν όλο αυτό. Το γεγονός ότι συνεχίζουμε να το στηρίζουμε παρέα είναι δώρο Θεού για μένα και το χαίρομαι με όλη μου την ψυχή!

Πέρα από το ασπρόμαυρο εξώφυλλο του δίσκου, διακρίνω σκοτεινά στοιχεία και σε κάποιους από τους στίχους. Στοιχεία που μοιάζουν να έρχονται από σκοτεινές πτυχές της παράδοσης, ελληνικής αλλά και όχι μόνο. Είναι καθόλου έτσι; Και πώς έφτασε η παράδοση κοντά σου;

Θέλω να πιστεύω ότι το σκοτάδι και οι σκιές του υπάρχουν μονάχα για να τονίζουν περισσότερο το φως. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ την ύπαρξή τους στο μουσικό μας έργο σε σχέση με την παράδοση, αλλά υποσυνείδητα θα μπορούσε να υπάρχει. Η γιαγιά μου συνήθιζε να μου αφηγείται παραδοσιακά παραμύθια τα οποία με έχουν σημαδέψει. Είχαν κάτι το απόκοσμο και ήταν γεμάτα συμβολισμούς, στοιχεία και στοιχειά της φύσης. Ήταν γεμάτα με συναισθήματα, όπως άλλωστε είναι και τα παραδοσιακά τραγούδια. Η αγάπη για τα παραδοσιακά τραγούδια μεγάλωσε με τον χρόνο. Κι όχι μόνο για τα παραδοσιακά τραγούδια της χώρας μας, αλλά και για παραδοσιακά τραγούδια άλλων χωρών και παραδόσεων, όπως τα γκρεκάνικα, αλλά και τα παραδοσιακά της Ιρλανδίας, τα οποία θεωρώ μαγικά!

Γιατί διάλεξες να διασκευάσεις τόσο νωρίς στην καριέρα σου το «Ξενιτεμένα μου πουλιά;»

Δεν ξέρω αν είναι νωρίς ή όχι, αλλά το «Ξενιτεμένα μου πουλιά» είναι ένα τραγούδι που αγαπώ βαθιά. Και το αγάπησα αρχικά λόγω των στίχων του. Είναι ένα περίεργο μείγμα έκφρασης θυσίας, βαθιού πόνου, τρυφερότητας και αγάπης. Νιώθω ότι αγγίζει μια χορδή βαθιά μέσα μας, καθώς όλοι έχουμε κάποιον αγαπημένο που έφυγε. Είτε για τα ξένα είτε για τους άγνωστους ουρανούς. Δεν θεωρώ ότι απευθύνεται απαραίτητα μόνο στους ξενιτεμένους. Θεωρώ ότι είναι το τραγούδι καθενός ανθρώπου που στέλνει την αγάπη του σε όποιον είναι μακριά και δεν μπορεί να αγγίξει. Πώς να μην το αγαπάς αυτό το τραγούδι;

Διάλεξες επίσης να διασκευάσεις το «Αερικό» του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Γιατί ειδικά αυτό;

Το «Αερικό» του Θανάση Παπακωνσταντίνου είναι ένα από τα τραγούδια που τραγουδούσαμε με τους φίλους μου κάθε φορά που βρισκόμασταν όλοι μαζί. Αυτό, όπως και πολλά ακόμα τραγούδια, είναι από εκείνα που φέρνουν κόσμο μαζί. Τους ενώνει γύρω από ένα πιάνο, από ένα τραπέζι, σε μπαλκόνια, σε παραλίες, σε συναυλίες. Στην πραγματικότητα, κάθε τραγούδι που επιλέγω είναι ένας φόρος τιμής στις αναμνήσεις που μου προσέφερε. Κατά κάποιον τρόπο είναι το ευχαριστώ μου προς αυτό.

Θα είσαι μαζί του σε ολόκληρη την καλοκαιρινή του περιοδεία. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Η συνεργασία με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου είναι ένα ακόμα σουρεαλιστικό στοιχείο στη ζωή μου τον τελευταίο καιρό! Προέκυψε ύστερα από ένα τηλεφώνημα του κ. Θανάση, ο οποίος άκουσε κατά τύχη το «Ξενιτεμένα μου πουλιά» στο ραδιόφωνο. Αρχικά, με πήρε τηλέφωνο για να μοιραστεί απλά ότι του άρεσε πολύ – δηλαδή, πόσο ευγενικό είναι αυτό; Είχα ήδη κάνει τη διασκευή στο «Αερικό» την οποία και μοιράστηκα μαζί του. Ύστερα από λίγο καιρό, έλαβα ένα e-mail στο οποίο με ρωτούσε αν θα ήθελα να συμμετέχω στις καλοκαιρινές του συναυλίες. Σουρεαλισμός σκέτος!

Κάποια από τα τραγούδια επίσης είναι τραγούδια στα οποία δείχνεις να διεκδικείς και να προσδιορίζεις την προσωπική σου ταυτότητα. Πόσο εύκολο είναι για έναν νέο άνθρωπο σήμερα; Τι εμπόδια έχει;

Νομίζω πως είναι σημαντικό να κάνουμε το οτιδήποτε όπως πραγματικά το πιστεύουμε. Είτε είναι μουσική είτε όχι. Αυτό από μόνο του όμως είναι μεγάλη πρόκληση, καθώς ζούμε σε μια κοινωνία που προσπαθεί να μας τυποποιήσει κατά κάποιον τρόπο. Οι εικόνες και τα ακούσματα που προσλαμβάνουμε μας επιβάλλουν κάθε ώρα και στιγμή πρότυπα και εξαλείφουν με μαεστρία όσα πραγματικά χτίζουν τον διαφορετικό χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου. Φαίνεται πως, πολλές φορές, μας «σερβίρονται» πράγματα με τέτοια συχνότητα και σε τέτοια ποσότητα, με αποτέλεσμα να χειραγωγούν την ελεύθερή μας βούληση. Στην πραγματικότητα, ο κόσμος ωθείται σε ένα γενικευμένο «φαίνεσθαι» κι όχι στο «είναι». Τα τραγούδια μου εκφράζουν τον εσωτερικό μου κόσμο, τις ιδέες, τις ανησυχίες και τα όνειρά μου σε σημαντικό βαθμό. Ίσως σε κάποια χρόνια από τώρα η μουσική μου ταυτότητα να αλλάξει, όπως αλλάζουμε κι εμείς. Ο κορμός της, ωστόσο, πιστεύω ότι είναι και θα είναι πάντα εκεί.

Σε τρομάζει καθόλου που αυτό που κάνεις, αν και σε πρώτη φάση έμοιαζε να ανήκει στο underground, δείχνει να αγαπιέται πολύ και να περνάει σ’ ένα ευρύτερο κοινό;

Κάνω μουσική γιατί το έχω εγώ ανάγκη, κι όχι γιατί με έχει εκείνη ανάγκη. Όπως κάθε άνθρωπος που ασχολείται με οποιαδήποτε μορφή τέχνης, έχω την ανάγκη να εκφραστώ και να μοιραστώ κάτι από μένα. Δεν ήταν ποτέ αυτοσκοπός να πετύχει κάτι, αν ωστόσο μπορέσουμε να προσφέρουμε μέσα από αυτό, θα είναι ευχής έργον! Η μουσική είναι μεγάλη ευλογία, ψυχοθεραπεία και υπάρχει για να δίνει χαρά. Πιστεύω ότι αν το κάνεις για οποιονδήποτε άλλον λόγο, χάνεται η μαγεία και το φως.

Τελικά, μετράει η επιτυχία για σένα;

Εξαρτάται τι ορίζει κανείς ως επιτυχία. Προσωπικά, προτιμώ να προσπαθώ μια ζωή να επιτύχω ως άνθρωπος κι όχι ως μουσικός.

Άρα τελικά, τι μετράει ως επιτυχία;

Η επιτυχία για μένα θα είναι να φύγω από αυτή τη ζωή ξέροντας ότι έχω αγαπήσει κι έχω αγαπηθεί. Αυτό.

Στο «What Is Love» μιλάς και μάλιστα στα ελληνικά για την αγάπη. Η αγάπη είναι να ξεπερνάς τους φόβους σου… Και τι άλλο είναι;

Μιας που μιλάμε για αγάπη, λοιπόν, η αγάπη είναι τα πάντα. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς αγάπη. Ζωή χωρίς αγάπη είναι κήπος νεκρός και μαραμένος. Όταν υπάρχει όμως, την καταλαβαίνεις, την αισθάνεσαι. Είναι όλα ολάνθιστα κι ευωδιαστά! Δεν μπορώ να την ορίσω αφού ακόμα τη μαθαίνω. Αυτό που ξέρω μόνο είναι ότι η αγάπη είναι θυσία, λιγότερος εγωισμός, τρυφερότητα, ευγένεια, μια θάλασσα ζεστή που σε αγκαλιάζει και που δεν σε βουλιάζει ποτέ.

Ανοίγεις τον δίσκο με τη «Μητέρα». Τι είναι η μητέρα για σένα;

Η μητέρα είναι ένα αγκάλιασμα. Χέρια τρυφερά. Φιλί στο μέτωπο. Μάτια ανήσυχα. Η αόρατη κλωστή που σε συνδέει για μια ζωή με αυτό που ήσουν, την πρώτη εκείνη μέρα. Τα όνειρα που σε μεγάλωσαν. Αγάπη χωρίς αντάλλαγμα.

Επίσης, σ’ ένα τραγούδι παίζει ο μπαμπάς σου ακορντεόν. Πώς νιώθεις γι’ αυτό; Τι είναι για σένα ο μπαμπάς;

Ναι! Είναι ευτυχία σκέτη που έπαιξε ο μπαμπάς μου στο άλμπουμ. Οι γονείς μου συνεισέφεραν στο άλμπουμ με τρόπους που λίγοι γνωρίζουν. Με στήριξαν απείρως και όταν δεν οδηγούσα ακόμα, ο μπαμπάς μου συγκεκριμένα με πήγαινε στο στούντιο, αφού εκείνο ήταν σε άλλη πόλη και με περίμενε μέχρι να τελειώσω το session. Πολλές φορές, κοιμόταν στον καναπέ. Ο μπαμπάς μου για μένα είναι όλα τα τραγούδια του κόσμου μαζί.

Alkyone, ποια δύναμη σε κινεί στην κάθε μέρα σου; Ως άνθρωπο αλλά και ως μουσικό…

Πιστεύω ότι όλοι ανεξαιρέτως είμαστε εδώ για κάποιον λόγο. Ξέρω ότι ίσως ακουστεί μπανάλ, αλλά ειλικρινά πιστεύω ότι είμαστε εδώ για να μάθουμε να αγαπάμε. Η αγάπη τα έχει όλα μέσα, οπότε πιστεύω ότι είναι και η πιο ολοκληρωμένη ανθρώπινη εμπειρία. Υπάρχει μια φράση σε μια πολύ αγαπημένη μου ταινία, το «Interstellar», η οποία με εκφράζει πλήρως. Λέει, σε ελεύθερη μετάφραση, ότι η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που ξεπερνάει τα όρια του χρόνου και του χώρου. Οπότε ίσως πρέπει να το εμπιστευτούμε αυτό.

Κι απ’ όλα τα πράγματα που κάνουμε, τι θα μείνει στο τέλος;

Δεν έχει πραγματικά σημασία ποιοι είμαστε και τι κάνουμε. Κάποια στιγμή, θα εξαφανιστεί κάθε ίχνος μας από τον κόσμο, όσο σπουδαίοι και να γίνουμε. Γι’ αυτό θεωρώ ότι είναι ανόητο να κονταροχτυπιόμαστε μεταξύ μας, να προσπαθούμε να επιβληθούμε ο ένας στον άλλον, να γίνουμε μεγάλοι και τρανοί. Όλοι στον ίδιο προορισμό πηγαίνουμε, είτε ταξιδεύουμε στο πρώτο είτε στο τελευταίο βαγόνι. Δεν θα πάρουμε τίποτα μαζί μας, παρά μόνο την ψυχούλα μας. Ωστόσο, δεν είμαστε εδώ μόνο για εμάς, αλλά και για όλους εκείνους που θα έρθουν μετά. Ίσως εκείνους πρέπει να αγαπήσουμε πιο πολύ απ’ όλους. Και ίσως αυτό που θα μείνει τελικά είναι το μικρό εκείνο λιθαράκι που θα αφήσουμε για να κάνουμε τον κόσμο λίγο καλύτερο απ’ ότι τον βρήκαμε.