Γιατί ξεχωρίζουν οι τηλεοπτικές εκπομπές «Νούμερα» του Φοίβου Δεληβοριά και «Μουσικό Κουτί» του Νίκου Πορτοκάλογλου στην ΕΡΤ.
Είναι αρκετά δύσκολο να με στήσεις μπροστά σε μια τηλεόραση. Είναι ακόμη δυσκολότερο να με στήσεις μπροστά της μια συγκεκριμένη ώρα. Έτσι, τα επεισόδια από τα «Νούμερα» και το «Μουσικό Κουτί» που είδα –και δεν έχασα κανένα– τα είδα on demand από το Ertflix και μόνο μία ή δύο φορές στην κανονική ώρα μετάδοσής τους.
Τα «Νούμερα» του Φοίβου Δεληβοριά και το «Μουσικό Κουτί» του Νίκου Πορτοκάλογλου στην ΕΡΤ
Παρένθεση εδώ: πολλοί σκέφτονται ότι επειδή είμαι κομμάτι της ΕΡΤ εδώ και 20 χρόνια, ό,τι κάνει, ειδικά μετά το βίαιο κλείσιμό της, μου φαίνεται καλύτερο απ’ ότιδήποτε άλλο υπάρχει στον κόσμο αυτό. Και ναι, είναι αλήθεια ότι –για παράδειγμα– το Ertflix και το Ertecho μού φαίνονται φανταστικά, την ώρα όμως –πάλι για παράδειγμα– που η Eurovision, ανεξαρτήτως τραγουδιού και ανεξαρτήτως βαθμολογίας στην Κύπρο (άκου τώρα τι συζητάμε!), με άφηνε πάντα παγερά αδιάφορο. Οπότε, ακόμα κι αν η αγάπη μου για τους χαοτικούς στον νεοφερμένο διαδρόμους του Ραδιομεγάρου συχνά υπερκαλύπτει τη διάθεσή μου για την όποια κριτική, σήμερα θα είμαι αντικειμενικός. Ή σχεδόν. Κι αυτό το «σχεδόν» πάει στο ότι όσοι εμπλέκονται μ’ αυτό το απίθανο σπίτι που λέγεται ΕΡΤ, ανεξαρτήτως τυχόν στραβοπατημάτων –δικών τους ή του σπιτιού– βρίσκουν μέσα τους, στο πέρασμα του χρόνου, μερικούς πολύ σημαντικούς λόγους να νιώθουν μια βαθιά αγάπη και να προσπαθούν μέσα εκεί για το καλύτερο. Κλείνει, επιτέλους, η παρένθεση.
Οπότε, είναι η αγάπη! Και ζώντας την από μέσα για τα δικά μου πράγματα, την είδα να υπάρχει τεράστια τόσο στα «Νούμερα», όσο και στο «Μουσικό Κουτί». Ο Φοίβος Δεληβοριάς είναι ίσως πιο εκδηλωτικός. Βγάζει όλα τα συναισθήματα προς τα έξω και βρίσκει τον τρόπο να αγαπάει βαθιά –πέρα από τις αρετές– τα δικά του ελαττώματα αλλά και αυτά των φίλων του –των ανθρώπων που έπαιξαν μαζί του– μ’ έναν τρόπο αθώο και γι’ αυτό αφοπλιστικό. Ο Νίκος Πορτοκάλογλου, βαθιά συναισθηματικός κι αυτός, αφήνει λιγότερο να φανούν τα συναισθήματά του προς τους ανθρώπους, αλλά τ’ αφήνει ελεύθερα να κυριεύσουν τη σχέση του με τη μουσική: με το κάθε τραγούδι που παίχτηκε σ’ αυτή την εκπομπή. Είναι η αγάπη, λοιπόν, κι αν μετράει κάτι σ’ αυτές τις δύσκολες εποχές, είναι η αγάπη για τους ανθρώπους, για τις μουσικές, γι’ αυτό που κάνεις κάθε μέρα.
Δεν ξέρω καθόλου τι θα γίνει την επόμενη χρονιά. Ελπίζω όμως οι δύο αυτές εκπομπές να συνεχιστούν και υπόσχομαι ότι θα κάνω κι εγώ τη δική μου υπέρβαση: θα είμαι εκεί, στημένος την προκαθορισμένη ώρα μπροστά στην τηλεόρασή μου, στα πρώτα «Νούμερα» και στο πρώτο «Μουσικό Κουτί» του φθινοπώρου. Εντάξει, τα επόμενα ας πάνε on demand. Κι ας παίξουν αυτές οι δύο ως το τέλος της επόμενης σεζόν…
Επανακυκλοφορεί από τη Verve το «Songs For Distingue Lovers» της Billie Holiday από το 1957-1958, ίσως ο καλύτερος δίσκος της για εκείνη τη δεκαετία. Εδώ η Billie συναντά και πάλι τον τρομπετίστα Harry Edison και τον σαξοφωνίστα Ben Webster, με τους οποίους είχε παίξει στις δεκαετίες του 1930 και του 1940. Επίσης, εδώ παίζουν σπουδαίοι μουσικοί, ανάμεσα στους οποίους είναι ο Jimmy Rowles στο πιάνο, ο Barney Kessel στην κιθάρα και ο Red Mitchell στο κοντραμπάσο. Από τις επανεκδόσεις της χρονιάς!
Ως νέος και απερίσκεπτος, δεν έβρισκα σπουδαίους λόγους να αγαπώ τον J.J. Cale. Ας έλεγε ο Young, ας έλεγε κι ο Clapton, πόσο είχαν επηρεαστεί από εκείνον. Ας τον άκουγα αργότερα στα παιξίματα του David Knopfler ή του Chris Rea. Έρχεται όμως μια στιγμή που σκάει –είδος επιφοίτησης έστω και αργά– στο κεφάλι σου η κατανόηση της αξίας ενός μουσικού. Και να, λοιπόν, που απολαμβάνω στο πικάπ μου το «Troubadour» ή το «5» όσο λίγους δίσκους πια. Η Music For Vinyl έχει ήδη κυκλοφορήσει μια τριπλή συλλογή του σπουδαίου songwriter και κιθαρίστα που περιλαμβάνει το υλικό που ηχογράφησε για τα label που ανήκουν στη Universal. Μέσα στις επόμενες ημέρες έρχεται και μια διπλή συλλογή που περιλαμβάνει τη δουλειά του για τη Sivertone, κάπου ανάμεσα στο 1988 και το 1992 δηλαδή. Είναι απολύτως καλοδεχούμενη!
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
Υ.Γ.: Επανέκδοση από την εξαιρετική Two Piers από το Μπράιτον στο αριστούργημα των Boo Radleys, «Giant Steps». Και μάλιστα, σε περιορισμένα αντίτυπα, με remixes των Saint Etienne σε δύο κομμάτια του εμβληματικού δίσκου.
6°
