Στέρεο Νόβα: Η επανέκδοση του εμβληματικού πρώτου album από την Inner Ear

Πίσω στον χρόνο (καλοκαίρι 1992): Ένα παράξενο εξώφυλλο (όπως λέμε ένα «κλεμμένο ποδήλατο»). Λευκό με άτονα πορτοκαλί γράμματα, τυπωμένο σαν σε φωτοτυπία και στο οπισθόφυλλο οι στίχοι, χείμαρροι, χωρίς ρεφρέν, κακοτυπωμένοι κι αυτοί. Εκείνη την εποχή, ίσως και πριν από εκείνη την εποχή διαβάζαμε μετά μανίας τα «thanks» στα εξώφυλλα των δίσκων. Χωρίς internet και μ’ ελάχιστα περιοδικά, οι ευχαριστίες των συγκροτημάτων έδειχναν τις αναφορές τους, γίνονταν ένας από τους ελάχιστους τρόπους που είχες για να τα κατατάξεις. Ο τρόπος που ο Κωνσταντίνος Βήτα διατύπωνε τα «thanks» δεν έμοιαζε με τίποτε άλλο που είχες συναντήσει. Έμοιαζαν πιο πολύ μ’ ένα φύλλο ημερολογίου παρά με κανονικές ευχαριστίες. Ακούγοντας τον δίσκο, καταλάβαινες ότι μόνο έτσι θα μπορούσε να τις έχει διατυπώσει: απόλυτα προσωπικά, με τρόπο αφελή (naive), απόλυτα αυθόρμητα, με τον ίδιο τρόπο που τραγουδούσε / μιλούσε / ράπαρε τους στίχους. Κυριακή πρωί, τώρα που γράφω. Κι από τις ευχαριστίες του Κωνσταντίνου, κρατάω για σήμερα τον Νίκο-Αλέξη Ασλάνογλου. Σκέφτομαι ότι φράσεις του Ασλάνογλου από τις «Ωδές στον Πρίγκιπα», όπως «ακούς τα παραδείσια πουλιά μες τις λακκούβες του νερού / χτυπάει εντός σου η μηχανική πλευρά της πόλης» ή «θόρυβοι μια χειμωνιάτικης ατμόσφαιρας με μηχανές / καπνούς, μια κίνηση αλλιώτικη καθώς θα τα ταξιδέψεις πάλι» θα μπορούσαν να είχαν φτάσει στα χείλη του Κωνσταντίνου. Επίσης, ολόκληρα κομμάτια από στίχους εκείνου του πρώτου δίσκου, θα μπορούσαν να υπάρχουν στις «Ωδές» του Νίκου-Αλέξη: «κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου / φτιάχνω τον κόσμο μ’ ένα κομμάτι της ψυχής σου / κι απ’ τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία / κάθε καλοκαίρι, τον “Θάνατο Στη Βενετία” / κι αναρωτιέμαι πάλι / οι προσευχές μου πού πάνε / κι αν έχουν γίνει πουλιά / προς τα πού πετάνε». Μέσα στις επόμενες μέρες κυκλοφορεί η επανέκδοση του πρώτου album των Στέρεο Νόβα από την Inner Ear σε LP και CD. Μάλιστα, στο CD περιλαμβάνονται και δύο από τα τέσσερα κομμάτια που υπήρχαν στην πρώτη έκδοση του CD από την Wipe Out, πίσω στο 1994, δηλαδή δύο χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία σε LP. Θα την πάρω σίγουρα αλλά δεν ξέρω αν θ’ ακούσω ποτέ τη νέα έκδοση του δίσκου ή αν θα παραμείνω πιστός στα scratch του LP που είχε κοπεί πριν από 30 χρόνια στην ιστορική Fabelsound κι έχει λιώσει. Έχασα την μπάντα στην Ελευσίνα, αλλά στις 15 Ιουλίου περιμένω να τους δω στη σκηνή του Release Athens 2023. Σ’ αυτή τη ζωή ευτύχησα ν’ ακούσω τον Κωνσταντίνο να τραγουδάει / μιλάει / ραπάρει, «Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο και θα ’ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο» και σκέφτομαι ότι σε μιαν άλλη ζωή –ας πούμε στην επόμενη– θα τον ακούσω να προφέρει αυτές εδώ τις λέξεις του Ασλάνογλου από τον «Χωρισμό»: «Στη μαλακή φωνή σου τρέμει η ελπίδα μου / για σένα ζω τη σκοτεινιά μιας Άνοιξης που παραπαίει / λέω αυτό το σώμα είναι η καρδιά μου σωστή». Ναι, στην επόμενη ζωή θα είναι μια χαρά…

Στο πικάπ μου πέφτει η επανέκδοση του πρώτου album των Αγάπανθος που πρωτοκυκλοφόρησε το 1976. Εκείνο που συνδέει τους δύο δίσκους -πιθανά μόνο μέσα στο κεφάλι μου- είναι αυτή η μαγική αφελής προσέγγιση –εντελώς διαφορετική για καθέναν από τους δύο–, εκείνη η naive αισθητική που συναντά κανείς σε μεγάλα, και κάποιες φορές αγνοημένα, έργα τέχνης. Ένας απολαυστικός δίσκος από την αρχή μέχρι το τέλος.

Μιλώντας για τη naive αισθητική κι έχοντας στο μυαλό μου μερικές από τις πολλές όψεις του underground, διαβάζω αυτές τις μέρες τα «Γραπτά» του Γιώργου Β. Μακρή, έτσι όπως τα είχε επιμεληθεί ο Ε.Χ. Γονατάς και τα είχε κυκλοφορήσει η Εστία το 1986. Υπάρχει ένα ποίημα εδώ που αποδείχτηκε στην πορεία ότι ανήκε στη γλύπτρια Λένα Τσούχλου, κείμενο του 1946 με τίτλο «Εμείς οι λίγοι». Ένα μικρό απόσπασμα εδώ: «Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελοί της γης με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια. Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι… Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά και οι νύχτες μας ένα πέλαγο. Είμαστε οι προάγγελοι του χάους».

Υ.Γ.: Για τέλος, μια πλήρης ματιά στα κομμάτια που έχει ανεβάσει η Alkyone. Ίσως ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει σήμερα στην ελληνική μουσική…