Roger Waters: Οι ηχογραφήσεις του lockdown σε τραγούδια των Pink Floyd

Το να είσαι 15 και να κυκλοφορεί το «The Wall» είναι σπουδαίο αλλά και βαρύ πράγμα. Οι πιθανότητες είναι ότι πολύ δύσκολα μπορείς να κατανοήσεις και στη συνέχεια να χειριστείς το συνολικό concept. Άσε που η εφηβεία εμποδίζει τη σε βάθος συνειδητοποίηση των πρωταρχικών τραυμάτων, που γεννούν -για παράδειγμα- τραγούδια όπως το «Mother». Όταν είσαι 15, εντυπωσιάζεσαι από τα εξώφυλλα, από τη φωνή του Roger Waters, από μερικά σκόρπια τραγούδια, το «Comfortably Numb», το εκτός concept «Hey You», τη μοναξιά του «Nobody Home» και καταλαβαίνεις μερικά μόνο από τα στοιχεία της πλοκής της ιστορίας. Θα χρειαστεί η ταινία αλλά και μερικά χρόνια ωρίμανσης για να μπορέσεις να κρατήσεις στα χέρια σου ολόκληρη τη σύλληψη του Waters. Για αρκετούς από εμάς, το «The Wall» είναι ένας δίσκος μαθητείας με τον ίδιο τρόπο που υπάρχουν βιβλία μαθητείας, όπως το «Portrait Of An Artist As A Young Man» του James Joyce. To 1983, όταν κυκλοφορεί το «Final Cut» των Pink Floyd, το «The Wall» είναι πλέον βαθύτατα βιωμένο. Έτσι, το νέο και απλούστερο concept του Waters -καθώς το συγκρότημα πηγαίνει οριστικά για διάλυση- είναι πολύ εύκολο να το αντιληφθείς. Ο πόλεμος της Θάτσερ στα Falklands φέρνει τους Άγγλους μπροστά στην ανάγκη να σκεφτούν την πολιτική της χώρας τους από την εποχή της αποικιοκρατίας και μετά με τον ίδιο τρόπο που το Brexit τους ανάγκασε να σκεφτούν την οικονομική πολιτική της Βρετανίας των τελευταίων 50 χρόνων. Ο Waters γράφει σπουδαία τραγούδια, όμως συγκρινόμενο με το «The Wall», το «Final Cut» φαντάζει αδύναμο. Όμως, ακόμα και σήμερα υπερασπίζομαι αυτόν τον δίσκο απέναντι σε όσους τον απορρίπτουν επειδή ακριβώς τα τραγούδια -τελικά- ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο. Κατά τη διάρκεια του lockdown, ο Roger Waters ηχογράφησε μαζί με μουσικούς που έπαιζαν σε διαφορετικά studio, 6 τραγούδια, τα «Mother», «Vera» και «Comfortably Numb» από το «The Wall», τα «The Gunner’s Dream» και «Two Suns In The Sunset» από το «Final Cut» και το «The Bravery Of Being Out Of Range» από το προσωπικό του «Amused To Death». Τιτλοφορεί τον δίσκο του «The Lockdown Sessions», οι εκτελέσεις είναι αρκετά μακριές -και όχι πάντα αρκετά ενδιαφέρουσες- αλλά είναι τόσο οικείος ο ήχος, που αν μεγάλωσες με το «The Wall» και το «Final Cut», θέλεις να τις ακούς στην επανάληψη.

H Μαρία-Χριστίνα Harper έχει καταγωγή από την Αίγυπτο, γεννήθηκε στην Ελλάδα και ζει στο Λονδίνο. Παίζει άρπα, τη γνωρίζουμε από τη συνεργασία της με τον λαουτίστα Γιάγκο Χαιρέτη αλλά και τη δική της προσωπική δουλειά ως MC & The Seven Pedals. Η Μαρία-Χριστίνα έχει σπουδάσει πέρα από άρπα, πιάνο αλλά και Μουσικοθεραπεία, την οποία μάλιστα ασκεί. Το μεγάλο νέο είναι ότι έχει δημιουργήσει ένα trio, το Harper Trio μαζί με τον Evan Jenkins  που παίζει drums και την Josephine Davies που παίζει σαξόφωνο. Στις 12 Μαΐου ανεβαίνει στις πλατφόρμες το «In Cairo/ Grandma’s Coat» ενώ τον Νοέμβριο θα κυκλοφορήσει το πρώτο album του trio με τίτλο «Passing By». Καθώς η καταγωγή της Μαρίας-Χριστίνας είναι από την Αίγυπτο, δεν είναι δύσκολο να καταχωρηθεί στη νέα jazz σκηνή του Λονδίνου, δίπλα στους Kokoroko ή τους Sons Of Kemet. O ήχος του trio πάντως, είναι επίσης αρκετά κοντά -λόγω άρπας- στη δουλειά της Dorothy Ashby και κατά δεύτερο λόγο της Alice Coltrane. Πρόκειται για μια εξαιρετική κυκλοφορία για την οποία θα μιλήσουμε αρκετά.

Το «Ghosted» είναι το καινούργιο τραγούδι της Καλλιόπης Μητροπούλου, της βιολονίστριας και τραγουδίστριας που γνωρίσαμε από τα Echo Tides και τη συνεργασία της με τον Pan Pan. Εκτός  από το ότι είναι ό,τι πιο πλήρες έχει κάνει στην προσωπική της καριέρα, έχει κι ένα καταπληκτικό video clip σε σκηνοθεσία Γιώργου Γούση. Θα μιλήσουμε αρκετά και για τις προσωπικές δουλειές της Καλλιόπης πολύ σύντομα.

Υ.Γ.: Πέρασαν 30 χρόνια από την κυκλοφορία του ομώνυμου album των Suede, το πιστεύεις; Ο δίσκος επανακυκλοφορεί με ειδικό mastering κι αν δεν τον έχεις, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις…