Ο Westerman γίνεται Αθηναίος από επιλογή

Είναι πολλά τα χρόνια πια που ακούμε ότι η Αθήνα έχει γίνει «το νέο Βερολίνο», μια πόλη που προσελκύει καλλιτέχνες από όλον τον κόσμο που θέλουν να ζήσουν και να δημιουργήσουν σε αυτήν εδώ τη γωνιά  της Ευρώπης. Συχνά εμφανίζεται στα feeds μας μια viral ιστορία για ανθρώπους που άφησαν τις ζωές τους σε μεγάλα ευρωπαϊκά και παγκόσμια αστικά κέντρα για να έρθουν να ζήσουν στην Ελλάδα δουλεύοντας από εδώ, εκμεταλλευόμενοι τα κάλλη της χώρας και τις χάρες της ψηφιακής επανάστασης που το επιτρέπει. Μέσα σε όλες αυτές τις ιστορίες, που συχνά αποτυπώνονται με μια κάποια υπερβολή, προς τέρψιν της εμμονής μας να θεωρούμε την Ελλάδα «την πιο όμορφη χώρα του κόσμου», υπάρχουν κάποιες που ξεχωρίζουν με την ειλικρίνεια και αμεσότητά τους.

Ο Βρετανός μουσικός και τραγουδοποιός Westerman είναι το πρόσωπο μιας τέτοιας ιστορίας, πρωταγωνιστής στο δικό του ταξίδι που τον έφερε από το Λονδίνο οδικώς στην Αθήνα σε μια στιγμή στη ζωή του που αποφάσισε ότι χρειάζεται μια αλλαγή. Αναγνωρισμένος καλλιτεχνικά στην Αγγλία και στην υπόλοιπη Ευρώπη και Αμερική, για την πολύ όμορφη κιθαριστική indie pop με ηλεκτρονικά στοιχεία που κυκλοφορεί τα τελευταία χρόνια, ξέχειλη εσωτερικό λυρισμό και ατμόσφαιρα βγαλμένη από τις καλύτερες στιγμές των Bon Iver και του James Blake, αποφάσισε να αφήσει τα κέντρα της μέχρι τότε καλλιτεχνικής του ύπαρξης και να μετακομίσει στην Ελλάδα επειδή απλώς του φάνηκε καλή ιδέα, επειδή πάντα το ήθελε. Φόρτωσε τα πράγματά του σε ένα βαν και μετά από μια στάση στην Ιταλία και μερικά πανδημικά εμπόδια κατάφερε να βρεθεί πριν δυο χρόνια στην Αθήνα για να συνειδητοποιήσει ότι το ένστικτό του είχε δίκιο.

Λίγες ημέρες μετά το εξαιρετικό του live με τη Σtella στο ΠΛΥΦΑ, και ενώ το νέο του τραγούδι «CSI Petralona» σαρώνει στο «εναλλακτικό» κοινό της πόλης που έχει την τύχη να φέρει την ομώνυμη γειτονιά στον κατάλογό της, τον συναντάμε για να μάθουμε περισσότερα για τον ίδιο, τη μουσική του και αυτή τη μετακόμιση ζωής. Η πρώτη συνειδητοποίηση –και πολύ ευχάριστη έκπληξη– ότι πρόκειται για μια πολύ συνειδητή απόφασή του να γίνει Αθηναίος από επιλογή έρχεται όταν προτείνει ο ίδιος το μέρος της συνάντησης ένα καφενείο - μεζεδοπωλείο στο Μεταξουργείο, στις παρυφές του απόκεντρου αυτής της τόσο ιδιόμορφης γειτονιάς, σε ένα σημείο που σίγουρα αποφεύγουν πολλοί βέροι Αθηναίοι. Στο καφενείο τον ξέρουν όλοι, τον φωνάζουν με το μικρό του, του φέρνουν το τσάι του χωρίς καν να το παραγγείλει. Μου λέει ότι πηγαίνει κάθε μέρα, ότι λατρεύει εκείνη τη γειτονιά και τους ανθρώπους της, ότι έχει ό,τι του έλειπε στο Λονδίνο. Λέει ότι πολύ συχνά σε ταξίδια εκτός Αττικής πιάνει τον σταθμό της Εκκλησίας γιατί η εκκλησιαστική μουσική του ακούγεται σαν ένα drone session που του αρέσει πολύ. Αλλά και πόσο του αρέσει η Αθήνα, πόσο θέλει να μείνει εδώ, κι ότι μοιάζει να βρίσκει στην πόλη ομορφιές που εμείς έχουμε ξεχάσει ή αδυνατούμε να δούμε.

Η πρώτη ερώτηση δεν μπορεί να είναι άλλη από το πώς και γιατί πήρε την απόφαση, αν και από την άνεση που φαίνεται να έχει σε αυτό το καφενείο η απάντηση είναι προφανής.

Πώς πήρες την απόφαση να τα μαζέψεις και να έρθεις εδώ; Γιατί την Αθήνα από όλα τα υπόλοιπα μέρη στον κόσμο;
Για αρκετό καιρό δεν ένιωθα τόσο καλά στο Λονδίνο αλλά συγχρόνως ήμουν και πολύ απασχολημένος –με την καλή έννοια, με τις περιοδείες και τη μουσική μου– οπότε δεν είχα τον χρόνο να κάνω κάτι για αυτό. Ξαφνικά χτύπησε η πανδημία και όλα σταμάτησαν. Η πανδημία ήταν πολύ δύσκολη για πάρα πολύ κόσμο όμως για κάποιους ήταν μια ευκαιρία να κάνουν αλλαγές που μπορεί να ήθελαν καιρό στη ζωή τους. Έτσι κι εγώ βρέθηκα μόνος με τον εαυτό μου, βρίσκοντας τον χρόνο να συνειδητοποιήσω τι πρέπει να κάνω για να αισθανθώ καλύτερα. Μου είπα «λες τόσο καιρό ότι θέλεις κάτι διαφορετικό, αν δεν το κάνεις τώρα δεν θα μπορείς να συνεχίσεις να λες ότι το θέλεις». Κάπως έτσι τα μάζεψα και ήρθα σε μια χώρα που δεν είχα επισκεφτεί στο παρελθόν. Στο πανεπιστήμιο είχα σπουδάσει αρχαία ελληνική φιλοσοφία και είναι ένα μέρος  που το είχα κάπως ρομαντικά στο μυαλό μου. Προφανώς έχουν περάσει δύομισι χιλιάδες χρόνια κι έχουμε να κάνουμε με κάτι εντελώς διαφορετικό – και πάλι όμως  μου αρέσει πολύ εδώ, οι άνθρωποι είναι φιλικοί, όλα κυλάνε ευκολότερα. Πάνω από όλα, είναι αυτό το κάτι διαφορετικό που ήθελα να δοκιμάσω, μια ευκαιρία να υπάρξω σε ένα μέρος όπου δεν ξέρω σχεδόν κανέναν, δεν μιλάω τη γλώσσα. Το δοκίμασα και πέτυχε! Είχα ένα προαίσθημα και όντως μου αρέσει πολύ εδώ – είναι τόσο απλό.

Θεωρείς τον εαυτό σου ψηφιακό νομάδα;
Όχι, όχι, τίποτα τέτοιο. Δεν έχω καθόλου σχέδια να συνεχίσω να μετακινούμαι, να πάω κάπου αλλού. Θέλω να μείνω εδώ. Είμαι πολύ χαρούμενος με τους φίλους που έχω κάνει και μου αρέσει η περιοχή που μένω, το Μεταξουργείο, είναι μια πολύ σφιχτή, μικρή κοινότητα στο κέντρο της πόλης, μια πολύ ιδιαίτερη γειτονιά, κάτι πολύ δύσκολο να βρεις πια στο Λονδίνο.

Πώς είναι τα πράγματα στο Λονδίνο; Έχουν πράγματι εξαφανιστεί οι γειτονιές και τα πιο underground σημεία;
Το Λονδίνο είναι πλέον μια τόσο ακριβή και εμπορευματοποιημένη πόλη που είναι εξαιρετικά δύσκολο για τις παραδοσιακές γειτονιές και τις οργανικές κοινότητες να βρουν ζωτικό χώρο να υπάρξουν, ιδίως στο κέντρο, οπότε αναγκάζονται να μετακινούνται όλο και πιο περιφερειακά. Γι’ αυτό και μου αρέσει αυτή η γειτονιά. Έμεινα και στα Εξάρχεια για έναν χρόνο, αλλά μου φαίνονται σαν μια γειτονιά ατραξιόν για τουρίστες. Οπότε τώρα μένω εδώ και μου αρέσει τόσο  που δεν χρειάζεται καν να βγω από τα όρια της γειτονιάς. Υπάρχει αυτό εδώ το καφενείο, υπάρχει ένα μπαρ απέναντι που πηγαίνω συχνά, έχω όσα χρειάζομαι.

Φαίνεται να σου αρέσουν αυτά τα μικρά, ζεστά μέρη. Προτιμάς κάτι αντίστοιχο και ως venue για τις εμφανίσεις σου;
Ναι, μου αρέσουν πολύ. Το πρώτο μου live εδώ στην Αθήνα ήταν στην Κυψέλη στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων και μου άρεσε πολύ. Εξαρτάται, βέβαια, από το αν παίζεις με μπάντα ή solo. Όταν παίζω μόνος μου, μου αρέσει να βρίσκομαι σε ένα μικρό δωμάτιο, όπου μπορώ να βλέπω σχεδόν τα πρόσωπα όσων βρίσκονται εκεί, να μοιράζομαι κάτι οικείο μαζί τους, κι αυτό κάνει το live πιο έντονο. Αυτό είναι δύσκολο να συμβεί σε ένα μεγαλύτερο venue. Ό,τι έχω κάνει έως τώρα στη μουσική έχει περισσότερο να κάνει με την αισθητική ενός μικρού, ζεστού χώρου, έχω συνηθίσει να παίζω solo και μου αρέσει έτσι.

Έχεις δημιουργήσει ένα σφιχτό fan base στο κοινό της μουσικής που τείνουμε να ονομάζουμε indie pop. Φοβήθηκες ότι μετακομίζοντας στην Ελλάδα θα έχανες την επαφή μαζί του;
Όχι δεν ανησύχησα ποτέ για κάτι τέτοιο, ίσως κάνω λάθος, θα δείξει. Όσο προσπαθείς και βρίσκεις χρόνο να κάνεις live και περιοδείες, να πηγαίνεις να συναντήσεις το κοινό σου και να παίξεις για αυτό δεν νομίζω ότι παίζει ρόλο το πού ζεις. Δεν είμαι από τους καλλιτέχνες που ασχολούνται πολύ με τα social media, οπότε πέρα από τη μουσική μου δεν έχω άλλου τύπου καθημερινή επαφή με το κοινό μου. Η γεωγραφική μου τοποθεσία είναι αόρατη.

Πράγματι η online παρουσία σου είναι πολύ περιορισμένη και το περιεχόμενο που θα βρει κανείς για σένα στο διαδίκτυο αφορά αμιγώς τη μουσική και τα τραγούδια σου. Πρόκειται για συνειδητή επιλογή;
Είναι ένας συνδυασμός παραγόντων. Σίγουρα δεν νιώθω συνέχεια την ανάγκη να πω ή να μοιραστώ κάτι και όταν τη νιώσω το κάνω μέσα από τη μουσική μου. Επίσης δεν νομίζω ότι αυτού του τύπου η προβολή, η υπερβολική παρουσία, είναι κάτι υγιές. Τα social media και οι αλγόριθμοί τους έχουν σχεδιαστεί ώστε να κάνουν τους ανθρώπους να νιώθουν ανασφαλείς και να ζηλεύουν τους άλλους – δεν ήθελα να συνεισφέρω σε κάτι τέτοιο. Άλλωστε δεν θεωρώ ότι είναι αυθεντικός τρόπος επικοινωνίας και διασύνδεσης των ανθρώπων. Προτιμώ να επικοινωνώ με το κοινό μου με ένα newsletter όπου θα γράψω όσα θέλω να πω και θα τους κατευθύνω στα σημεία που μπορούν να βρουν τη δουλειά μου. Τα social media είναι φοβερό εργαλείο αλλά στην πράξη η εφαρμογή τους φέρνει λιγότερα καλά στους ανθρώπους. Δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό αλλά μπορώ να αποφασίσω τη δική μου σχέση μαζί τους. Και νομίζω ότι υπάρχουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι που αποφασίζουν να αποσυνδεθούν, συνειδητοποιώντας ότι πρόκειται για ατελείωτα marketplaces όπου κάνουν τη δουλειά τους οι μεγάλες εταιρείες, οι οποίες έχουν μεγάλη ευθύνη. Για καιρό τα social media ήταν κάτι το εκπληκτικό και είχαμε την αθωότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε το καινούριο, αλλά νομίζω πια ότι πλέον υπάρχει όλο και μεγαλύτερος σκεπτικισμός. Κι εγώ τα χρησιμοποιούσα παλαιότερα αλλά αυτό δεν με βοήθησε σε κάτι, και δεν ήθελα άλλο να παίρνω μέρος σε αυτόν τον αντιπερισπασμό και τον θόρυβο απλώς και μόνο για να το κάνω.

Πιστεύεις ότι το TikTok θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά από την άποψη ότι έχει σχεδιαστεί με το πραγματικό περιεχόμενο στο επίκεντρο και με έναν αλγόριθμο πολύ προηγμένο σε ό,τι αφορά τις εξατομικευμένες προτάσεις περιεχομένου; Φαίνεται να δουλεύει πολύ καλά για καλλιτέχνες και μουσικούς.
Δεν ξέρω, ίσως έχεις δίκιο, γιατί φαίνεται καλύτερα επιμελημένο ως προς τον χρήστη και τον διαμοιρασμό πραγματικού περιεχομένου, αλλά για εμένα ούτε αυτό δούλεψε. Είχα TikTok για λίγο αλλά το βρήκα απίστευτα αποπροσανατολιστικό. Για έναν άνθρωπο με διάσπαση προσοχής, με διαγνωσμένη διαταραχή ελλειματικής προσοχής (ADHD), όπως εγώ, ένα τέτοιο μέσο, με τέτοια ταχύτητα εναλλαγής της πληροφορίας και τόσο σύντομη διάρκεια περιεχομένου, μπορεί, όσο περίεργο και να ακούγεται, να είναι πολύ επιβαρυντικό. Σχεδόν κατέστρεψε την ικανότητά μου να συγκεντρώνομαι σε ένα βιβλίο. Αλλά, ναι, για πολλούς μουσικούς και δημιουργούς περιεχομένου φαίνεται να έχει κάνει τη διαφορά.

Πώς αλλάζει τη ζωή σου μια διάγνωση ADHD; Πώς το αντιμετωπίζεις στην καθημερινότητα;
Έχει ενδιαφέρον το όλο φαινόμενο στο οποίο εξελίσσεται η διαταραχή αυτή, μοιάζει λίγο με το δίλημμα της κότας και του αυγού. Τι ήρθε πρώτο, όλο αυτό το επιδημικό κύμα ανθρώπων που παλεύουν να συγκεντρωθούν σε μια δραστηριότητα της καθημερινότητάς τους ή όλη αυτή η τεράστια ποσότητα αχανούς περιεχομένου με το οποίο μας βομβαρδίζουν συνέχεια; Σίγουρα είναι μια διαταραχή που καταγράφεται ήδη από τον προ-προηγούμενο αιώνα αλλά στη σημερινή εποχή συναντώ όλο και περισσότερους να έχουν διαγνωστεί. Νομίζω ότι η διαταραχή βαίνει αναλογικά με την εξέλιξη της σύγχρονης ζωής – δεν ξέρω πώς μπορούν να διαχωριστούν το ένα από το άλλο. Σίγουρα τα πράγματα έγιναν ευκολότερα για εμένα από τη διάγνωση και μετά. Τα βρήκα περισσότερα με τον εαυτό μου, συνειδητοποίησα ότι υπάρχει λόγος που δεν μπορώ να κάνω κάποια πράγματα, ότι δεν βγάζει κάπου το να θυμώνω με τον εαυτό μου, γιατί το να θυμώνεις τα κάνει, απλώς, όλα χειρότερα. Παραμένει βέβαια δύσκολο, ιδίως όταν πρέπει να κάνεις πολλά πράγματα ταυτόχρονα, να βάλεις προτεραιότητες, να τακτοποιήσεις τις σκέψεις σου, νιώθω συχνά ότι το μυαλό μου είναι σε εκατό διαφορετικά μέρη ταυτόχρονα. Υπάρχουν πολλά συμπτώματα και ο καθένας τη βιώνει διαφορετικά, δεν υπάρχει αυτό που λέμε «one size fits all». Ξέρω μόνο ότι πρέπει κανείς να προσπαθήσει να χαλαρώσει, τουλάχιστον εγώ αυτό κάνω.

Αυτό το βίωμα συναντάμε στο album «Your Hero Is Not Dead» που κυκλοφόρησε το 2020; Διακρίνουμε μια αισιοδοξία, σαν να θέλεις να επικοινωνήσεις ένα συγκεκριμένο μήνυμα.
Ναι, ήταν μια περίοδος που προσπαθούσα να δημιουργήσω κάποιου είδους απάντηση σε όλα αυτά που με δυσκόλευαν, να καλλιεργήσω μια συμπάθεια για τον εαυτό μου που μου έλειπε και που τη βρήκα μετά τη διάγνωση. Ήθελα για πολύ καιρό να κάνω κάτι ελπιδοφόρο, είναι πολύ δύσκολο να κάνεις υπερβολικά χαρούμενη μουσική χωρίς να φαίνεται μια υπερ-προσπάθεια. Και τα τραγούδια είναι συνήθως αυτό που λέμε «sad songs» αλλά σε αυτόν τον δίσκο συνυπάρχουν μαζί με νότες ελπίδες και αισιοδοξίας. Ήταν μια προσπάθεια να επαναπροσδιορίσω τον εαυτό μου, να μάθω να τον εμπιστεύομαι, να πιστεύω σε αυτόν. Και μου μοιάζει πια τόσο μακρινή αυτή η εποχή, αν και έχουν περάσει μόλις δυο χρόνια.

Το «Υour Hero Is Not Dead» ήταν το πρώτο σου ολοκληρωμένο album. Πριν από αυτό είχες κυκλοφορήσει πολλά singles και EPs αλλά όχι album. Προτιμάς τη μικρή φόρμα;
Όχι, μου αρέσουν πολύ τα albums, δεν ξέρω βέβαια ποιος τα ακούει από την αρχή μέχρι το τέλος πια, αλλά μου αρέσει και θέλω να γράφω albums. Οι μεμονωμένες κυκλοφορίες ήταν περισσότερο ιδέα παλαιότερων managers μου που επέμεναν να βγάλω τη μουσική μου «εδώ και τώρα». Και μετά ξεκίνησε μια πολυάσχολη περίοδος με πολλές υποχρεώσεις και live και μου έγινε πιο δύσκολο να γράψω ένα album. Θέλω ησυχία όταν γράφω και η ζωή μου εκείνα τα χρόνια δεν ήταν και πολύ ήσυχη. Μακάρι να είχα κυκλοφορήσει αυτό το album νωρίτερα, αλλά και πάλι είμαι εντάξει και χαρούμενος με το πώς ήρθαν τα πράγματα.

Για να επιστρέψουμε στο δίλημμα με την κότα και το αυγό, τι πιστεύεις ότι ήρθε πρώτο: η συνήθεια του κοινού να μην ακούει εύκολα πια ολόκληρους δίσκους ή η συνήθεια πολλών καλλιτεχνών να δισκογραφούν με περισσότερα singles και EPs από ό,τι παλαιότερα;
Είναι κι αυτό δύσκολο να το διαχωρίσεις. Σίγουρα η προσοχή του κοινού διασπάστηκε και συμπιέστηκε πολύ και μετά η μουσική βιομηχανία πήρε το μήνυμα και ξεκίνησε να προωθεί την κυκλοφορία όλο και περισσότερων singles. Από την άλλη, η ποπ μουσική πάντα βασιζόταν στην άμεση ανταπόκριση, στη δύναμη των singles. Και είναι πια πολύ δύσκολο να διεκδικήσεις από έναν ακροατή τον πλήρη χρόνο που απαιτείται για την ακρόαση ενός ολοκληρωμένου album.

Tι είναι για σένα η ποπ μουσική;
Είναι αστείο ότι σήμερα η περισσότερη ποπ μουσική είναι οτιδήποτε άλλο πέρα από popular, από αυτό δηλαδή από το οποίο πήρε το όνομά της. Είναι πολύ λίγα τα τραγούδια που γίνονται πραγματικά δημοφιλή. Οπότε πιστεύω ότι ο όρος ποπ τείνει πια να χρησιμοποιείται σε ό,τι έχει να κάνει με τη σύνθεση ενός τραγουδιού για να προσδιοριστεί κάπως η κλασική δομή «κουπλέ - ρεφρέν». Και για εμένα λένε και γράφουν ότι κάνω ποπ μουσική, και ο πρώτος μου δίσκος ήταν όντως, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό το νέο μου album θα είναι τόσο pop.

Θες να μας πεις περισσότερα για αυτόν τον επερχόμενο δίσκο;
Ο τίτλος είναι «Inbuilt Fault» και θα κυκλοφορήσει αρχές Μαΐου. Είναι ένας δίσκος που έγραψα καταμεσής του lockdown όσο ήμουν στην Ιταλία και προσπαθούσα να φτάσω στην Ελλάδα. Είχα ήδη αποφασίσει να έρθω, είχα μαζέψει όλα μου τα πράγματα, τα όργανα, τον εξοπλισμό,  τα είχα φορτώσει στο βαν και έκανα μια στάση στην Ιταλία όπου ζει ο πατέρας μου. Εκεί με βρήκε η καραντίνα, κόλλησα για έξι μήνες, και έγραψα το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου σε συνθήκες απομόνωσης. Είναι μια πολύ προσωπική δουλειά, έχω κάνει την ενορχήστρωση, μέρος της παραγωγής – έχω πάρει τις περισσότερες ευθύνες και καλλιτεχνικές και αισθητικές αποφάσεις από οποιαδήποτε άλλη. Είναι επίσης μια δουλειά με πολύ λιγότερη επεξεργασία, ήθελα να βγαίνει η αίσθηση του κάπως ακατέργαστου. Σε αντίθεση με προηγούμενες δουλειές μου που ήταν καλογυαλισμένες, ήθελα να ακούγεται κάτι που δεν είναι τέλειοι –οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν είναι τέλειοι–, να υπάρχει αυτό το στοιχείο ως απάντηση στη μοναξιά, στη συνθήκη της πανδημίας και σε όλα αυτά που αυτή συνεπαγόταν.

Το πρώτο single από τον δίσκο κυκλοφορεί εδώ και μήνες και έχει κερδίσει τις εντυπώσεις με την αισθητική του αλλά και με τον δίσκο του που δανείζεται το όνομα μιας αθηναϊκής γειτονιάς: «CSI Petralona». Πώς το εμπνεύστηκες ;
Είναι ένα τραγούδι που έγραψα όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα τον Μάιο του 2021, μετά από μια βόλτα στα Πετράλωνα, κάτω από του Φιλοπάππου. Βασίζεται σε πραγματικές ιστορίες και είναι σαν ένας διάλογος τεσσάρων διαφορετικών χαρακτήρων για το πώς περνάνε μια συγκεκριμένη ημέρα. Είναι εμπνευσμένο από την απώλεια ελέγχου στις ζωές μας που νιώσαμε στην πανδημία αλλά και από την τυχαία καλοσύνη ενός ξένου περαστικού, που μπορεί και να μου έσωσε τη ζωή κάποιο βράδυ. Η αλήθεια είναι ότι νιώθω περίεργα όταν πρέπει να μιλήσω για τα νοήματα ενός τραγουδιού. Μπορεί και να μην είμαι σε θέση να δώσω το βαθύτερο νόημα, μπορεί να μην το ξέρω καν, κι από την άλλη το θεωρώ λίγο άδικο. Όταν έχεις δημιουργήσει κάτι, από τη στιγμή που το ολοκληρώνεις, περνάει στον ακροατή. Αν του το εξηγήσεις είναι σαν να υποβαθμίζεις την προσωπική εμπειρία της ακρόασης, τη σχέση που θα χτίσει μαζί του. Είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζω κι εγώ την τέχνη, ως ακροατής, αναγνώστης, θεατής. Δεν με αφορά τόσο τι είχε ο καλλιτέχνης στο μυαλό του, αλλά το πώς συνδέομαι εγώ μαζί του, τι σημαίνει για εμένα.

Ξαναγυρνώντας εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε, μετά από αυτά τα δύο χρόνια στην Αθήνα, τι είναι αυτό που σου αρέσει περισσότερο και τι θα άλλαζες;
Το αγαπημένο μου εδώ είναι οι άνθρωποι και ο χρόνος που φαίνεται να έχουν ο ένας για τον άλλο. Οι ρυθμοί είναι πολύ πιο χαλαροί από ό,τι στο Λονδίνο, η κουλτούρα σας είναι πολύ λιγότερο εγωιστική. Το μεγαλύτερό μου πρόβλημα είναι η γραφειοκρατία, ως πολίτης του Ηνωμένου Βασιλείου αντιμετωπίζω συνέχεια δυσκολίες και κολλήματα σε διαδικασίες, αλλά ελπίζω να λυθούν τώρα που θα τακτοποιηθεί το ζήτημα της άδειας μόνιμης διαμονής. Αγαπώ πολύ τις βόλτες στην Αθήνα, ιδίως στην περιοχή γύρω από του Φιλοπάππου. Μου αρέσει όμως να περπατάω και στην Αχαρνών, με όλες αυτές τις διαφορετικές εθνικότητες, με ανθρώπους από τη Σομαλία ή τη Μέση Ανατολή. Η Αχαρνών μου θυμίζει πολύ την περιοχή που έμενα στο Λονδίνο, στο Sepherd’s Bus. Αλλά νιώθω ότι έχω τόσα να εξερευνήσω, θέλω να περπατήσω την Καλλιθέα, τον Νέο Κόσμο, υπάρχουν τόσες γειτονιές. Περπατάω παντού, ή παίρνω το ποδήλατο, μπορείς να φτάσεις σε τόσα μέρη σε 20 μόλις λεπτά, δεν χρειάζεται καν μετρό. Και θέλω φυσικά να γυρίσω όλη την Ελλάδα. Όπως είπα, νομίζω ότι θέλω να μείνω εδώ. Μου αρέσει πολύ εδώ.

Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το καφενείο - μεζεδοπωλείο «Καπάνι» (Χίου 29, Μεταξουργείο)