Καλά, θα βγεις να πα’ να πάρεις δίσκους; Μεγαλοπεμπτιάτικα;

Δεν έχω κοιτάξει απ’ το παράθυρο αλλά η γιαγιά μου έλεγε ότι τέτοια μέρα έχει πάντα μια μολυβένια συννεφιά και στάνταρ βρέχει. Χάλια. Πρέπει να ζητήσεις να βάλουν τους δίσκους σε διπλή σακούλα, τη μία ανάποδα μέσα στην άλλη. Γκρίνια καταραμένη: ότι τα δισκάδικα –όσα έμειναν δηλαδή– φέρνουν μόνο τους δίσκους που θα ’πρεπε να φέρουν. Τα ίδια και τα ίδια. Τους δίσκους που αφορούν μερικούς ανθρώπους παραπάνω. Και τι γίνεται αν ποτέ δεν ανήκες στους «μερικούς ανθρώπους παραπάνω»; Tα δισκάδικα της ζωής σου είναι το Other Music στη Νέα Υόρκη, το HHV στο Βερολίνο, το Revolver στο Μπρίστολ και το Rough Trade στο Notting Hill. Όχι ότι το άλλο Rough Trade στη Liverpool Street σου πέφτει λίγο, ούτε κι εκείνο το μακρινό στο Williamsburg. Μόνο του Μπρίστολ δεν έχεις καταφέρει ακόμα να επισκεφτείς. Τα δισκάδικα της ζωής σου, Αθήνα: Μια τρύπα που είχε στα τέλη των 70s o Νίκος ο Δεϊμέζης στην Πλάκα, το Happening με Ηλία, το Music Corner που κάποτε δούλεψες, το υπόγειο του Βασίλακα στα 80s και η Ελένη στη Νέα Σμύρνη.

Τελικά, θα βγεις να πα’ να πάρεις δίσκους;

Λίστες, λίστες, λίστες… Το καινούργιο των National, στα τέλη του Απρίλη, φοβερός τίτλος, «First Two Pages Of Frankenstein» και τρία ως τώρα πολύ καλά τραγούδια. Ο Nick Waterhouse με το «The Fooler», που πήγε μετά το Πάσχα –των καθολικών– στις 14 Απριλίου, όπως και το «Raw Lessons» των Spectacular Diagnostics, μαζί με την «Equatoriana» του Polibio Mayorga, που θα βγει στην Analog Africa. Τροπική ψυχεδέλεια, λέμε. Quite cult αλλά ό,τι πρέπει. Ίδια μέρα, 14 Απριλίου, βγαίνει και η «Roots Of Chicha», κάτι ψυχεδελικές, βλαμένες κούμπιες από το Περού. Η αρχή έγινε με την Infopesa, αυτήν την απίστευτη περουβιάνικη εταιρεία. Θα γράψω αναλυτικά. Τον Μάιο, η Soul Jazz θα βγάλει το «Yo! Boombox: Hip Hop, Electro, Disco Rap 1979-83», ένα τριπλό βινύλιο με πρώιμο hip hop, straight outta Bronx. Δεν χάνεται με τίποτα! Τον Ιούνιο έχει καινούργιο Cat Stevens, που ακούγεται στα 75 του σαν 25άρης. Και τον Ιούλιο το tribute στον Nick Drake, όπως και το βιβλίο-βιογραφία του Drake από τον απίθανο Richard Morton Jack. Από τα εγχώρια, επανέκδοση του πρώτου Στέρεο Νόβα, το «Arte Povera» του Beats Pliz και το καινούργιο Παιδί Τραύμα. Και βλέπουμε…

Λίστες και για τα ακριβά: Θέλω τα πρώτα δύο της Island, Lance Hayward στο Half Moon Hotel, I & II. Κυκλοφόρησαν το 1959 και το 1960 αντίστοιχα με αριθμούς καταλόγου CB 21 και CB 22, δηλαδή Chris Blackwell είκοσι ενός και Chris Blackwell είκοσι δύο ετών. Το box set των Calexico «Road Atlas», το «Ask Me Tomorrow» των Mojave 3 στην 4AD, το βινύλιο με τις σπιτίσιες ηχογραφήσεις της Molly Drake, της μαμάς του Nick. Είναι και μερικά ακόμα, δεν θυμάμαι…

Γυρίζω πίσω. Τα πράγματα που είδα κι αγάπησα πιο πολύ μέσα στον χειμώνα ήταν η «Πομόνα» του Μοσχόπουλου στο θέατρο, τα «Φαντάσματα του Ινισέριν» του McDonagh στο σινεμά και τα «Νούμερα» του Δεληβοριά στην τηλεόραση. Και βέβαια η «Φωνή μέσα στη νύχτα», το ντοκιμαντέρ για το ραδιόφωνο, που έκανε η Όλγα Λασκαράτου με τον Χρήστο Τόλη και τον Άρη Λυχναρά.

Μπερδεμένα μας τα λες σήμερα…

Κοίτα, οι Σημειώσεις Ενός Μονομανούς δεν είναι βιβλίο, δεν είναι άρθρο, δεν είναι δισκοκριτική, δεν είναι συνέντευξη. Είναι… Σημειώσεις. Ξέρεις, σκόρπιες. Κάποιες φορές είναι δομημένες. Ξεκάθαρες. Και κάποιες άλλες φορές, είναι χαοτικές. Μπλέξιμο. Τρέλα. Mess, πώς το λένε; Δεν βγάζουν λαγούς από το καπέλο, δεν αποτελούν ένα είδος μεθόδου απόκτησης γνώσης αλλά μια αντιμέθοδο χαλαρής ακρόασης, ανάγνωσης και αποτύπωσης των βιωμάτων που συμπτωματικά σκάνε στη μούρη μου. Για όποιον το θέλει.

Από βιβλία, θέλω να πάρω «Το αλλόκοτο και το απόκοσμο» του Μαρκ Φίσερ (εκδ. Αντίποδες), τη «Θάλασσα της ηρεμίας» της Emily St. John Mandel (εκδ. Ίκαρος) και τις «Ανταποκρίσεις από άλλες διαστάσεις» της Ούρσουλα Λε Γκεν – Λε Γκουίν, πιο σωστά (εκδ. Αίολος).

ΥΓ: Τελικά, θα βγεις να πα να πάρεις δίσκους! Ίσως όχι το πρωί, προς το βραδάκι, στην Ελένη. Και βιβλία, στον Άγη και τη Ζωζέτα ή στην Άννα… όπου σε βγάλει ο δρόμος.