50 χρόνια από τη γέννηση του Hip Hop

«Σε μια πολυκατοικία στη λεωφόρο Sedgwick, ο δεκαοχτάχρονος Clive Campbell διοργανώνει ένα πάρτι επιστροφής στο σχολείο με τη μικρότερη αδερφή του, Cindy. Φίλοι και γείτονες χορεύουν με τους γνωστούς ήχους καλλιτεχνών όπως ο James Brown, η Aretha Franklin και οι Meters – μόνο που κάτι έχει αλλάξει. Πίσω από δύο πικάπ, ο Clive, πιο γνωστός ως DJ Kool Herc, παίζει δύο κόπιες του ίδιου δίσκου με μια τεχνική που γίνεται γνωστή ως merry-go-round. O DJ κινείται από τον έναν δίσκο στον άλλον, δημιουργώντας λούπες κρουστών ώστε ο ρυθμός να κρατιέται ψηλά. Και μέσα σ’ αυτήν την κοινότητα χορευτών, καλλιτεχνών, μουσικών και ποιητών το hip hop γεννιέται». Αυτά τουλάχιστον αναφέρει η επίσημη σελίδα των εορτασμών για τα 50 χρόνια από τη γέννηση του hip hop (the50thanniversaryofhip-hop.com). Μάλιστα υπάρχει και countdown που καταλήγει στις 11 Αυγούστου της χρονιάς που διανύουμε. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν το συγκεκριμένο πάρτι αποτελεί το απόλυτο ξεκίνημα του είδους. Σίγουρα στη δεκαετία του 1970 υπήρχαν πολλά πάρτι που έμπλεκαν τη soul με την disco και μερικά που πήγαιναν ακόμη πιο μακριά στο ζήτημα των ρυθμών αλλά ότι όλα συνέβησαν στις 11 Αυγούστου του 1973, είναι κάτι που πιθανότατα δεν θα αποδειχθεί ποτέ. Εκείνο που είναι σίγουρο είναι ότι το σημερινό hip hop βγάζει διαμάντια. Οι εορτασμοί για τα 50 χρόνια του είδους ποικίλλουν από πολιτεία σε πολιτεία της Αμερικής. Ανεξάρτητα από κάθε εορτασμό, εκείνο που είναι πολύ σημαντικό σήμερα είναι να δώσουμε περισσότερες ευκαιρίες ακρόασης σ’ αυτό το πλουσιότατο μουσικό είδος, που όλο και κερδίζει έδαφος. Η λίστα του Spotify έχει υλικό της Def Jam, της Daupe! (σπουδαίο label) και των Backwoodz Studioz (ακόμη σπουδαιότερο).

Η Pomona (Πομόνα) είναι ένα πραγματικό μέρος, μία εγκαταλελειμμένη νησιωτική περιοχή στο κέντρο του Μάντσεστερ, που οι ντόπιοι χαρακτηρίζουν ως «μια τρύπα στο κέντρο της πόλης». Οι ύποπτες δραστηριότητες που περιγράφει το έργο, θα μπορούσαν κάλλιστα να συμβαίνουν εκεί. Επίσης, η Πομόνα είναι η αρχαία ρωμαϊκή θεά των καρποφόρων δέντρων, των κήπων και των οπωρώνων, τύπος στροβιλαντλίας που επιτρέπει την αποτελεσματική άντληση νερού από μεγάλα βάθη και Κολλέγιο στην Καλιφόρνια. H Πομόνα είναι ένα απίστευτο θεατρικό έργο! Επειδή μου είναι αδύνατον να το περιγράψω, αντιγράφω και προσυπογράφω από την επίσημη σελίδα του Θεάτρου Πόρτα: «Tο σουρεαλιστικό θρίλερ του Άλιστερ ΜακΝτάουαλ γράφτηκε κατά παραγγελία για το Orange Tree Theatre στο Richmond, όπου και ανέβηκε πρώτη φορά το 2014. Οι κριτικοί το χαρακτήρισαν «άγριο δυστοπικό δράμα με φοβερό κωμικό πλεονέκτημα» (The Observer), «διεστραμμένο παιχνίδι ή παραμύθι στο οποίο τα τέρατα είναι πολύ αληθινά» (Guardian) και «θρίλερ που σε κρατά κολλημένο στην άκρη του καθίσματός σου» (Time Out London)». Αν δεν έχετε ζητήματα με κάποιες σουρρεαλιστικές απολήξεις, αν η δυστοπία δεν σας ενοχλεί και τόσο, αν θέλετε να απολαύσετε μια θεατρική παράσταση που δεν είναι τόσο ασύνδετη όσο φαίνεται σε πρώτο επίπεδο, το έργο θα παίζεται για πολύ λίγο καιρό ακόμα. Σκηνοθεσία: Sigurdur F3 (παίζει να είναι και ο ίδιος ο συγγραφέας), Θωμάς Μοσχόπουλος. Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Στεφανία Ζώρα, Σίμος Κακάλας, Ειρήνη Μακρή, Άννα Μάσχα (αντικατάσταση από Αναστασία Στυλιανίδη), Άλκης Μπακογιάννης, Γιώργος Παπαπαύλου, Φώτης Στρατηγός.

Τρία κορίτσια από το Cambridge που ξεκίνησαν πίσω στο 1978, συνεργάστηκαν με τον Captain Sensible («She said Captain, I said Wot?») και κυκλοφορούσαν τους δίσκους τους σε δικές τους παραγωγές, είδαν τις τιμές από τις αυθεντικές κόπιες τους να εκτοξεύονται και τις επανεκδόσεις των συλλογών τους να πουλάνε σαν ζεστά κουλούρια. Τι καλό έχουν; Οι Dolly Mixture έχουν ειλικρίνεια, αθωότητα, άμεσες μελωδικές γραμμές και μια υπέροχη αίσθηση σχετικά με το τι ήταν ή θα έπρεπε να είναι η βρετανική pop που λαμβάνει υπ’ όψιν της το punk.

Υ.Γ.: Θέλω πραγματικά να πιστέψω ότι το «Be Opened By The Wonderful» των James που κυκλοφορεί με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 40 χρόνων από την ίδρυση της μπάντας και περιλαμβάνει 20 τραγούδια παιγμένα από ορχήστρα και τραγουδισμένα (και) από οκταμελή χορωδία, έχει λόγο ύπαρξης. Για την ώρα, δεν τα έχω καταφέρει καθώς το «She’s A Star» δεν με ενθουσίασε.