Lower Than Underground Vol. 1: Ένα fanzine που αγαπά τη μουσική

Αγαπούσα πάντα τα φανζίν. Όχι ακριβώς επειδή έγραφαν όσα έγραφαν. Επειδή μόνο και μόνο υπήρχαν. Επειδή μπορούσες να τα ξεφυλλίσεις και μέσα από τις συχνά μουντζουρωμένες, δυσανάγνωστες σελίδες τους να βρεις καμιά δεκαριά ονόματα συγκροτημάτων που δεν είχες ακούσει ποτέ και που κάποια από αυτά θα σου άρεσαν πολύ.

Από τότε που όλη η μουσική κίνηση έφυγε από το χαρτί και πέρασε σχεδόν ολοκληρωτικά στο διαδίκτυο, είναι ελάχιστα τα περιοδικά που κυκλοφορούν και ακόμη λιγότερα τα παλιού τύπου ασπρόμαυρα χάρτινα φανζίν.

Κρατάω στα χέρια μου το πρώτο τεύχος του Lower Than Underground και νιώθω ευτυχής που οι φωτογραφίες είναι αρκετά άσχημα τυπωμένες που φαίνονται ελάχιστα. Όχι, δεν είναι μόνο η νοσταλγία. Είναι η μουσική και η σχέση μαζί της. Πάνω απ’ όλα είναι που τα έσοδα από τις πωλήσεις του  συγκεκριμένου φανζίν έχουν ως βασική του αποστολή να καλύψουν ένα σοβαρό μέρος των εξόδων για το 1st Athens Pop Fest and Convention, που θα γίνει στις 19 και τις 20 Μαΐου.

Το Lower Than Underground μυρίζει έντονα Αγγλία. Όχι επειδή είναι γραμμένο στα αγγλικά. Κυρίως επειδή το εξώφυλλό του έχει ως θέμα το ποδόσφαιρο. Όπως ακριβώς και το θέμα του εξωφύλλου του cd του. Φέρνει στο μυαλό αυτή τη γιορτή που είναι το ποδόσφαιρο στη Βρετανία, τη μυρωδιά της μπύρας στις pub, τα πολύχρωμα κασκόλ και τα μεθυσμένα χαμόγελα.

Διαβάζω το editorial: «Δεν πάμε τόσο βαθιά, δεν είμαστε και τόσο πνευματώδεις κι οι περισσότερες αναφορές μας έρχονται από τη μουσική που αγαπάμε… και δεν είμαστε ούτε σταυροφόροι, αυτό θα ήταν γελοίο. Σκορπάμε τα χρήματά μας σε υπερτιμημένες επανεκδόσεις της Cherry Red κι έχουμε λογαριασμό στο Spotify. Είμαστε κανονικοί άνθρωποι με κανονικές ζωές και κανονικές δουλειές, που μας αρέσει να πίνουμε ένα ποτήρι μπύρα και να υποστηρίζουμε την αγαπημένη μας ομάδα. Ας είμαστε ειλικρινείς, τρώμε τόσα πολλά σκατά στην καθημερινή μας ζωή που δεν θα αφήσουμε το μόνο πράγμα που αγαπάμε στα χέρια κάτι αχόρταγων άσχημων ανθρώπων». Πόσο πιο Αγγλία; Και μάλιστα Αγγλία πίσω στα 1988 ή έστω το 1993.

Κείμενα και συνεντεύξεις με Nick Godfrey και την Precious Recordings που έχει πάρει ο Jim των Jasmine Minks, Rocker Rosehip, Damo Suzuki των Can, Darren & Caroline από Next Phase Normal Records, Manhattan Love Suicides, Kissamatic Lovebubbles, Tim Wells, I, Ludicrous, ένα πολιτικό κείμενο για τη μουσική του Tim Rippington, τη σχέση ανάμεσα στο punk και την indie pop του Δημήτρη Πατσώνη, την πρώτη συνέντευξη των Secret Postcards, και πολλά ακόμη.

Το cd είναι μια συλλογή της αγγλικής Shambotic Recordings, έχει 22 διασκευές παλαιότερων τραγουδιών από σχήματα όπως οι Arrest! Charlie Tipper, Davey Woodward, X-Teens, Horowitz, Kristallin, Jasmine Minks, Jazz Butcher, Boyracer, Kitchen Cynics Groove Farm, Frenchmen και πολλά-πολλά ακόμα.

Το Lower Than Underground στέκεται ακριβώς στο σημείο που συναντά η pop το punk. Κι αυτό είναι ένα εξαιρετικό σημείο από άποψη αισθητικής. Κυκλοφορεί σε 300 αντίτυπα μαζί με το cd και αξίζει πραγματικά, όχι μόνο επειδή υποστηρίζει το 1st Athens Pop Fest and Convention αλλά πάνω απ’ όλα γιατί μυρίζει χαρτί και τρέφει τεράστια αγάπη για τη μουσική.