Echo Tides: Είμαστε παιδιά της πόλης που ονειρεύονται αστέρια

Προσπέρασα σχετικά αβασάνιστα τα αγγλόφωνα τραγούδια των Echo Τides. Μου είχαν φανεί αρκετά συμπαθητικοί αλλά όχι με αρκετά έντονη προσωπικότητα. Ο τελευταίος στίχος στην «Ανισόπεδη Ντίσκο» του Pan Pan -ο οποίος είναι ο ένας από τους δύο βασικούς συνθέτες των Echo Tides- σε συνδυασμό με τα guest φωνητικά στο ίδιο τραγούδι της Καλλιόπης Μητροπούλου -βασικής τραγουδίστριας των Echo Tides- μ’ έκαναν να τους ακούσω πιο προσεκτικά. Εκείνο το επαναλαμβανόμενο «Echo Tides, Echo Tides, Echo Tides, Echo Tides» με ανάγκασε να τους ξαναψάξω. Στο μεταξύ γύρισαν τη γλώσσα στα ελληνικά, έβγαλαν και το νέο τους single, το «Τούνελ» και η ιστορία έδεσε. Τόσο η «Αόρατη Κορδέλα» που ακολούθησε όσο -ακόμη πιο πολύ- ο «Αρχάγγελος» προμήνυαν έναν σπουδαίο δίσκο. Και πραγματικά, το «Ανδρομέδα FM» είναι εξαιρετικό. Η σύγχρονη πόλη, η δυστοπία που ζήσαμε τον καιρό της καραντίνας, τα άστρα, η αφέλεια και η απλότητα του έρωτα, η μοναξιά των νέων ανθρώπων μέσα σ’ έναν σκληρό και παράξενο κόσμο αλλά και ο προσωπικός δρόμος που το σχήμα ακολουθεί παρουσιάζονται ανάγλυφα μέσα στον δίσκο αυτό. Μ’ αρέσει ο τρόπος που τα Echo Tides στήνουν τις μελωδίες, μ’ αρέσουν οι στίχοι τους, μ’ αρέσει ο τρόπος που τραγουδάει η Καλλιόπη κι ακόμη κι αν δεν είμαι στην ηλικία που δηλώνω εύκολα fan του οποιουδήποτε σχήματος, από αυτά εδώ, παρήγγειλα t-shirt και ανυπομονώ να τα δω στη σκηνή. Πάμε λοιπόν: Echo Tides, Echo Tides, Echo Tides, Echo Tides…

Πώς θυμάσαι τον εαυτό σου να ασχολείσαι για πρώτη φορά με τη μουσική; Τι σε τράβηξε σ’ αυτήν;
Από πολύ μικρή τραγουδούσα πολύ και έπαιζε πολλή μουσική στο σπίτι, βινύλια, ράδιο… Οι πρώτες μου αναμνήσεις σε σχέση με τη μουσική είναι το μικρό μου αρμονιάκι, τα τραγούδια που έλεγα στους γονείς μου και τα μαθήματα μουσικής προπαιδείας που ξαπλώναμε στο πάτωμα και βάζαμε γλάστρες πάνω στην κοιλιά μας για να καταλάβουμε πώς αναπνέουμε με το διάφραγμα. Αργότερα ξεκίνησα μαθήματα βιολιού, πήγα στο μουσικό σχολείο, κάπως ήταν φυσική ροή το να γίνω μουσικός.

Έχεις κάνει κλασικές σπουδές στο βιολί και στη φωνητική. Πόσο σ’ έχουν επηρεάσει στον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι και που αποκρίνεσαι στις άλλες μουσικές, πέρα από την κλασική;
Βιολί, φωνητική κι επιπλέον μουσικολογία. Η μουσικολογία μου έδωσε μια σφαιρική γνώση και άρχισα να “καταλαβαίνω” πιο πολλά πράγματα. Οι σπουδές μου στο βιολί ειδικά ήταν ζόρικες. Νομίζω μιλάω για μεγάλο μέρος μουσικών που προέρχονται από την κλασική, πολύ άγχος, οι δάσκαλοί μας περίμεναν την τελειότητα, σπάνια ήταν ευχαριστημένοι, ανταγωνισμός, ενοχές, imposter syndrome, ώρες ατέλειωτες μελέτης…Οι άλλες μουσικές λοιπόν όταν σπούδαζα ήταν η «ελευθερία», έπαιζα ανέμελα χωρίς να ανησυχώ αν θα παίξω φάλτσα ή για το πώς θα είναι ο ήχος μου. Φυσικά η εκπαίδευση αυτή από την άλλη μου έδωσε αμέτρητα εφόδια που τα προσθέτω στις άλλες μουσικές.

Πόσο εύκολο είναι για έναν μουσικό που έχει σπουδάσει κλασική μουσική να βγει από τα όρια που εκείνη θέτει;
Πολλές φορές με ρωτάνε αν αληθεύει πως οι κλασικοί μουσικοί δεν μπορούν να αυτοσχεδιάσουν. Σίγουρα εγώ μέχρι τα 20 ντρεπόμουν να το κάνω και πάντα έλεγα πως χρειάζομαι νότες. Ο αυτοσχεδιασμός είναι σαν μια ξένη γλώσσα, πρέπει να τη δοκιμάσεις δυνατά. Δεν θέτει η ίδια η κλασική μουσική τα όρια, ο φόβος τα θέτει. Πολλοί συνάδελφοι μου από την κλασική μουσική σκηνή θα συμφωνήσουν στο ότι είναι σαν να υπάρχει ένα εσωτερικό «κουμπί πανικού» μέσα μας συνδεδεμένο με το φόβο του «λάθους». Βγάζει απόλυτο νόημα όμως, αν σκεφτείς πως αμέτρητες φορές παίζουμε ξανά και ξανά τα ίδια 8 μέτρα του ίδιου κονσέρτου, τελειοποιώντας την ορθοτονία, το φραζάρισμα, το χρώμα, την άρθρωση, το βιμπράτο… Βάζουμε τον πήχη τόσο ψηλά, που το να δημιουργήσουμε κάτι εκείνη τη στιγμή φαντάζει αδύνατο.

Πώς βρέθηκες στα Echo Tides;
Γνώρισα τα παιδιά κάπου το 2010 νομίζω, πω πω, έχει περάσει πολύς καιρός… Μου είπαν να τραγουδήσω σε ένα κομμάτι, το κομμάτι έγινε κομμάτια, τα κομμάτια άλμπουμ, και εδώ είμαστε!

Γιατί «Ανδρομέδα FM»;
Για μένα είναι ο σταθμός που θα άκουγε κάποιος στο αμάξι σε ένα sci-fi road trip, οι δρόμοι άδειοι, αστέρια από πάνω, να μην ξέρεις αν είσαι ο τελευταίος άνθρωπος που έμεινε στη γη, και το ράδιο παίζει Ανδρομέδα FM.

Ο Pan Pan γράφει και παίζει τόσο με το προσωπικό του σχήμα -στο οποίο συμμετέχεις κι εσύ- όσο και στα Echo Tides. Τι είναι αυτό που φέρνει κοντά και τι είναι αυτό που διαφοροποιεί τα δύο σχήματα;
Στα Εcho Τides η μουσική γράφεται από τον Pan Pan και τον Γιάννη Αναγνωστόπουλο. Το σόλο του Pan Pan είναι ένα project δικό του!

Υπάρχουν συχνές αναφορές στ’ αστέρια ή σε άλλους κόσμους στα τραγούδια σας, που αρκετές φορές συνδυάζονται και με δυστοπική ατμόσφαιρα. Τι σας οδηγεί εκεί;
Ως ερμηνεύτρια των στίχων, μπορώ να πω πως οι εικόνες από δορυφόρους, πλανήτες, γαλαξίες, αστέρια, με βάζει σε ένα κόσμο πολύ μεγαλύτερο από αυτόν που ζούμε, δίνει μια άλλη διάσταση.

Υπάρχει επίσης έντονη η παρουσία και η αίσθηση της σύγχρονης πόλης…
Είμαστε παιδιά της πόλης που ονειρεύονται αστέρια.

Τι σας έκανε να αλλάξετε τη γλώσσα από αγγλικά σε ελληνικά;
Θεωρούμε πως μας ταιριάζει πιο πολύ και εκφραζόμαστε πιο άμεσα στο κοινό.

Μοιάζει σαν γύρω από τα Echo Tides και τον Pan Pan να σχηματίζεται μια σκηνή με μουσικούς και σχήματα που συνεργάζονται. Για παράδειγμα η Nefeli Walking Undercover ή η Nalyssa Green. Σχηματίζεται πραγματικά μια σκηνή, ποιους νιώθετε πιο κοντά σας και τι σας συνδέει;
Η σκηνή υπάρχει χρόνια και μεγαλώνει! Ουσιαστικά είμαστε λίγο πολύ φίλοι όλοι μεταξύ μας, παίζουμε ο ένας στο άλμπουμ του άλλου, υπάρχει στήριξη. Όλοι είναι κοντά μας, η Vassilina, ο Logout, τα κορίτσια που είπες, θα αρχίσω να γράφω λίστα και δεν θα τελειώνει! Α, θέλω να γνωρίσω την Alkyone, έχω πάθει την πλάκα μου με τη φωνή της.

Η φωτογραφία του εξωφύλλου φέρνει στο μυαλό την naive αισθητική των φωτογραφιών του Κ. Βήτα, στο πιο δυστοπικό. Δική μου εντύπωση ή είναι πραγματικά κάπως έτσι;
Πολύ πιθανό! Μου αρέσει τόσο πολύ αυτή η φωτογράφιση, είναι σε ένα παρατημένο φορτηγάκι στα Μεσόγεια, και στις φωτογραφίες είναι τα αδέρφια των δυο μας από τη μπάντα, η Μαριάνθη και η Λυγερή. Μου αρέσει πάρα πολύ που η Λυγερή μου μοιάζει αλλά δεν είναι εγώ, κάτι σαν alter ego. Τα κορίτσια στις φωτογραφίες αυτές (της Κατερίνας Πασπαλιάρη) στα μάτια μου είναι ονειρικά, σαν ελπίδα, φροντίδα, ανεμελιά μέσα στη δυστοπία.

Θα ανέβετε στη σκηνή ως Echo Tides, πόσο σύντομα και τι έχετε προγραμματισμένο;
Έρχεται tour (!) 4 Απρίλη στην Πάτρα, 5 στα Ιωάννινα και 6 στη Λάρισα. Θα ακολουθήσει Θεσσαλονίκη, άλλο ένα μικρό tour και φυσικά Αθήνα. Ακολουθήστε μας στα social media να τα μάθετε όλα. Ανυπομονούμε, έχουμε πάρα πολλή ενέργεια. Μόνο μην καπνίζετε στα live γιατί θα κλείσει η φωνούλα μου θερμή παράκληση.

Αν σου ζητούσα να πεις δυο λόγια για τα μέλη των Echo Tides, τι θα έλεγες για κάθε μέλος;
Τέλειο παιχνίδι! Γιώργος, έχουμε βάλει ένα στοίχημα που θα το χάσει, απλή υπενθύμιση, ο γλυκούλης της μπάντας. Παναγιώτης, λέει συνεχώς ιστορίες που μετά τις θυμάμαι για πάντα, θυμάται και αυτός τα πάντα. Γιάννης, ξέρει που είναι το πιο κοντινό καλό σουβλάκι ανά πάσα στιγμή, τα μάτια του αλλάζουν χρώμα ανάλογα με το φως.

Βγήκες από πολύ μικρή στη -μη κλασική- σκηνή και μάλιστα συνάντησες πολύ σημαντικούς ανθρώπους. Ποιοι στάθηκαν πιο σπουδαίοι για σένα και πώς συναντηθήκατε;
Μίλησα στο Νίκο Βελιώτη στο myspace και του είπα πως τον θαυμάζω και πως ξέρω απ έξω όλες τις νότες από τους Λύκους. Πλέον -εντελώς τυχαία- μένουμε τρία λεπτά μακριά. Ήταν όνειρο να παίξω με τον Γιάννη Αγγελάκα και τους Επισκέπτες, από τις πιο ευτυχισμένες μου μέρες. Όταν το ζούσα δεν το καταλάβαινα πως έπαιζα με τον άνθρωπο που είχα αφίσα στο εφηβικό μου δωμάτιο. Το συνειδητοποίησα χρόνια μετά. Στο Λονδίνο σημαντικό ρόλο έπαιξε η Anna Phoebe, που μου πάσαρε gigs που δεν μπορούσε να κάνει η ίδια, κάπως έτσι πρωτοσυνεργάστηκα με τους Oi Va Voi και τον Erland Cooper.

Ετοιμάζεις και προσωπική δουλειά αυτόν τον καιρό, έτσι δεν είναι;
Σωστά! Γράφω το πρώτο μου προσωπικό LP «Between». Θα είναι όπως λέει και ο τίτλος μουσική ανάμεσα σε neoclassical, ambient, experimental αλλά και indie pop. Θα είναι όσο πιο εγώ γίνεται. Έχουν κυκλοφορήσει δυo singles, το «Κoto» (από τα ambient/experimental) και το «It’s the water» (από τα πιο indie).

Τι σε τράβηξε κοντά στον ήχο του koto και πώς δημιουργήθηκε το ομώνυμο κομμάτι;
Έχει να κάνει με το άτομο και όχι με το όργανο. Η Claire Kohda (που παίζει koto στο κομμάτι) είναι φίλη μου, γνωριστήκαμε παίζοντας σε φεμινιστική συναυλία στη Σαουδική Αραβία. Ξέρω, ακούγεται σουρεαλιστικό, και ήταν. Η Claire μέσα στην καραντίνα έκανε δύο πράγματα. Έμεινε με 3.61£ στην τράπεζα (αφού οι μουσικοί την πάτησαν άσχημα) οπότε αποφάσισε να γράψει ένα βιβλίο για ένα βαμπίρ-καλλιτέχνη, το οποίο μεταφράζεται τώρα σε 40 γλώσσες. Και το δεύτερο πράγμα που έκανε είναι να μου στέλνει ηχογραφήσεις του koto της και εγώ να τις πειράζω. Έτσι γεννήθηκε και αυτό το κομμάτι. Ξεκινά ήρεμα, αφαιρετικά, θα μπορούσε κανείς να το βάλει σε μάθημα γιόγκα, και ξαφνικά «επιμένει» και βράζει και εκεί που σε κάνει να νομίζεις πως κάτι άλλο έρχεται, σταματάει.

Στο «It’s The Water» πάλι έχουμε πολλαπλές εγγραφές βιολιού και πολλά πεντάλ…
Ξεκινά με pizzicato, η τεχνική που παίζεις το βιολί με τα δάχτυλα και όχι με το δοξάρι, μιλάει για την πρώτη γνωριμία, το άγνωστο, τη λαχτάρα, και τελειώνει με ένα μικρό instrumental φούσκωμα, που για μένα συμβολίζει το ρίσκο, το να παραδίνεσαι στο τώρα και όπου βγει.

Έχεις εικόνα πώς θα ήθελες να είναι ο δικός σου δίσκος;
Ναι, στο περίπου! Θα έχει τα indie pop και modern classical σημεία του που αφορούν το ρομαντικό εαυτό μου, αλλά και τις πιο σκοτεινές μου πλευρές, που θα είναι πιο experimental.

Τι ακούς αυτόν τον καιρό;
Μόλις άκουσα το νέο άλμπουμ των Unknown Mortal Orchestra, και γενικά αυτές τις μέρες Marina Herlop, Cucina Povera, Anna Meredith..

Τι περιμένουμε στη συνέχεια από τα Echo Tides;
Πολλά live έρχονται, να είστε έτοιμοι! Υπάρχει και το υλικό για το τέταρτο άλμπουμ έτοιμο να ηχογραφηθεί.