Beats Pliz: Tο πρώτο συμφωνικό ραπ άλμπουμ «Arte Povera» και το ντοκιμαντέρ που θα δούμε στους κινηματογράφους

Αυτοί που ακούν κλασική μουσική μπορούν να ακούσουν τη μουσική του δρόμου; Κι αυτοί που ακούν τη μουσική του δρόμου μπορούν να ακούσουν κλασική μουσική; Ένας από τους πιο ταλαντούχους Έλληνες μουσικούς παραγωγούς και σκηνοθέτες της νέας γενιάς, ο Φώτης Γεωργιάδης aka Beats Pliz, είχε την ιδέα -big step up για τα εγχώρια δεδομένα- να δημιουργήσει το πρώτο συμφωνικό rap άλμπουμ, το οποίο να παντρεύει τις συμφωνικές ορχήστρες και την κλασική μουσική με τη rap αισθητική και την τέχνη των δρόμων. Original κομμάτια συμφωνικής μουσικής, ηχογραφημένα σε τρία διαφορετικά στούντιο της Ευρώπης, στην Πράγα, τη Σόφια και τη Βουδαπέστη, από ορχήστρες ανωτάτου επιπέδου, μετατράπηκαν σε rap beats ενώ κάποιοι από τους δημοφιλέστερους rap artists στην Ελλάδα (μεταξύ των οποίων οι BLOODY HAWK, DANI GAMBINO, ΕΘΙΣΜΟΣ, HAWK, ΛΕΞ, ΜΙΚΡΟΣ ΚΛΕΦΤΗΣ, ΣΑΝΤΑΜ, VLOSPA, WANG) ράπαραν πάνω σε αυτά.

Την εποχή που η rap μουσική είναι το νούμερο 1 είδος μουσικής στην Ελλάδα σημειώνοντας νέα ρεκόρ στα charts και τις μουσικές πλατφόρμες, ο μουσικός παραγωγός - συνθέτης και σκηνοθέτης κάποιων από τα μεγαλύτερα rap music videos και hits στη χώρα, Beats Pliz, οραματίστηκε το άλμπουμ «Arte Povera», στο οποίο συνδυάζονται δύο τελείως διαφορετικά είδη μουσικής, αυτά της κλασικής συμφωνικής μουσικής και του rap. Λόγιες ηχογραφήσεις με λόγια που έχουν να πουν πολλά, σε έναν δίσκο με ροή ταινίας. 40 άτομα χορωδία, 40 βιολιά, 40 πνευστά, να πάρεις πίσω τις ηχογραφήσεις και να κάνεις sample ξανά στον εαυτό σου.

Προχωρώντας ακόμα παραπέρα, αποφάσισε να απαθανατίσει κάθε στιγμή αυτής της διαδικασίας με την κάμερά του δημιουργώντας το φιλμ «Arte Povera - The Documentary»: οι ηχογραφήσεις των συμφωνικών ορχηστρών, οι στιγμές παραγωγής των κομματιών μαζί με τους rappers - με αρκετό behind the scenes υλικό, οι ξήγες πρόσωπο με πρόσωπο για το όραμα και τα clips που ξεπερνούν τα διεθνή music videos, εμπειρίες ζωής που ακούς και βλέπεις ταυτόχρονα.

Η «Arte Povera», η «φτωχή τέχνη», επινοήθηκε ως όρος από τον ιταλό τεχνοκριτικό Germano Celant και ως μεταμοντέρνο κίνημα στα τέλη της δεκαετίας του 1960, σε μια περίοδο κοινωνικής αναταραχής για την Ιταλία, ώθησε τους καλλιτέχνες σε μία ριζοσπαστική, επιθετική στάση απέναντι στις αξίες των εδραιωμένων πολιτικών, οικονομικών και πολιτιστικών θεσμών. 

Λίγο πριν την πρεμιέρα του «Arte Povera – The Documentary» στις κινηματογραφικές αίθουσες των Village Cinemas, την Παρασκευή 31 Μαρτίου, και την επερχόμενη κυκλοφορία του άλμπουμ «Arte Povera» τον Απρίλιο από τη Minos EMI / Universal, ο Φώτης Γεωργιάδης aka Beats Pliz μιλάει για πρώτη φορά για αυτή την καλλιτεχνική σύμπραξη στην ATHENS VOICE.

Πώς ακριβώς σου καρφώθηκε η ιδέα για το άλμπουμ «Arte Povera»;
Την ιδέα την κουβαλάω πολλά χρόνια στο μυαλό μου. Τα τελευταία δύο χρόνια που ασχολούμαι με τη ραπ μουσική παραγωγή, έψαχνα πάντα έναν τρόπο να εμπλουτίζω τα beats μου με φυσικά όργανα και προσπαθούσα να μπλέξω τη συμφωνική αισθητική όπως για παράδειγμα την οπερατική φωνή στο «Hooligans» με τον ΣΑΝΤΑΜ, τα πνευστά και την χορωδία στο «Big Moves Vol. 1», τα βιολιά στο «Voodoo» κ.α. Έτσι, ήταν απλά θέμα χρόνου να το κάνω ένα ολοκληρωμένο project.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αισθάνθηκες κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του; Ποιες δυσκολίες αντιμετώπισες;
Οι δυσκολίες που συνάντησα δεν είχαν να κάνουν ακριβώς με την παραγωγή του δίσκου αλλά με όλα τα υπόλοιπα. Το όραμα όπως είπα το μελετούσα χρόνια, οπότε είχα σκεφτεί την κάθε μου κίνηση σκακιστικά, έχοντας δύο ή και τρεις εναλλακτικές για το οτιδήποτε μπορεί να πήγαινε στραβά. Η πραγματική πρόκληση ήταν το να μην χαθώ τελείως από οποιαδήποτε προσωπική ή κοινωνική σχέση γιατί το να παίρνω θέση παραγωγού, σκηνοθέτη, σεναριογράφου, DOP, μοντέρ, συνθέτη, μουσικού παραγωγού, mixer και άλλα τόσα συγχρόνως και παράλληλα να προλάβω να μην χάσω τον εαυτό μου έξω από το bedroom studio μου, ήταν σχεδόν αδύνατο. Μη με ρωτήσεις πώς το αντιμετώπισα… δεν το αντιμετώπισα. Απλά είχα να βγω έξω 11 μήνες και είχα τους πάντες να έχουν παράπονα από εμένα.

Δεν δημιουργείς μόνο ήχους αλλά και εικόνες. Η ιδέα για το ντοκιμαντέρ που απαθανατίζει τη διαδικασία δημιουργίας του άλμπουμ ήταν ταυτόχρονη με τη σύλληψη του μουσικού έργου;
Ακριβώς. Από την πρώτη στιγμή θεωρούσα ότι για να καταλάβεις αυτό που ακούς, θα έπρεπε πρώτα να δεις πώς φτιάχτηκε. Το ένα είναι αλληλένδετο με το άλλο, και όταν τα δεις με τη σειρά που τα παρουσιάζω θα γνωρίσεις και τη μουσική και έμενα καλύτερα.

Πώς ήταν η εμπειρία να ταξιδέψεις σε τρία διαφορετικά στούντιο της Ευρώπης και να ηχογραφήσεις με ορχήστρες ανωτάτου επιπέδου; Τι έμαθες που δεν γνώριζες μέσα από αυτή τη διαδικασία;
Ήταν τρομερή. Το να βλέπω τόσο μεγάλες ορχήστρες να παίζουν τις συνθέσεις μου ήταν κάτι που βρήκε απροετοίμαστο όσο και αν το είχα μελετήσει. Ήταν επίσης και τρομερά αγχωτικό, γιατί πάντα σκεφτόμουν ότι αυτό που έχω συνθέσει μπορεί από τέτοιες ορχήστρες να ακουστεί πολύ κακό, και αυτό διότι μια πολύ καλή ορχήστρα μπορεί να αναδείξει μια καλή σύνθεση αλλά με τον ίδιο τρόπο μπορεί να κάνει κάτι μέτριο να ακούγεται ακόμα πιο μέτριο. Οπότε ο φόβος ότι αυτό που έχω γράψει μπορεί να ακουστεί μέτριο από μια τόσο δουλεμένη ορχήστρα, με κυρίευε πάντα πριν το πρώτο λεπτό ηχογράφησης. Αυτό που σίγουρα μου έμεινε, είναι ότι αντιθέτως με το πώς δουλεύω εγώ, κάθε άτομο σε μία μεγάλη παραγωγή παίζει καθοριστικό ρόλο. Όπως για παράδειγμα οι τρεις ηχολήπτες σε μια ηχογράφηση ορχήστρας που εγώ θα το θεωρούσα υπερβολή, παίζουν σημαντικό ρόλο στην ποιότητα της δουλειάς, οπότε το κάθε πόστο από τα δεκάδες που έβλεπα σε κάθε τέτοια ηχογράφηση είναι αναγκαία και έχουν σημαντική αξία.

Τι feedback πήρες από τους μουσικούς των ορχηστρών για την ιδέα να συνδυάσεις δυο τελείως διαφορετικά είδη μουσικής;
Οι μουσικοί δεν είχαν ιδέα για το τι έφτιαχνα και θεωρούσα ότι ήταν πολύ δύσκολο να τους το εξηγήσω αν δεν το άκουγαν ολοκληρωμένο. Οι μόνοι που προϊδεάστηκαν λίγο ήταν στην Πράγα που ηχογραφήθηκαν τα έγχορδα, όπου ο manager του στούντιο έκανε μια μικρή εισαγωγή για το project και στο σημείο που με ρώτησε για τι είδος μουσικής πρόκειται και απάντησα «rap», ακούστηκε ένα συγχρονισμένο σχεδόν χορωδίας «oooh» δείχνοντας μια ευχάριστη έκπληξη. Θα το ακούσεις στο ντοκιμαντέρ και θα καταλάβεις τι εννοώ.

Πώς ήταν η συνεργασία σου μαζί με τόσο σπουδαίους μουσικούς;
Ήταν άψογη. Τα στούντιο ήταν φοβερά οργανωμένα και όλοι όσοι δουλεύουν εκεί ήταν φοβερά επαγγελματίες. Ήταν όλοι πρόσχαροι και συνεργάσιμοι σε σημείο που απορούσα. Αυτά τα στούντιο που πήγα είναι στούντιο που ηχογραφούνται soundtracks ταινιών/σειρών από εταιρείες παραγωγής όπως η Universal, Warner Bros, Netflix κ.α καθώς και εταιρείες video games. Πριν από κάθε ηχογράφηση σκεφτόμουν ότι το κάθε στούντιο από αυτά με τόση πείρα και οργάνωση θα μπορούσε όντως να με αντιμετωπίζει ως έναν random τύπο από τη Θεσσαλονίκη που ήρθε μόνος του με τις συνθέσεις του - όπως ακριβώς ένιωθα. Αντιθέτως, με έκαναν να νιώθω πολύ ευχάριστα και οικεία από το πρώτο λεπτό και αυτό είναι κάτι που θα μου μείνει αξέχαστο.

Πώς επέλεξες τους MCs για τη συμμετοχή τους σε αυτό το εγχείρημα; Τι αισθάνεσαι πώς έφερε ο καθένας;
Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να σε αφήσω να ανακαλύψεις βλέποντας το ντοκιμαντέρ.

Τι σε ενθουσιάζει στην παραγωγή ενός ηχογραφήματος και τι σε εκείνη ενός φιλμ;
Γενικά λειτουργώ κάπως παρόμοια με τη συναισθησία. Όταν ακούω ήχους το μυαλό μου φτιάχνει εικόνες και το αντίστροφο. Μου είναι πολύ δύσκολο να μη φτιάξω εικόνα σε κάτι που συνθέτω ή να μη φανταστώ το πώς θα ακουγόταν μια εικόνα. Αυτό γίνεται αυτόματα στο μυαλό μου, οπότε κάθε ευκαιρία που βρίσκω να τα συνδυάσω την πιάνω από τα μαλλιά.  Στη μουσική με ενθουσιάζει το να μπορεί μία σύνθεση ή μια μουσική παραγωγή να ξεχωρίζει και να φωνάζει από την εισαγωγή της ότι είναι δημιούργημα ενός καλλιτέχνη. Δηλαδή το να μπορεί ένας καλλιτέχνης να έχει τόσο έντονα ηχητική ταυτότητα που να μπορώ να το αναγνωρίσω κατευθείαν, και αυτό είναι μεγάλος στόχος για μένα. Όσον αφορά το φιλμ, από το πρώτο μου music video μέχρι και το τελευταίο, έμαθα να δουλεύω με ακραία μικρό budget, οπότε ο γρίφος του να φτιάξω μια εντυπωσιακή σκηνή ή ένα εντυπωσιακό concept επενδύοντας μόνο στο DIY σκεπτικό με ενθουσιάζει πολύ, ειδικά όταν βγαίνει το αποτέλεσμα.

Τι σε συγκινεί στο rap και τι στην κλασική μουσική;
Στο rap με συγκινεί η ταύτιση με τις εικόνες και τις ιστορίες που παρουσιάζουν οι καλλιτέχνες. Μπορεί μία μπάρα και μόνο να με κάνει να νιώσω ότι δεν το ζω μόνος μου αλλά υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν αυτά που βλέπω και νιώθουν αυτά που νιώθω, και αντί να τα κρατήσουν μέσα τους πηγαίνουν μπροστά σε ένα mic και τα φτύνουν σαν να ‘ναι ο Σεφέρης. Στην κλασική μουσική με συγκινεί ο τρόπος που δένουν τόσα πολλά όργανα τόσο αρμονικά έχοντας πάντα έντονο το ανθρώπινο σε μεγάλα εισαγωγικά «λάθος». Το σημείο αυτό που 40 έγχορδα μπορεί να παίξουν την ίδια νότα σε ένα σπικάτο αλλά το millisecond απόκλισης του κάθε δοξαριού με τα υπόλοιπα δημιουργεί ένα τεράστιο βάθος που κανένα ψηφιακό synth δεν έχει μπορέσει να μιμηθεί. Αυτή η μαγική αρμονία δεκάδων λαθών στον τόνο ή στον χρόνο με ανατριχιάζει.

Σκέφτεσαι να παρουσιάσεις ζωντανά αυτό το μουσικό έργο;
Αυτό είναι κάτι ιδιαίτερα δύσκολο. Τόσο που αυτή τη στιγμή μου μοιάζει απίθανο. Θα ήθελα πάρα πολύ να γίνει κάτι τέτοιο και ήδη το έχω μελετήσει από όλες τις μεριές αλλά φαντάζει ουτοπικό. Θα το προσπαθήσω πολύ όμως.

Τι σημαίνει για εσένα η φράση «Arte Povera» και γιατί είναι τόσο σημαντική για το ντοκιμαντέρ; 
Αυτό επίσης επίτρεψέ μου να σε αφήσω να το ανακαλύψεις στο ντοκιμαντέρ.

Πώς άλλαξε τη στάση σου σχετικά με τη δημιουργία ενός φιλμ, το γύρισμα του «Arte Povera - The Documentary»;
Δεν άλλαξε καθόλου η αλήθεια είναι. Το έκανα με τους φίλους μου και τους συνεργάτες μου όπως ακριβώς έχω κάνει και όλα τα κλιπ που έχω σκηνοθετήσει. Δανειστήκαμε αμάξια από φίλους, πήγαμε στα σποτ που πηγαίνουμε, μαζέψαμε γνωστούς και φίλους να μας βοηθήσουν κλπ. Δεν κάναμε τίποτα το διαφορετικό γιατί έπρεπε να μείνει ωμό και όσο πιο ρεαλιστικό γίνεται.

Πότε πήρες απόφαση να σταματήσεις τα γυρίσματα; Είχες κατά νου κάποια φιλμ σαν αναφορά όταν ξεκίνησες τη δημιουργία του «Arte Povera - The Documentary»;
Πάλεψα πολύ με το να το σταματήσω. Ζούσα για πολλούς μήνες με την έννοια της φράσης «το καλύτερο είναι ο εχθρός του καλού» και αυτό με στοίχειωσε μέχρι να παραδεχτώ ότι κάποια στιγμή πρέπει να φύγει επιτέλους από εμένα και να το δει και κάποιος άλλος. Είχα γίνει εμμονικός με καινούργιες ιδέες που θα μπορούσα να προσθέσω αλλά όσο περνούσε ο καιρός καταλάβαινα ότι αλλάζω και εγώ και άμα συνεχίσω να προσθέτω δεν θα έχει τον ίδιο άνθρωπο μέσα. Όσον αφορά τα references, δεν είχα τίποτα συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Είχα ό,τι ταινία έχω δει ποτέ ως έμπνευση.

Τι σκέφτηκες όταν είδες ολοκληρωμένο για πρώτη φορά το «Arte Povera -The Documentary»;
«Αλλά φαντάσου να παίξει στο σινεμά... πόσο τρελό θα ήταν;»

Τι έχει αλλάξει για σένα από τις μέρες που άρχισες να πειραματίζεσαι με το Fruity Loops;
Το μέγεθος κάθε ιδέας. Κάθε τι που φτιάχνω θέλω να είναι ένα επίπεδο πιο πάνω από το προηγούμενο για να κρατάω ζωντανό τον ενθουσιασμό της δημιουργικότητας. Ξεκίνησα γεμίζοντας κουτάκια στο piano roll μέχρι να ακουστεί κάτι σαν μουσική και όταν το κατάφερα ενθουσιάστηκα σαν μικρό παιδί. 14 χρόνια μετά και κατέληξα να συνθέτω για 100 όργανα και τους rappers που θαυμάζω σαν fan να ραπάρουν πάνω σε αυτά. Από τα κουτάκια των drum beats μέχρι το συμφωνικό rap άλμπουμ πέρασαν 14 χρόνια ιδεών και projects. Αν αυτό έγινε σήμερα, αύριο πρέπει να έχω μια μεγαλύτερη ιδέα που θα με κάνει να ενθουσιάζομαι πάλι σαν μικρό παιδί.

Ποια είναι η πιο συναρπαστική πτυχή στο γύρισμα ενός ντοκιμαντέρ;
Στη δική μου περίπτωση ήταν η κινηματογράφηση στιγμών που δεν είχα συνηθίσει να βλέπω όντας fan των συγκεκριμένων καλλιτεχνών ποτέ σε raw footage. Οι στιγμές στο στούντιο που ο καθένας βγάζει τον εαυτό του καλλιτεχνικά και η κάμερα τραβάει σαν να βλέπει κάποιος από κλειδαρότρυπα είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Ειδικά βλέποντας καλλιτέχνες που δεν έχουν δώσει την ευκαιρία να φανεί κάτι τέτοιο.