Μουσικη

Amalia & The Architects: «Τι σημαίνει επανάσταση σε μια εποχή που μας έχει καταπιεί το θέαμα;»

Μιλήσαμε με την ταλαντούχα νεαρή τραγουδοποιό λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του six d.o.g.s για ένα δυναμικό double bill live με τον D3lta

Η Amalia & The Architects μιλάει στην ATHENS VOICE για το νέο της τραγούδι και το επερχόμενο E.P. της λίγο πριν το live της στο six d.o.g.s με τον D3lta.

Αν έχεις έστω και μια φορά δει και ακούσει την Αμαλία Μουχταρίδη να παίζει με το ανοιχτό της σχήμα, τους The Architects, σε κάποια σκηνή της Αθήνας της μουσική της, τότε ξέρεις ότι είναι μια περίπτωση που έχει έρθει για να μείνει και να προσφέρει πολλά στη νέα μουσική και καλλιτεχνική γενιά. Κομψός λυρισμός, στίχοι που έχουν να πουν μικρές, υπαρξιακές, καθημερινές ιστορίες που μας αφορούν όλους, ολοκληρωμένη αισθητική πρόταση, αυτά είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της Αμαλίας που την οδηγούν με σταθερά βήματα, τραγούδι το τραγούδι, live το live, με ανοδική πορεία, στον πυρήνα αυτού που ονομάζουμε σύγχρονη «ανεξάρτητη» ή «εναλλακτική» εγχώρια «σκηνή».

Αυτήν την περίοδο είναι βουτηγμένη σε μουσικές και καλλιτεχνικές προετοιμασίες. Ετοιμάζει το πρώτο της E.P. ως Amalia and The Architects, που αναμένεται να κυκλοφορήσει τον προσεχή Απρίλιο, με τραγούδια που θα παρουσιαστούν και στο επικείμενο double bill live της με τον D3lta στο six d.o.g.s το βράδυ της Παρασκευής, 17 Μαρτίου. Γράφει, όπως πάντα τραγούδια, μαθαίνει μπάσο και σκέφτεται να ασχοληθεί με τη μουσική επένδυση video και εικόνας. Μέσα σε όλα αυτά τη συναντάμε διαδικτυακά για να τη ρωτήσουμε για το νέο της τραγούδι «Why Is The Night» που παίζει εδώ και μερικές εβδομάδες στα ραδιόφωνά μας, την τέχνη και την αισθητική, την ύπαρξη και τη συνύπαρξη.

Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική; Ήταν πάντα η μορφή τέχνης που θα ήθελες να δώσεις βαρύτητα και προτεραιότητα;
Όχι, για να είμαι ειλικρινής, η πιο σημαντική μορφή έκφρασης για εμένα είναι ο λόγος. Λίγο πριν περάσω στο μουσικό γυμνάσιο Παλλήνης αποφάσισα να μάθω κιθάρα μέσω YouTube. Με τράβηξε πάρα πολύ ο κόσμος της κιθάρας και εντέλει τη μελετούσα περισσότερο απ’ ό,τι το κλαρινέτο, που ήταν το όργανο επιλογής μου στο σχολείο. Ταυτόχρονα μου άρεσαν πολύ τα αγγλικά, η μητέρα μου είναι δασκάλα αγγλικών και μας άφηνε από μικρή ηλικία να βλέπουμε αμερικανικές σειρές στα αγγλικά με την ελπίδα ότι θα μάθουμε έτσι τη γλώσσα. Έπεσε μέσα, και σταδιακά άρχισα να διαβάζω και αγγλική λογοτεχνία και να γράφω ποιήματα στα αγγλικά. Εκεί μου πρωτομπήκε και το «μικρόβιο» της μετάφρασης και τα τελευταία χρόνια εργάζομαι και ως μεταφραστής. Οπότε, σχεδόν πάντα, το πρώτο πράγμα που γράφω είναι οι στίχοι και μετά, πάνω σε αυτούς, τη μουσική. Διαλέγω κάθε λέξη με πολλή αγάπη.

Ποια επιρροή ασκούν οι σπουδές σου στις τέχνες στη μουσική σου; Τι ρόλο παίζει η αισθητική στη δουλειά σου;
Στην ΑΣΚΤ νιώθω πως εμπλουτίστηκε πολύ το «λεξιλόγιό» μου για τη ζωή. Είδα το πώς έννοιες που με απασχολούν έχουν απασχολήσει δημιουργούς από πολλά και διαφορετικά μέσα. Για παράδειγμα, η έννοια του άρρητου, το κενό μεταξύ των λέξεων, το κενό μερικές φορές μεταξύ μας, μπορεί να είναι ένας πίνακας του Newman ή μια παύση στη μουσική ή ακόμα και το κενό μεταξύ δυο καρέ σε κόμικς, το επονομαζόμενο «gutter». Εκεί συμβαίνουν πράγματα που με απασχολούν, κυρίως γιατί δεν εκφράζονται εύκολα. Η επαφή μου με όλα αυτά με φέρνει σε καλύτερη κατανόηση αυτών που δημιουργώ. Η αισθητική με την έννοια που καταλαβαίνω εδώ νομίζω χτίζεται από τις προσλαμβάνουσες και το κάθε προσωπικό γούστο. Είναι η κάπως αυθαίρετη, δική μας ηθική.

Μιλώντας για αισθητική, έχεις αναφέρει παλαιότερα ότι θα ήθελες η πρώτη σου ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά να έχει και ένα συγκεκριμένο, ολοκληρωμένο concept. Μιας και φτάνει η ώρα για αυτήν την κυκλοφορία τον επερχόμενο Απρίλιο, θα μπορούσες να μας κάνεις ένα sneak preview για το σύμπαν αυτού του album;
Τον Απρίλιο θα κυκλοφορήσει ένα E.P. με concept το πέρασμα σε μια πρώτη ενηλικίωση, καθώς θα περιλαμβάνει και δυο τραγούδια που έγραψα στο λύκειο. Θα έχει να κάνει με το πώς αντιμετωπίζει τη «μάσκα» κάποιος που κρύβει από πίσω κάτι και κάποιος που κρύβει ίσως το τίποτα.

Έχεις πει πολλές φορές πόσο ήθελες και περίμενες να κυκλοφορήσεις την πρώτη σου ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά. Τώρα που φτάνει η στιγμή για το πρώτο σας EP πώς θα περιέγραφες τη διαδρομή μέχρι εδώ; Τελικά αξίζει περισσότερο ο προορισμός ή το ταξίδι;
Αυτή τη στιγμή ο προορισμός είναι η αρχή ενός επόμενου ταξιδιού, οπότε εκεί έχω τη σκέψη μου. Τα τελευταία χρόνια, πέραν της κοινωνικής κρίσης που όλοι βιώνουμε (οικονομική, αξιών και υγειονομική), ήμουν ακόμα κάπως «άγουρη» σε πολλά ταυτοτικά επίπεδα και τώρα που νιώθω μια πρώτη σταθερότητα σε αυτό το κομμάτι ανυπομονώ να το επικοινωνήσω. Μουσικά επίσης ψάχτηκα αρκετά, έχω καμιά φορά ασυμβίβαστα γούστα κι αυτό ίσως δυσκολεύει το να φτάνεις γρήγορα σε ένα αποτέλεσμα.

Από το EP αυτό ακούμε ήδη εδώ και περίπου έναν μήνα το νέο σας τραγούδι “Why Is The Night”, το οποίο περιγράφετε ως μια «διαπραγμάτευση με τη νύχτα» προκειμένου να βρείτε έναν χώρο λίγο πιο ευγενικό για να υπάρξετε. Σας έχει κάνει τη χάρη η νύχτα; Υπάρχει αυτός ο χώρος στην Αθήνα, στην Ελλάδα, στον κόσμο;
Εξακολουθεί να είναι απρόβλεπτη, όπως είναι η «φύση» της, αλλά νομίζω όλους μας μας κάνει χάρες πού και πού. Ο χώρος έχει να κάνει με τον στίχο «a place to stay, equally fictitious as heaven and as hell but not as cruel as this earth». Δεν μας φταίει η Αθήνα δηλαδή, αλλά μια συγκεκριμένη αντίληψη της πραγματικότητας.

Μήπως βοηθάει την ύπαρξη η συνύπαρξη; Αν και έχεις μια αυτόνομη καλλιτεχνική προσωπικότητα, επέλεξες να υπάρχεις όλα αυτά τα χρόνια με μια μπάντα, τους The Architects.
Ναι, νομίζω δεν υπάρχει ύπαρξη χωρίς συνύπαρξη, είμαστε και εμείς κοινωνικό ζώο. Με τους «ορίτζιναλ» Architects χαθήκαμε με την πανδημία και τώρα συνεργάζομαι με άλλους μουσικούς για τα live, επίσης εξαιρετικούς. Έχω κρατήσει το “and the Architects” καθώς θέλω να είναι ανοιχτό το σχήμα, παρόλο που γράφω μόνη μου τα τραγούδια, σε νέες ηχητικές προτάσεις και προσεγγίσεις.

Αν μπορούσατε να είστε αρχιτέκτονες του κόσμου για μία ημέρα, πώς θα τον φτιάχνατε; Ποια είναι η πρώτη αλλαγή που θα έκανες;
Δεν θα ήθελα να είμαι αρχιτέκτονας του κόσμου, μου αρέσει να τον παρατηρώ και τις σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα σε αυτόν, αλλά δεν έχω επιθυμία για τέτοιου είδους άμεσης «εξουσίας».

Αν ισχύει ότι κάθε γενιά κάνει την επανάστασή της, ποια πιστεύετε ότι είναι η επανάσταση των σημερινών εικοσάρηδων και εικοσιπεντάρηδων; Και πώς τη βιώνουν;
Δεν ξέρω αν ισχύει κάτι τέτοιο. Για παράδειγμα, μουσικά, η νέα «επανάσταση» είναι η τραπ μουσική. Πολιτικά τι σημαίνει επανάσταση σε μια εποχή που μας έχει καταπιεί το θέαμα;