Μάνος Χατζιδάκις και Γιάννης Μόραλης: Ο Μεγάλος Ερωτικός

Κοιτούσα για ώρα στο Μουσείο Μπενάκη τον Μεγάλο Ερωτικό του Γιάννη Μόραλη. Αυτή την αινιγματική φιγούρα που μόνο μέσα από τις λέξεις του Μάνου Χατζιδάκι μπορώ να κατανοήσω: «Ο Μεγάλος Ερωτικός είναι ένας λαϊκός θεός που ζει στη φαντασία μας απ’ τη στιγμή που γεννιόμαστε ίσαμε να πεθάνουμε, όμορφος, εφηβικός και αδιάκοπα ζωντανός. Ο Μεγάλος Ερωτικός δεν φοράει γραφικά τοπικά ρούχα. Φοράει δικά του που συνθέτουν δύσκολους συνδυασμούς ήχων. Δεν περιέχει μηνύματα που εύκολα τα σβήνουν οι βροχές. Δεν αντιστέκεται». Στην πραγματικότητα ούτε και μ’ αυτά τα λόγια κατανοώ. Στέκομαι απέναντι στην εικόνα του Μόραλη κι έχω στ’ αυτιά μου τον δίσκο του Χατζιδάκι. Γράφει: «Η σειρά που ακολουθούν τα ποιήματα αυτά των Ελλήνων ποιητών σχηματίζει έναν αδιάσπαστο κύκλο τραγουδιών, μια λειτουργία για τον Μεγάλο Ερωτικό – κάτι σαν τους εσπερινούς Αγίων σ’ ερημοκλήσια μακρινά με τη συμμετοχή φανταστικών αγγέλων, εραστών, παρθένων και εφήβων. Είναι μια λιτανεία περίεργη, όμως και τόσο φυσική, στην εσωτερική κι απόκρυφη ζωή μας». Την ίδια ώρα που η έκφραση του προσώπου του Μεγάλου Ερωτικού παραμένει για μένα αινιγματική, ο δίσκος ξετυλίγεται μπροστά μου νεράκι έτσι όπως έχω ακούσει δεκάδες φορές τον Ψαριανό και την Νταντωνάκη να τραγουδούν την ποίηση του Ελύτη, της Μυρτιώτισσας, του Καβάφη, του Σαραντάρη, του Γκάτσου, του Σολωμού, της Σαπφούς και του Χορτάτζη. Εξαιρετικό συμπλήρωμα, ειδικά με τη συνέντευξη του Στέλιου Γιαννακόπουλου, του ανθρώπου που ηχογράφησε τον δίσκο αυτό στο στούντιο της Columbia, αλλά και με πολλές ακόμα πληροφορίες είναι το βιβλίο του Αλέξη Βάκη για τον «Μεγάλο Ερωτικό», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Οξύ στη σειρά 33 1/3, που διευθύνει ο Μάκης Μηλάτος.

Όσο αγαπώ και τιμώ την ΕΡΤ που διοργανώνει τον διαγωνισμό από την πλευρά της Ελλάδας, τόσο η αισθητική του διαγωνισμού αυτού δεν μου ταιριάζει. Όμως έτσι όπως κοιτάζω τα περιεχόμενα του διπλού δίσκου με τίτλο “Eurovision Collected”, που κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τη Music On Vinyl υπάρχουν μερικά τραγούδια που τα νιώθω με θετικό πρόσημο μέσα μου: η Katrina & The Waves με το “Love Shine A Light", η Sandie Shaw με το "Puppet On A String”, η France Gall με το “Poupée De Cire, Poupée De Son”, ο Johnny Logan με το “Hold Me Now” αλλά και με το “What’s Another Year” πιο παλιά, η Vicky Leandros με το “Apres Toi”, οι Brotherhood Of Man με το πολύ κεφάτο “Save Your Kisses For Me” φέρνουν παιδικές και γι’ αυτό πολύ όμορφες αναμνήσεις.

Από την ίδια εταιρεία κυκλοφορεί και η επίσης διπλή συλλογή “Chansons Collected”, που περιλαμβάνει μερικά από τα πιο γνωστά αλλά και τα πιο όμορφα γαλλικά τραγούδια, τα περισσότερα από τα οποία τα ξέρουμε καλά. Jacques Brel, Barbara, Yves Montand, France Gall, Julien Clerc, Juliette Gréco, Charles Aznavour, Edith Piaf, Georges Moustaki, Charles Trenet, Dalida, Georges Brassens είναι μερικά από τα μεγάλα ονόματα που συναντάμε εδώ.

Oι Ducks ήταν ένα βραχύβιο συγκρότημα που έφτιαξε το 1977 ο Jeff Blackburn και στο οποίο συμμετείχαν οι Neil Young, Bob Mosley, και Johnny Craviotto. Ο λόγος για τον οποίο ασχολούμαστε με το σχήμα αυτό, που έκανε το πολύ μια ντουζίνα συναυλίες σε μικρά μπαρ της California, είναι η συμμετοχή του Neil Young και μάλιστα στην εποχή που προηγείται ελάχιστα ενός από τα αριστουργήματά του, του “Rust Never Sleeps”. Από τις συναυλίες που έγιναν το καλοκαίρι του 1977 κυκλοφορεί στις 14 Απριλίου ένα τριπλό βινύλιο, που περιλαμβάνει εκτός των άλλων και τα “Little Wing”, που μπήκε αργότερα στο “Hawks And Doves”, “Human Highway” από το “Comes A Time” και “Sail Away” από το “Rust Never Sleeeps”. Ενδεχομένως να υπάρχουν κι άλλα τραγούδια που χρησιμοποίησε αργότερα ο Young αλλά με διαφοροποιημένους τίτλους. Ο Jeff Blackburn έφυγε στις αρχές του Γενάρη που μας πέρασε και ο ίδιος ο Young έλεγε ότι σ’ εκείνον οφείλεται ο στίχος “It’s better to burn out than to fade away” που μπήκε στο εμβληματικό “My My, hey hey”.

Υ.Γ.: Έκλεισε 50 χρόνια και επανακυκλοφορεί τον Ιούνιο το σπουδαίο ντεμπούτο του Tom Waits, “Closing Time”. Θα τα πούμε πολύ σύντομα εκτενώς γι’ αυτό.