Depeche Mode: Μην ξεχνάς ποτέ τον θάνατο

Ίσως δεν θα είχαμε πάρει ποτέ είδηση ότι οι Depeche Mode ήταν στο studio, αν δεν είχε φύγει τόσο ξαφνικά ο Andy Fletcher στα τέλη του προηγούμενου Μαΐου. Οι ηχογραφήσεις του δίσκου είχαν ξεκινήσει ήδη από την εποχή των lockdown και συνεχίζονταν με τους γνωστούς αργούς ρυθμούς των Depeche Mode. Τον Αύγουστο αποκάλυψαν μια φωτογραφία του Dave Gahan με τον Martin Lee Gore από το studio και λίγο αργότερα έδωσαν μια συνέντευξη τύπου της οποίας το νόημα ήταν ότι «Ξεκινήσαμε να ηχογραφούμε στην αρχή της πανδημίας με το υλικό μας να φέρει τη σφραγίδα εκείνης της εποχής. Παρ’ ότι ο Andy έφυγε ξαφνικά από τη ζωή, εμείς συνεχίσαμε, ξέροντας καλά ότι αυτό θα ήθελε κι εκείνος, δίνοντας στον δίσκο ένα βαθύτερο νόημα εξαιτίας του θανάτου του». Η μπάντα είχε επιπλέον αποκαλύψει ότι ο Fletcher είχε ηχογραφήσει κάποια πράγματα αλλά δεν είχε ολοκληρώσει τις ηχογραφήσεις. «Τα 12 κομμάτια του άλμπουμ έχουν μια ποικιλία διαθέσεων και ύφους, σε μια γκάμα από την παράνοια και την εμμονή στην κάθαρση και τη χαρά, με έμφαση σε κάθε σημείο ανάμεσά τους». Γενική μάλλον η περιγραφή του δίσκου, ενδεχομένως θα ταίριαζε στις περισσότερες από τις παλαιότερες δουλειές των Depeche Mode, αλλά με ένα έντονα συναισθηματικό τραγούδι ως πρώτο single – ένα τραγούδι που σχετίζεται απόλυτα με την έλλειψη του Fletcher και που συνοδεύεται από ένα σκοτεινό video clip του Anton Corbijn: ένας αγώνας σκάκι με τον θάνατο κάπου πάνω από τις στέγες στη λογική της «Έβδομης Σφραγίδας» του Ingmar Bergman. Το «Memento Mori» κυκλοφορεί στις 23 Μαρτίου με την περιοδεία των Depeche Mode να ξεκινά την ίδια μέρα.

H Billy Nomates ξεκίνησε πολύ θυμωμένη στο ντεμπούτο της –ίσως την επηρέασαν οι κακές παρέες των Sleaford Mods– αλλά τώρα, 3 χρόνια αργότερα, εμφανίζεται αρκετά διαφορετική στο «Cacti». Υπάρχουν ακόμη τραγούδια που θα μπορούσες να πεις ότι πατάνε πάνω στην αισθητική «punk αλλά με πλήκτρα» που είχε ακολουθήσει στον πρώτο δίσκο,αλλά εδώ τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Η Tor Maries αντιμετωπίζει πλέον τη μουσική της πολύ πιο ανοιχτά, δίνει χώρο στις ακουστικές κιθάρες, ακόμη και στο πιάνο, οι συνθέσεις έχουν γίνει λίγο πιο μεγάλες και το κορίτσι μας έχει ηρεμήσει και ακούγεται πολύ πιο κατασταλαγμένο. Το βασικό της ζήτημα παραμένει ότι «θέλει να τα πει» φυσικά, με αποτέλεσμα να μην πετυχαίνουν πάντα οι μελωδίες, την ώρα όμως που πετυχαίνουν πάντα οι ρυθμοί. Το σημαντικό είναι ότι η Billy Nomates έχει κατακτήσει ένα απόλυτα προσωπικό ύφος – που μάλιστα φαίνεται ότι θα εξελίσσεται από album σε album.

Διάβασα πολλά τελευταία για τον Lil’ Yachty και είπα να βάλω να ακούσω σοβαρά το «Let’s Start Here» παρότι το προσωπικό μου γούστο όσον αφορά το hip hop πατάει σε labels όπως η Daupe! και η Backwoodz Studioz, με εξαιρέσεις που ξεκινούν από την ιδιότυπη οπτική της Kae Tempest και φτάνουν μέχρι τον Danger Mouse και τον Kendrick Lamar. Ο Lil’ Yachy ανακατεύει, λέει, ψυχεδέλεια και soul στην καινούργια του δουλειά κι είναι έτοιμος να μας αφήσει άναυδους. Δυστυχώς το επίπεδο της ψυχεδέλειας φτάνει μέχρι Tame Impala και Jonathan Wilson, οι οποίοι μια χαρά είναι αλλά είναι αρκετά πιο light από τα σχήματα που θεωρούσαμε σε Αγγλία και Αμερική ως ψυχεδελικά στα 60s αλλά και αργότερα. Όσο για τη soul, δεν φτάνει στο επίπεδο της δουλειάς του Danger Mouse στο «Cheat Codes» ή του Thundercat στο «Drunk». Οπότε, αυτό που κάνει το «Let’s Start Here» είναι να προσπαθεί να εντυπωσιάσει –σε ένα δύο σημεία τα καταφέρνει– αλλά πέραν αυτού, ο δίσκος δεν έχει το ενδιαφέρον για το οποίο αρκετά περιοδικά σε Αμερική και Ευρώπη μιλούν.

Μ’ αρέσει διαβολεμένα το καινούργιο single των National, «Tropic Morning News». Επίσης, μου αρέσει πολύ ο τίτλος του επερχόμενου δίσκου τους: «First Two Pages Of Frankenstein».

Υ.Γ.: Φαίνεται τελικά ότι η ποιότητα των ανθρώπων φανερώνεται πολύ έντονα στις διαφωνίες τους. Ξέρεις, η ευκολία τους να καταφύγουν σε ακραίους χαρακτηρισμούς αντί να αποδεχθούν ότι μπορεί να υπάρχουν κι άλλες οπτικές ως προς τη γραφή. Δεν εννοώ να αλλάξουν την άποψή τους, απλώς να αποδεχτούν ότι μπορεί να υπάρχουν κι άλλες. Για μένα είναι όλα αποδεκτά σ’ αυτήν τη ζωή, απλά δεν συζητάω με τέτοιους όρους.