Μουσικη

Gadless και Καλλιόπη Ρήγου: Τι ετοιμάζουν σε ένα μελαγχολικό ποπ δωμάτιο στη Νέα Σμύρνη;

Αν ακούς αγγλικά νησιώτικα, θα λατρέψεις αυτά τα δύο nerds της Φιλοσοφικής, που φτιάχνουν μουσική με αγνά σπιτικά υλικά

Gadless: Συνέντευξη με τον Κώστα Αντωνιάδη, για τη συναυλία του μαζί με την Καλλιόπη Ρήγου στον Σταυρό του Νότου.

8 σινγκλ που οριοθετούν ένα ολότελα δικό του προσωπικό μουσικό ιδίωμα: Ο Gadless (aka Κώστας Αντωνιάδης) ηχογραφεί στο εξαιρετικό εργοτάξιο της κυψελιώτικης Ammos Music, συνθέτοντας έναν ευαίσθητο και λεπτεπίλεπτο συνδυασμό που κροσάρει ανάμεσα στην indie folk και τη χειροποίητη lo-fi τραγουδοποία. Τον περασμένο Σεπτέμβρη το τραγούδι του «So Hard to Stay Sober» ήταν το σάουντρακ της αναχώρησής μου από τη Νέα Σμύρνη, καθώς, μετά από πέντε χρόνια διαμονής στην Αθήνα, πήρα τον δρόμο ξανά πίσω για τη Θεσσαλονίκη.

Ξέρω πως αυτό το διάστημα ο Κώστας ηχογραφεί το νέο του τραγούδι που λέγεται «Mercy». Τον αποκαλώ Κώστα και όχι Gadless, μιας και την τελευταία πενταετία στα πέριξ της «Πανιώνιος land», που μέναμε και οι δυο, γνωριστήκαμε και κάναμε στενή παρέα. Εγώ, ένας βόρειος από τη χώρα του Βασίλη Καρρά, και αυτός, ένας νότιος από τη γη του Κωνσταντίνου Αργυρού, μοιραστήκαμε την αγάπη μας για τις καμπανιστές βρετανικές κιθάρες των Pale Fountains αλλά και τους ιδιόρρυθμους παιάνες Pale Saints! Έπιασα κοινές αγαπημένες μας μπάντες, τυχαία διαλεγμένες από το γράμμα P, γιατί με τον Gadless στη Νέα Σμύρνη αλλά και στα στούντιο του Athens Voice Radio 102.5, μοιραστήκαμε σκέψεις, μελωδίες, ακούσματα και προβληματισμούς για το πού πάει μουσικά αυτή η χώρα.

Το κάνω τάληρα: αλί και τρισαλί σε όλους εμάς τους αμετανόητους και κολλημένους με τις μελαγχολικές ποπ δωματίου, όπως πολύ τρυφερά ετικέταρε εαυτόν και κοινές αναφορές μας ο Gadless, τον οποίο θεωρώ μια ιδιάζουσα περίπτωση της αθηναϊκής σκηνής. Γιατί στις προσωπικές του δουλειές (αποτελεί ιδρυτικό μέλος και έναν από τους δυο κύριους συνθέτες των GAD), o ηλεκτρικός ποπ-ροκ θόρυβος της αθηναϊκής μπάντας παραχωρεί τη θέση του σε επίμονες μπαλάντες για νύχτες σε άδεια δωμάτια ή οδήγηση σε υποφωτισμένες λεωφόρους.

Σημείο βρασμού για τις αναμνήσεις μου από την υπέροχη πενταετία στην Αθήνα θα είναι η ζωντανή του εμφάνιση στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου στην Αθήνα, τον Φλεβάρη του 2018. Θυμάμαι σαν τώρα εκείνη την κατανυκτική νύχτα και το σκέφτομαι πολύ σοβαρά να πάρω το γρήγορο απογευματινό τρένο και να κατέβω στην Αθήνα για την περίσταση, αφού την Κυριακή 5 Μαρτίου ο Κώστας Αντωνιάδης θα εμφανιστεί για πρώτη φορά, 5 χρόνια μετά από εκείνη τη βραδιά, στο αθηναϊκό κοινό στο κλαμπ Σταυρός του Νότου. Η Καλλιόπη Ρήγου στο βιολί και το τραγούδι θα τον ακομπανιάρει στο ακουστικό σετ του και για άλλη μια φορά ο όρος, πατέντα, φίνος ορισμός της μουσικής του, η «μελαγχολική ποπ δωματίου» δηλαδή, θα λάμψει σαν τροχιοδεικτικό πυροτέχνημα ή μικρό, λαμπρό και μοναχικό αστέρι πάνω από τον τρελαμένο και αλλοπρόσαλλα ολόφωτο αθηναϊκό γαλαξία. Από το τότε ως το τώρα και από τη Νέα Σμύρνη στη Θεσσαλονίκη, θα έχουμε πάντα την αγάπη, τη λογοτεχνία, την ποίηση, τις κιθάρες, τα φιλιά, το σινεμά και την πόλη στο φόντο της φιλίας μας αλλά και της συζήτησης που ξεκινάει. Διαδώστε τα νέα.

Ακόμα τη θυμάμαι εκείνη τη νύχτα στην Αγγλικανική Εκκλησία το 2018. Και με πολλή χαρά αναμένω τη νύχτα που η μελαγχολική ποπ δωματίου σου θα ξαναβγεί από την πολυκατοικία για τη συλλεκτική νύχτα στον Σταυρό. Χρησιμοποιώ τη λέξη «συλλεκτική», γιατί σπανίζουν οι εμφανίσεις σου, οπότε, αλήθεια, προς τι αυτή η «ακριβοθωρίαση», καλλιτέχνη μου αγαπημένε;
Δε θα έλεγα ότι είμαι ακριβοθώρητος. Κατά την άποψή μου, είμαι ρεαλιστής. Περίμενα υπομονετικά να τελειώσει η καραντίνα, να ωριμάσουν οι συνθήκες στα gigs, να σχεδιάσω το τι περίπου θέλω να κάνω και να επιστρέψω με αργά και προσεκτικά βήματα. Τα gigs μού έλειψαν πολύ, όπως και το αίσθημα της αλληλεπίδρασης. Όμως, προτίμησα να δουλέψω στο στούντιο παρά να κινηθώ βιαστικά και επιπόλαια στο θολό post-covid συναυλιακό γίγνεσθαι.

Η Καλλιόπη Ρήγου θα συνδράμει με βιολί και τραγούδι. Who’s that girl, για όσους την ακούνε για πρώτη φορά;
Κατά τη διάρκεια της δεύτερης καραντίνας, αποφάσισα να αξιοποιήσω τον χρόνο μου διαβάζοντας. Επειδή, όπως πολύ καλά γνωρίζεις, είμαι λάτρης των κλασικών επιστημών, έδωσα εξετάσεις και εισήχθην στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ.(σ.σ. το εισήχθην με… τρελαίνει!) Στα μπροστινά θεωρεία της αίθουσας 440 της Φιλοσοφικής λοιπόν, γνωρίζομαι με ένα κορίτσι που είχε για θήκη κινητού ένα κασετόφωνο. To cut a long story short, αυτό το κορίτσι άκουγε Divine Comedy και έπαιζε βιολί και πιάνο. Ήταν νομοτελειακή η συνεργασία...

Θυμάμαι πριν την καραντίνα τα νέα τραγούδια των GAD και τα σχέδια για συναυλίες-επαναφορά, που όμως τα διέλυσε ο ιός. Τι νέα από εκείνη τη συμμορία; Να ελπίζω ή μπα δεν…
Με τα παιδιά προσπαθήσαμε να επανέλθουμε κάποια στιγμή, αλλά ο covid μας τσάκισε τα φτερά. Ό,τι είμαι καλλιτεχνικά το οφείλω στους GAD, αλλά πλέον μόνο μέσω του Gadless αισθάνομαι δημιουργικός και παραγωγικός, οπότε δεν θα έλεγα ότι βλέπω θετικά την ιδέα της επανένωσης. Ίσως είναι καλύτερα να σταματήσουμε εδώ για να διαφυλάξουμε τις μεταξύ μας σχέσεις, για να σεβαστούμε την όμορφη μουσική που φτιάξαμε αλλά και για να προφυλαχτούμε από τη γραφικότητα και την έλλειψη καλλιτεχνικών κινήτρων, που συνήθως εμφανίζεται σε περιπτώσεις τέτοιων επιστροφών.

Ως προς τα οκτώ τραγούδια που έγραψες και ηχογράφησες σαν Gadless: είναι προϊόντα τυχαίων στιγμών που τις περνάς στην αιωνιότητα δίνοντάς τους τόνο και ύφος ή αποτελούν ένα οργανωμένο σχέδιο, ας το πω, που βήμα με βήμα ξεδιπλώνει μια πολύ συγκεκριμένη αντίληψη-όραμα;
Έχω αρκετά τραγούδια στο συρτάρι, αλλά η στιγμή που τα εκδίδω είναι προϊόν σκέψης και εκτίμησης διάφορων συνθηκών. Π.χ μπορεί να έχω εξεταστική...

Στοιχηματίζω πως μαζί με το προσωπικό σου υλικό, θα παίξεις και διασκευάρες, επομένως λέγε…
Προσπαθώ να δανείζομαι τραγουδάρες και να τις πλασάρω με μια κλασικότερη, κατά κάποιον τρόπο, προσέγγιση. Οι διασκευές θα είναι όντως έκπληξη καθώς θα προέρχονται από ετερόκλητα μουσικά είδη. Η μόνη ίσως που θα αποκάλυπτα είναι το Shallow της Λαίδης Γκάγκα.

Μου λείπουν εκείνες οι λιστάρες που μου έστελνες παλιά, όταν κατοικούσα στη Νέα Σμύρνη, με τις φρέσκες μουσικές που ανακάλυπτε η αφεντιά σου και μας τις μοίραζες. Συνεχίζεις να ακούς με πάθος καινούργια πράγματα ή σε έχει απορροφήσει εντελώς η Φιλοσοφική; Η οποία σχολή για πες μου: α) πώς προέκυψε και β) πόσο σε προάγει σαν καλλιτέχνη;
Γνωρίζεις ότι μου αρέσει πάρα πολύ να μοιράζομαι πράγματα που γουστάρω (...συμφοιτητές μου, δικό σας...). Εξακολουθώ λοιπόν να αναζητώ μουσικάρες (btw θα αρχίσω πάλι να σου στέλνω), αλλά παράλληλα να διαβάζω, σαν καλός φοιτητάκος, τα είδη των κορινθιακών κιονόκρανων, τις μεταρρυθμίσεις του Ηράκλειου στο Βυζάντιο, ή τη γεμάτη ερωτισμό ποίηση της Σαπφούς. Θεωρώ πως η διά βίου μάθηση θα μπορούσε να γίνει μία ευρύτερη κοινωνική επιλογή και όχι ένα μεμονωμένο επίτευγμα ενός μεσήλικα με αρκετό ελεύθερο χρόνο. Δεν θα έλεγα λοιπόν ότι με προάγει μόνο σαν καλλιτέχνη η σχολή μου, αλλά ότι με προάγει ως άνθρωπο.

Σε εκείνη τη νύχτα που κοντεύει να έρθει: ποιος κόσμος προσδοκάς να σκάσει για να σας δει και με τι διάθεση καλούμεθα να προσέλθουμε;
Θέλω να πιστεύω ότι έχω στενή σχέση με το κοινό μου, οπότε πιστεύω ότι θα είναι μια υπέροχη βραδιά μελαγχολικής ποπ δωματίου, φτιαγμένη με αγνά σπιτικά υλικά από 2 nerds της Φιλοσοφικής, η οποία θα έχει ως κοινό παθιασμένα μορτάκια που ακούνε αγγλικά νησιώτικα και ντελικάτους συμφοιτητές και συμφοιτήτριες που με ευγνωμονούν για τις σημειώσεις μου (τους έχω τάξει και afterparty)…