Kerala Dust: Η πρόκληση είναι να ακούει ο ένας τον άλλον

Όλη η πορεία των Kerala Dust, από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας οπότε και το σχήμα πήρε μορφή στο μυαλό του Edmund Kenny, ως κατ’ αρχήν προσωπικό του project μέχρι και σήμερα που με την προσθήκη των Harvey Grant και Lawrence Howarth περιοδεύουν σε μεγάλα ηλεκτρονικά φεστιβάλ και venues σε όλον τον κόσμο, είχε να κάνει με την οικοδόμηση γεφυρών. Γέφυρες μεταξύ των μουσικών ειδών και των μουσικών αναφορών, του ψυχεδελίζοντος rock και της techno, των blues και της house, του Tom Waits και των CAN. Γέφυρες μεταξύ των μητροπόλεων, του Νότιου Λονδίνου που είναι και η βάση τους και του Βερολίνου όπου προτιμούν να γράφουν τη μουσική τους. Γέφυρες μεταξύ της ασφάλειας του studio και της απρόβλεπτης live συνθήκης, μεταξύ του λεπτομερούς σχεδιασμού και του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού. Γέφυρες μεταξύ της downtempo αισθητικής και της υψηλή ενεργειακή τάση που με έναν οξύμωρο τρόπο διατρέχει τη μουσική τους και ακόμα περισσότερο τις live εμφανίσεις τους. Χτίζοντας αυτές τις γέφυρες κατέληξαν σε μια μουσική γλώσσα που οι ίδιοι θέλουν να φαντάζονται ως soundtrack νυχτερινής οδήγησης μιας και όλοι οι λάτρεις της οδήγησης ξέρουν ότι ο καλύτερος τρόπος να διασχίσεις μια φωτισμένη γέφυρα τη νύχτα είναι πάνω σε μουσική που μπορεί να τεντωθεί από το ένα άκρο στο άλλο.

Αυτές τις γέφυρες θα ρίξουν οι Kerala Dust στη σκηνή του Gagarin 205 το Σάββατο 25 Φεβρουαρίου ψάχνοντας νέες προοπτικές στα κομμάτια τους, υποσχόμενοι μια εμφάνιση που θα φέρει τα πάνω κάτω για όσους δεν τους γνωρίζουν live. Λίγες ημέρες πριν ο άνθρωπος που τα ξεκίνησε όλα, ο lead vocalist Edmund Kenny απάντησε στις ερωτήσεις μας για την εξέλιξη του group, τον αισθητικό του προσανατολισμό και την αγαπημένη του μουσική για τη δική του νυχτερινή οδήγηση.

Η ιστορία σας αρχίζει στο Λονδίνο πριν επτά χρόνια περίπου αλλά on line δεν μπορεί κανείς να βρει πολλά πράγματα για εσάς εκτός από τη μουσική σας και τις πληροφορίες για τις εμφανίσεις σε πολλά μεγάλα φεστιβάλ και venues σε όλον τον κόσμο. Πώς ξεκίνησαν και πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα για τους Kerala Dust;
Είμαστε τρεις μουσικοί που συγκατοικούσαμε στο ίδιο σπίτι στο Λονδίνο. Ήταν, λοιπόν, φυσικό κι επόμενο κάποια στιγμή να αποφασίσουμε να παίξουμε μαζί. Συνειδητοποιήσαμε ότι μας ένωνε μια κοινή μουσική γλώσσα και ότι μαζί μπορεί και να δημιουργούσαμε κάτι που θα είχε νόημα.

Ουσιαστικά αυτή συνειδητοποίηση οδήγησε στην εξέλιξη του ομώνυμου solo project του Edmund Kenny στο σχήμα της μπάντας. Πώς ήταν αυτή η μετάβαση και ποιες προκλήσεις είχατε να αντιμετωπίσετε κάνοντάς την; Ποιο είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα που έφερε η ομαδική δουλειά στο σχήμα;
Όταν εισέρχονται διαφορετικές προσωπικότητες σε ένα μουσικό project πάντα προστίθεται μια παραπάνω πτυχή – μια νέα φωνή, ένα επιπλέον ζευγάρι αυτιών. Ακόμα και οι λεγόμενοι «solo» καλλιτέχνες συνεργάζονται τις περισσότερες φορές με ένα σύνολο ανθρώπων προκειμένου να κάνουν τη μουσική τους όσο καλύτερη γίνεται να είναι. Τα καλά πράγματα δεν δημιουργούνται σε συνθήκες πλήρους απομόνωσης. Η πρόκληση είναι να ακούει ο ένας τον άλλον, να συνεισφέρει ο ένας στην ιδέα του άλλου χωρίς να την καπελώνει.

House και downtempo, acid blues, funk κaι jazz, techno, η μουσική σας είναι πολυσυλλεκτική και όλα αυτά τα είδη και τα ιδιώματα τα συναντάμε στα κομμάτια σας αλλά αναρωτιέμαι πώς θα περιγράφατε εσείς τον ήχο σας;
Δύσκολη ερώτηση πράγματι. Όταν μας ρωτάνε τι παίζουμε περιγράφουμε τον ήχο μας ως indie blues αναμεμιγμένα με techno και house. Θυμάμαι ένας δημοσιογράφος το είχε αποτυπώσει  ως
«Afterhours Krautrock Techno» που νομίζω ότι είναι η καλύτερη περιγραφή που έχω διαβάσει μέχρι σήμερα.

Αναφέρετε στο website σας τους CAN, τον Tom Waits, τους Velvet Underground ως τη μουσική με την οποία μεγαλώσατε και σας επηρέασε. Πώς και πού συναντάμε όλες αυτές τις θεμελιώδεις επιρροές στη μουσική σας;
Προσωπικά έχω επηρεαστεί πολύ από τον Tom Waits με όρους σύνθεσης, με ενέπνευσε πολύ η οριακά σουρεαλιστική γραφή του, η εικονοποιία του. Από την άλλη το νέο μας album είναι βαθιά επηρεασμένο από τους CAN, σε ό, τι αφορά ιδίως την αίσθηση των κρουστών, στο σφυροκόπημά τους. Αλλά και οι Velvets μας επηρέασαν και μας ενέπνευσαν με τραγούδια όπως το «Venus In Furs» κυρίως με τον τρόπου που χρησιμοποίησαν την επανάληψη στη μουσική τους – με τον τρόπο που τα επαναλαμβανόμενα έγχορδα και μοτίβα ξεδιπλώνονται στον χρόνο του τραγουδιού προκειμένου να δημιουργήσουν αυτό το υπνωτιστικό, ψυχεδελικό εφέ.

Είστε από το Λονδίνο αλλά πλέον δουλεύετε και γράφετε μουσική στο Βερολίνο. Λονδίνο ή Βερολίνο λοιπόν; Και γιατί; 
Βερολίνο! Η ελευθερία της δημιουργίας εκεί είναι υπέροχη. Υπάρχουν τόσα πολλά στούντιο, τόσοι πολλοί καλλιτέχνες για να δουλέψεις μαζί τους, καλλιτέχνες που σκεφτόμαστε το ίδιο, έχουμε την ίδια προσέγγιση. Το Βερολίνο είναι μια δημιουργική πόλη με κάθε πιθανό τρόπο. Βέβαια θα πρέπει να πούμε ότι λατρέψαμε και την Αθήνα την προηγούμενη φορά που την επισκεφτήκαμε. Το σίγουρο είναι ότι οι καλλιτέχνες εγκαταλείπουν πια το Λονδίνο γιατί είναι σχεδόν αδύνατο να ζήσεις εκεί ως καλλιτέχνης.

Το πεδίο της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής είναι κάπως χαοτικό με τόσους παραγωγούς που δραστηριοποιούνται και τόσα projects, με τόσες πολλές τεχνολογικές δυνατότητες. Πόσο εύκολο είναι να ξεχωρίσει ένα act και πώς τα καταφέρατε εσείς;
Πράγματι υπάρχει και κυκλοφορεί πια περισσότερη μουσική στον κόσμο από ποτέ. Δεν έχω ιδέα πώς μπορεί κανείς να ξεχωρίσει. Εμείς προσπαθούμε να δουλεύουμε κάθε μέρα κάνοντας μουσική που προσεγγίζει αυτό που θα θέλαμε οι ίδιοι να ακούσαμε αλλά ίσως να μην υπάρχει ακόμα ακριβώς έτσι – οι πιθανότητες είναι ότι θα υπάρχουν και άλλοι που θα θέλουν να ακούσουν κάτι τέτοιο.

Η μουσική σας ακούγεται σε στιγμές αρκετά κινηματογραφική με έναν σύγχρονο τρόπο. Αν μπορούσατε να διαλέξετε μια ταινία για να ξαναγράψετε το soundtrack της ποια θα ήταν αυτή και γιατί;
Θα το λάβουμε ως κομπλιμέντο αυτό, ευχαριστούμε πολύ. Νομίζω θα διάλεγα κάποιο φιλμ του Alejandro Jodorowsky. Σε κάθε περίπτωση θα θέλαμε πολύ να κάνουμε ένα κινηματογραφικό soundtrack στο μέλλον.

Περιγράφετε τη μουσική αισθητική σας ως «driving sounds», ως το soundtrack μιας οδήγησης αργά τη νύχτα. Με αυτόν τον τρόπο προσεγγίζετε και τα live shows σας;
Οπωσδήποτε. Βέβαια τα live μας είναι συνήθως πολύ πιο ενεργητικά από ό, τι οι studio εκδοχές των κομματιών μας. Η πιο συναρπαστική στιγμή για εμάς στα shows μας είναι όταν αυτοσχεδιάζουμε. Βρίσκουμε νέες στιγμές, νέα στοιχεία σε κάθε τραγούδι που δεν τα είχαμε ανακαλύψει πριν και τότε ξαφνικά έχουμε κάτι εντελώς καινούργιο.

Ποιο είναι το ιδανικό album ή ιδανική σου playlist για μια νυχτερινή οδήγηση προς το βαθύ άγνωστο;
Έχουμε μια playlist στο Spotify που λέγεται «light, in the time of» την οποία επιμεληθήκαμε ακριβώς για αυτόν τον σκοπό, για μια νυχτερινή οδήγηση στο άγνωστο. Υπάρχουν βέβαια τόσα και τόσα albums ιδανικά για να τα ακούς οδηγώντας νύχτα – πρόσφατα, για παράδειγμα, άκουγα το «Abraxas» του Santana οδηγώντας νύχτα και ήταν εκπληκτικό. Το mood, η αίσθηση όταν οδηγείς νύχτα είναι μοναδικά. Ιδίως όταν έχει μόλις βρέξει και οι δρόμοι λαμπυρίζουν.