Let's Start Here: Γιατί όλοι (παρα)μιλάνε για το νέο album του Lil Yachty;

Στο μικρό γαλατικό χωριό μας μπορεί με σχετική ασφάλεια να πει κανείς ότι το μείζον μουσικό θέμα των τελευταίων ημερών -θέμα εκ φύσεως του κοινού του διχαστικό με full potential για μικρο-εμφυλιακές εκρήξεις- είναι το διασκευαστικό εγχείρημα του Παύλου Παυλίδη στον Γιάννη Μαρκόπουλο. Στο παγκόσμιο χωριό πάλι η μουσική, όντως τρέχει, μπροστά να διεκδικήσει τα μελλοντικά της κεφάλαια και album σαν το «Let's Start Here» του Lil Yachty παίρνουν την κούρσα στην πλάτη τους και τρέχουν μαζί της κάνοντας πολλαπλά strike στις κορίνες των διαφορετικών γενεών και μουσικών φυλών και των χασμάτων ανάμεσά τους.

Είναι λίγοι οι δίσκοι που σου δίνουν με το πρώτο δευτερόλεπτο του πρώτου play να καταλάβεις ό, τι κάτι πολύ διαφορετικό και ιδιαίτερο συμβαίνει εδώ, ό, τι «κάτι γίνεται» - και το πέμπτο album του super star ράπερ από την Ατλάντα είναι ένα απόλυτο δείγμα αυτής της κατηγορίας. Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει όταν ένας Soundcloud ράπερ της Gen Z, με τα braids του και με τα όλα του, που θα μπορούσε χαλαρά να βγάζει χρυσά μεροκάματα για μισή ντουζίνα σεζόν ακόμα κάνοντας αυτό που έκανε μέχρι τώρα αποφασίζει να κάτσει στο θρανίο του νέο-ψυχεδελικού ποπ και ροκ και -with a little help from his friends- να φτιάξει έναν δίσκο που θα μπορούσε κάλλιστα να περάσει για χαμένο album των Tame Impala; Κοινώς όταν ένας ράπερ σαν τον Lil Yachty αποφασίζει να ξεκινήσει από την αρχή χωρίς να έχει προλάβει να χρειαστεί κάτι τέτοιο;

Είναι μια αλήθεια ότι το ιστορικό ανήσυχου καλλιτεχνικού πνεύματος του Lil Yachty τον καθιστούν ιδανικό υποψήφιο για ένα τέτοιο album – έκπληξη, αφού πράγματι μιλάμε για έναν νεαρό ράπερ που κάθε άλλο παρά εφησύχασε στην επιτυχία του πρώτου του mixtape και δίνει την αίσθηση ότι συνέχεια «μαγειρεύει» κάτι (οποιαδήποτε σύνδεση με το τελευταίο viral επεισόδιό του με το «μαγείρεμα» εισαγωγής της ναρκωτικής ουσίας γνωστής ως wock στην Πολωνία είναι εντελώς συμπτωματική).

Και είναι μια άλλη αλήθεια ότι στο αποτέλεσμα του «Let’s Start Here» ο Lil Yachty δεν έφτασε σε καμία περίπτωση μόνος του αλλά με την πολύτιμη βοήθεια μιας all – star παρέας στο ιδίωμα της νέο - ψυχεδέλειας και των ροκ υβριδικών πειραματισμών. Ο -μεταξύ άλλων συνεργάτης των Lizzo και Yves Tumor- super producer Justin Reisen, o αδελφός του Jeremiah Reisen a.k.a. SadPony, o Βρετανός DJ και παραγωγός Jam City, ο παραγωγός του «Little Dark Age» των MGMT Patrick Wimberly και ο Jake Portrait των Unknown Mortal Orchestra φιγουράρουν στο παραγωγικό team ενώ στα ενδότερα των credits συναντάμε ονόματα όπως του Mac DeMarco και του Nick Hakim.

To εναρκτήριο διάρκειας 7 παρά κάτι λεπτών (!) «the BLACK Seminole.» με το υπέροχο φωνητικό κρεσέντο της Diana Gordon είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά το magnus opus του σαγηνευτικά παράξενου αυτού δίσκου, το ιδανικό σήκωμα κουρτίνας, το τέλειο μπάσιμο στο εγχείρημα που θα εκτυλιχθεί στις υπόλοιπες 13 συνθέσεις του album και, σε κάθε περίπτωση, ένα πρώτης τάξεως θέμα συζήτησης στα μουσικά καφενεία για το πώς προσπάθησε και αν τα κατάφερε o Lil Yachty να κάνει το μεγάλο άλμα στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού και να βάλει το όνομά του στην ίδια πρόταση με αυτό των Pink Floyd – καθόλου τυχαίο που είναι το track με τα περισσότερα plays από τον δίσκο παρά την αποτρεπτική διάρκειά του.

Αμέσως μετά το «the ride» θα ανοίξει μια σπειροειδή κούρσα καταβύθισης σε ένα ψυχοτρόπο soundtrack με το πνεύμα του Kevin Parker στη θέση του συνοδηγού ενώ στην πορεία του ταξιδιού επιφυλάσσονται δημιουργικά τζαρτζαρίσματα με Flaming Lips, Childish Gambino, Daft Punk, Tyler the Creator ακόμα και Radiohead. Από τη μέση του album και μετά βέβαια, με το στοιχείο της έκπληξης να έχει αναλωθεί στα πρώτα πέντε – έξι tracks, το ενδιαφέρον κινδυνεύει αισθητά να πνιγεί σε μια θάλασσα από ανοικονόμητα ψυχεδελικά εφέ και από το ανελέητο heavy -autotune που αν και σήμα- κατατεθέν του Lil Yachty τείνει προς τη συνθήκη «το πολύ το κυρ ελέησον το βαριέται κι ο παπάς». Τελικώς όμως διασώζεται επιπλέοντας πάνω στα σωσίβια tracks όπως το «sHould i B?» και το εξάλεπτο «REACH THE SUNSHINE» που συνομιλώντας με το context του «the BLACK Seminole.» βάζει ξανά τα πράγματα στη θέση τους και κλείνει με σχήμα κύκλου το «Let’s Start Here».

Και τελικά ποια είναι η ετυμηγορία; Όπως συνήθως συμβαίνει με albums σαν το «Let’s Start Here» τα πάντα είναι θέμα οπτικής γωνίας. Για μια διόλου ευκαταφρόνητη μερίδα old school fans του rap και του hip hop -όπως τουλάχιστον αυτή εκπροσωπείται (;) στον μουσικό Τύπο- το αποτέλεσμα επιεικώς ξενίζει ακραίως δε «καταστρέφει το hip hop» ενώ η περίφημη δήλωση του ίδιου του Lil Yachty στο special listening event του δίσκου πριν λίγες ημέρες περί ανάγκης του «να τον αντιμετωπίσουν σοβαρά ως καλλιτέχνη» με αυτόν τον δίσκο δεν βοηθάει ιδιαίτερα τη θέση του ενώπιον αυτής της μερίδας. Για τους pure fans του νέο-ψυχεδελικού ήχου που παραληρούσαν το περασμένο καλοκαίρι στην εμφάνιση των Tame Impala στο Primavera είναι απλώς ο δίσκος ενός ράπερ που κατόπιν εορτής φτιάχνει τη δική του κόπια του «Currents». Και για όλους τους υπόλοιπους είναι ένα ακόμα εξαιρετικό case study στιλιστικών μεταβάσεων και αισθητικών μετασχηματισμό, ένα φιλόδοξο blend αναφορών και καλλιτεχνικών παραμέτρων που κάνει κεφάλια να γυρνάνε, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην κουλτούρα του είδους που εκπροσωπεί και δοκιμάζει τα όρια της φόρμας  καταλήγοντας από έναν (ακόμα) ανορθόδοξο δρόμο στον μοναδικό προορισμό της σύγχρονης τέχνης. Εκεί που η μουσική σηκώνει συζήτηση ξανά, εκεί που δεν υπάρχει ταβάνι και μπορείς να αναπνεύσεις φρέσκο αέρα.

Bonus Track: Το κερασάκι της τούρτας της επικαιρότητας του «Let's Start Here» είναι το εξώφυλλο του που αποτελεί προϊόν του συστήματος δημιουργικής τεχνητής νοημοσύνης DALL-E. Πόσο relevant πια;