Samara Joy: Δύο βραβεία Grammy για μία ολόφρεσκη φωνή της jazz

Αν με ρωτούσες ποια είναι η γνώμη μου για τα Grammy, θα σου απαντούσα ότι πρόκειται για ένα απίθανο πανηγυράκι των πολυεθνικών, ένα μέσο για να μοιραστούν εκ των προτέρων μεταξύ τους τα ονόματα της pop που θα κάνουν επιτυχία στο άμεσο μέλλον. Για μια δισκογραφική εταιρεία, ένα Grammy σημαίνει μεγαλύτερο share στη δισκογραφική αγορά και για έναν καλλιτέχνη καλύτερα συμβόλαια για συναυλίες ή και για κάθε λογής merchandise στο επόμενο διάστημα. Όσο για τη μουσική, πιθανότατα δεν σημαίνει απολύτως τίποτα.

Ακόμη κι αν η πιο πάνω άποψη ακούγεται προβοκατόρικη και μηδενιστική, δεν απέχει πολύ από την αλήθεια. Από την άλλη πλευρά, το μόνο σίγουρο είναι ότι αν σκύψεις σοβαρά πάνω σε οποιαδήποτε αποτελέσματα -ακόμη και των Grammy- είναι βέβαιο ότι μπορείς να εξάγεις ενδιαφέροντα συμπεράσματα.

Αν ακούσεις το «Linger Awhile», το ντεμπούτο της Samara Joy θα καταλάβεις ότι είναι ένας πολύ καλός -και πάνω απ’ όλα- ένας πολύ φρέσκος δίσκος. Αν αγαπάς τη Sarah Vaughan, θα καταλάβεις ότι η Samara νιώθει αρκετά κοντά της. Αλλά την ίδια στιγμή ανάμεσα στ’ αυλάκια αυτού του δίσκου κρύβεται και η Ella Fitzgerald. Και μόνο τα πιο πάνω είναι αρκετά καλά στοιχεία για να πάρεις ένα Grammy, τη στιγμή που οι περισσότεροι μουσικοί της jazz, προτιμούν να παίζουν εκ του ασφαλούς. Η 23χρονη Samara κάνει αυτό που νιώθει. Κι επειδή οι επιρροές της έρχονται περισσότερο από τα gospel, το R&B και τη soul, αυτό που προσφέρει στη jazz είναι προσωπικό και διαφορετικό απ’ οτιδήποτε άλλο, κυρίως λόγω της εγγύτερης σχέσης που διατηρεί με την pop. Και είναι ακριβώς αυτή η σχέση που το κάνει να φαίνεται τόσο φρέσκο. Αυτή η φρεσκάδα μάλιστα, είναι που δικαιολογεί και το δεύτερο Grammy, αυτό για τον καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη. Το σύστημα των πολυεθνικών δισκογραφικών εταιρειών της Αμερικής, κρίνει δηλαδή ότι αυτό το 23χρονο κορίτσι μπορεί όχι μόνο να ανανεώσει τη σύγχρονη jazz αλλά και την ευρύτερη pop, με το να ξαναβάλει τη jazz στη μεγάλη εικόνα.

Η Samara Joy κρατάει από το Μπρονξ, όμως η γιαγιά και ο παππούς της από την πλευρά του πατέρα της, οι Elder Goldwire και Ruth McLendon τραγουδούσαν στο gospel σχήμα της Φιλαδέλφεια, τους Savettes. Ο πατέρας της, ο Antonio McLendon έπαιζε και τραγουδούσε μ’ ένα ακόμη αστέρι των gospel, τον Andraé Crouch. Η ίδια η Samara, θα διάλεγε να κάνει ντουέτο με την Patti LaBelle ή τον Luther Vandross, αν εκείνος ήταν στη ζωή. Την ίδια στιγμή θαυμάζει απεριόριστα την Jazzmeia Horn και δεν διστάζει να αποδεχτεί τις επιρροές της από τη Sarah Vaughan και την Ella Fitzgerald. Μόνο που οι επιρροές αυτές ήρθαν όχι πριν αλλά κατά τη διάρκεια των σπουδών της στο Κολλέγιο Purchase της Νέας Υόρκης. Εκεί ακριβώς ήταν που με τη βοήθεια των δασκάλων της άρχισε να συνειδητοποιεί το ταλέντο της και να κατευθύνεται στη jazz.

Οι περισσότεροι από όσους γράφουν για μουσική είναι συχνά ιδιαίτερα καχύποπτοι όταν έρχονται αντιμέτωποι με τις πολυεθνικές δισκογραφικές και τις επιδιώξεις τους. Προτιμούν τις μικρές ανεξάρτητες εταιρείες που δείχνουν μεγαλύτερη αγάπη για τη μουσική και μικρότερη για τα κέρδη. Όμως αν ένας δίσκος είναι πραγματικά καλός, στο τέλος της ημέρας εκείνο που έχει σημασία είναι να τον απολαμβάνεις. Το «Linger Awhile» είναι ένας απολαυστικός δίσκος επειδή ακριβώς έρχεται από έναν ενδιάμεσο κόσμο: τον κόσμο που βρίσκεται πολύ κοντά στη jazz αλλά δεν διστάζει να δανείζεται εκφραστικά μέσα και από άλλους χώρους, ακόμη κι από την pop. Κάποιοι δίσκοι αντλούν τη σημασία τους από τη νέα ισορροπία που δημιουργούν και η Samara Joy τα καταφέρνει πολύ καλά ως εδώ και μάλιστα σε πολύ μικρή ηλικία. Το στοίχημά της είναι να προχωρήσει εμβαθύνοντας όλο και πιο πολύ. Με το ταλέντο της και με σκληρή δουλειά, έχει αρκετές πιθανότητες να τα καταφέρει.