Βραβεία Grammy 2023: Τι μας «δίδαξαν» για ακόμα μια φορά

Στο τέλος της χθεσινοβραδινής τελετής Grammy, ένας σούπερ σταρ είπε κάτι που εξόργισε πολλούς ακροατές μουσικής: «Αυτό δεν συμβαίνει πολύ συχνά σε ανθρώπους σαν εμένα». Αυτά ήταν τα λόγια του Harry Styles μετά τη νίκη του για το Άλμπουμ της Χρονιάς. Προφανώς ήθελε να αντλήσει μια εμπνευσμένη αφήγηση από το γεγονός ότι ένας πρώην διαγωνιζόμενος σε ριάλιτι νεαρός από μια μικρή πόλη, είχε κερδίσει το πιο διάσημο βραβείο στη δημοφιλή μουσική.

Ωστόσο, άνθρωποι σαν αυτόν -λευκοί, καλαίσθητοι τραγουδιστές της ποπ και της ροκ με καλές διασυνδέσεις- είναι ακριβώς αυτοί που κερδίζουν τα Grammy για το άλμπουμ της χρονιάς. Το είδος των ανθρώπων που δεν κερδίζουν περιλαμβάνουν ράπερ (ένας καλλιτέχνης της hip-hop πήρε το άλμπουμ της χρονιάς τελευταία φορά πριν από 19 χρόνια) και αφροαμερικανές γυναίκες (τελευταία φορά ήταν το 1999).

Το «Harry's House» του Harry Styles είναι ένα καλοφτιαγμένο «fluff» άλμπουμ, λέει ο JC Olivera σε ένα άρθρο του The Atlantic, και η νίκη του απέναντι σε πιο τολμηρούς καλλιτέχνες με επιρροή σήμερα -συμπεριλαμβανομένων των Beyoncé, Bad Bunny, Lizzo και Kendrick Lamar- προκάλεσε σάλο στο διαδίκτυο. Και αυτή ακριβώς η οργή του κοινού ήταν αρκετή για να επισκιάσει ορισμένα από τα ορόσημα της φετινής τελετής: η Beyoncé έσπασε το ρεκόρ για τις περισσότερες νίκες Grammy, ένα εξαιρετικό medley για τον εορτασμό της 50ής επετείου του hip-hop, ο έπαινος για τους queer hitmakers Sam Smith και Kim Petras. Επίσης, αυτά που αξίζει να δούμε είναι οι δυνατές ερμηνείες των Lizzo, Brandi Carlile, Steve Lacy και Stevie Wonder, καθώς και το συγκινητικό In Memoriam εν μέρει εμπνευσμένο από τον ράπερ Takeoff. Αλλά η νίκη του Styles κάνει την ασυνέπεια που κρύβεται πίσω από τα Grammy σχεδόν αφόρητη.

O Styles είπε στην αρχή της ομιλίας του: «Έχω τόσο, τόσο εμπνευστεί από κάθε καλλιτέχνη που βρίσκεται σε αυτή την κατηγορία μαζί μου… Νομίζω ότι σε νύχτες όπως η σημερινή, είναι προφανώς τόσο σημαντικό για εμάς να θυμόμαστε ότι δεν υπάρχει "το καλύτερο" στη μουσική». Ο πράος αυτός τόνος θύμισε μια αμήχανη παράδοση των Grammys όπου λευκοί νικητές ντρέπονται για το γεγονός ότι κέρδισαν οι ίδιοι αντί για τους μαύρους ομόλογούς τους (βλ. Billie Eilish να αφιερώνει ένα βραβείο στη Megan Thee Stallion το 2021, η Adele να κάνει το ίδιο στην Beyoncé το 2017, και ο Macklemore να ζητά συγγνώμη από τον Lamar το 2014). Και λέγοντας ότι δεν υπάρχει καλύτερο στη μουσική, τόνισε την αυταπάτη που η ίδια η τελετή αυτή εξυμνεί.

Η αυταπάτη είναι η ιδέα ότι τα Grammy είναι οτιδήποτε άλλο πέρα από έναν διαστρεβλωμένο διαγωνισμό δημοτικότητας. Ένα από τα παράξενα highlights της βραδιάς ήταν ένα τμήμα γεμάτο με ψεύτικες ειδήσεις: για μια διαμαρτυρία που μετατράπηκε σε συναυλία και η οποία έκανε την αστυνομία να αφήσει τα όπλα της, για τη μουσική και πως «συνταγογραφείται» ως φάρμακο για τη θεραπεία ασθενειών, για ένα τραγούδι που παρασύρει τις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο να υποστηρίξουν τα δικαιώματα των γυναικών. Ο σκοπός, είπε ο Διευθύνων Σύμβουλος της Recording Academy, Harvey Mason Jr., κατά τη διάρκεια του βίντεο, ήταν να καταδείξει την υποθετική δύναμη της μουσικής. Πέραν του γεγονότος ότι τα βίντεο αυτά έμοιαζαν να διαψεύδουν τη μορφή τέχνης - υπονοώντας πως ό,τι επιτυγχάνει η μουσική αυτή τη στιγμή δεν είναι και τόσο εντυπωσιακό – το segment αυτό επέμεινε ότι τα Grammys δεν επιβραβεύουν απλώς την ευχάριστη μουσική, αλλά ενθαρρύνουν επίσης την ανθρώπινη πρόοδο και σύνδεση.

Στο πνεύμα αυτής της ιδέας, η τελετή έκανε πιο έντονη την αναμέτρηση και τον ανταγωνισμό για το Άλμπουμ της Χρονιάς με μαγνητοσκοπημένα βιντεάκια στα οποία οι θαυμαστές των υποψηφίων κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι και «λογομαχούσαν» για τον λόγο για τον οποίο άξιζαν να κερδίσουν οι αγαπημένοι τους καλλιτέχνες. Οι συμμετέχοντες στο πάνελ επιχειρηματολόγησαν για την κοινωνική και προσωπική σημασία κάθε άλμπουμ: η Lizzo πήρε επαίνους για το body positivity που προωθεί και ο Lamar για τη φιλανθρωπία του προς έναν θαυμαστή που βρισκόταν σε ανάγκη. Ωστόσο, το ομολογουμένως ποικίλο panel απέδειξε επίσης ότι η μάχη για ένα βραβείο όπως το Άλμπουμ της Χρονιάς συνδέεται με τα δημογραφικά στοιχεία των ακροατών και τα προσωπικά γούστα. Ο μεγαλύτερος σύμμαχος του Styles ήταν μια 78χρονη Καναδή που είχε πετάξει μαζί με την εγγονή της για να τον δει live - ένα τέλειο παράδειγμα του πώς η εμφανώς νοσταλγική ποπ του Styles έχει κάνει επιτυχία φέρνοντας κοντά τους Gen Z και τους Baby Boomers.

Οι θαυμαστές δεν μίλησαν πολύ για την ίδια τη μουσική. Δαπανήθηκε λίγος χρόνος για το πώς κάποιος καθορίζει ότι ένα τραγούδι είναι ανώτερο από ένα άλλο. Αλλά η ιστορία των Grammys καθιστά σαφές ότι οι ψηφοφόροι στις γενικές κατηγορίες έχουν τάση προς συγκεκριμένους ήχους. Η πιο ήπια μουσική, που φτιάχτηκε σε μεγάλο βαθμό με αναλογικά όργανα, ακολουθώντας τα κλασικά πρότυπα σύνθεσης τραγουδιών, τείνει να κερδίζει. Μουσική που είναι προφανώς brd στην ηλεκτρονική ηχογράφηση και παραγωγή, που πειραματίζεται και προκαλεί, συνήθως δεν το κάνει. Με άλλα λόγια, το «Renaissance» της Beyoncé, ένα καινοτόμο συνονθύλευμα ειδών που γιορτάζει τη μαύρη, queer ιστορία, ίσως δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να κερδίσει ένα τέτοιο βραβείο, αν και έχει ξεκάθαρα περισσότερη κοινωνική συνείδηση από το «Harry's House». Η φυλή και η εθνικότητα των ερμηνευτών διαμορφώνουν επίσης τις πιθανότητες υπέρ ή κατά τους – εν μέρει λόγω των παραδοσιακών αισθητικών ιδεών που τυχαίνει να διαγράφουν ουσιαστικά όλο το hip-hop.

Μετά την αποχώρηση του μακροχρόνιου προέδρου των Grammys, Neil Portnow, το 2019, η Ακαδημία Ηχογράφησης επέκτεινε την ψηφοφορία της σε μια προσπάθεια να υπάρχει περισσότερη διαφορετικότητα (diversity). Η 32η νίκη ρεκόρ της Beyoncé δείχνει ότι καλλιτέχνες σαν αυτήν έχουν σημαντικές εκλογικές ομάδες στην Ακαδημία (αν και τα αποτελέσματα εμφανίζονται σχεδόν πάντα σε κατηγορίες που αφορούν το είδος και όχι γενικά). Και ο Styles φαίνεται σαν ένας καλός τύπος που έχει κάνει ωραία μουσική. Το πρόβλημα έγκειται στο να αντιμετωπίζουμε αυτό το σόου λες και σώζει τον κόσμο, αντί να αντιλαμβανόμαστε ότι ουσιαστικά αντικατοπτρίζει τα προβλήματά του.

Με στοιχεία από The Atlantic