Pink Floyd: H επιτυχία του «Dark Side Of The Moon» και η γνώμη του Nick Mason

Το «The Dark Side Of The Moon» είναι ένα από τα σπουδαιότερα album του rock. Δοκιμάστηκε από τους Pink Floyd αρκετά στη σκηνή και κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1973, για να γίνει και ένα από τα πιο εμπορικά albums του rock. Καθώς συμπληρώνονται 50 χρόνια από την κυκλοφορία του δίσκου, περιμένουμε μερικές πολύ σημαντικές εκδόσεις, ανάμεσα στις οποίες είναι και ένα εντυπωσιακό box set, που περιλαμβάνει ένα διπλό cd, ένα διπλό lp, blu-ray, dvd, βιβλίο και 2 επτάιντσα.

Όμως σε τι οφείλει την επιτυχία του αυτός ο δίσκος; Έχουν γραφτεί δεκάδες σελίδες πάνω στο θέμα. Πιστεύω όμως ότι η άποψη του drummer της μπάντας Nick Mason, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Στο βιβλίο του «Inside Out, A Personal History Of Pink Floyd» (Phoenix) γράφει: «Ο καθένας έχει μια γνώμη για τον λόγο που αυτός ο δίσκος πούλησε και συνεχίζει να πουλάει. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι τώρα (2011) ο δίσκος έχει πουλήσει 35 εκατομμύρια αντίτυπα κι έχει υπολογιστεί ότι ένα στα τέσσερα αγγλικά σπίτια τον έχει. Τη στιγμή αυτή που γράφω, το “Dark Side…” είναι στα αμερικανικά charts σχεδόν συνεχόμενα από το 1973. Σε γενικές γραμμές, δεν νομίζω ότι υπάρχει ένας αλλά ένα σύμπλεγμα παραγόντων που λειτούργησαν ώστε να προκύψει αυτό το αποτέλεσμα. Ο πρώτος παράγοντας –που ισχύει για κάθε δίσκο– είναι η δύναμη των τραγουδιών. Το “Dark Side…” είχε πολύ δυνατά τραγούδια. Επιπλέον, η κεντρική ιδέα που βρισκόταν πίσω από τα τραγούδια –η πίεση της σύγχρονης ζωής– βρήκε ανταπόκριση σε ολόκληρο τον κόσμο και ακόμη βρίσκει. Οι στίχοι είχαν βάθος κι άγγιζαν τους ανθρώπους και ταυτόχρονα ήταν κατανοητοί και απλοί για όλους όσους η μητρική τους γλώσσα δεν ήταν τα αγγλικά, πράγμα που εξηγεί και την απήχηση που είχε ο δίσκος στο εξωτερικό. Στο μουσικό κομμάτι, με την κιθάρα και τα φωνητικά του David και τα πλήκτρα του Rick είχαμε έναν ήχο που ήταν αναγνωρίσιμος ήχος Pink Floyd. Οι επιπλέον τραγουδιστές και το σαξόφωνο τού Dick Parry έδιναν ένα πολύ εμπορικό ύφος. Ο ήχος ήταν εξαιρετικός κι αυτό ήταν ένα επίτευγμα του Alan Parsons και του Chris Thomas. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό γιατί την ίδια εποχή που έβγαινε ο δίσκος, γίνονταν προσιτά στο ευρύτερο κοινό τα συστήματα hi-fi, που μπήκαν σε πολλά σπίτια στη δεκαετία του 1970. Ως αποτέλεσμα αυτού, οι αγοραστές δίσκων μπορούσαν να εκτιμήσουν τη στερεοφωνία και τις ηχητικές ποιότητες του δίσκου. Ο δίσκος είχε την αγαθή τύχη να γίνει ένας από τους απόλυτους test δίσκους που χρησιμοποείτο για να αποδείξει την ποιότητα του ηχητικού τους συστήματος.

» Το πακετάρισμα του δίσκου από τη Hipgnosis ήταν επίσης καθαρό, απλό, και άμεσο με μια ευκολομνημόνευτη εικόνα, το πρίσμα. Στα εξώφυλλα συναντούσε επίσης κάποιος τις Πυραμίδες, που για εκείνους που δημιούργησαν το εξώφυλλο ήταν το κοσμικό αντίστοιχο του πρίσματος… Last και ενδεχομένως not least, ένας κριτικός έγραψε κάπου ότι ήταν ένας ιδεώδης δίσκος για να κάνεις έρωτα ακούγοντάς τον, με αποτέλεσμα κάποια sex club στην Ολλανδία και τη Σουηδία –έτσι μου είπαν τουλάχιστον– τον χρησιμοποιούσαν για τις ζωντανές παραστάσεις τους. Πιστεύω ότι ξέραμε ότι το “The Dark Side Of The Moon” ήταν ένας πολύ καλός δίσκος όταν τον ολοκληρώσαμε –σίγουρα πολύ καλύτερος απ’ ότιδήποτε είχαμε κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή– αλλά πραγματικά δεν περίμενα ότι θα μπορούσε να πουλήσει τόσο πολύ και νομίζω ότι εκπλαγήκαμε όλοι όταν απογειώθηκε. Όταν η Lindy κι εγώ αποφασίσαμε να μετακομίσουμε από το Camden και να πάμε στο Highgate, πήγα στον πράκτορα της τράπεζάς μου και ζήτησα ένα μικρό δάνειο. Με ρώτησε τι θα μπορούσα να προσφέρω ως εξασφάλιση. Του απάντησα ότι έχω έναν δίσκο στο Νο. 1 των αμερικανικών charts. Δεν εντυπωσιάστηκε και μου είπε ότι θα ήταν καλό να έχει στα χέρια του κάτι πιο συγκεκριμένο».