U2: Επανεκτελέσεις μερικών από τα σπουδαιότερα τραγούδια τους

Όταν πρόκειται για συγκροτήματα που κυκλοφόρησαν τους δίσκους τους στην Island, η βασική πηγή στην οποία ανατρέχω είναι το βιβλίο του Chris Blackwell «The Islander», ένα βιβλίο που αν και διάβασα πολύ πρόσφατα, μοιάζει να καθορίζει τον τρόπο που βλέπω πολλά σχήματα και μουσικούς. Γράφει ο Blackwell: «Ποτέ δεν είδα τους U2 ως punk, αλλά οπωσδήποτε ανήκαν στο κύμα που ακολούθησε το punk, από το οποίο πήραν την ενέργεια και την άποψη, αλλά από την πλευρά τους έδωσαν κάτι θετικό, κάτι μοναδικό που αναμφισβήτητα είχε κι έναν πνευματικό χαρακτήρα. Το όνομά τους, μου έκανε εντύπωση από την αρχή, ακόμη κι αν η μουσική τους, όχι και τόσο. Μ’ ενδιαφέρουν τα ονόματα, σημαίνουν πολλά, ήμουν ικανός να μην υπογράψω κάποιο συγκρότημα μόνο και μόνο επειδή το όνομά του ήταν λάθος. Θυμάμαι ήταν 8 Ιουνίου, ο Marley είχε παίξει για πρώτη φορά το καινούργιο του ακουστικό τραγούδι, το “Redemption Song” στο Crystal Palace μπροστά σε 15.000 ανθρώπους κι ενώ όλοι ξεκινούσαν με τα λεωφορεία για το κεντρικό Λονδίνο, εγώ πήγαινα με την κοπέλα μου εκείνης της εποχής, τη Nathalie Delon, (σ.σ.: θεωρείτο μία από τις όμορφες κοπέλες της δεκαετίας του 1970) και έναν δύο άλλους να δούμε τους U2. Δεν το ήξερα ακόμα αλλά προχωρούσα προς μία ακόμη μεγάλη περιπέτεια και με τον ίδιο τρόπο που η Island είχε τον Cat Stevens, που έφερνε το πνεύμα των sixties στα early seventies κι ύστερα τον Bob Marley στη δεκαετία του 1970, οι U2 θα γίνονταν το μεγαλύτερο όνομα της Island για τα eighties. Και οι τρεις (Stevens, Marley, U2), έκαναν με τον τρόπο τους θρησκευτική μουσική που ερχόταν από εντελώς διαφορετικές πλευρές. Μουσική όμως με ένα μήνυμα, τραγούδια για την πίστη και την αλήθεια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, πράγμα που εξηγεί τους λόγους που με τράβηξαν τόσο έντονα κοντά τους».

Ναι, οι περισσότεροι από εμάς είμαστε έτοιμοι να γκρινιάξουμε που ο Bono έγινε mainstream, που οι U2 συνολικά έγιναν mainstream, που έστησαν μανιέρες, που έγιναν βαρετοί, που αμάν πια μ’ αυτούς τους τύπους που βρίσκονται παντού. Μέσα στη λατρεία μας για το underground τείνουμε να ξεχνάμε μερικούς από τους σημαντικότερους όρους που θέτει η ίδια η μουσική στον κόσμο: να γράφεις τραγούδια για πράγματα που έχουν πραγματικά σημασία. Μέσα στις επόμενες ώρες φτάνει στα χέρια μου το «Surrender», το βιβλίο του Bono με ιστορίες που αφορούν 40 τραγούδια της μπάντας. Και στις 17 Μαρτίου θα έχω στα χέρια μου το «Songs Of Surrender», τον δίσκο που θα περιλαμβάνει 40 επανεκτελέσεις παλαιότερων τραγουδιών των U2. Πρόκειται να κυκλοφορήσει σε τετραπλό lp και cd, σε διπλό lp και σε μονό lp και cd, τα τελευταία προφανώς με κάποιες επιλογές από τα τραγούδια των τετραπλών κυκλοφοριών.

Έχω ανοιχτά αυτόν τον καιρό τρία τέσσερα διαφορετικά βιβλία. Ένα από αυτά είναι το «Πίστη, Ελπίδα και Πόνος», που αφορά στις συζητήσεις του Nick Cave με τον Sean O’ Hagan – βιβλίο που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κλειδάριθμος σε μετάφραση της Βάσιας Τζανακάρη, η οποία αγαπάει πολύ τον Nick Cave ως άνθρωπος που γράφει για τη μουσική αλλά και ως λογοτέχνη. Διαβάζοντας τον Cave μέσα από το βιβλίο αυτό, ακόμη κι αν θεωρώ τον εαυτό μου ακραίο σκεπτικιστή ως προς τη θρησκεία, η προσέγγισή του με γοητεύει: «Μάλιστα μου φαίνεται ότι η ύπαρξη του θεού είναι μια λεπτομέρεια, τόσο απίστευτα βαθιά είναι τα οφέλη μιας ευλαβικής ζωής. Το να μπαίνω σε μια εκκλησία, να ακούω τους κήρυκες, να διαβάζω την Αγία Γραφή, να κάθομαι στη σιωπή, να συλλογίζομαι, να προσεύχομαι – όλες αυτές οι θρησκευτικές δραστηριότητες με βοήθησαν να επιστρέψω στον κόσμο. Όσοι τις απορρίπτουν ως ψέματα, ή προληπτικές ανοησίες, ή, ακόμη χειρότερα, ως μια συλλογική ψυχική αδυναμία, είναι πιο σκληροί από μένα».

Υ.Γ.: Έρχεται νέο album Temples. Λατρεύω αυτήν την μπάντα από το Kettering, ο δίσκος έχει φανταστικό εξώφυλλο και τον περιμένω με αγωνία…