David Bowie και Aladdin Sane: Ο Αμερικανός Ziggy Stradust πενηνταρίζει

Κυκλοφόρησε μόλις 9 μήνες μετά το «The Rise and Fall of Ziggy Stardust» και ήταν κάτι σαν μια αμερικανική εκδοχή της περσόνας του Ziggy: ας πούμε… πιο κοσμοπολίτικη, πιο φανταχτερή. Άλλωστε αυτό ακριβώς αντικατοπτρίζεται και στο εμβληματικό εξώφυλλο, ένα από αυτά που αν το δεις μια φορά, το θυμάσαι για πάντα. Ο «Ziggy πηγαίνει στην Washington», αποκαλούσε τον δίσκο ο ίδιος ο David Bowie, ένας δίσκος που σήμανε το τέλος του δισκογραφικού Ziggy. Η σκηνή τον φιλοξένησε για τελευταία φορά τρεις μήνες αργότερα στην περίφημη συναυλία στο Hammersmith Odeon του Λονδίνου. Ο συγκεκριμένος δίσκος είχε αποδεδειγμένα αμερικανικό άρωμα καθώς ήταν ο πρώτος δίσκος του Bowie που μπήκε στο Top-20 της Αμερικής, με single το «Time». Στη Βρετανία τα singles ήταν τα «The Jean Genie» και «Drive-In Saturday», που μάλιστα έφτασαν στο Νο. 2 και Νο. 3 των charts. Όμως τραγούδια όπως το «Panic In Detroit» και ειδικά το «Lady Grinning Soul» έδειξαν τη νέα συνθετική οπτική του Bowie. Το «Aladdin Sane» κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1973. Έτσι, τον ερχόμενο Απρίλιο συμπληρώνονται 50 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του. Στις 14 Απριλίου επιστρέφει σε δύο μορφές βινυλίου: σε picture disc και σε μονό δίσκο με mastering στη μισή ταχύτητα, επεξεργασία που δίνει εξαιρετική ποιότητα αναπαραγωγής. Και οι δύο εκδόσεις είναι περιορισμένες, οπότε οι φανατικοί τον νου σας…

Μια που μιλήσαμε για τον Bowie, ας μιλήσουμε και για τον Lou Reed. Στο επόμενο διάστημα κυκλοφορεί ένα βιβλίο που δεν αναφέρεται στις μουσικές του δραστηριότητες αλλά στη σχέση που είχε με το Tai Chi και τις πολεμικές τέχνες της ανατολής. Το βιβλίο λέγεται «The Art of the Straight Line, My Tai Chi» και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Faber υπό την επιμέλεια της συζύγου του Lou Reed, Laurie Anderson. Εκτός από ακυκλοφόρητα γραπτά του Reed πάνω στον τρόπο που ο ίδιος αντιλαμβανόταν το Tai Chi, υπάρχουν και πολλές συνομιλίες με μουσικούς, ανθρώπους της τέχνης, φίλους και συνοδοιπόρους του στον δρόμο της πολεμικής τέχνης ήπιας εξάσκησης, ορισμένοι από τους οποίους είναι και οι Julian Schnabel, A.M. Homes, Hal Willner, Mingyur Rinpoche, Eddie Stern, Tony Visconti και Iggy Pop. Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει στα μέσα Φεβρουαρίου.

21 χρόνια έχει να βγάλει δίσκο ο Peter Gabriel, από το «Up», δηλαδή. Ήδη κυκλοφόρησε το πρώτο single με τίτλο «Panopticom». «Το πρώτο τραγούδι βασίζεται σε μια ιδέα πάνω στην οποία δουλεύω και με δύο λόγια αφορά τη δημιουργία μιας απεριόριστα επεκτάσιμης, προσβάσιμης παγκόσμιας βάσης δεδομένων, αυτή ακριβώς που θα λέγεται Panopticom. Αρχίζουμε να συνδεόμαστε με μια ομάδα ανθρώπων με την οποία έχουμε κοινές οπτικές και που μπορεί μέσα από τη δημιουργία αυτής της βάση να δώσει την ευκαιρία στον κόσμο να δει τον εαυτό του καλύτερα και να καταλάβει περισσότερα για το τι πραγματικά συμβαίνει» λέει ο ίδιος. Δεν έχουμε εδώ το τραγούδι του αιώνα αλλά ο Gabriel είναι πάντα ο Gabriel. Ο δίσκο θα λέγεται «i/o».

24 χρόνια έχουν να βγάλουν δίσκο οι Everything But The Girl. Με προπομπό το «Nothing Left To Lose» ο Ben Watt και η Tracey Thorne επιστρέφουν με το «Fuse», που θα κυκλοφορήσει την 21η Απριλίου. Ξεκίνησαν να ηχογραφούν μυστικά σε κάποιο μικρό studio στο Bath, για να αποφύγουν την πίεση και να νιώσουν ελεύθεροι να δημιουργήσουν έναν δίσκο όπως ακριβώς τον ήθελαν. To single δεν με ενθουσιάζει αλλά τους εμπιστεύομαι.

Όλα καλά με τα μεγάλα ονόματα αλλά νιώθω πιο συγκινημένος με την επιστροφή του Tim Vass των Razorcuts, που μαζί με τη σύζυγό του Vanessa Vass κυκλοφορούν αυτές τις μέρες ως Silver Biplanes το «A Moment In The Sun». Ένας ηλιόλουστος δίσκος καθαρόαιμης βρετανικής pop έρχεται μέσα στις επόμενες ημέρες. Μάλιστα το νέο αυτό σχήμα πρόκειται να βρεθεί στην Ελλάδα την Άνοιξη για το 1st Athens Pop Underground Fest & Convention για το οποίο θα σας κρατώ ενήμερους.

Υ.Γ.: Μη χάσετε τη δισκάρα του Richard Dawson, «The Ruby Cord». Δεν είναι εύκολος δίσκος αλλά είναι εξαιρετικός!