Iggy Pop: Δισκοκριτική για το νέο του άλμπουμ «Every Loser», στο οποίο συμμετείχαν οι Taylor Hawkins, Duff McKagan, Chad Smith και Stone Gossard
Όσοι βρέθηκαν στην πρόσφατη εμφάνιση του Iggy Pop, στο φεστιβάλ Release Athens, το καλοκαίρι του 2022, χωρίστηκαν μεταξύ δύο κατηγοριών εντυπώσεων: εκείνων που, με ισχυρή ενδεχομένως την ανάμνηση από την τελευταία προ πανδημίας σαρωτική εμφάνισή του στην ίδια ακριβώς σκηνή –τρία καλοκαίρια πριν–, θεώρησαν ότι ήταν κουρασμένος, γερασμένος, καταβεβλημένος και όχι το ίδιο καλός όσο παλαιότερα κι εκείνοι –μάλλον περισσότεροι ευτυχώς– που έφυγαν από τη συναυλία κατασυγκινημένοι από το σπάνιο θέαμα ενός 75χρονου «νονού του πανκ» αποφασισμένου να ζήσει και να πεθάνει πάνω στη σκηνή, καβάλα στο rock 'n' roll, μέχρι την τελευταία ρανίδα ενέργειας και φωνής.
Με το ίδιο ακριβώς mood και σε κάθε περίπτωση καβάλα στο punk και στο rock 'n' roll που τον έκανε αυτό που έγινε επιστρέφει και δισκογραφικά ο Iggy Pop αυτόν τον χειμώνα με τον 19ο κατά σειρά solo δίσκο του, με τίτλο «Every Loser», με μια φόρα που αφήνει στενά περιθώρια στην όποια τοποθέτηση περί «κουρασμένου» ροκ σταρ που «δεν του βγαίνει». Ο θρυλικός «Ιγκουάνα» μπαίνει φρενιασμένος με το εναρκτήριο «I’m Frenzy» –ένα καθαρόαιμο ροκ hit παλιάς κοπής απευθείας από το γκαράζ– και συνεχίζει με ένα σφιχτό, απολαυστικό ημίωρο γεμάτο με αφορμές για να βγάλεις το καπέλο στην αεικίνητη αυτή και αμετανόητη punk rock ψυχή: το stand-out single «Strung Out Johnny», μια από τις καλύτερες ίσως στιγμές της ύστερης περιόδου του Iggy Pop και το τραχύ βελούδο του «New Atlantis» για την «beautiful whore of a city» πόλη του αγαπημένου του Μαϊάμι. Τα α λα Stooges «Modern Day Ripoff» και «Neo Punk» και το πολυμορφικό «The Regency». Η ευρηματική μπαλάντα «Moring Show» και τα εμβόλιμα ιντερλούδια «The News for Andy» και «My Animus», κέρασμα για τους fans των τελευταίων soken word και jazz πειραματισμών του.
Όχι ότι το «Every Loser» βέβαια στερείται ή θα στερηθεί κριτικών με αρνητικό πρόσημο καθώς η all star συντροφιά που έχει μαζέψει γύρω του για έναν δίσκο με διάρκεια μόλις μισής ώρας και κάτι μπορεί να φαντάζει υπερβολική ή επιτηδευμένη. Πράγματι, από τον μπασίστα των Guns N' Roses, Duff McKagan, μέχρι τον ντράμερ των Red Hot Chili Peppers, Chad Smith, από τον Stone Gossard των Pearl Jam μέχρι τον –ήδη εκλιπόντα κατά την κυκλοφορία του δίσκου– Taylor Hawkins των Foo Fighters, τα ονόματα των «συμπαικτών» του Iggy Pop στο «Every Loser» κλέβουν, τουλάχιστον, τις εντυπώσεις ενώ στο τιμόνι της παραγωγής ο βραβευμένος με Grammy παραγωγός και κιθαρίστας Andrew Watt φέρεται να είναι ο ιθύνων νους πίσω από αυτό που κάποιοι καυτηριάζουν ως στοχευμένο λούστρο για ένα ασφαλές εμπορικά αποτέλεσμα.
Επειδή όμως τα όποια λούστρα δεν μπορούν ποτέ να ξεγελάσουν ως προς την πρώτη ύλη την οποία επικαλύπτουν η ουσία του «Every Loser» παραμένει ατόφια και συνοψίζεται στην αξιοθαύμαστη ενέργεια και στο ακατάβλητο πνεύμα που διατηρεί ο Iggy Pop κόντρα σε οποιονδήποτε αντικειμενικό παράγοντα χρόνου, ενώ και αισθητικά ο δίσκος είναι ένα εντυπωσιακό ανάθημα του Iggy Pop στον μισό αιώνα του στις κορυφές του punk rock. Μπορεί το «Every Loser» να μην είναι κάποιο ρηξικέλευθο αριστούργημα, μπορεί να μας λείπει λίγο η πλευρά του Iggy Pop που ξεκλείδωσε η Josh Homme στο «Post - Pop Depression» του 2016, δεν παύει όμως να συγκινεί και να παρασύρει ένας δίσκος σαν κι αυτόν, γεμάτος δίψα για ζωή, rock και μουσική σαν να μην έχουν περάσει και πολλές ημέρες από τότε που ο «Ιγκουάνα» ηχογραφούσε το «The Idiot» και το «Lust for Life». Λένε ότι δεν μπορείς να διδάξεις σε ένα παλιό σκυλί νέα κόλπα αλλά ο Iggy Pop έχει βρει τον τρόπο να διατηρεί νέα τα παλιά. Κι όμως είναι ακόμα εδώ και το φωνάζει με κάθε ευκαιρία.
11°
