Μουσικη

Μα καλά, στον ενικό; Πώς στην ευχή το τόλμησα; - Ένας αποχαιρετισμός στον Νότη Μαυρουδή

Γεια χαρά, Δάσκαλε

maria-mavrikaki.jpg
Μαρία Μαυρικάκη
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Νότης Μαυρουδής
© EUROKINISSI / ΕΥΗ ΦΥΛΑΚΤΟΥ

Νότης Μαυρουδής (1945-2023): Η Μαρία Μαυρικάκη γράφει ένα αποχαιρετιστήριο κείμενο για τον συνθέτη, μουσικό και ραδιοφωνικό παραγωγό που έφυγε από τη ζωή

Όταν κάποιος άγνωστος μου μιλήσει στον ενικό, του πετάω μαχαιράκια με τη ματιά μου και μόνο. Θεωρώ το β’ πρόσωπο πληθυντικού στοιχειώδες δείγμα ευγένειας και σχηματίζω αρνητική άποψη για όποιο μη οικείο πρόσωπο δεν εκφράζεται αναλόγως. Θα ταυτιζόμουν κάλλιστα με τη Ρίτα Μουσούρη στη «Βίλλα των Οργίων»: «Μιλάτε μου στον πληθυντικό, θα με υποχρεώσετε, είμαι κόρη Ναυάρχου!» Παρ’ όλα αυτά, απαντώντας σε παλαιότερο εγκάρδιο μήνυμά του, εν μέσω πανδημίας, εγώ η ολίγιστη τού είχα απευθυνθεί στον ενικό. Πώς στην ευχή το τόλμησα;

Ίσως η πρώιμη οικειότητα να μπορούσε να εκληφθεί ως ανταπόδοση των ζεστών αισθημάτων που μας τυλίγουν, ενόσω απολαμβάνουμε τα έργα του. Τον κάνουμε εικόνα να στέκει με την κιθάρα του, κάποτε ευθυτενής και άλλοτε σκυμμένος προστατευτικά ή και ερωτικά από πάνω της. Μέσα από τις νότες του σιγοτραγουδάμε τις έγνοιες μας και μαλακώνουμε τις αγωνίες μας. Μέσα από τη διδασκαλία του έχουν εκκολαφθεί γενιές κιθαριστών. Μέσα από τους δακτυλισμούς του έχουν αναχαραχτεί τα ίχνη του βρετανικού συγκροτήματος που σημάδεψε τη νιότη μας. Συνομιλώντας, λοιπόν, διά μακρών με αυτόν τον μέγα άνθρωπο, είχα αυθόρμητα προβεί στο ατόπημα του ενικού. Στοργικός, έσπευσε να με καθησυχάσει: «Δεν της πάει της γραφής σου ο πληθυντικός, Μαρία, όταν αναζητάς την πνευματική και βαθύτερη προσέγγιση. Έχω κι εγώ παράδειγμα, η παρέα και οι συζητήσεις μου με τον Μάνο Χατζιδάκι ο οποίος επί χρόνια μου ζητούσε να τον λέω Μάνο κι εγώ δυσκολευόμουν... Τελικά, σχεδόν με εξανάγκασε και το έπραξα μόλις δύο χρόνια πριν φύγει...» κι έκλεισε την κουβέντα με ένα «Γεια χαρά λοιπόν, (πιο προχωρημένο αυτό)».

Αυτός ήταν ο Νότης Μαυρουδής. Απευθυνόταν στους άλλους με απλοχεριά, χαρίζοντας πότε μια συλλογή από παλιά τραγούδια σε δίσκους 78 στροφών με την προτροπή «κρατήστε τα σε Αρχείο, έχουν σπουδαία αξία» και πότε μια παιχνιδιάρικη πόζα του αγαπημένου του Σνούπυ. Παρακολουθούσε με προσοχή τις δραστηριότητες, τις δημιουργίες, ακόμη και τις συνεντεύξεις φίλων, ομότεχνών του και μη, τους ενημέρωνε για τις εντυπώσεις του κι έκλεινε τα μηνύματά του με φιλία και φιλιά από τον ίδιο και την εκλεκτή του Βάσω.

Είχα κι εγώ την τύχη να ευνοηθώ συχνά από την γενναιοδωρία του, καθώς έσκυβε πρόθυμα πάνω από τα γραπτά μου και προσέγγιζε το κάθε θέμα με προσήλωση, χωρίς βιασύνη. Όταν μάλιστα διάβασε τη Χειρουργική δηλώσεων - Μαιευτική ειδήσεων, μια τοξική ειδικότητα, δεινός παρατηρητής και σχολιαστής της επικαιρότητας ο ίδιος, μου χάρισε τόσο εμψυχωτικές κουβέντες που δύσκολα μπορούσα να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου για καιρό. Η διαθεσιμότητα του ιπποτικού αυτού ανθρώπου αποδείχτηκε ανεξάντλητη. Ξόδεψε τον χρόνο του για να γεμίσει σελίδες με τις σκέψεις του για τους εξαρτημένους ανθρώπους και τους συν αυτοίς, προειδοποιώντας «ίσως σε κουράσω, αλλά δεν κατέχω την ευχέρεια της ανάλυσης ενός βιβλίου». Να με κουράσει; Όταν με ειλικρίνεια κι ευαισθησία διευκρίνισε «Δεν γνωρίζω πολλά πράγματα περί του θέματος του "Εξαρτάται", είμαι περαστικός από πιάτσες και στέκια “μαρτύρων” και ομολογώ πως με αρρωσταίνουν» κι όταν με ευρηματικότητα ανέδειξε πρώτος εκείνος μια χαρακτηριστική πτυχή του βάσανου της συνεξάρτησης. «Κατάφερες και με έφερες μπροστά σε μια δραματική, ίσως θεατρική παράσταση, για έξη ρόλους». Το ότι δεν τον αφορούσε άμεσα ένα κοινωνικό θέμα, δεν τον εμπόδιζε ποτέ να το επεξεργαστεί με θαυμαστή επιμέλεια και τρυφερότητα και να το μοιραστεί δημόσια.

Δώρο ακριβό οι προβληματισμοί του, ανοιχτόμυαλοι, εκτός καλουπιών, μεστοί από τις αγωνίες του, μας πρόσφεραν τροφή για σκέψη και μας υπενθύμιζαν τη σημαντικότητα του ρόλου του ενεργού, μη εγκλωβισμένου κομματικά πολίτη. Αστείρευτος, ακάματος, συνεπής, μας τροφοδοτούσε με τα Σχολιάκια του ανελλιπώς, Μετά πάσης ειλικρινείας (πάντα σε παρένθεση κι ακολουθούσαν αποσιωπητικά). Διαβάστε, διαδώστε ελεύθερα η προτροπή του, στη χαρακτηριστική γραμματοσειρά που προτιμούσε και με την ελλειπτική υπογραφή ΝοΜα για επισφράγιση. Το τελευταίο του Σχολιάκι είχε τίτλο "2023-Το μέλλον του παρελθόντος μας" –πόσο προφητικό– και περιείχε τη φράση «όμως αποδείχτηκε, για άλλη μια φορά, στη ζωή δεν υπάρχουν δεδομένα· αυτά ανατρέπονται εύκολα...» Ό,τι ακριβώς συνέβη απρόσμενα και τελεσίδικα ένα βράδυ του φετινού Δωδεκαημέρου, κάπου στο Πήλιο, σε μέρη του γνώριμα.

Συνθέτης-κιθαριστής-αρθρογράφος υπέγραφε με ταπεινότητα τα μηνύματά του, αφήνοντας απέξω ιδιότητες όπως προικισμένος καλλιτέχνης, λατρεμένος δάσκαλος, βιρτουόζος ερμηνευτής, πολυβραβευμένος και αναγνωρισμένος. Παρέμεινε μέχρι τέλους σεμνός, ηθικός και ευγενής, κοντολογίς ευλογημένος που αξιοποιώντας το πολυσχιδές ταλέντο του κατόρθωσε να προσφέρει τόση ευεξία στους συνανθρώπους του. «Απ' ευθείας στον ενικό, αφού γνωρίζουμε αμφότεροι πως ο ενικός είναι ό,τι πιο απλό, όταν υπάρχει ο αλληλοσεβασμός», έγραψε αφοπλιστικά. Τον αποχαιρετούμε με συντριβή και με τα δικά του προχωρημένα λόγια. Γεια χαρά λοιπόν, Δάσκαλε.

 

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.