H Little Simz κυκλοφόρησε έναν από τους δίσκους της χρονιάς που δεν θα βρείτε σε καμία λίστα

«Έβαζα για πολύ καιρό σε προτεραιότητα την καριέρα μου και βρίσκομαι σε ένα σημείο που δεν μπορώ να το κάνω πια αυτό. Η καριέρα μου είναι πολύ σημαντική για εμένα αλλά δεν είναι η ζωή μου. Θα κάνω τα πράγματα διαφορετικά αυτή τη φορά». Αυτά δήλωνε, μεταξύ άλλων, η βρετανίδα ράπερ Little Simz στην Evening Standard και στον David Smyth, τον περασμένο Οκτώβριο, λίγο πριν σηκώσει την κούπα του Mercury Prize για το περσινό εξαιρετικό album της “Sometimes I Might Be Introvert” – δίσκος που είχε σαρώσει καθολικά στις περσινές λίστες με τα καλύτερα album της χρονιάς, φιγουράροντας -αν όχι στην κορυφή- στα top 3 και στα top 5 των πιο έγκυρων μουσικών μέσων παγκοσμίως. Και ενάμιση περίπου μήνα μετά από εκείνη τη συνέντευξη η Little Simz έκανε πράξη τα λεγόμενά της, ανακοινώνοντας ένα album – έκπληξη, το οποίο και κυκλοφόρησε αστραπιαία, χωρίς πολλά πολλά, σε ανύποπτο μουσικό χρόνο -για την ακρίβεια στην ετήσια εκπνοή του- θέτοντας -πιθανότατα καθόλου τυχαία- εαυτό εκτός λιστών με τα καλύτερα της χρονιάς. Πιάνοντας την άσπονδη εχθρό της μουσική βιομηχανία στον ύπνο, και λέγοντας της ένα μεγαλειώδες και χορταστικό “NO THANK YOU”.

Πράγματι το πέμπτο προσωπικό album της Simbiatu "Simbi" Abisola Abiola Ajikaw -όπως είναι το πλήρες όνομα της Little Simz στα κατά κόσμον χαρτιά- είναι, από μία άποψη, μια μικρή σπουδή σημειολογίας στην οξύμωρη και μεταιχμιακή θέση που καταλαμβάνει η ράπερ στα μουσικά πράγματα τα τελευταία δύο χρόνια - αυτήν της αναγνωρισμένης, βραβευμένης καλλιτέχνιδας που έχει κάνει το μεγάλο breakthrough -επιστέγασμα μιας δέκα και βάλε χρόνων προσεκτικής δουλειάς στα studios- ωστόσο  θέλει και παραμένει ανεξάρτητη, αναγκαζόμενη να ακυρώσει περιοδείες και συναυλίες γιατί «δεν της βγαίνουν οι αριθμοί», έχοντας να αντιμετωπίσει μουσική βιομηχανία  που βρήκε το φαινόμενο της έτοιμο, από την ίδια, αλλά, φυσικά, τώρα που είναι στο απόγειο του, θέλει να το εκμεταλλευτεί σαν να το ανέδειξε αυτή. Μια σπουδή που αλληλοσυμπληρώνεται με το success story του Introvert, φωτίζοντας το προκάτοχο album με την απάντηση στο μεγάλο μετά που βασανίζει το μέλλον κάθε μεγάλης επιτυχίας και αποκτώντας και η ίδια το ειδικό της βάρος λόγω ακριβώς αυτής (της επιτυχίας).

H Little Simz δεν διστάζει στιγμή να βουτήξει από τον πολυμορφικό βατήρα του “Sometimes I Might Be Introvert” (“SIMBI”) και το φίνο, εκλεπτυσμένο αισθητικό του αποτύπωμα πίσω στα σκούρα νερά της πιο ωμής ραπ και να ατσαλώσει ακόμα περισσότερο το στιλ της με μια “back to basics” προσέγγιση στην οποία εμπιστεύεται το επόμενο εξελικτικό της βήμα. Το πολύχρωμο fashion icon του εξωφύλλου του προηγούμενου album δίνει τη θέση του σε μια πιο απλή, σχεδόν «τυχαία» polaroid, στο καθαρόαιμο hip hop εξώφυλλο του “No Thank You”. To μοτίβο του woman empowerment τραβιέται για να δώσει τη θέση του στα παλιρροϊκά κύματα του mental health.

Η πλούσια συναισθηματική παλέτα του SIMBI που αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα παράσημά του εμπλουτίζεται με οργή, θυμό και άγχος – οργή και θυμό για τη μουσική βιομηχανία που θέλει και την πίτα ολόκληρη και τον καλλιτέχνη χορτάτο, διατηρώντας ακόμα και σήμερα, με τρόπους που στη λευκή μας ευτυχισμένη, συμπεριληπτική φαντασία ίσως να μην μπορούμε να συλλάβουμε ακριβώς, φυλετικά στερεότυπα (“Undervalued, underappreciated in the workplace, why give you my ideas in the first place?”), θυμό για τους managers που συχνά ξεπερνάνε ίσως τις γραμμές που οριοθετούν το αυστηρά προσωπικό συμφέρον των καλλιτεχνών που εκπροσωπούν (“Why did I give you the keys to authorise shit on my behalf? What did I expect from those living the corporate life?”), άγχος για τον ίδιο της τον εαυτό και την εύθραυστη ψυχική υγεία που συχνά πάει πακέτο με το επάγγελμα. (“Am I even enough? […] Then you question yourself Man, this week has been tough, been saying that for a year”)

Πάντα πανταχού παρόν το νόμισμα που ενώνει κάθε όψη που επιλέγει να αναποδογυρίσει στην παλάμη της η Little Simz η μαύρη εμπειρία, τόσο με ανθρώπινους όσο και με δημιουργικούς όρους, τόσο υπό το πρίσμα του φύλου όσο και υπό εκείνο της φυλής, η πραγματικότητα ενός κοριτσιού που μεγαλώνει και κυνηγάει την καλλιτεχνική της έκφραση ως Βρετανίδα, γεννημένη από νιγηριανούς γονείς, σε ένα προάστιο του Βόρειου Λονδίνου. Πάντα πανταχού παρών και ο σταθερός της συνεργάτης Inflo που καταθέτει στην παραγωγή album την εγγύηση του κεφαλαίου διαμορφώνοντας μαζί με τη Little Simz ένα ακόμα album εξερεύνησης του μαύρου ήχου με μερικές από τις πιο όμορφες παραγωγές που μπορεί να βρει κανείς σε αντίστοιχο album, όπως τα “Shilouette”, “Broken”, “Who Even Cares” και φυσικά το εξαιρετικό “X”.

“Fuck rules and everything that’s traditional” καταλήγει σε μια αποστροφή του ραπ λόγου της η Little Simz στο -επίσης κορυφαίο- “Angel” και συνδυάζοντάς το με εκείνη τη δήλωση στη συνέντευξη της το περασμένο φθινόπωρο συμπληρώνεται η εικόνα του momentum της. Της στιγμής που τη θέλει και τη βρίσκει να κάνει τα πράγματα όπως ακριβώς τα θέλει αυτή, έξω από τις νόρμες των γραφειοκρατικών επιταγών και των marketing plans. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, με μηδενική προετοιμασία και προώθηση και -πολύ σημαντικό- χωρίς να χρησιμοποιεί αυτή τη μηδενική προώθηση ως marketing trick βρίσκει το απόθεμα να κυκλοφορήσει τον δίσκο που συμπληρώνει, εκ των πραγμάτων, μια θαυμάσια τριλογία με το “Gray Area” του 2019 και το “Sometimes I Might Be Introvert” του 2021. Και σχηματίζοντας με το τελευταίο ένα δίπτυχο – ορόσημο για τον σύγχρονο μαύρο ήχο που αν μας άρεσαν οι υπερβολές και οι ψυχαναγκαστικές συγκρίσεις θα μπορούσαμε να πούμε ότι θα μπορούσε να διαδραματίσει έναν ρόλο αντίστοιχο με αυτόν που έπαιξε το “The Miseducation of Lauryn Hill” τα προηγούμενα 20 χρόνια. Επειδή, όμως, δεν μας αρέσουν θα αρκεστούμε να πούμε ότι η Little Simz το έκανε πάλι (το θαύμα της) με έναν δίσκο που αν είχε κυκλοφορήσει μερικές ημέρες πριν θα βρισκόταν, σίγουρα, σε όλες τις εικοσάδες των μουσικών -και μη- μέσων με τα «καλύτερα» της χρονιάς. Και το έκανε με τον τρόπο της, κάτι -που όπως μπορεί να βεβαιώσει ο κάθε Frank Sinatra αυτού του κόσμου- είναι το πιο σημαντικό στο τέλος κάθε ημέρας και κάθε χρονιάς.