Τα καλύτερα άλμπουμ του 2022

Λοιπόν, τι ακριβώς σημαίνει «οι καλύτεροι δίσκοι του 2022»; Στ’ αλήθεια, τώρα πια δεν ξέρω… Στο πέρασμα του χρόνου, το πηγαίνω όλο και πιο συναισθηματικά: ποιος δίσκος μου άρεσε, ποιος δίσκος έπαιξε στο πικάπ πιο πολύ, ποιος δίσκος με συγκίνησε… Σε κάθε καινούργιο ημερολόγιο, στις σελίδες που καλύπτουν το πρώτο Σαββατοκύριακο του Δεκεμβρίου καταγράφω -από την αρχή και σε όλη τη διάρκεια του έτους- τους δίσκους που με συνδέουν με την τρέχουσα χρονιά. Καταλήγω με καμιά εξηνταριά κι ύστερα αρχίζω τα ξεκαθαρίσματα και τις αφαιρέσεις. Είναι συναισθηματικό αλλά ίσως δεν είναι τόσο συναισθηματικό όσο ακούγεται εκ πρώτης όψεως, όμως δεν ξέρω να πω πολλά. Το μόνο που ξέρω με σιγουριά γι’ αυτή τη λίστα, είναι ότι πρόκειται για μια λίστα μονομανιακή, μια λίστα αληθινή, μια λίστα προσωπική, μια λίστα από την οποία λείπουν όλα τα mainstream που πάλεψαν να επιβάλουν μέσα στη χρονιά οι πολυεθνικές και όλα τα indie που υποτίθεται ότι κάθε cool δισκοκριτικός θα έπρεπε να συμπεριλάβει για να συνεχίσει να θεωρείται cool. Έτσι όπως εξ ορισμού απορρίπτω οριζοντίως, καθέτως και πλαγίως τον τίτλο του δισκοκριτικού και τις δεσμεύσεις που απορρέουν από αυτόν, here you’ve got neither Rolling Stone, nor Pitchfork! It is just a very personal view…

Καλή ανάγνωση!

25. Calexico - El Mirador. Όχι, δεν είναι ο καλύτερος δίσκος των Calexico. Όμως έπαιξαν στην Αθήνα στα τέλη του καλοκαιριού και μας χόρεψαν cumbia μέχρι τελικής πτώσης. Ο δίσκος έχει καλά τραγούδια αλλά δεν έχει μεγάλες εξάρσεις. Μερικές φορές όμως, η έλλειψη εξάρσεων, είναι ανακουφιστική (διαβάστε εδώ τη συνέντευξη των Calexico στην ATHENS VOICE)

24. Nu Genea - Bar Mediterraneo. Το “Bar Mediterraneo” είναι ένας τόπος συνάντησης, όπου άνθρωποι από διαφορετικές ηπείρους συναντιούνται για ένα χαλαρό ποτό. Η μουσική έρχεται από όργανα της δεκαετίας του 1970, ιδίως από πρωτόλεια synths, υπάρχει γερή δόση Αφρικής και ο δίσκος έχει το χρώμα μιας ευρύτερης αλλά και κοσμοπολίτικης Μεσογείου.

23. August Gilde - A Different Kind. Αν και δεν είναι ακριβώς αληθές ότι ο August Gilde ηχογράφησε το “A Different Kind” με τον παραγωγό του Nick Drake, αυτός εδώ είναι ένας υπέροχος δίσκος ακουστικής βρετανικής folk. Το album δεν ηχογραφήθηκε από τον Joe Boyd αλλά από τον John Wood, που ήταν ο ηχολήπτης του Boyd στη συγκεκριμένη αλλά και σε πολλές ακόμα ηχογραφήσεις της εποχής.

22. Natalia Lafourcade - De Todas Las Flores. Ένας χωρισμός οδήγησε τη Natalia Lafourcade στην απομόνωση σε κάποια μεξικάνικη εξοχή και σε καινούργια τραγούδια μετά από 7 ολόκληρα χρόνια. Φουλ συναίσθημα, όμορφες μελωδίες, ραγισμένες φωνές, ένας δίσκος για τα τέλη του καλοκαιριού την ώρα που σουρουπώνει.

21. Svaneborg Kardyb - Over Tage. Η Gondwana είναι μία από τις καλύτερες εταιρείες που ξεκίνησαν τα τελευταία χρόνια. Έρχεται από το Manchester και υπό την καθοδήγηση του τρομπετίστα Matthew Halsall κυκλοφορεί ανοιχτόμυαλη jazz απ’ όλον τον κόσμο. Οι Svaneborg Kardyb είναι Δανοί και παίζουν ένα ιδιαίτερο ιδίωμα jazz με kraut απολήξεις, χρησιμοποιώντας μόνο ηλεκτρικό πιάνο και κρουστά.

20. Danielle Luppi & Greg Gonzalez - Charm Of Pleasure. Ένας από τους πολύ καλούς συνθέτες των τελευταίων χρόνων, ο Danielle Luppi κι ο τραγουδιστής των Cigarettes After Sex, Greg Gonzalez, που όσο περνάει ο καιρός μοιάζει όλο και περισσότερο με τον Billy Mackenzie. Mini album με μόλις 4 τραγούδια εδώ αλλά και αναμονή για έναν ολόκληρο δίσκο σύντομα.

19. Makaya McCraven - In These Times. Ένας πλούσιος πολυπολιτισμικός δίσκος, με τεράστια γκάμα ήχων και ιδιωμάτων, με σπουδαίους μουσικούς, μ’ ένα απίστευτο post production και με τον πιο βατό ήχο που έχει στήσει ποτέ ο McCraven. Δίσκος που πάει τη σύγχρονη jazz ένα βήμα μπροστά. Τουλάχιστον ένα…

18. Kendrick Lamar - Mr. Morale And The Big Steppers. Πέρασαν πέντε χρόνια για να κυκλοφορήσει νέο album μία από τις πιο σημαντικές φιγούρες του hip hop. Θα μπορούσε κάποιος να περιμένει καλύτερο δίσκο αλλά ο Kendrick παρουσιάζει κάτι τόσο προσωπικό και αυτοβιογραφικό που με τίποτα δεν θα μπορούσες να ξεπεράσεις.

17. Kae Tempest - The Line Is A Curve. Συγγραφέας, ποιήτρια, recording artist, σ’ έναν δίσκο που μιλάει για το πόσο ανακουφιστικό είναι ν’ αφήνεις τα πράγματα να φεύγουν, να αποδέχεσαι, να παραδίνεσαι. Λίγο Anne Clark να ιδιότυπο λευκό rap με μια φωνή που σε παρασύρει στις καμπύλες γραμμές της.

16. KG Westman - Zafaran. Ο KG Westman έπαιζε βαριά ψυχεδέλεια με τους Siena Root. Όπως περίπου έκανε σε άλλες εποχές και ο George Harrison, άφησε την κιθάρα και πήγε στην Ινδία για να μάθει σιτάρ. Οι Zafaran είναι το πολυεθνικό σχήμα που ο Westman δημιούργησε στην επιστροφή του για να παίξει μουσική της ανατολής χωρίς να ξεχάσει τις ψυχεδελικές του αναφορές.

15. Stromae - Multitude. Πιθανότατα είναι ο πιο ολοκληρωμένος καλλιτέχνης στην Ευρώπη. Το “Multitude” έχει μέσα του ιδέες που θα του αρκούσαν για να κυκλοφορήσει δύο ή τρεις δίσκους ακόμα. Είναι ενδιαφέρον σε κάθε στιγμή του αλλά και απολαυστικό.

14. Order Of The 12 - Lore Of The Land. Η ακουστική ψυχεδέλεια των Trees, η Sandy Denny, οι Mellow Candle, ολόκληρη η παράδοση της βρετανικής folk στη φωνή της Rachel Thomas κι επιπλέον η παραγωγή του Richard Norris, ενός δαιμόνιου τύπου που κάνει ambient με την ίδια ευκολία που δημιουργεί εμβληματικές συλλογές από τον κόσμο της ψυχεδέλειας (διαβάστε εδώ τη συνέντευξη των Order Of The 12 στην ATHENS VOICE).

13. Broken Bells - Into The Blue. Δύο από τα μεγαλύτερα ονόματα της σύγχρονης ανεξάρτητης σκηνής, ο James Mercer των Shins και ο Danger Mouse σ’ έναν δίσκο που νοσταλγεί με τον πιο ουσιαστικό και σημερινό τρόπο τα eighties.

12. Wu-Lu - Loggerhead. Κάθε ήχος που ταιριάζει στη σύγχρονη μεγαλούπολη βρίσκεται μέσα σ’ αυτό εδώ το album: το post punk, το hip hop, το skate ξεπετάγονται μέσα από τόνους από βαριές κιθάρες και τερματισμένα μπάσα. Ο Wu-Lu έρχεται από το νότιο Λονδίνο και δημιουργεί τον ήχο των δύσκολων καιρών μας.

11. Gabriels - Angels & Queens part I. Μέσα στα δύο χρόνια που υπάρχουν, έχουν κυκλοφορήσει τραγούδια που άλλοι θα χρειάζονταν δύο δεκαετίες για να γράψουν. Αυτό όμως ισχύει μόνο σε επίπεδο ποιότητας και όχι σε επίπεδο ποσότητας. Το “Angels & Queens Ι” είναι μόλις ο μισός τους δίσκος και κερδίζει επάξια τη θέση του εδώ, έστω και εν αναμονή της ολοκληρωμένης δουλειάς που έρχεται τον Μάρτιο.

10. Tom Adams - Beside The Analogue Sea. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Cambridge, έζησε για 5 χρόνια στο Βερολίνο και μόλις τώρα εγκαταστάθηκε στην Κορνουάλη. Κάνει έναν από τους πιο συναισθηματικούς-εξομολογητικούς-τρυφερούς δίσκους της χρονιάς, οπλισμένος μόνο με μια ακουστική κιθάρα. Αν είχα να διαλέξω το τραγούδι της χρονιάς, πιθανότατα θα ερχόταν από αυτόν εδώ τον δίσκο και θα ήταν το “Postcards From The Road”. Pure Magic! (διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του Tom Adams στην ATHENS VOICE)

09. Hermanos Gutierrez - El Bueno Y El Malo. Λες κι έρχονται από τα παλιά western, λες κι έχουν ξεπατικώσει τους vintage ήχους του Μέχικο. Mε παραγωγή ερήμου από τον Dan Auerbach, αυτά εδώ τα αδέλφια από το Εκουαδόρ, κάνουν τον ιδεώδη δίσκο για road trip. Έχουν μέσα τους τον Ry Cooder, τον JJ Cale αλλά και τους Khruangbin.

08. Fontaines DC - Skinty Fia. Όση αντιπάθεια κι αν έχω αποκτήσει τελευταία στην pitchfork-ική οπτική για τη μουσική, για τη δημιουργία trends και για το κυνήγι μιας κάλπικης λάμψης, αυτοί εδώ οι τυπάδες εμφανίζονται στον 3ο δίσκο τους να κάνουν σπουδαία statements κι ακόμα σπουδαιότερη μουσική. Άσε που έχουν και την πιο τυπάδικη προφορά σ’ ολόκληρο το Βασίλειο!

07. Paul Spring - Thunderhead. Στον ελεύθερο χρόνο του μεταγράφει και παίζει Bach στην ακουστική κιθάρα, κυκλοφορώντας μάλιστα δίσκους μ’ αυτό το υλικό στη Naxos. Στην κανονική του ζωή ταξιδεύει στην Αμερική και σε κάθε δωμάτιο που τον φιλοξενούν ή που νοικιάζει ,ηχογραφεί ψηφίδες ακουστικών album βουκολικής ψυχεδελικής folk, που ανάλογα τη στιγμή, γίνεται παγκοσμια. Η έκπληξη της τελευταίας στιγμής, ένας σπουδαίος δίσκος για το 2022.

06. Adrian Quesada - Boleros Psicodelicos. Κρατώντας τα βασικά στοιχεία της ρυθμικής αγωγής του συγκροτήματός του, των Black Pumas, ρίχνει στον καμβά τις λατίνικες καταβολές του και την πιο ψυχεδελική του οπτική και μας χορεύει απίθανα boleros. Μόλις τελειώσει και η δεύτερη πλευρά, τον βάζεις από την αρχή.

05. Pan Pan - Φαντασμαγορία Τρία. Αν υπάρχει κάτι που ξεκινάει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, ξεκινάει από ‘δω. Ας αφήσουμε τα λόγια κι ας αφουγκραστούμε προσεκτικά αυτό που συμβαίνει σε τούτη τη μουσική, σε τούτες τις λέξεις, μέσα στις καρδιές των νέων ανθρώπων της Αθήνας. Δεν είναι δίσκος, είναι κασέτα κι αυτό είναι το τέλειο!

04. Jack White - Entering Heaven Alive. Αν μπορούσες να κρατήσεις τις καλύτερες στιγμές του “Fear Of The Dawn” και τις καλύτερες του “Entering Heaven Alive”, θα μπορούσες να έχεις το απόλυτο Νο. 1 για τη χρονιά. Αλλά κι έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, το “Entering…” είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχει κάνει ο Jack στην προσωπική του καριέρα. Ένας ιδιότυπος Dylan της τρέχουσας χιλιετίας.

03. ΛΕΞ - ΜΕΤΡΟ. Οι δύο μεγάλες του συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη είναι από τα πιο σημαντικά γεγονότα της χρονιάς. Και το «ΜΕΤΡΟ» είναι ένας δίσκος -που δεν έχει κυκλοφορήσει σε δίσκο- και παίζει το repeat για όποιον μεγαλώνει σ’ αυτά τα μέρη και αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω του.

02. Danger Mouse + Black Thought - Cheat Codes. Για τον Danger Mouse είναι ο πρώτος hip hop δίσκος που κάνει μέσα σε 17 χρόνια και για τον Black Thought το πρώτο ολοκληρωμένο album μετά τους Roots. Σ’ αυτόν τον δίσκο όλοι οι ορίζοντες είναι ανοιχτοί: η μουσική του Mouse ρέει μέσα από τα δάχτυλά σου ελεύθερη και ο Tariq (ο Black Thought, δηλαδή) είναι από τους πιο μεγάλους ποιητές αυτής της εποχής.

01. Father John Misty - Chloe And The New 20th Century. Αν και πήρε διθυραμβικές κριτικές, δεν μπήκε στις trendy λίστες του indie τύπου. Βλέπεις δεν σου κάθεται εύκολα να το κατατάξεις: country-folk των μικρών πόλεων, jazz των musicals, λεπταίσθητο rock όσο πατάει η γάτα, ενορχηστρώσεις με κουαρτέτα εγχόρδων και πνευστά, σπουδαία τραγούδια, εξαιρετική φωνή, ένας δίσκος που έρχεται από άλλη εποχή, ένας δίσκος που κόλλησε στο πικάπ για πολλές-πολλές-πολλές εβδομάδες κι εξακολουθεί να επιστρέφει εκεί πιο συχνά από οποιονδήποτε άλλον.