The Stranglers: Μία νύχτα στην Αθήνα με τον αείμνηστο Jet Black

Ο πρόσφατος χαμός του από κάθε άποψη βαρυσήμαντου Brian John Duffy που όλοι μας γνωρίζαμε ως ρυθμική ραχοκοκαλιά των βετεράνων punk-new wave rockers Stranglers δεν πέρασε απαρατήρητος. Δικαίως. Κι ας είχε αποσυρθεί (επίσης δικαίως λόγω ηλικίας) το 2015 από την ενεργό δράση. Ο εμβληματικός τυμπανιστής έφυγε στις 6 Δεκεμβρίου ενώ ήταν περιτριγυρισμένος από τους αγαπημένους του συγγενείς στην οικία του, στην Ουαλία, σε ηλικία ογδοντατεσσάρων χρονών.

«Μοιραστήκαμε μια ιδιαίτερη περίοδο της ζωής μας όταν προσπαθούσαμε ακόμη να γίνουμε επαγγελματίες μουσικοί. Η έλξη ανάμεσά μας υπήρξε εξαρχής κομβική. Είχε μια μοναδική αίσθηση σκοπού με την οποία ταυτίστηκα μονομιάς. Η επιτυχία των Stranglers βασίστηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό στην αποφασιστικότητα και την ορμή του» δήλωσε για τον εκλιπόντα ο εδώ και χρόνια αποσυρθείς Hugh Cornwell, πρώην τραγουδιστής του θρυλικού σχήματος.

«Με βαριά καρδιά, ανακοινώνουμε τον θάνατο του αγαπημένου μας φίλου, συναδέλφου και παλαιότερου μέλους του συγκροτήματος, Jet Black. Ο Jet πέθανε ήσυχα στο σπίτι του, έχοντας στο πλευρό του την οικογένειά του» ανακοίνωσε αντιστοίχως η μπάντα δημοσίως.

Το στιλ του Jet Black επί των τεταμένων δερμάτων παρότι εν γένει υπήρξε απλοϊκό όπως άλλωστε το εν λόγω μουσικό ιδίωμα απαιτεί, είχε και κάποιες φανερές «πινελιές» από jazz τεχνικές που τον καθιστούσαν ξεχωριστό στο χώρο του. Αυτό δε σημαίνει φυσικά πως δεν ήξερε να δείχνει τα “δόντια” του όποτε η σύνθεση το απαιτούσε! Αγαπημένα άσματα όπως τα “Duchess”, “Nice ‘n’ Sleazy”, “Down in the Sewer” κ.α. τον θέλουν καταιγιστικό. Έτσι λοιπόν όταν στα μέσα της δεκαετίας του 1980 επέλεξε να αντικαταστήσει το ακουστικό του σετ τυμπάνων με ανερχόμενα και δημοφιλέστατα τότε ηλεκτρονικά τύμπανα της Simmons, στο άκουσμα κυκλοφοριών όπως τα “Feline” και “Aural Sculpture” αρκετοί από εμάς αρχικά δυσανασχετήσαμε… Τουλάχιστον όσοι αγαπήσαμε πιότερο το αδρό punk-rock από το new wave.

Και όλα αυτά παρακαλώ από έναν πρώην επιτυχημένο επιχειρηματία στο χώρο του χειροποίητου παγωτού, έναν από τους πρωτοπόρους εξερευνητές της οικιακής μικρο-ζυθοποιίας στα μέσα των 70s, στην περιοχή του Ίλφορντ στο Έσσεξ όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Ήταν όμως μια αγγελία στο διάσημο μουσικό έντυπο Melody Maker λίγο αργότερα που τον έφερε κοντά στον Cornwell, ο οποίος ήταν ακόμη μέλος των Johnny Sox.

Η πρώτη φορά που τα θέματα υγείας του έγιναν γνωστά ήταν το 2007, όταν διαπιστώθηκε πως πάσχει από κολπική μαρμαρυγή και κατά συνέπεια έπρεπε να αποφύγει τις πολλές ζωντανές εμφανίσεις για δυο χρόνια, έως ότου αναρρώσει. Το ίδιο επαναλήφθηκε το 2012. Και από εκείνο το σημείο και πέρα, ο αγαπητός Jet δονούσε τα αυτιά μας σποραδικά, το κατα δύναμην. «Κάποια στιγμή απλά ανακαλύπτεις πως δε μπορείς να κάνεις πλέον κάποια πράγματα που έκανες παλιά. Και έτσι ξάφνου το παρελθόν φαίνεται πολύ πιο ευχάριστο από όσο θα μπορούσε ποτέ να είναι το μέλλον… Όμως αυτό υποθέτω είναι κάτι με το οποίο ότι όλοι ανεξαιρέτως ερχόμαστε αντιμέτωποι κάποια στιγμή» δήλωνε ο αείμνηστος ντράμερ στα εβδομήντα οκτώ του χρόνια.

Έχοντας ήδη τιμήσει το σχήμα του πριν λίγο διάστημα μέσα από τούτη τη στήλη, ας θυμηθούμε εδώ μέσα από λίγες ιστορικές εικόνες τη ζωντανή εμφάνιση των Stranglers στο Gagarin 205, στις 7 Μαΐου του 2004. Αφού (και) εκείνη τη νύχτα υπήρξαμε τυχεροί. Ο Jet Black ήταν παρών. Στολισμένος στα μαύρα κι άραχνα που τόσο αγαπούσε, αυτός και η παρέα του.