Χρήστος Βακαλόπουλος: Ένας «Αισθητικός», ένας Ονειροπόλος

Δεν συνάντησα ποτέ τον Χρήστο Βακαλόπουλο. Ή ακόμη κι αν τον συνάντησα, συνυπήρξαμε τυχαία σε κάποιο καφενείο, σε κάποιο μπαρ, σε κάποιο σινεμά, σε κάποιο δισκάδικο, σε κάποια παρέα. Έπιασα ξανά, μετά από καιρό τις «Νέες αθηναϊκές ιστορίες» του. Δεν πρόκειται για απλά διηγήματα, πρόκειται για ασκήσεις παρατήρησης, για ασκήσεις μνήμης, για ασκήσεις νοσταλγίας, για ασκήσεις αισθημάτων. Διαβάζω από το «1965 μ.Χ.»: «Το πρωί –την Τρίτη είμαστε πρωινοί– με σήκωσε η κυρία Αηδονίδου και με ρώτησε ποια είναι η πρωτεύουσα της Ελβετίας κι ευτυχώς που είχα φυλλομετρήσει το προηγούμενο βράδι εκείνο το βιβλίο με τα χαρτάκια που δίνουν οι σοκολάτες, ευτυχώς που το ήξερα γιατί με κοίταζε όλη την ώρα η Νανά, το ωραιότερο κορίτσι της τάξης». Γεννημένος το 1956, ο Βακαλόπουλος –όπως και η Νανά, υποθέτω– ήταν 9 ετών το 1965, άρα πήγαινε στην 4η δημοτικού. Στο διήγημα αυτό περιγράφει τη σχολική ζωή, τους πρώτους έρωτες και τη σχέση με τη μουσική και τον κινηματογράφο, με τον ίδιο τρόπο που θα έκανε ένας μονομανής, τότε ή και σήμερα: «Έχω καταλάβει ότι η Νανά δεν ενδιαφέρεται για τα τραγούδια όπως εγώ με τον Άγγελο, δεν εξαρτά τη ζωή της από τα τραγούδια. Αυτό συμβαίνει μόνο στους μεγάλους που νομίζουν ότι η μουσική έγινε για να συνοδεύει το φαΐ, τους γάμους, όλα αυτά που μας πηγαίνουν και βαριόμαστε. Δεν καταλαβαίνουν ότι όλα τα άλλα έγιναν για να υπάρχει μουσική να την ακούμε και να βλέπουμε ταινίες. Να γιατί οι μουσικές ταινίες είναι οι καλύτερες, λένε ότι άμα τις δεις, μπορείς να πεθάνεις. Αν δεν πεθάνεις, μπορείς να συνεχίσεις ν’ ακούς τραγούδια μέχρι να πεθάνεις, κάπως έτσι πρέπει να ζει κανείς». Ταυτίζομαι απόλυτα. Κι ύστερα ανοίγω εκείνον τον τόμο με τα κείμενα που δημοσίευσε σε εφημερίδες και περιοδικά ο Βακαλόπουλος, την «Ονειρική υφή της πραγματικότητας». Κι ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα μπορέσω να γράψω ένα μεγάλο κείμενο γύρω από τη δουλειά του, την τόσο σύντομη ζωή του και την ξεκάθαρη επιλογή να είναι ο εαυτός του, αυτήν ακριβώς που μεταλαμπαδεύεται σε όσους τον εκτίμησαν: «Να-είναι-ο-εαυτός-τους», αφού έτσι κι αλλιώς σ’ αυτό και μόνο μπορούμε να είμαστε αρκετά καλοί. Ο Χρήστος Βακαλόπουλος, ένας σκηνοθέτης, ένας κριτικός, ένας μουσικός που έπαιζε στους Ρέμπελους, ένας ραδιοφωνικός παραγωγός στο Δεύτερο Πρόγραμμα, ένας συγγραφέας. Πάνω απ’ όλα ένας «αισθητικός» όπως θα έλεγε ο Oscar Wilde και ο Ναπολέων Λαπαθιώτης, ένας ονειροπόλος.

Αν κάποιος μου πρότεινε να ακούσω ένα σχήμα που αποτελείται από δύο παραγωγούς κι έναν τραγουδιστή που βγήκε από reality, δεν θα έδινα καμία σημασία. Όμως την ίδια στιγμή που οι Gabriels είναι ακριβώς αυτό, αποτελούν κι ένα από τα σημαντικότερα σχήματα της σύγχρονης soul. Με τα δύο πρώτα ep να πωλούνται ήδη πανάκριβα στο Discogs, μ’ ένα single που αγγίζει τα όρια του obscure κι ένα επίσης εξαντλημένο πρώτο μέρος του κανονικού τους δίσκου, γράφουν τη δική τους ιδιαίτερη δισκογραφική ιστορία. Το –επιτέλους– ολοκληρωμένο ντεμπούτο τους “Angels And Queens” έρχεται στις 28 Απριλίου, με 13 τραγούδια στο βινύλιο και 21 στην ειδική έκδοση του cd, με επιπλέον δηλαδή αυτά που έπαιξαν το καλοκαίρι στο Glastonbury και την εκτέλεση του “Harlem Shuffle” στο BBC.

Και μόνο που παίρνουν το όνομά τους από στίχο του Nick Cave, αξίζουν την προσοχή: “There’s a groan, there’s a cough, there’s a rustle of cloth / And a voice that stinks of death and vanilla”, έγραφε ο Nick στο 2ο μέρος του “Do You Love Me?”. Death And Vanilla λέγεται ακριβώς το σχήμα από τη Σουηδία που παίζει μια προσωπική pop, που αλλάζει από δίσκο σε δίσκο και καταλήγει στο επερχόμενο “Flicker” για τη Fire να είναι κάπου ανάμεσα στη vintage γαλλική pop των 60s, τα soundtracks της ίδιας εποχής, την pro-Abba αισθητική της Σουηδίας και την Αγγλία ως τόπο των ονείρων. Κυκλοφορεί στα τέλη του επόμενου Μαρτίου.

Υ.Γ.: Λυσσάνε οι πάντες με την Caroline Polachec και το επερχόμενο “Desire, I Want To Turn Into You”. Καταλαβαίνω την αξία της αλλά αν δεν έμοιαζε τόσο πολύ το “Sunset” με το “Penny Lane” θα την έπαιρνα πιο σοβαρά…