Φωτορεπορτάζ από τη συναυλία των Shame στο Fuzz Live Music Club, την Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου - Η εκρηκτική εμφάνιση του post-punk βρετανικού συγκροτήματος
H μεγάλη (;) κουβέντα για το αν έχει πεθάνει το punk είναι λίγο νεότερη από την παλιά ακόμα πιο μεγάλη κουβέντα για το αν έχει πεθάνει το ροκ, το rock 'n' roll και αυτό που ο καθένας μπορεί να ονομάσει όπως θέλει αλλά για τους περισσότερους κολλημένους με την μπάλα της μουσικής κάποια στιγμή στη ζωή τους έχει υπάρξει το συνώνυμο μιας επανάστασης. Είναι γεγονός ότι οι σύγχρονες συνολικές δεν ευνοούν ιδιαίτερα τις αποτελεσματικές ή αυθεντικές ή και τα δύο επαναστάσεις, πολλώ δε μάλλον τις μουσικές που έχουν να παλέψουν με ποτάμια υπερ-πληφορορίας και με τη σημαδούρα του κορεσμού να πλησιάζει ολοένα και περισσότερο ακόμα και τα πλεούμενα των πιο ελπιδοφόρων σχημάτων και καλλιτεχνών στο παγκόσμιο ψηφιακό μουσικό χωριό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι ροκ και punk κουλτούρες που καθόρισαν τη σύγχρονη μουσική -και όχι μόνο- ιστορία προσεγγίζουν επικίνδυνα σε οτιδήποτε μπορεί να προσιδιάσει σε θάνατο – αντιθέτως φλερτάρουν με την αθανασία και συνεχίζουν να περνάνε από γενιά σε γενιά εκεί έξω γυρεύοντας -άδοξα ίσως- να γίνουν το soundtrack μιας επανάστασης.
Μια τέτοια γενιά, μια τέτοια περίπτωση μπάντας που έχει πέσει μέσα στην κολυμπήθρα του punk attitude και το έχει προσαρμόσει με ιδανικό τρόπο στα μέτρα και τα σταθμά της, στα βιώματα, την εποχή της και τον νέο-λονδρέζικο post – punk ήχο της είναι οι Shame, ένα συγκρότημα από το Νότιο Λονδίνο που ξεκίνησε από ένα προβάδικο στο πατάρι της παμπ Queen’s Head το 2014 και οχτώ χρόνια και (σχεδόν) τρεις δίσκους μετά συγκαταλέγεται στα πιο ελπιδοφόρα σχήματα για την αναβίωση και την επιβίωση της κιθαριστικής κληρονομιάς τους. Και η πολυαναμενόμενη -μετά και τις δύο περσινές ελέω πανδημίας αναβολές-ακυρώσεις- εμφάνισή τους στο Fuzz Live Music Club στον Ταύρο ήταν η εμφάνιση μιας μπάντας που γνωρίζει πολύ καλά τη live δυναμική της και εκμεταλλεύεται στο έπακρο το momentum της νεότητάς της αξιοποιώντας κάθε κόκκο του, κάθε του δευτερόλεπτο.
Με το που εμφανίστηκαν στη σκηνή του Fuzz -μετά το επιεικώς αμφιλεγόμενο και μπερδεμένο synth punk opening act του επίσης Βρετανού Council Popstar- o Charlie Steen και η παρέα του έκαναν σαφείς τις προθέσεις τους για ένα live – δυναμίτη, κοπής παλιάς καλής ροκ και πανκ συναυλίας, με υψηλή τάση, ενέργεια στα κόκκινα, βουτιές από ψηλά, και κιθάρες γεμάτες αυτοπεποίθηση να πείθουν το κοινό ακόμα και για άγνωστα ή όχι τόσο αγαπημένα τους κομμάτια. Από το εναρκτήριο, ξέφρενο “Alphabet” από το album “Drunk Tank Pink” μέχρι την κάπως πιο μελωδική απόδοση των “Orchid” και “Snow Day” με τα οποία τελείωσαν το βασικό τους set οι Shame σάρωσαν κυριολεκτικά τον συναυλιακό χώρο αφήνοντας μηδενικό περιθώριο αμφιβολία για τις δυνατότητες και τη live ποιότητά τους.
Ο Charlie Steen πούλησε αφειδώς τρέλα και αλητεία σε ένα καλά υπολογισμένο αλλά και γνήσια απολαυστικό, αεικίνητο performance που περιλάμβανε όλα τα rock n roll standards αριστοτεχνικά επανεκτελεσμένα με την προσωπική του σφραγίδα: βάλε – βγάλε δερμάτινο jacket, γυμνό στέρνο σε κάθε περίπτωση, βάλε – βγάλε μαύρα γυαλιά ηλίου, ακόρεστο stagediving κι ένα εξαιρετικό highlight ακροβατικό με τον ίδιο, κυριολεκτικά, κρεμασμένο στον εξώστη του Fuzz να ερμηνεύει το “The Lick” (από το πρώτο album τους “Songs of Praise”) με τον κοινό από κάτω να παραληρεί και να ανεβαίνει κυριολεκτικά και μεταφορικά μαζί του, για να τον συναντήσει. Ενώ σε δεύτερο πλάνο ο μπασίστας Josh Finerty συναγωνιζόταν τον Steen, καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας, σε νεύρο, γκάζι και υπερένταση, χαρίζοντας μας ένα απίστευτο παρκούρ κατά μήκος της σκηνής, χωρίς να χάνει ρυθμό και τάστο ούτε στιγμή, βάζοντας σίγουρα δύσκολα σε όποιον φωτογράφο προσπαθούσε να τον συμπεριλάβει στο κάδρο του.
Φεύγοντας από το Fuzz, με νωπή την εικόνα του Charlie Steen να τραγουδάει το encore του νοσταλγικού “Gold Hole” ισορροπώντας πάνω στα χέρια του κοινού σε ένα ακόμα μνημειώδες crowdsurfing στιγμιότυπο, γυρίζουν πάλι στο μυαλό αυτές οι θεωρίες για το νεκρό ροκ, το νεκρό punk, το νεκρό παρελθόν. Ναι, τα μεγέθη του παρελθόντος θα συναντάνε όλο και πιο σπάνια τους σύγχρονους ομολόγους τους μιας και ο ανταγωνισμός είναι πια αβυσσαλλέος. Όσο υπάρχουν όμως μπάντες ικανές για ένα τόσο αναζωογονητικό, γεμάτο παλμό κιθαριστικό live όλα παραμένουν ανοιχτά, όλα παραμένουν ολοζώντανα.
Bonus Track: Αν εκεί που τα πίνατε την Πέμπτη το βράδυ στο Παγκράτι κάπου πήρε το μάτι σας μια έξαλλη τετράδα νεαρών Άγγλων να απολαμβάνει το αθηναϊκό nightlife, ναι, αυτοί ήταν οι Shame – όπως μας ενημέρωσαν κατά τη διάρκεια του live αυτή τη φορά είχαν λίγο χρόνο για να χαρούν τη μέρα και τη νύχτα της πόλης. Ανανεώνουμε το ραντεβού μας για το καλοκαίρι του 2023, το οποίο μας υποσχέθηκαν ότι θα τους ξαναφέρει στην Αθήνα, για να δοκιμάσουν κι άλλες γειτονιές και να σαρώσουν ξανά όποια σκηνή βρεθεί στο πέρασμά τους.
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
13°
