Η γλυκόπικρη γοητεία της Record Store Day και της Black Friday

Κάποτε η Record Store Day ήταν μία μέρα που αφορούσε τις μικρές ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρίες και τα μικρά δισκοπωλεία. Ήταν ένας τρόπος αυτές οι μικρές οικονομικές μονάδες να φτάσουν πιο κοντά στον άνθρωπο που έψαχνε να αγοράσει δίσκους που κυκλοφορούσαν στον χώρο του underground και σε μικρό τιράζ. Ήταν θέμα τύχης να βρεθούν κάποιοι από τους δίσκους αυτούς σε κάποιο σημείο κοντά σου. Εφόσον δεν είχες βρει τους περισσότερους από τους δίσκους που θα ήθελες, αμέσως μετά το τέλος της RSD, στην οποία αργότερα προστέθηκε και η Black Friday, ξεκινούσε το ιντερνετικό κυνήγι. Κάποιος από εκείνους που έτυχε να βρουν έναν από τους δίσκους που εσύ ήθελες πιθανότατα ήταν έτοιμος να τον πουλήσει – τις πρώτες ημέρες ακριβά αλλά στη συνέχεια σε καλύτερη τιμή. Οπότε, μπορούσες να τον αποκτήσεις, πληρώνοντας όμως και κάποια –συχνά αρκετά– ταχυδρομικά έξοδα. Στο πέρασμα του χρόνου, η Record Store Day και η Black Friday έγιναν ένα σκληρό παιχνίδι των πολυεθνικών. Έτσι, αυξήθηκαν τα τιράζ, άρχισαν να κυκλοφορούν τεράστιες αηδίες, κάκιστες ηχογραφήσεις, αμφιβόλου αισθητικής re-master, πρόβες με άθλιο ήχο και ακυκλοφόρητα τραγούδια που τα συγκροτήματα είχαν απορρίψει. Τρανταχτό παράδειγμα είναι το «Paris Blues» των Doors, ένα τραγούδι για το οποίο o Robby Krieger έλεγε ότι «δεν είναι σπουδαία μελωδία» και ο Ray Manzarek το χαρακτήριζε «καθόλου ιδιαίτερο». Παρ’ όλα αυτά, τα υποτιθέμενα γατόνια των δισκογραφικών προσπάθησαν να το περάσουν ως το μεγάλο ακυκλοφόρητο τραγούδι των Doors! Αντ’ αυτού, μπορεί κάποιος ν’ ακούσει το ομότιτλο εξαιρετικό τραγούδι του Terry Callier, το επίσης ομότιτλο 14λεπτο jam των T-Bone Walker, Joe Turner και Otis Spann, ακόμη και το συμπαθητικούλι «Paris Blues» του Ισπανού Nacho Casado. Ασφαλώς, δεν μπορώ να κατηγορήσω σε καμία περίπτωση τους απόλυτα φανατικούς οπαδούς των Doors, που έσπευσαν να αποκτήσουν τη χαμένη ηχογράφηση της αγαπημένης τους μπάντας – που ήρθε με καθυστέρηση 50 χρόνων και βάλε. Μιλάω μόνο για εκείνους που έπαθαν πλάκα με το «Paris Blues», την ώρα που δεν έχουν ακούσει ακόμα ολόκληρο το «L.A. Woman».

Και το μεγάλο ερώτημα που βλέπω να κρέμεται στα χείλη κάθε μονομανούς αναγνώστη της στήλης είναι, «καλά, εσύ ρεμπαγάσα (μία λέξη) δεν πήρες τίποτα από τα τόσα που βγήκαν στη Black Friday που πέρασε;» Ε λοιπόν, πήρα και μάλιστα όχι μόνο έναν δίσκο αλλά δύο και μαζί μια διπλή κασέτα! Ο ένας από τους δίσκους που πρόσθεσα στη δισκοθήκη μου υπάρχει ήδη άλλες δύο φορές σε βινύλιο και μία σε cd. Πρόκειται για το «Jonathan Sings» του Jonathan Richman και των Modern Lovers, ένα album που αγόρασα όταν πρωτοκυκλοφόρησε ελληνικό από τη Virgin ως δίσκος της Rough Trade, αμερικάνικο (original δηλαδή) από τη Sire και γιαπωνέζικο cd – με obi, όπως ακριβώς επιβάλλεται. Πρόκειται για έναν δίσκο που με την αφέλεια των μελωδιών του, με την αλήθεια των στίχων του δημιουργού του και με τα σπουδαία ακατέργαστα τραγούδια-διαμάντια που βρίσκονται μέσα, καθόρισε το γούστο ενός 19χρονου έφηβου, που ήμουν εκείνη την εποχή. Τον ακούω πολύ συχνά και με μεγάλη νοσταλγία. Ο δεύτερος δίσκος που πήρα φιλοξενεί δύο μουσικούς που αγάπησα περίπου την ίδια εποχή: την Janis Joplin, που λατρεύω για τους Big Brother and the Holding Company αλλά και για τους Full Tilt Boogie στο «Pearl», και τον Jorma Kaukonen, που αγάπησα μέσα από τους Jefferson Airplane, τους Hot Tuna αλλά και τον τρόπο που έπαιζε ολομόναχος τα ακουστικά blues. Το 1964, όταν η Janis ήταν 21 και ο Jorma 24, έπαιζαν μαζί σε μικρά Club της Αμερικής. Στο «Hesitation Blues» –που ήταν και το μοναδικό τραγούδι που άκουσα πριν πάρω αυτή την ηχογράφηση– εκτός από την άγουρη υπέροχη φωνή της Janis και την ακουστική κιθάρα του Jorma, υπάρχει και μια γραφομηχανή που κλέβει την παράσταση. Από αυτήν έρχεται και ο τίτλος: «The Legendary Typewriter Tape, 25/6/64».

Υ.Γ. Η διπλή κασέτα που αγόρασα, ανήκει στον Keith Richards. Είναι το «Main Offender» μαζί μ’ ένα live του 1992. Ακόμα κι αν το album ποτέ δεν μου έλεγε πολλά, η διπλή κασέτα είναι ένα από τα φετίχ που κρατούν από την παιδική μου ηλικία…