Η συναυλία του Peter Gabriel στην Αθήνα, τον Ιούνιο του 2004, στο Rockwave Festival, μέσα από σπάνιες φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν.
Ο τετραπέρατος Peter Gabriel συνεχίζει να εκπλήσσει την παγκοσμιότητα έως και σήμερα ως αμετανόητα εξελισσόμενος και μεταβαλλόμενος μουσικοσυνθέτης και ερμηνευτής, σε βαθμό τέτοιο, που μονάχα ένας David Bowie μπορούσε να συναγωνιστεί έως την οριστική του μετουσίωση στις 10 Ιανουαρίου του 2016…
Ο Peter Gabriel υπήρξε μακράν ο θεατρικότερος τραγουδιστής της ηλεκτροδοτούμενης μουσικής του 20ού αιώνα. Ως «βιτρίνα» των πρώιμων Genesis στις απαρχές των 70s, ώθησε το προοδευτικό κομμάτι της rock στα άκρα της εικαστικής παρέμβασης, τόσο, που δίκαια θεωρείται κορυφαίος από τους πρωτεργάτες του συγγενούς και ιδιοφυούς art rock. Ως αρχιτέκτονας της ψυχεδελικής σκηνογραφίας του κουιντέτου σκάρωνε αυτοσχέδιες χορογραφίες, έφτιαχνε μόνος του τις απερίγραπτες στολές του, βαφόταν έντονα και έπαιζε- ή πιο σωστά βίωνε- τους αλλόκοσμους ρόλους που οι ευφάνταστοι στίχοι του υπαγόρευαν. Έθεσε τις βάσεις για αυτό που πλέον αποκαλούμε «θεατρική ερμηνεία», αποδεικνύοντας συνάμα πως δεν χρειάζεται να έχεις έξη οκτάβες έκταση για να κάνεις τους ακροατές σου να ανατριχιάσουν πατόκορφα. Όπως δε χρειάζεται να είσαι τζόβενος, δυο μέτρα άντρας με μαλλί έως τον κώλο για να έχεις «παράστημα» επί σκηνής. Χρειάζεται όραμα, καλλιτεχνικό υπόβαθρο και αχαλίνωτη φαντασία. Χαρίσματα που κατείχε ανέκαθεν σε περίσσευμα, ως τολμηρός και ανήσυχος δημιουργός.
Και να σου τον λοιπόν ξανά φέτος να διεκδικεί διαρκώς την προσοχή μας. Πιο πρόσφατα, συμμετέχοντας περήφανα στην αφιερωματική συλλογή “Here It Is: A Tribute to Leonard Cohen” που κυκλοφόρησε στις 14 του περασμένου Οκτώβρη σε παραγωγή του διάσημου Larry Klein από την Blue Note Records. Ερμηνεύοντας το ομότιτλο τραγούδι του αείμνηστου Cohen. Και λίγο νωρίτερα, στις 29 Σεπτεμβρίου, με τη συλλεκτική επανέκδοση του ζωντανά ηχογραφημένου “Live Blood” στο “Hammersmith Apollo” του Λονδίνου το Μάρτιο του 2011, σε τριπλό βαθυκόκκινο βινύλιο. Και την πρώτη solo περιοδεία που ανακοίνωσε για το 2023, σχεδόν μετά από εννιά χρόνια.
Οι συναυλιακές επισκέψεις του ζωντανού θρύλου στη χώρα μας είναι μονάχα τρεις έως και σήμερα. Με ανυπέρβλητη την πρώτη από αυτές, τον Οκτώβριο του 1987 στο πλαίσιο της περιοδείας “This Way Up” να είναι πενθήμερη, έτσι ώστε να κινηματογραφηθεί για τις ανάγκες της μεταγενέστερης κυκλοφορίας του “Live In Athens 1987”. Μα ήταν και η μοναδική που έχασα όντας φαντάρος, γεγονός που ακόμη «φυσώ και δεν κρυώνει»!… Όμως ήμουν στο Ολυμπιακό μας Στάδιο ένα χρόνο μετά για να τον απολαύσω στη μεγαλειώδη συναυλία της Διεθνούς Αμνηστίας δίπλα στους Bruce Springsteen, Sting, Tracy Chapman, Youssou N’Dour και Γιώργο Νταλάρα. Ήμουν επίσης και στην τελευταία του, ως φωτοειδησειγράφος, στο πρώτο Rockwave Festival του 2004 που θέσπισε ως έδρα του τη Μαλακάσα.
Φωτορεπορτάζ Peter Gabriel, Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας Μαγνησίας, Παρασκευή 18 Ιουνίου 2004, Rockwave Festival, Terra Vibe, Μαλακάσα
Υπό το φως ηλίου το πρόγραμμα της πρώτης μέρας του πενθήμερου εκείνη τη χρονιά Φεστιβάλ ξεκίνησε με την Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας Μαγνησίας, ένα πολυπληθέστατο μουσικό σύνολο που προφανέστατα επιλέχθηκε με τη συναίνεση του πρωταγωνιστή, αφού όλοι μας γνωρίζουμε πόσο… ορθάνοικτα πολυεθνικός έχει γίνει εδώ και δεκαετίες σε όλες του τις εκφάνσεις. Κι όμως. Πιστεύω πως δεν ήμουν ο μόνος που δεν κατάφερε να συμμορφώσει την προσοχή του στα επί σκηνής τεκταινόμενα…
Ήταν πλέον βράδυ όταν ο μαυροντυμένος, φανερά ωριμασμένος και ξυρισμένος γουλί πενηντατετράχρονος Gabriel κατέκτησε την πλατιά σκηνή. Με μια μπάντα -τι άλλο;;!!;;- δυναμίτη. Και μόνο ο θεόρατος by all means Tony Levin να συμμετείχε, είχαμε «κλείσει» οι εραστές των χαμηλών συχνοτήτων! Μα δίπλα του είχε τον επίσης εκλεκτό Ged Lynch στα τύμπανα (βλέπε David Gilmour, Tom Jones, Cat Stevens, Joe Strummer, David Sylvian, Dr. John κ.α.). Με την κόρη του Melanie Gabriel να σιγοντάρει καίρια στα φωνητικά και τους Richard Evans και David Rhodes στις κιθάρες.
Όσο για την επιλογή των τραγουδιών του προγράμματος, μεγάλη εντύπωση μου έκανε που δεν υπήρξε ούτε μια αναφορά στο πιο πρόσφατο (τότε) δισκογράφημά του με γενικό τίτλο “Up”. Αντιθέτως και για καλή μας τύχη, το πολυπλατινένιο “Sledgehammer” εκπροσωπήθηκε σθεναρά με το εναρκτήριο “Red Rain”, την ομώνυμη χιτάρα “Sledgehammer” ως επίλογο του κυρίως προγράμματος και το “In Your Eyes” στο encore.
Όμως λόγω βιωμάτων, του λόγου μου ανατρίχιασα στο άκουσμα των δυο λατρεμένων μου ασμάτων του Βρετανού Ιεροφάντη. Του “Games Without Frontiers” που με ισοπέδωσε κάπου στη μέση της συναυλίας και του “Biko” που την έκλεισε καθώς έπρεπε: με τις φωνές μας αγκαλιά και τις γροθιές μας ψηλά στον αέρα.
16°
