Jonathan Jeremiah: Για μένα μουσική σημαίνει επικοινωνία

Ήταν 2011 όταν ένας βαρύτονος γίγαντας εμφανίστηκε στη δισκογραφία προκαλώντας συνειρμούς με τις ερμηνείες των Scott Walker, Serge Gainsbourg, John Martyn και Terry Callier. Έντεκα χρόνια και τέσσερις δίσκους μετά, ο Jonathan Jeremiah, γίνεται εξώφυλλο σε μεγάλα μουσικά περιοδικά και φτάνει στα αυτιά των ανθρώπων με το νέο του άλμπουμ “Horsepower For The Streets”. Με έντεκα νέα τραγούδια που αντηχούν την εποχή που δημιουργήθηκαν -τις μέρες και τις νύχτες που οι σειρήνες των ασθενοφόρων αντηχούσαν στους άδειους δρόμους των πόλεων- ο βρετανός τραγουδοποιός κυκλοφόρησε έναν από τους πιο κινηματογραφικούς δίσκους της χρονιάς. O Jonathan Jeremiah μίλησε στην ATHENS VOICE για το νέο του άλμπουμ που καλπάζει ήδη στον δρόμο της επιτυχίας, την εποχή που ήρθε σε επαφή με τα πρώτα του μουσικά ερεθίσματα, την εποχή που δούλευε ως φύλακας στο Wembley και την εποχή μας.

Χαιρετισμούς από την Αθήνα! Συγχαρητήρια για το νέο σας άλμπουμ! Είναι από εκείνους τους δίσκους που ακούς ξανά και ξανά. Τι σας ενέπνευσε περισσότερο κατά τη διάρκεια της σύνθεσης και των ηχογραφήσεων;
Χαιρετισμούς από το Somerset, βόρεια της Αγγλίας! Το πιο εμπνευσμένο κομμάτι θα έλεγα ότι ήταν η δημιουργία του δίσκου χωρίς να υπάρχει δισκογραφική εταιρία, δεν είχα να ανησυχήσω για ραδιοφωνικές εκπομπές ή οτιδήποτε τέτοιο. Είναι ένας πολύ προσωπικός μου δίσκος σχετικά με το να μεγαλώνεις παιδιά στο lockdown, χρειάστηκε όλοι να τα διδάξουμε μαθηματικά 4 με 5 φορές την εβδομάδα, λεφτά δεν έβγαζα καθώς είμαι μουσικός που περιοδεύει. Το άλμπουμ επίσης σχετίζεται με όσους παλεύουν με εθισμούς και την επίδραση από αυτούς. Προσπάθησα ακόμα να δώσω μια ανακούφιση σε όσους είναι σπίτι, προσπάθησα να δείξω ότι είναι μια περίοδος να βγούμε πάλι έξω -είμαστε ήδη έξω, ευτυχώς- να δώσω λίγη ελπίδα και χαρά, ενθάρρυνση και λίγη δύναμη, αυτήν την αίσθηση όταν είσαι έξω στους δρόμους.

Ποιο τραγούδι σας δυσκόλεψε περισσότερο στο στούντιο και γιατί;
Τα δυσκολότερα τραγούδια ήταν…  το “Horsepower For The Streets”, αυτό θα πω πρώτα. Ήθελα ένα κομμάτι που να περικλείει το γενικό θέμα του δίσκου και όλα όσα έγραφα τα τελευταία 3-4 χρόνια, ήθελα να είναι ένας δίσκος και ένα τραγούδι που θα περιλαμβάνει πολλούς ανθρώπους, προφανώς στο lockdown είσαι σπίτι με την οικογένειά σου, είχα τα παιδιά μου εκεί και τα ηχογραφούσα κάποιες φορές, έπαιζαν βιμπράφωνο, ντραμς, ήθελα να είναι ένα μήνυμα ενθάρρυνσης… ήταν σαν ένα τραγούδι γκόσπελ για μένα, χωρίς να είσαι στην εκκλησία, αλλά στην κρεβατοκάμαρα ή στο σαλόνι. Αυτό μας δυσκόλεψε, αλλά ευτυχώς το κάναμε. Επίσης το πιο δύσκολο ήταν και το “Early Warning Sign”, δεν είμαι πιανίστας, αλλά μου άρεσε η ιδέα να υπάρχει ένα τραγούδι με πιάνο και φωνή στον δίσκο, ένα άτομο και πιάνο, ακόμα κι αν δεν είμαι σπουδαίος πιανίστας, το έγραψα με έναν φίλο ενώ ήμουν στην Ολλανδία, λίγο πριν το lockdown και μετά έπρεπε να τρέξω πίσω στην οικογένειά μου και αυτό ήταν το δικό μου προειδοποιητικό σημάδι, που ήταν ανάγκη να βρεθώ. Στιχουργικά έχει μεγάλη σημασία για μένα. 

Πώς συνέβαλε η συνεργασία με την ορχήστρα Amsterdam Simfonietta στο καινούργιο άλμπουμ;
Λίγο πριν την πανδημία, είχα κάνει μία υπέροχη περιοδεία σε όλη την Ολλανδία με τη Simfonietta, είναι ευλογημένοι με τους τεράστιους χώρους που διαθέτουν, δεν ξέρω πώς είναι στην Αθήνα και στην υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά οι άνθρωποι εκεί έχουν υπέροχους συναυλιακούς χώρους. Περιοδεύσαμε με ένα μουσικό θέμα γύρω από τον ρομαντισμό ανά τους αιώνες και συγκινήθηκα από το πώς, τα τραγούδια που κάνω τώρα, είναι όλα επηρεασμένα από τους δημιουργούς των 60s αλλά και 200 χρόνων πίσω, υπάρχει μια σύνδεση με τον ρομαντισμό και λάτρεψα ότι συμπεριέλαβα αυτή τη συναισθηματική πλευρά στον δίσκο. Είναι φανταστική ομάδα ανθρώπων, σχεδόν σαν περιβάλλον μπάντας, όπου είναι 20 άτομα με βιολιά, μου άρεσε πολύ το ένστικτό τους, η νοοτροπία τους.   

Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο Bethlehemkerk, μία ανακαινισμένη μνημειακή εκκλησία στην περιοχή Amsterdam-Noord. Πώς επιλέξατε την τοποθεσία και πώς νιώσατε όταν βρεθήκατε εκεί; 
Αρχικά έπρεπε να βρεθεί σας χώρος για 30 περίπου άτομα, ένας τεράστιος χώρος που θα επέτρεπε την κοινωνική απόσταση. Επιλέξαμε αυτή την πανέμορφη παλιά εκκλησία. Μεγάλωσα και ανατράφηκα σαν Καθολικός στο Λονδίνο και κάθε Κυριακή βρισκόμουν στη σχολική ή την εκκλησιαστική χορωδία, λατρεύω ακόμα τους εκκλησιαστικούς ήχους. Είχα κάνει τα πάντα, κρατούσα το κερί δίπλα στον ιερέα, οπότε η επιστροφή στην εκκλησία, το να αφεθώ στους ήχους και στις αντηχήσεις, μου θύμισε κάτι πολύ «σπιτικό».  

Μεγάλο μέρος του άλμπουμ γράφτηκε στο Saint-Pierre-De-Côle, μια εξοχή μετά το Bordeaux, κατά τη διάρκεια των διακοπών στην πρώτη περιοδεία σας στη Γαλλία, σωστά;
Ναι, δεν είχα παίξει ποτέ στη Γαλλία, όπως δεν έχω παίξει ποτέ στην Ελλάδα, αδύνατον να πιστέψεις ότι δεν έχεις παίξει ποτέ σε κάποιες χώρες! Είχα αυτή την ευκαιρία να περιοδεύσω σε όλη τη Γαλλία, είχαμε κάποιες ημέρες ξεκούρασης και σκέφτηκα ότι είναι σπάνιο να πετύχεις ελεύθερη όλη την μπάντα, επισκεφτήκαμε έναν φίλο μου που έχει χτίσει μια έπαυλη, ένα κάστρο, chateau νομίζω, σε ένα πανέμορφο σημείο στην εξοχή, είχε πιάνο και τζάκι, η μισή μπάντα μαγειρεύει υπέροχα, οι άλλοι μισοί ήμασταν στο πιάνο, είμαι κακός μάγειρας, αλλά ευλογημένος που έχω γύρω μου καλούς. Εγώ έβαλα τη διασκέδαση, τους έπαιξα πιάνο, κομμάτια soul και blues και κάπως έτσι, νομίζω, βρίσκεις τη «φωνή» για το άλμπουμ. 

Αισθάνεστε ότι η φύση λειτούργησε σαν έμπνευση για τις συνθέσεις σας;
Για μένα η μουσική ήταν πάντοτε κάτι ομαδικό, ίσως λόγω της παρουσίας μου στη χορωδία, η μουσική σήμαινε πολλοί άνθρωποι στο ίδιο δωμάτιο και ποτέ μπροστά σε έναν υπολογιστή. Αγαπώ την ηλεκτρονική μουσική αλλά παραμένει ότι για μένα μουσική σημαίνει επικοινωνία, συζήτηση μεταξύ ανθρώπων, χορός. Λάτρεψα τον χρόνο που πέρασα στη Βαλένθια με κόσμο που χειροκροτούσε και γινόταν ένα. Αυτόν τον ήχο δεν μπορείς να τον βρεις πουθενά, εκτός αν βρεθείς ανάμεσα σε υπέροχο κόσμο, με χαρά. 

Αν δεν κάνω λάθος, εργαστήκατε για επτά χρόνια σαν φύλακας στο γήπεδο Wembley.
Ω ναι, έχω κάνει πολλές δουλειές. Μεγάλωσα στο Wembley.

Τι σας έμαθε αυτό το επάγγελμα; Ποιο ήταν το πιο απίθανο πράγμα που βιώσατε όσο ήσασταν εκεί;
Ήμουν ήσυχος, είχα επιλέξει τη νυχτερινή βάρδια, δεν μου άρεσαν ποτέ οι τεράστιοι χώροι με πολλούς ανθρώπους να βρίσκονται στο ίδιο μέρος, ήμουν αυτός που θα κλείδωνε το στάδιο, έχω δει τον Bruce Springsteen ή όποιον άλλον βρέθηκε εκεί. Θυμάμαι τον Neil Diamond να είναι εκεί για δύο εβδομάδες, ήταν απίθανο. Δεν ξέρω, αποκτάς μια αίσθηση σύνδεσης με τον μουσικό κόσμο, τα πλήθη, τις παραστάσεις, τη σκηνή, το προσωπικό, ακόμα και αν είσαι ένας φύλακας εμπνέεσαι από αυτό, ειδικά αν γράφεις τραγούδια μπορείς να σκεφτείς ότι μια μέρα θα βρεθείς κι εσύ εκεί πάνω. Είχα μια ιδιότυπη, μία παράξενη έμπνευση.  

Θυμάστε το πρώτο άλμπουμ που αγοράσατε;
Θυμάμαι το πρώτο σινγκλ, εξαιτίας του τρομακτικού του εξωφύλλου, ήταν των Smiths, το “Girlfriend In A Coma”, ήταν σε μαύρο φόντο αυτή η γυναίκα που έμοιαζε πεθαμένη, νομίζω περνούσα την gothic φάση μου τότε και θεώρησα καλό να ακούσω το συγκεκριμένο. Στοίχιζε 99 πένες και το πήρα κατευθείαν στο σπίτι.

Πώς ξεκίνησε το μουσικό σας ταξίδι; Πότε αποφασίσατε ότι θέλετε να γίνετε τραγουδοποιός;
Δεν είχα γράψει τίποτα μέχρι τα 17 μου, νομίζω συνέβη κατά τη διάρκεια κάποιου χωρισμού, όταν δεν ήξερα τι να κάνω με τα συναισθήματά μου. Επειδή δεν ήμουν πότης, δεν μπορούσα να πνίξω τις λύπες μου και στο ερώτημα τι να κάνω με όσα ένιωθα, πού να δώσω όλη μου την ενέργεια, άλλοι το κάνουν με μια κιθάρα, ένα γυμναστήριο, εγώ ξεκίνησα να κάνω αυτό. Ήμουν 17 ή 18.

Πώς νιώσατε όταν ακούσατε κάποιο τραγούδι σας στο ραδιόφωνο;
Θυμάμαι να βρίσκομαι σε μία από τις γέφυρες του Λονδίνου κατά μήκος του Τάμεση, ήμουν μέσα σε ένα ταξί για τις ανάγκες ενός βίντεο για κάποιο κομμάτι και ακούστηκε το τραγούδι μου στο ραδιόφωνο. Το θεώρησα υπερβολικά αστείο να βρίσκομαι στο ταξί την ώρα που γύριζα βίντεο και να ακούγεται το τραγούδι. Ήταν μια αστεία στιγμή. Ο οδηγός δεν πίστευε ότι ήμουν εγώ.

Ποιες είναι οι σκέψεις σας όταν συνειδητοποιείτε ότι σας ακούνε χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι καθημερινά;
Δεν ξέρω, μεγάλο νούμερο, δεν είναι; Ένα τραγούδι ξεκινάει από το σπίτι, μετά ηχογραφείται, έχεις όλες αυτές τις ανατριχίλες καθώς το βλέπεις να δημιουργείται, όμως τελειώνει μόνο όταν το ακούσει ο κόσμος. Τότε μόνο ένα τραγούδι τελειώνει για μένα. Οπότε είναι ένα είδος ολοκλήρωσης και μαζί, το καλύτερο κομμάτι της διαδικασίας.

Οι ακροατές του ραδιοφωνικού σταθμού Athens Voice 102.5, έχουν ξεχωρίσει από το νέο σας άλμπουμ τα τραγούδια “Horsepower For The Streets” και “Restless Heart”. Ποιο σας αρέσει περισσότερο και γιατί;
Νομίζω ότι το “Restless Heart” είναι το αγαπημένο μου, είναι από την εποχή που ήμασταν στη Γαλλία, η κόρη των ανθρώπων που μας φιλοξενούσαν το λάτρευε, και εμείς το παίζαμε κάθε μέρα για εκείνη. Γυρίσαμε το κλιπ με τον φίλο μου Glenn στο Palm Springs, κάναμε οτιδήποτε για να φύγουμε από το Λονδίνο, συνέβη κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας και σκεφτόμουν, είτε θα είναι ένα κλιπ στο οποίο θα έχω φανταστικά μαλλιά, είτε θα είναι το χειρότερο βίντεο του κόσμου. Έχω πολύ αστείες αναμνήσεις από τα γυρίσματα του κλιπ.  

Ποιο είναι το ομορφότερο μέρος που έχουν δει τα μάτια σας;
Να μία δύσκολη ερώτηση. Πείτε μου ποιο είναι το δικό σας, όσο σκέφτομαι.

Το Παρίσι είναι το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό.
Θα βρίσκομαι εκεί τη Δευτέρα. Είναι δύσκολο να απαντήσω, υπάρχουν τόσα μεγαλειώδη μέρη… μία πόλη θα επιλέξω… μπορώ να είμαι όλη την ημέρα εδώ να σκέφτομαι πόλεις… θα επιλέξω την έρημο, τελικά. Ένα road trip στην Αμερική, όταν αντίκρισα το πάρκο Joshua tree ήταν μαγευτικό. Πολύ διαφορετικός τρόπος ζωής. Ας σκεφτώ, όμως, και μία πόλη, δεν έχω έρθει ποτέ στην Ελλάδα, έχω έλληνες φίλους και υπάρχουν φοβεροί μουσικοί που ακούω γι’ αυτούς συχνά, το Άμστερνταμ μου ασκεί έλξη, ήταν από τις πρώτες πόλεις που είδα ως μουσικός και το πρώτο μέρος που έπαιξα. Το Άμστερνταμ με τα κανάλια του και τις αναμνήσεις, πάντα μπαίνουν μπροστά οι καλές αναμνήσεις.

Πώς ορίζετε την επιτυχία;
Ορίστε άλλη μια δύσκολη ερώτηση… υποθέτω να μπορείς να κάνεις ακριβώς αυτό που επιθυμείς στη διάρκεια της ημέρας! Για τους μουσικούς δεν σημαίνει να βγάζουν πολλά χρήματα, αλλά μικρά, όμορφα πράγματα όπως το να σηκώνεσαι το πρωί, να παίρνεις τον καφέ σου, να κρατήσεις την κιθάρα που έχεις απέναντί σου και να δημιουργήσεις κάτι. Αυτή η ελευθερία να κάνεις όλα αυτά.

Υπήρξε κάποια αποτυχία που σας οδήγησε σε επιτυχία;
Το πρόβλημα… όχι, δεν θα το ονόμαζα «πρόβλημα»… είναι η πραγματικότητα των μουσικών, είναι η φάση που βρίσκονται. Εξαρτάσαι πάρα πολύ από τη φάση που περνάς. Μπορεί να ανακαλύψω σήμερα ότι περνάω μια disco φάση -ελπίζω όχι, την αγαπώ αλλά δεν θα μπορούσα να γράψω disco- είσαι στο έλεος των εμπνεύσεών σου και πρέπει να γίνει σοφή επιλογή.

Ποια στοιχεία είναι σημαντικά για εσάς όταν σκέφτεστε να δουλέψετε με έναν μουσικό;
Έχει να κάνει με την καλή παρέα. Να είσαι σε ένα δωμάτιο με κάποιον που γελάς και συζητάς. Οι μουσικοί είναι αξιαγάπητοι. Πολλά από τα κομμάτια έχουν προκύψει από μεγάλες συζητήσεις. Μέσα από την επικοινωνία.

Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σας έχει δώσει κάποιος άλλος μουσικός;
Πολλοί με συμβουλεύουν αλλά δεν ακολουθώ πάντοτε όσα μου λένε. Ήμουν αρκετά τυχερός να συναντήσω αυτόν που κάποτε συστηνόταν ως Cat Stevens, τον Yusuf Islam. Μου έσφιξε το χέρι -είμαι μεγάλος θαυμαστής του- και μου είπε «απλώς διασφάλισε ότι θα κάνεις τη μουσική που επιθυμείς». Σκέφτηκα ότι θα ήταν θεϊκό αυτό, να μπορούσα να το κάνω. Είναι σημαντικό μήνυμα γιατί μπορείς πολύ εύκολα να παρασυρθείς από τη γνώμη των άλλων ή προσπαθώντας να μαντέψεις τι θέλουν οι άλλοι. Ή να μην ξέρεις τι θέλεις εσύ και να στηριχτείς στη γνώμη κάποιου. Εκεί βρίσκεται το μπέρδεμα, το πρόβλημα. Μετά από 2-3 χρόνια lockdown, η συμβουλή του στέκεται μια χαρά.

Ποια είναι η καλύτερη συναυλία που έχετε δώσει σαν μουσικός και ποια η καλύτερη συναυλία που έχετε παρακολουθήσει σαν θεατής; 
Γενικά δεν παρακολουθώ shows, το πρόβλημα του να είσαι μουσικός είναι ότι πραγματικά πρέπει να προστατεύεις τα αυτιά σου. Μου άρεσε πολύ το heavy metal, όλοι έχουμε και μία τέτοια πλευρά, όμως ειλικρινά πρέπει να προσέξω τα αυτιά μου. Φυσικά παρακολουθώ κάποια. Είμαι τεράστιος σωματικά, δεν ξέρω για εσάς, αλλά όταν είσαι τεράστιος και βρίσκεσαι ανάμεσα σε πλήθος νιώθεις απαίσια αν έρθει κάποιος μικρότερος από εσένα και πρέπει να απολογηθώ που είμαι ψηλός. Αν μιλάμε για το Glastonbury, πηγαίνω μόνο σε μία από όλες τις ημέρες.

Πώς φορτίζετε τις δημιουργικές σας μπαταρίες;
Όπως είμαι τώρα, έχω τελειώσει τον δίσκο, ξεκινάω την περιοδεία και σκέφτομαι, υπάρχουν τόσες αναμνήσεις από αυτό. Και ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι πρέπει να κάνεις κάτι καινούργιο και από τη μία ψάχνεις πώς να φορτίσεις τις μπαταρίες, από την άλλη δεν ξέρεις πώς να λείψεις λίγο από αυτό, γιατί εξακολουθείς να νιώθεις την ενέργειά του. Θα πάω στο Παρίσι σε λίγες μέρες, εκεί θα βρω έμπνευση, νομίζω, μέσα από την ευχαρίστηση. Αγαπώ τις νέες πόλεις.

Ακολουθείτε κάποιο τελετουργικό πριν βγείτε στη σκηνή;
Συνήθως πίνω ένα ουίσκι, όχι για να βοηθήσει το μυαλό, αλλά για να βρει μια θέση στο στήθος μου. Εκεί βρίσκει τη θέση του, εκεί από όπου τραγουδάω.

Ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα που σας έμαθε η ζωή -εντός ή εκτός μουσικής-και γιατί είναι σημαντικό;
Δεν έχω κάτι να πω. Σε όλη την πορεία αναρωτιέμαι.

Από την ημέρα που ξεκίνησε το μουσικό σας ταξίδι μέχρι σήμερα, τι έχει αλλάξει για εσάς;
Ξέρω ότι ακούγεται περίεργο, αλλά τώρα μπορώ να γράψω ένα τραγούδι. Τα πρώτα χρόνια αναρωτιέσαι πώς να το γράψεις. Τώρα έχεις τη δύναμη που σου δίνει ο πέμπτος δίσκος, μπορείς να κατανοήσεις πώς να γράψεις και μετά να επιλέξεις τι να γράψεις και αυτό είναι μια διαφορετική οπτική, και ταυτόχρονα μία πιο χαρούμενη θέση να βρίσκεται κανείς.

Υπάρχει πιθανότητα να σας δούμε ζωντανά στην Ελλάδα;
Όταν υπέγραψα για τον πρώτο μου δίσκο, η πρώτη προσφορά που πήρα για εμφανίσεις ήταν από ένα ελληνικό φεστιβάλ και ήμουν ενθουσιασμένος γι’ αυτό. Την τελευταία στιγμή το φεστιβάλ δεν πραγματοποιήθηκε και εγώ περιμένω ακόμα αυτό το τηλεφώνημα από ένα φεστιβάλ για την επιστροφή μου. Για να δούμε…

Τι θα θέλατε να αλλάξει το 2023 στη ζωή σας και στον πλανήτη;
Είμαι αρκετά προοδευτικός, θα έλεγα λιγότερο διχασμό. Το βλέπουμε με τους διαπληκτισμούς, τις ισχυρογνωμοσύνες, όλοι έχουν φωνή -που είναι καλό- όμως το να μάθουμε να μιλάμε μεταξύ μας είναι κάτι επάνω στο οποίο χρειαζόμαστε δουλειά.

Τι θα λέγατε ότι βλέπετε όταν κοιτάζετε τον εαυτό σας στον καθρέφτη;
Βλέπω έναν τύπο με κοστούμι. Αστειεύομαι… είμαι με μια αστεία πλεκτή ζακέτα και με μια κιθάρα, βλέπω τον εαυτό μου όπως όταν τραγουδάω ένα κομμάτι.