Όχι εγώ προσωπικά γιατί τραγουδάω μόνο στα παιδιά μου («αιχμάλωτο ακροατήριο», στην κυριολεξία) – πολύς κόσμος λέει τραγούδια αυτή την εποχή. Άλλοτε επειδή έχει λαλήσει ο κόσμος, ή, άλλοτε πάλι, επειδή το τραβάει ο οργανισμός μας το τραγούδι …
Στα δεκάδες «δρώμενα», live, concerts και πρωτοποριακά σχήματα που ανεβοκατεβαίνουν στα επίσης δεκάδες ή εκατοντάδες μπουατ-ο-κλαμπο-κεντρο-ειδή μαγαζιά της πόλης, αυτής ή άλλης… δεν έχω ιδέα ποια ξεχωρίζουν: αυτά που είναι σούπερ για μένα μπορεί να είναι μπούρδες για τον διπλανό μου και τανάπαλιν.
Απλώς επισημαίνω ότι γίνεται χαμός εκεί έξω, τα τραγούδια είναι ατέλειωτα, οι ερμηνείες αστείρευτες (ίου), οι καλλιτέχνες ακούραστοι. Οι «εμφανίσεις» και συναυλίες δεν σταματάνε ποτέ. Αν «η νύχτα της Αθήνας πέθανε» όπως λένε οι μουτρωμένοι ταξιτζήδες που αράζουν μαύρα μεσάνυχτα στο Σύνταγμα, οτιδήποτε αφορά το ελληνικό τραγούδι ζεί και βασιλεύει. Με κιθάρες, ντραμς, βιολιά, σουραύλια, φυσαρμόνικες, ακορντεόν, μπάσα, με χορωδίες, συγκροτήματα, σε ντουέτα ή σόλο, με μικρόφωνα ή άνευ, μουσικοί και τραγουδιστές εμφανίζονται παντού και τραγουδάνε της Παναγιάς τα μάτια. Από νησιώτικα και μαντινάδες μέχρι Λοΐζο, Σαββόπουλο, Χατζηδάκι, Θοδωράκη, Σπανό, Καλδάρα, Πλέσσα, Ξαρχάκο… μέχρι τσίλικα γκρουπάκια 20χρονων τραγουδοποιών που δεν έχουν καταγραφεί ακόμα στην Ιστορία της Νότας αλλά παράγουν έργο. Κάπου μέσα στην πόλη, κάθε νύχτα, κάποιος σε σκηνή και όχι σε μπανιέρα, τραγουδάει αυτό ακριβώς που θέλεις να ακούσεις. Σε περιμένει με μια μπίρα στο χέρι. Ή εσύ τον/την ψάχνεις με τη μπίρα στο χέρι, δεν έχει σημασία, το θέμα είναι να βρεθείτε και να μοιραστείτε – τι άλλο; Το ρημάδικο το τραγούδι.
Μια νύχτα ακούσαμε (σε γενική πρόβα) «Τα τραγούδια της γενιάς μας» : Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Αντώνης Μιτζέλος, Παύλος Κικριλής, Φίλιππος Σπυρόπουλος και Τάκης Βασαλάκης ή αλλιώς οι ιστορικοί «Τερμίτες», μαζί με τον Γιάννη Κότσιρα στον θεαματικό «Αρμαγεδδών». Η «γενιά μας» εδώ είναι τα τραγούδια της δεκαετίας του ΄80 αλλά με απόηχο ΄70ς, λίγο μετά τους Pink Floyd και (πηδώντας πάνω από «666»- “Aphrodite’s child”) μετά το φινάλε του Τζιμ Μόρισον (΄71! Πως περνάει ο καιρός….) η «PLJ Band» που αργότερα έγινε «Τερμίτες» (΄82! Πως ξανα-περνάει ο καιρός) μέχρι που διαλύθηκαν ( ’88! Πως, ερμ, ο καιρός. Μάλιστα).
Οι «Τερμίτες» τέλος πάντων, πιο ζωντανοί από ποτέ, κάνουν μια σπέσιαλ μοναδική εμφάνιση-αποκάλυψη στο Ηρώδειο με τραγούδια ακόμα πιο σπέσιαλ ίσως επειδή είναι όντως η μουσική επένδυση της γενιάς μας. Που αν είστε αλληνής γενιάς, δεν σας λέει πολλά η μουσική ταπετσαρία που αφήσανε οι προηγούμενοι… απλώς πάνω σ’ αυτήν την ταπετσαρία κολλάνε όλα, τα πρώην και τα επόμενα, τα νυν και παρελκόμενα. Κι αυτά που ακούτε εσείς εννοώ, που η μαμά σας φωνάζει «βάλτο πιο σιγά αυτό το φρικτό μη σε πετάξω από το παράθυρο!» και που είναι ωραία μεν, δεν είναι δε καθόλου της δικής μας γενιάς κι όσο κι αν ζουληχτώ να τα τραγουδήσω, αποκλείεται να το κάνω χωρίς να είμαι φέηκ. Που δεν θέλω, άρα γιατί να ζουληχτώ στο βρόντο. Άρα, τα ακούτε εσείς και η παρέα σας και λέτε «κομματάρα» και «γ…ώ τα κομμάτια» και τέτοια, τα ίδια που λέγαμε κι εμείς - για διαφορετικά τραγούδια.
Άλλο βράδυ πήγαμε στην «Απανεμιά» που έχει πολλά σχήματα ανάλογα με τα κέφια της (Βαγγέλης Ντίκος, Γιάννης Παλαμίδης, Δημήτρης Ψαριανός, Λουδοβίκος των Ανωγείων, Θέμης Ανδρεάδης κλπ κλπ) – τσεκάρετε το πρόγραμμα για να βρείτε τι σας ταιριάζει. Είναι «μπουάτ» παλαιάς κοπής, με μικρή σκηνούλα και καρέκλες καφενείου, φθηνά ποτά και ορίτζιναλ ατμόσφαιρα Νέου Κύματος. Οι ξυλογραφίες στους τοίχους (του Καρυωτάκη, του Ρίτσου, μία συλλογική με Λοΐζο-Θοδωράκη-Χατζηδάκη, άλλη με Τσιτσάνη-Ζαμπέτα-Βαμβακάρη καθώς και πολλών έξτρα που δεν συγκράτησα) οι ξυλογραφίες λοιπόν είναι μπαρουτοκαπνισμένες, ο φωτισμός είναι cosy, η πελατεία αγαπησιάρικη και οι φωνές… υπέροχες. Να φταίνε τα τραγούδια; Η αύρα της «Απανεμιάς»; Τα προγράμματα, οι μπάντες, τα μουσικά σχήματα; Όλα μαζί και κάτι ακόμα που άντε να το βρώ τώρα;
Τέλος, άκουσα (πάλι σε πρόβα…) τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο στο «Remedy Live Club» μαζί με τους ωραίους “Sleeping Band” και τον καινούργιο τραγουδοποιό Γιάννη Ζησόπουλο, πολύ ζωντανό πρόγραμμα, ανάμεσα σε μπουάτ και κλαμπ, ανάμεσα σε ροκ και λαϊκό-ποπ, ανάμεσα σε νύχτα και σε μέρα (έψαχνα κάτι ακόμα «ανάμεσα» και δεν μου βγήκε, σόρι – αφήστε που είχα ξημερωθεί στο δρόμο, κανονικά). Η είσοδος είναι 8 ευ μαζί με την προαναφερθείσα μπίρα.
Ε, αυτά. Και όπως έχει πεί κάποτε ο Διονύσης Σαββόπουλος : «στείλε τον τραγουδιστή στο πόδι σου»…
7°
