Επισήμως μετράμε 6 μήνες παρουσίας, ωστόσο το μουσικό μας υλικό μετράει προεργασία 2 ετών. Ren (vocals) και Greggy K (guitars & things) είμαστε τα δυο ιδρυτικά μέλη και συνθετικός πυρήνας των Echo Train. Πλαισιώνουν την μπάντα οι Nikolas Gale (synths & loops) και Dennis Panagiotidis (drums). Θεωρούμε μέλη μας και τους Γιώργο Λαθύρη, Μαρία Γαλάτη, Πάττυ Αλεξιάδη και Χαρά Ζούμα, που η συμβολή τους στο εικαστικό και αισθητικό αποτέλεσμα είναι ανεκτίμητη.
Οι Echo Train είναι η κατάληξη μιας έντονης ανάγκης για ταξίδι μακριά από τον κυνισμό και την ηθική αναισθησία που θέλει να επιβάλει ο σύγχρονος «ρομποτικός» τρόπος σκέψης, γι’ αυτό και προσπαθήσαμε να ξεκινήσουμε την αναζήτησή μας μέσα στην τεράστια δεξαμενή του ρομαντισμού και της ψυχεδέλειας της δεκαετίας του ’60, που αποτελεί και την κυριότερη αισθητική αναφορά μας. Αν και οι τέσσερίς μας ακούμε πολλά και διαφορετικά πράγματα, τελικά συγκλίνουμε σε αρκετούς αγαπημένους δίσκους και καλλιτέχνες. Ενδεικτικά, από άλμπουμ, θα λέγαμε το «Fever Tree» του ομώνυμου συγκροτήματος, το «666» των λατρεμένων Aphrodite’s Child και το «The Psychedelic Sound» των 13th Floor Elevators. Έμειναν απέξω, βέβαια, πολλές δισκάρες που μας μαγεύουν!
Σε επίπεδο καλλιτεχνών είμαστε όλοι φανατικοί λάτρεις του Ένιο Μορικόνε, του Κιθ Ρίτσαρντς και της ιερής μανιακής ιδιοφυΐας του Τζιμ Μόρισον! H αφοπλιστική ειρωνεία του Τζακ Νίκολσον, η σοφή μουσικότητα και διδασκαλία του Ραβί Σανκάρ, η πρωτοποριακή εκκεντρικότητα της Κοκό Σανέλ και η χιουμοριστική ιδιοφυΐα του Άλμπερτ Αϊνστάιν συνθέτουν μια πολύ όμορφη σουρεαλιστική προσέγγιση του πώς θα μπορούσαμε να ξοδέψουμε ένα εικοσιτετράωρο σε ένα πολυκατάστημα κουλτούρας.
Με τη Ren συνυπήρχαμε μουσικά και πριν τη δημιουργία των Echo Train. Από την πρώτη στιγμή, που τυχαία βρεθήκαμε στο αγαπημένο μας White Studio στην Κυψέλη πριν 4 χρόνια, καταλάβαμε ότι έχουμε μια πολύ έντονη χημεία στον τρόπο γραφής και σύνθεσης μουσικών εικόνων, πράγμα που στην ουσία ήταν και η πρώτη σπίθα για τη δημιουργία των Echo Train. Έχουμε συνεργαστεί σε παραγωγές και συνθέσεις άλλων καλλιτεχνών, έχουμε τζαμάρει ατελείωτες ώρες στο στούντιο, ακόμα και στον δρόμο μετά από μεθυσμένα ξενύχτια και γενικά οι δημιουργικές μας μοίρες συνέπεσαν με πολύ αβίαστο, σχεδόν καρμικό, τρόπο. Ο Nikolas (Κυψελιώτης επίσης) έχει χαράξει τη δική του δυνατή πορεία στον χώρο της electronica, φίλος και αυτός αρκετά χρόνια πριν τους Echo Train, ενώ ο Dennis ήταν αρκετό να παίξει μία φορά στο White Studio, για να σιγοψιθυρίσουμε στο control room «αυτόν θέλουμε για ντράμερ»!
Η Κυψέλη σαν περιοχή έχει από μόνη της μια καλλιτεχνική μυρωδιά και αύρα. Το νιώθεις με μια βόλτα στα στενά της. Δεν είναι τυχαίο ότι σε κάθε τετράγωνο υπάρχει σχεδόν και ένα στούντιο. Στο δικό μου είμαστε δύο, και μάλιστα «αδερφοποιημένα»! Κάνω εγώ (Greggy) το production και το πάω με τα πόδια δίπλα, σε ένα άλλο στούντιο, για mastering (oποία τύχη)!
Δυστυχώς η χώρα μας, αν και διαθέτει ιδιαίτερα ταλαντούχους μουσικούς και εν γένει καλλιτέχνες, δεν φημίζεται για τα ποιοτικά κριτήρια με τα οποία οι «έχοντες» τα ηνία της μουσικής βιομηχανίας προβάλλουν μουσικά πρότυπα. Εδώ και χρόνια υπάρχει μια καθεστηκυία τάξη «μουσικών μανάβηδων» που προσπαθεί να εδραιώσει μια χαμηλής αισθητικής ελληνική μουσική πραγματικότητα και ειλικρινά δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει για λόγους ημιμάθειας και άγνοιας ή είναι ένα οργανωμένο σχέδιο αποβλάκωσης του κόσμου. Δεν είναι τυχαίο ότι όσο πιο πολύ μελετάει και αυτοβελτιώνεται ένας καλλιτέχνης σε αυτή τη χώρα τόσο πιο πολύ τον «ξεβράζει» το σύστημα, και αυτό ίσως γίνεται διότι ένα σάπιο σύστημα πάντα φοβάται και πολεμάει ό,τι το απειλεί.
Στον αντίποδα αυτής της μίζερης μουσικής πραγματικότητας, αρχίζει και διαφαίνεται ένας ήλιος, μακρινός ακόμα, αλλά πολύ ζεστός. Είναι μια γενιά καλλιτεχνών που ξεπηδά και που είναι απελευθερωμένη από ταμπέλες και τίτλους του παρελθόντος. Το βλέπω συνέχεια στο White Studio, κάτι καλό αρχίζει να έρχεται, παρά τις δυσκολίες και τα στεγανά που αντιμετωπίζουμε. Κάπου εκεί νομίζω ότι ανήκουμε και εμείς. Στους μουσικούς που θέλουν, όσο ουτοπικό και αν ακούγεται, να σπάσουν αυτό το τείχος της μουσικής «κατάθλιψης» και μονομανίας και να δημιουργήσουν μια νέα σκηνή με ήχο πιο ρομαντικό και ελεύθερο. Αυτή η προσπάθεια εκπορεύεται κυρίως από το πιο alternative «χωριό», αλλά έχει αρκετή δύναμη σε σχέση με παλιά και πιο πολλή εξωστρέφεια. Ειδικά στον χώρο της πιο ψυχεδελικής ποπ νέες μπάντες, όπως οι Whereswilder, Cyanna Mercury, Egg Hell, Μan from Managra και πολλοί άλλοι, δείχνουν ότι η garage/psychedelia έχει πια σοβαρό πεδίο έκφρασης. Αγαπάμε επίσης πολύ Dusk, Esterina και Rena Rasouli, κυρίως για την οικειότητα με την οποία μπορούμε να συνυπάρχουμε μουσικά.
Τα παραδοσιακά μέσα προώθησης και διάδοσης της μουσικής έχουν σε μεγάλο βαθμό εξασθενήσει και σε αυτό μεγάλη ευθύνη έχουν και οι παραδοσιακοί, «ισόβιοι» στην Ελλάδα, εκφραστές τους. Οι μεγάλες, ψυχρές και ακαλαίσθητες δισκογραφικές εταιρίες, τα κατευθυνόμενα playlist των ραδιοφώνων, ο Τύπος και η τηλεόραση που ελέγχονται από συγκεκριμένα συμφέροντα που θέλουν να τρομοκρατούν την ελεύθερη βούληση και έκφραση και ο χοντροκομμένος τρόπος με τον οποίο αρκετά, κυρίως μεγάλα, μαγαζιά αντιμετωπίζουν τη μουσική και τους καλλιτέχνες έχουν μειώσει πολύ τις ευκαιρίες που μπορεί να έχει μουσικός και κοινό στη μέθεξη που πρέπει να δημιουργεί η τέχνη. Εμείς όμως πιστεύουμε και στην άλλη όψη του νομίσματος. Υπάρχουν μικρές ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρίες, όπως και η The Sound of Everything, στην οποία έχουμε τη χαρά και την τύχη να ανήκουμε, που βοηθούν επί της ουσίας τις νέες προσπάθειες. Υπάρχουν ραδιοφωνικοί παραγωγοί και σταθμοί, έντυπα και μέσα, μικροί χώροι που υποστηρίζουν εμπράκτως τη νέα σκηνή. Και υπάρχει και το ίντερνετ.
Όπως και οι περισσότεροι καλλιτέχνες της γενιάς μας, κάνουμε πολλά και διαφορετικά πράγματα για να βιοποριστούμε, αλλά αυτό δεν μας πτοεί. Ο σκοπός ήταν και παραμένει ένας και είναι σχεδόν υπαρξιακός: να μπορείς να εκφράζεσαι, να μοιράζεσαι και να ονειρεύεσαι.
10°
