Tom Adams: Αληθινά τραγούδια από τα βάθη της καρδιάς

Το πιο εύκολο πράγμα είναι να κατηγορείς την τεχνολογία. Ακόμη περισσότερο, να κατηγορείς τους αλγόριθμους των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της κάθε πλατφόρμας που προσφέρει μουσική. Είναι απλό αλλά και ανέξοδο να σου φταίει ο Ζούκερμπεργκ ή ο Μασκ κι ακόμη πιο πίσω ο Γκέιτς ή ο Τζόμπς για τα δεινά της ζωή σου. Αν και ο καθένας από αυτούς είναι πολύ πιθανό να βαρύνεται από μεγάλες αμαρτίες -όπως για παράδειγμα δείχνει η συμπεριφορά του Μασκ στους εργαζόμενους του Twitter- οι ίδιες οι πλατφόρμες δεν φταίνε σε τίποτα. Μερικές φορές μάλιστα κάνουν και θαύματα.

Απόγευμα Οκτωβρίου, σε κάποιο από τα cafe της πόλης, ακούω στον υπολογιστή με τα ακουστικά μου το “Bryter Layter” του Nick Drake. Όταν ο δίσκος τελειώνει κι εγώ έχω ήδη απορροφηθεί σε κάποια εργασία, το Spotify ενεργοποιεί τον αλγόριθμο ενός ραδιοφώνου, που ταιριάζει με τις προτιμήσεις μου. Τα πιο πολλά από τα τραγούδια είναι γνωστά, κάποια  άλλα περνούν εντελώς απαρατήρητα και κάποια στιγμή ξεκινάει το “Postcards From The Road”, ένα τραγούδι κάποιου Tom Adams, ενός τραγουδοποιού που γνωρίζω ελάχιστα. Από τη μέση και μετά, με ακινητοποιεί. Στα επόμενα 10 λεπτά, έχω παραγγείλει τον δίσκο του, έχω διαβάσει το βιογραφικό του και του έχω ζητήσει αυτή τη συνέντευξη. Ο δίσκος πάει για τα καλύτερα της χρονιάς κι αυτός εδώ ο κύριος τα λέει μια χαρά…

Σου αρέσει πολύ να ταξιδεύεις. Από πού ξεκίνησες το ταξίδι σου;
Μεγάλωσα στο Κέμπριτζ, στο Ηνωμένο Βασίλειο. Από ‘κει ξεκίνησα…

Έμεινες πολλά χρόνια στο Βερολίνο. Τι σου άρεσε εκεί;
Μου άρεσε το πόσο ανοιχτοί είναι οι άνθρωποι εκεί. Το να είσαι έτσι λίγο παράξενος είναι ο κανόνας εκεί, κι έτσι ένιωσα ότι ταιριάζω.

Και τώρα είσαι στην Κορνουάλη. Γιατί την επέλεξες;
Δεν είμαι άνθρωπος της πόλης κατά βάθος. Καθώς μεγάλωνα συνειδητοποιούσα πόσο σημαντικό είναι για μένα να ζω πιο κοντά στη φύση, τόσο για μένα τον ίδιο όσο και για τη μουσική μου. Μου αρέσει να κάνω surf και πάντα ήθελα να ζω δίπλα στη θάλασσα, και αφού τσέκαρα μερικές επιλογές κατέληξα στην Κορνουάλη!

Έχεις ονειρευτεί ποτέ ένα μέρος που δεν έχεις βρει ακόμα;
Κάποτε έψαχνα στα όνειρα, αλλά τώρα πιο πολύ αναζητώ πράγματα που υπάρχουν στην πραγματική ζωή. Μέχρι στιγμής όλα όσα ήλπιζα να βρω μετακομίζοντας στην Κορνουάλη ήταν εδώ. Καλώς ή κακώς ακολουθώ το ένστικτό μου σε σχέση με τα μέρη που θέλω να ζω. Αν η καρδιά μου με καλέσει κάπου αλλού μια μέρα, τότε σίγουρα θα πάω εκεί.

Έχεις κυκλοφορήσει αρκετούς δίσκους μέχρι τώρα και… πραγματικά έχω μπερδευτεί αρκετά. Μερικοί από αυτούς είναι στημένοι πάνω σε drone, άλλοι είναι ηλεκτρικοί, άλλοι είναι ακουστικοί και μελωδικοί. Θα μπορούσες να με βοηθήσεις να βρω έναν δρόμο στη δισκογραφία σου;
Χα, έχεις πολύ δίκιο που με ρωτάς! Βασικά μου αρέσει να κάνω πολλά διαφορετικά είδη μουσικής και πάντα το έκανα. Τα τραγούδια και η φωνή μου ήταν τα πράγματα που μου επέτρεψαν να βγάζω τα προς το ζην και έτσι εκεί είναι το κέντρο μου τα τελευταία χρόνια. Κατά τα άλλα, περνάω όλο τον ελεύθερο χρόνο μου στο στούντιο παίζοντας με συνθεσάιζερ ωστόσο, φτιάχνοντας ηλεκτρονική μουσική, ambient και ούτω καθεξής. Κάνω πολλά remix και για άλλους μουσικούς. Όταν υπέγραψα για πρώτη φορά με δισκογραφική το 2016, τους έδειξα όλα τα στιλ μουσικής που φτιάχνω και η συμβουλή ήταν να επικεντρωθώ στα τραγούδια, όπου είχα και τις πιο πολλές -ας πούμε- εμπορικές πιθανότητες. Είχαν δίκιο, αλλά τώρα έχω τη δική μου δισκογραφική  εταιρεία και σκοπεύω να ξεκινήσω να κυκλοφορώ μια ευρύτερη γκάμα μουσικής. Νομίζω ότι όλη η μουσική που φτιάχνω έχει κοινό DNA, ανεξαρτήτως είδους. Η πρόθεσή μου για το μέλλον είναι να εμπλακώ σε συνεργασίες που βασίζονται στο τραγούδι και την παραγωγή και να ανοίξω νέους δρόμους πέρα από το να είμαι απλώς ένας τραγουδιστής-τραγουδοποιός.

Το τελευταίο σου άλμπουμ “Beside The Analogue Sea” είναι ένα ακουστικό άλμπουμ. Ποια είναι τα συναισθήματα που φέρνει μαζί του;
Το “Beside The Analogue Sea” είναι ένα άλμπουμ για το τόπο που μπορείς να αποκαλείς “σπίτι” και τη συνεχή διαδικασία κατανόησης του βάθους του εαυτού σου σε όλα τα πράγματα. Το έγραψα για το ταξίδι που με οδήγησε στη μετακόμισή μου στην Κορνουάλη. Το να αποδεχτώ ότι βραχυπρόθεσμα δεν θα ήταν καλή κίνηση να ζω εκτός πόλης και ότι θα άφηνα πολλούς καλούς φίλους πίσω, ήταν ένα μεγάλο ζήτημα. Όμως η καρδιά μου με καλούσε να κάνω αυτό το βήμα. Νομίζω ότι ως καλλιτέχνης πρέπει να ακούς την καρδιά σου, πάντα αποδεικνύεται σωστή μακροπρόθεσμα.

Το “Postcards From The Road” είναι ένα υπέροχο τραγούδι! Είμαστε αλήθεια τόσο πολύ χαμένοι μέσα στην καθημερινότητά μας;
Ευχαριστώ. Αυτό το τραγούδι είναι πραγματικά το ζενίθ για μένα. Στην πραγματικότητα έγραψα το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής το 2019 σε μια περίοδο της ζωής μου όπου ένιωθα ότι έψαχνα για κάτι. Εκείνη την περίοδο τα τραγούδια κι εγώ ταξιδέψαμε μαζί στην Κένυα, το Νεπάλ, την Ιρλανδία και τη Σκωτία. Μόνο όταν βρέθηκα στην Κορνουάλη κατάλαβα ότι όχι μόνο είχα βρει αυτό που έψαχνα, αλλά και ότι κουβαλούσα έναν δίσκο μαζί μου σε όλο τον κόσμο. Το “Postcards From The Road” αποτυπώνει πραγματικά όλο αυτό το συναισθηματικό ταξίδι για μένα.

Ηχογραφείς αναλογικά;
Χρησιμοποιώ και τα δύο. Κάποτε έκανα τα πάντα αναλογικά και ήμουν από τους ακραίους πιουρίστες αλλά τώρα δεν με νοιάζει πια, αν κάτι είναι αναλογικό ή ψηφιακό. Για μένα έχει να κάνει με το πόσο με βοηθάει να εκφραστώ και πόσο γρήγορα και εύκολα μπορώ να έχω τα αποτελέσματα που έχω φανταστεί. Ωστόσο, χρησιμοποιώ ακόμα πολύ αναλογικό εξοπλισμό! Μου αρέσει πόσο άμεσος είναι στη λειτουργία και πόσο μοναδικά, πατώντας ένα κουμπί, μπαίνει σε λειτουργία ένα ολόκληρο σύστημα.

Γιατί χρησιμοποιείς το σύνθημα “No Hype, Just Music”;
Πάντα ήθελα πραγματικά η μουσική μου να φτάσει σε πολλούς ανθρώπους, αλλά δεν είχα την ίδια επιθυμία να γίνω διάσημος προσωπικά. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν γίνει ένας σημαντικός παράγοντας για έναν καλλιτέχνη που θέλει να προωθήσει αυτό που κάνει. Υπάρχουν πολλά θετικά σ’ αυτό αλλά υπάρχει κίνδυνος να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στην προώθηση μιας δουλειάς παρά στην ίδια τη δουλειά. Βέβαια αυτά ίσχυαν πάντα στην ποπ και την εμπορική μουσική αλλά αισθάνομαι όλο και πιο πολύ ότι στον ανεξάρτητο ήχο και ειδικά όταν προσπαθείς να προσεγγίσεις μικρά και εξειδικευμένα ακροατήρια είναι καλό να μείνεις μακριά από αυτήν την οπτική.

Έχοντας πλέον μια δική σου δισκογραφική εταιρεία, αρχίζεις μήπως να το βλέπεις λίγο πιο «επιχειρηματικά»;
Σίγουρα είμαι πολύ καλύτερος στο να φτιάχνω μουσική παρά στο να διευθύνω και να προωθώ μια επιχείρηση. Αφελώς πάντα ήλπιζα ότι η μουσική μου θα μιλούσε από μόνη της. Αυτός είναι πιθανώς ένας από τους λόγους που αποφεύγω να ενημερώνομαι για τις τάσεις κάθε πλατφόρμας κοινωνικής δικτύωσης και σκοπεύω να επικεντρωθώ στη σύνδεση με ανθρώπους μέσω του ενημερωτικού δελτίου μου για τα «αργά κοινωνικά μέσα», όπως τα ονομάζω. Φυσικά, όταν στέκεσαι στη σκηνή μόνος σου και τραγουδάς ένα τραγούδι, είσαι αναπόφευκτα στο επίκεντρο της προσοχής, έχω μάθει να ζω με αυτό αλλά στον πυρήνα εξακολουθώ να εύχομαι να μπορούσα να βρω τρόπους ώστε η μουσική μου να προσεγγίσει κόσμο χωρίς να χρειάζεται να προωθώ ταυτόχρονα και τον εαυτό μου ως άτομο. Από όλα αυτά προήλθε η ιδέα του “No Hype, Just Music”. Είναι η ιδεαλιστική μου φιλοσοφία να δημιουργώ και να μοιράζομαι τη μουσική μου.

Τι είδους βιβλία διαβάζεις;
Διάβασα πολλά βιβλία φαντασίας και sci-fi. Μου αρέσουν πολύ τα βιβλία που σε κάνουν να δραπετεύεις και σε πηγαίνουν σε τόπους που δεν μπορείς να εξερευνήσεις στον πραγματικό κόσμο. Νομίζω ότι και η μουσική έχει αυτή τη δύναμη, μπορεί πραγματικά να σε ταξιδέψει κάπου.

Θα βγεις στη σκηνή για ερμηνεύσεις ζωντανά τα τραγούδια σου;
Ναι, μόλις ολοκλήρωσα μια μικρή περιοδεία στη Βρετανία για να υποστηρίξω το νέο άλμπουμ, όπου βγήκα στη σκηνή μόνος. Μόνο στο Κέμπριτζ έπαιξε μαζί μου μπάσο ένας φίλος και μου θύμισε πόσο όμορφο είναι να μοιράζεσαι τη σκηνή με άλλους μουσικούς. Θα ήθελα πολύ να ξεκινήσω μια μπάντα στο μέλλον!