Μπήκαμε στα ιστορικά studios του Dieter Dierks: Η μουσική ενάντια στον πόλεμο στην Ουκρανία

Πέρασαν κιόλας εικοσιπεντέμιση χρόνια από την πρωταρχική, ακούσια σύλληψη των συνεντεύξεων που βάπτισα “One by One”. Δηλαδή τις ανείπωτες ιστορίες των ηρώων που εξουσιάζουν τη δισκοθήκη μας, κυκλοφορία προς κυκλοφορία. Ένα τέταρτο του αιώνα και κάτι. Και δε θα μπορούσα να φανταστώ προσωπικά καλύτερο ξεκίνημα από αυτό που συνέβη απρόσμενα στις 12 Απριλίου του 1997, νωρίς το απόγευμα στα παρασκήνια του “Cafe de la Danse” στο Παρίσι, πριν την πρώτη μου συναυλία των λατρεμένων μου Camel που απαθανάτισα βουρκωμένος: με τον αξιολάτρευτο ηγέτη τους Andrew Latimer, τον Αγαθό Γίγα της προοδευτικής rock να ξεκινά αυθόρμητα την εξιστόρηση πολύτιμων έως και ανεπανάληπτων πληροφοριών για κάθε δίσκο που μου υπέγραφε χαμογελαστά…

Η εμπειρία ήταν συγκλονιστική! Και τούτο διότι ξάφνου έμαθα πράγματα που άλλαξαν μονομιάς σε υπερθετικό βαθμό την προσέγγισή μου στα όσα ήδη είχα ρουφήξει με βουλιμία μέσα από τις αναρίθμητες ακροάσεις αυτών των δισκογραφικών κυκλοφοριών. Τόσο, που έγινε σκοπός ζωής μου. Τόσο, που πλέον μετρώ εξακόσιες πενήντα και δύο συνεντεύξεις με διεθνείς μα και με εγχώριους πρωταγωνιστές της ηλεκτροδοτούμενης μουσικής. Και τούτο διότι κρίνοντας εξ ιδίων, πιστεύω ακράδαντα πως κάθε αμετανόητος μουσικόφιλος θα νιώσει την ίδια τελείωση και ευδαιμονία με μένα μαθαίνοντας λεπτομέρειες έως και… γαργαλιστικές.

Ο θρυλικός γερμανός παραγωγός Dieter Dierks μπήκε λοιπόν στο «στόχαστρό» μου τον Ιούνιο του 2019, και τούτο αφού ήδη είχα μπει καμιά ντουζίνα χρόνια πίσω στο τριπάκι να αναζητώ μεταξύ άλλων και διάσημους παραγωγούς της rock'n'roll εποποιίας… Έχοντας ήδη εκστασιαστεί λοιπόν από τις ιστορίες επώνυμων συναδέλφων του όπως μεταξύ άλλων οι Alan Parsons, Eddie Kramer, Bob Ezrin, Mike Vernon, άρχισα τις κρούσεις μέσω ίντερνετ, μα δεν υπήρξε ανταπόκριση. Συνηθισμένος ων και σε «αδιέξοδα», δεν έπαψα να ελπίζω. Ως που ως από «μηχανής Θεός» η φίλτατη Έβελυν Παρούση μου άνοιξε την πόρτα επικοινωνίας στα τέλη του 2021, πράγμα που της χρωστώ μια για πάντα. Αποτέλεσμα;

Ο μεγιστάνας αντί να μου προσφέρει χρόνο τηλεφωνικά, με προσκάλεσε σε μια κατ’ ιδίαν συνέντευξη στο Στόμελν όπου εδρεύουν τα θρυλικά Dierks Studios, εικοσιπέντε χιλιόμετρα έξω από την Κολωνία. Πού; Εκεί που έχουν ηχογραφηθεί μνημειώδη έργα του σκληρού ήχου από σχήματα και καλλιτέχνες όπως μεταξύ άλλων οι Michael Jackson, Scorpions, Rory Gallagher, Eric Burdon, Accept, Tangerine Dream κ.λ.π. Ποιος; Ο πολυπράγμων μεγαλοεπιχειρηματίας του Ήχου και της Εικόνας που έχει να δώσει συνέντευξη από το 1993. Έχοντας δέκα χιλιάδες εννιακόσια ογδόντα (!) αδιάβαστα ηλεκτρονικά μηνύματα. Μου τα έδειξε στην οθόνη του laptop του…

Με τον ιό του covid-19 να μου στοιχίζει τα αεροπορικά εισιτήρια που είχα κλείσει φέτος για 25 με 28 Μαρτίου, αρχικά ένιωσα άτυχος, κακά τα ψέματα. Κι αν έδωσα όλα μου τα εξώφυλλα στην Έβελυν προς υπογραφή μιας που δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω να πετάξω τελικά μες τη χρονιά για Γερμανία, Πέμπτη 28 Ιουλίου έτρωγα αυτοπροσώπως σνίτσελ με θέα τη λίμνη ενός από τα αμέτρητα πάρκα της Κολωνίας, πανέτοιμος να συναντήσω τον τιμώμενο παραγωγό μες το Σαββατοκύριακο. Και επειδή αγαπά ο Θεός τον κλέφτη, μα αγαπά και το νοικοκύρη, η παραπάνω αναβολή μου επιφύλαξε εν τέλει μια απίστευτα ευχάριστη έκπληξη την επομένη το πρωί.

«Πού είσαι τώρα, τι κάνεις; Μπορείς να είσαι στα στούντιο στα επόμενα τριάντα λεπτά; Πίστεψε με, δεν θα το μετανιώσεις!» μου είπε τηλεφωνικά η κοινή μας φίλη. Παρότι είχα στο νου μου να επισκεφθώ το ονομαστό Μουσείο Σοκολάτας της πόλης, το ανέβαλα για την τελευταία ημέρα του ταξιδιού μου. Και δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή! Πετώντας κυριολεκτικά με νοικιασμένο αμάξι, παρκάρισα στον άπλετο χώρο στάθμευσης του ιστορικού χώρου ηχογραφήσεων σε λιγότερο από μισή ώρα. Με το που ετοιμάζω τη φωτογραφική μου κάμερα, από την κεντρική είσοδο ξεπροβάλει (ξεσκούφωτος) ο ευρωπαίος Jimi Henrdix: o Uli Jon Roth! Γνώριζα βέβαια πως η πολύχρονη συνεργασία τους από το μνημειώδες “In Trance” των Scorpions έως και το ζωντανά ηχογραφημένο “Tokyo Tapes” τους θέλει εδώ και δεκαετίες κολλητούς φίλους, μα η συγκυρία παρέμενε αποσβολωτική!

«Τι γυρεύεις εδώ;» με ρωτά. Κάγκελο ο Χρήστος. «Τι, πες μου πως με θυμάσαι!» απαντώ. «Φυσικά και θυμάμαι, Χρήστο». «Τιμή μου και καμάρι μου! Με προσκάλεσε ο Dieter για συνέντευξη και δεν το έχανα με τίποτα αυτό! Και εσύ τι κάνεις εδώ αλήθεια;» τον ρωτώ. «Πρόβα τζενεράλε με την μπάντα μου, παίζουμε το βράδυ στο “Rock The Forest Festival”, θες να έρθεις;» μου απαντά… Με δώρο ένα πάσο φωτογραφικό στα χέρια και ένα για τα παρασκήνια, δε χρειάστηκε καν να το σκεφτώ. Ογδονταπέντε χιλιόμετρα πήγαινε, ογδονταπέντε έλα, ήταν στο νου μου παιχνιδάκι εμπρός σε αυτή τη ξεκούδουνη ευκαιρία! Παραλίγο να προλάβω και την πρόβα του σχήματος, μα μη γίνομαι και άπληστος… Όπως θα σεβαστώ και την επιθυμία του guitar hero να μην δημοσιεύσω κοντινές εικόνες του από τη στιγμή του ξεκουβαλήματος των ενισχυτών από το υπόγειο στούντιο, αφού θεωρούσε τον εαυτό του «ακατάλληλα απροετοίμαστο» δίχως το καπέλο του «στρατηγού» που έχει υιοθετήσει τελευταία.

Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησε η τετραήμερη εμπειρία ζωής με τον αρχοντικό, γενναιόδωρο, ευγενέστατο και γαλαντόμο Dieter Dierks. Με kinder-έκπληξη. Αφορμή της πολύτιμης πρόσκλησής του υπήρξε η φετινή του ενασχόληση με τον καταστροφικά επιδραστικό γειτονικό πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας που έχει συνταράξει την Ευρώπη. “Music Against War” το όνομα του εν λόγω project και είναι αυτό ακριβώς που λέει. Μια πολυεθνική συνεργασία καλλιτεχνών και παραγόντων υπό τη μπαγκέτα του βετεράνου παραγωγού που συνέθεσε, ενορχήστρωσε και δημιούργησε το τραγούδι “Freedom” με το εξής σκεπτικό όπως δηλώνει ο ίδιος:

«Μπορεί η Μουσική να σώσει τον Κόσμο; Μπορεί ένα απλό τραγούδι να κάνει τη διαφορά; Θα μπορέσει η Μουσική να έχει θετικό αντίκτυπο σε μια Ευρώπη που μόλις βίωσε το τέλος μιας σχεδόν πρωτόγνωρης ειρηνικής εποχής που διήρκησε εβδομηνταεπτά συναπτά χρόνια; Είναι σε θέση η Μουσική να κινητοποιήσει τις καρδιές και τις ψυχές μας σε ένα κόσμο που βρίσκεται ξάφνου στο χείλος του γκρεμού; Πες ΝΑΙ!». Η πρώτη εκδοχή του φιλανθρωπικού άσματος ήθελε μπροστά στο μικρόφωνο τον Ιταλό τενόρο Alessandro Rinella και αμέσως μετά, πριν λίγους μόλις μήνες, την απαστράπτουσα Μαντώ να το ερμηνεύει μαζί του με στίχους ελληνικούς που η ίδια μετέφρασε, προσάρμοσε και επιμελήθηκε.

 

Όμως γνωρίζοντας απ’ έξω κι ανακατωτά τα αμέτρητα έργα και τις ιστορικές ημέρες του διάσημου παραγωγού, ετοίμασα ένα απίστευτα εμπεριστατωμένο ερωτηματολόγιο για την περίσταση που κάλυπτε τα πάντα όλα. Μου πήρε τέσσερεις μέρες να το ολοκληρώσω, μα έπιασε τόπο αφού είχα την τιμή και την χαρά να ακούσω από το στόμα του πρωταγωνιστή το εξής: «τα vibes σου είναι ιδιαίτερα και οι γνώσεις σου επίσης, μήπως πρέπει να σου πάρω εγώ συνέντευξη;»… Παράσημο στο πέτο! Αποτέλεσμα; Την πρώτη ημέρα η αποκαλυπτική συνομιλία μας διήρκησε εκατόν ογδοντατρία λεπτά (!) και σα να μην έφτανε αυτό, υπήρξε και μια ακόμη την επομένη το πρωί με διάρκεια τριανταένα λεπτά.

«Γιατί ξεκίνησα λοιπόν την καμπάνια “Music Against War”;» μου ανέφερε μεταξύ άλλων. «…Πρωταρχικός σκοπός και όραμά μου ήταν να ευαισθητοποιήσουμε τους ανθρώπους ώστε να θυμηθούν την απίστευτη ομορφιά του πλανήτη μας και πως ο μόνος τρόπος που ΔΕΝ μπορούμε να σώσουμε αυτόν τον κόσμο, είναι τα όπλα! Όμως μπορούμε να αντισταθούμε απέναντι σε αυτά τα δυο-τρία πλάσματα που κοιτούν μόνο τα συμφέροντά τους και δε νοιάζονται για τους υπόλοιπους συνανθρώπους τους. Και δεν είναι αυτός μόνο ένας τρόπος να διαμαρτυρηθούμε ενάντια στη συγκεκριμένη σύρραξη, μα απέναντι σε όλη την κατάσταση που επικρατεί γύρω μας.

Η Ουκρανία δεν ήταν ο μόνος λόγος που το ξεκίνησα όλο αυτό, ήταν απλά άλλη μια αφορμή ώστε να διαμαρτυρηθώ για όλη αυτή τη σαθρή πραγματικότητα. Αν και δε θέλω να πολιτικοποιούμε γενικώς. Ανέκαθεν προσπαθώ να παραμένω πολιτικά ουδέτερος, αφού αν εμπλακείς στα πολιτικά αποκτάς μια άλλη οπτική… Όμως η ιδέα της Μουσικής ενάντια του Πολέμου είναι μια πολύ όμορφη ιδέα. Κι ας γνωρίζω πως δεν πρόκειται να υπάρξει δυστυχώς ποτέ ένας Κόσμος όπου όλοι χαίρουν ίσης μεταχείρισης. Κακά τα ψέματα. Δεν είναι μέρος του συστήματος αυτό. Αντιθέτως, το ταξικό χάσμα αμβλύνεται όλο και περισσότερο έτσι που οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι αγοράζουν όλο το πόσιμο νερό. Η αδικία πρεσβεύει. Και εγώ πιστεύω πως χρειαζόμαστε έναν οικουμενικό πρόεδρο που θα διευθύνει υπο-πρόεδρους με σκοπό το δίκαιο καταμερισμό των χρημάτων…»

Πέρα όμως από τούτα τα ευγενή οράματα μιας ιδανικής και άπιαστης ουτοπίας, οι ιστορίες που μοιράστηκε μαζί μου ο πρωτεργάτης της Kraut Rock σκηνής, ο υπεύθυνος για τη μετάλλαξη και την παγκόσμια καταξίωση των συμπατριωτών του Scorpions, ο διαλεχτός του Rory Gallagher, του Eric Burdon, του Udo Dirkschneider και δεκάδων άλλων επωνύμων, υπήρξαν ανεπανάληπτες. Μιλάμε πως γράφω βιβλίο εκατό σελίδων με δαύτες!

Για αυτό λοιπόν εδώ θα αρκεστώ προς το παρόν μονάχα σε δυο-τρεις, όπως εκείνη για τον λατρεμένο μας Ροράκο. Ο Dierks ηχογράφησε ως μηχανικός ήχου τρεις από τους σημαντικότερους δίσκους του στα ιερά υπόγεια που φωτογράφισα βουλιμικά δυο μερόνυχτα: τα “Top Priority”, “Photo Finish” και “Jinx”. Ο Rory έγινε τόσο αγαπητός σε όλο το χωριό (σημ: το Στόμελν έχει μόλις οκτώμιση χιλιάδες κατοίκους), τόσο, που δημιούργησε μια τοπική λέσχη διεξαγωγής τουρνουά darts στην οποία μάλιστα διέπρεψε. Όπως άλλωστε διέπρεψε και στην κατανάλωση αλκοόλ… Σε σημείο που καθημερινά ξημερωνόταν παρέα με τον αχώριστο φίλο και μπασίστα του Gerry McAvoy και γυρνούσε δέκα το πρωί για ύπνο.

«…Ο Rory ήταν τζέντλεμαν. Γλυκύτατος άνθρωπος. Η κιθάρα του ήταν η γυναίκα του!» μου εκμυστηρεύτηκε μεταξύ άλλων ο Dieter. «…O Rory πείραζε διαρκώς τον αδελφό του. Αυτόν που έφτιαξε και το ντοκιμαντέρ, πώς λέγεται να δεις…». «Ghost Blues: The Story of Rory Gallagher. Και ο αδελφός του Donal…» του θύμισα. «Σωστά. Που υπήρξε και μάνατζερ του. Ο Rory μες το στούντιο με συμβουλευόταν συχνά, αφού είχα αποκτήσει ήδη μια άλφα φήμη… Λίγες βδομάδες μετά τη γνωριμία μας λοιπόν συναντηθήκαμε στην τραπεζαρία και μου λέει ξάφνου το εξής: δάσκαλε, μου φαίνεται δε με συμπαθείς, σωστά; Του λέω ξαφνιασμένος «μα τι εννοείς;». «Δεν παρευρίσκεσαι ποτέ στο στούντιο!» μου απαντά. «…Mα δε θέλω να γίνομαι ενοχλητικός, ήμαρτον, είσαι μουσικός και θες να συγκεντρωθείς!» του λέω και μου λέει «…τότε γιατί δεν έρχεσαι παρέα μαζί μας και στην pub;». «Οκέι λοιπόν, θα έρχομαι» του απαντώ και αυτό ήταν τελικά ένα τεράστιο λάθος!... Διότι από τη μέρα που ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε παρέα στην παρακείμενη pub, άρχισε να φτιάχνει ομάδες με τα βελάκια στο στόχο ως πρόεδρος. Παρέα με κουβάδες ποτό. Χρήστο. Όπως στο λέω. Το παιχνίδι του ήταν διαρκές. «Ένα για το δρόμο κι ένα για το λόφο». Μια Ιρλανδική έκφραση. Για το δρόμο εννοούσε μια μπύρα ή ένα ουίσκι. Για τον λόφο, ένα ποτό-δυναμίτη: πενήντα τα εκατό κονιάκ, πενήντα baileys!

Όπως του άρεσε πάρα πολύ επίσης και το λικέρ μαστίχα. Και δώστου λοιπόν. Ήπια κι εγώ την πρώτη γύρα. Ήπια και μια δεύτερη. Οδηγούσα βλέπεις. Και όλη αυτή η ζάχαρη κάνει το μεθύσι διπλάσιο! Καμιά εικοσαριά λεπτά αργότερα άρχισα να νιώθω πως θα πέσω πλέον από το σκαμπό… Ζήτησα λοιπόν συγνώμη και έφυγα οδηγώντας ζαλισμένος. Ε, σε πληροφορώ, την επομένη στις οκτώ το πρωί που οδηγούσα να πάω στο γραφείο μου περνώ μπροστά από την pub που είχε την πόρτα ανοιχτή, έκανε ζέστη. Και βλέπω τον τεράστιο μπασίστα του (σημ: μιλά για τον Gerry McAvoy) δεξιά, τον ιδιοκτήτη της pub αριστερά και στη μέση τον Rory που έσερνε τα πόδια του ημιλιπόθυμος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που ακολούθησε. Παρότι ήταν μονάχα τρία τα σκαλιά της εξόδου όλα κι όλα, πάρτους κάτω και τους τρεις μαζί, με τα μούτρα στο πεζοδρόμιο! Άντε να τους σηκώσεις. Αδύνατον. Και αυτή είναι μονάχα μια από τις πάμπολλες ιστορίες που έχω για αυτόν…».

Και όχι μόνο για αυτόν! Το τι άκουσαν τα αυτιά μου για περσόνες όπως οι προαναφερθέντες μα και οι Michael Jackson, Santana, Tina Turner, Al Jarreau, Oscar Peterson, Ella Fitzgerald, Brian Auger, Chicago, Νανά Μούσχουρη κ.α., χωράει μονάχα σε τόμο εγκυκλοπαίδειας.

«Δηλώνω μεγάλος θαυμαστής της Νανάς Μούσχουρη. Την αγαπάω! Έχει αυτό που λέμε εκατό τοις εκατό Συναίσθημα. Πανέμορφη φωνή. Και είχα τη χαρά να την ηχογραφήσω και αυτήν σε συναυλία της με το mobile studio μου. Δε μπορώ αυτή τη στιγμή να θυμηθώ πού και πότε ήταν αυτό, μα υπάρχει σίγουρα στη Wikipedia…».

«Όσο για την Tina Turner, πέρασαν εξήντα χρόνια από τότε μα δε θα το ξεχάσω. Ο Ike και η Tina Turner. Φταίει ο καλός μου φίλος ο August-Walter Thiemann. Ήταν παρουσιαστής μαζί με την Uschi Nerke της τότε διάσημης μουσικής τηλεοπτικής εκπομπής “Musikladen” που ξεκίνησε ο Manfred Sexauer. Μα ήταν συγχρόνως και μάνατζερ των Ike & Tina Turner. Από την ώρα που συναντηθήκαμε, ήταν αυτό που λέμε «έρωτας με την πρώτη ματιά»! Όσο για τον Ike, ήταν ένας πάρα πολύ μοναδικός άνθρωπος. Κι ας ήταν συγχρόνως όπως όλοι γνωρίζουμε ώρες-ώρες πολύ επιθετικός, έως και βίαιος. Δε φερόταν όμορφα ούτε στους μουσικούς του… Με τους οποίους προσωπικά είχα εξαίρετες σχέσεις. Όσο για τη μητέρα μου; Δεν ήξερε να μιλά ούτε μια λέξη Αγγλικά. Εξήγησε μου εσύ λοιπόν το εξής: η Tina Turner δεν ήξερε αντίστοιχα ούτε λέξη Γερμανικά. Κι όμως! Τις έπιασα επανειλημμένα να κάθονται στην κουζίνα και να τρώνε παρέα πρωϊνό, συνεννοούμενες μια χαρά!

H μοναδική συνεργασία του Dierks με τον ανυπέρβλητο Michael Jackson συνέβη το 1996 με την ηχογράφηση του single “Ghost” από το άλμπουμ “Blood on the Dance Floor: HIStory in the Mix”, χάρη σε ένα μηχανικό ήχου που δούλεψε για τον Dieter στην παραγωγή του “Come Out and Play” των Twisted Sister, ο οποίος και τον συνέστησε την περίοδο που ο Jackson εμφανιζόταν ζωντανά στη Μόσχα. «Ο Michael ήταν ΤΟΣΟ γρήγορος και αποτελεσματικός!» μου ανέφερε μεταξύ άλλων ο οικοδεσπότης. «O μάνατζερ του κατέφθασε στις εννιά το βράδυ ώστε να προετοιμάσει τα πάντα. Τα ακουστικά, το επιλεγμένο νερό του, τη σωστή θερμοκρασία, και μετά τον πήρε τηλέφωνο για να έρθει. Μπήκε από την πίσω πόρτα στο στούντιο, είπε γεια και ξεκίνησε μονομιάς. Η μυστικότητα υπήρξε απαραίτητη αφού ένας δημοσιογράφος στη Μόσχα «μυρίστηκε» το ταξίδι του στην Κολωνία όπου εμφανιζόταν αμέσως μετά. Ούτε οι στενοί συνεργάτες μου δεν είχαν ενημερωθεί για τον ερχομό του, κι ας είχαν όλοι καταλάβει πως κάτι μεγάλο επρόκειτο να γίνει λόγω των προετοιμασιών. Είχε οκτώ σωματοφύλακες μαζί του. Και εγώ είχα μόνο έναν εξειδικευμένο μηχανικό ήχου στον προγραμματισμό των πλήκτρων, τον Alex, που ήταν στο στούντιο 4, ανίδεος και τούτος. Τον φώναξα λοιπόν στο στούντιο 3, προγραμμάτισε όπως έπρεπε τα πλήκτρα και ξάφνου βλέπει τον Michael δίπλα του να λέει «τέλειος ήχος, κράτα τον ακριβώς όπως τον έφτιαξες!». Κόντεψε να πέσει από την καρέκλα! Ο Michael ήταν όμως τόσο φυσικά ευγενικός. Έμπαινε στο δωμάτιο και ο χώρος γέμιζε θετική ενέργεια!...»

Απίθανες ιστορίες. Και όλα αυτά εν τω μέσω ξεναγήσεων μου στους τρεις μυθικούς χώρους ηχογραφήσεων ώστε να τους απαθανατίσω. Ανάμεσα σε κεράσματα του κιμπάρη οικοδεσπότη εντός και εκτός σπιτιού. Φεύγοντας το τελευταίο πρωί κοντοστάθηκα ώστε να βγάλω φωτογραφία το μικροσκοπικό πατρικό σπιτάκι του μεγιστάνα στου οποίου τη σοφίτα ξεκίνησαν όλα το 1971. Το «κρυφό σχολείο», η Ακαδημία πρωτοπόρων σχημάτων της Kraut Rock επανάστασης όπως οι Ash Ra Tempel, Tangerine Dream, Hoelderlin, Birth Control, Guru Guru, Embryo, Popol Vuh. Εκεί που γεννήθηκαν δίσκοι που πλέον κοστίζουν αρκετές εκατοντάδες ευρώ για να τους αποκτήσεις μεταχειρισμένους! Εκεί που η Mother Dierks, η ανοιχτοχέρα μάνα του τάιζε ακόμη και τα ξημερώματα κάθε έναν που θεωρούσε φίλο του γιού της… Αυτό που κάποια στιγμή πρέπει να γίνει μουσείο.

Άφησα συνειδητά για επίλογο ένα γεγονός που προσωπικά θεωρώ την πεμπτουσία της παραπάνω εμπειρίας. Και αφορά τον Άνθρωπο Dieter. Με άλφα κεφαλαίο. Δηλαδή αυτόν που με το που «άνοιξε την πόρτα», έφτασε να κάνει για μένα μεταξύ άλλων το εξής απίστευτο…

Αντιλαμβανόμενος την ιδιαίτατη σχέση μου με τη Γεύση και τις εμπειρίες που αυτή προσφέρει σε κάθε αμετανόητο εξερευνητή σαν και του λόγου μου, με ρώτησε αν είχα δοκιμάσει ποτέ και τη ντόπια, ονομαστή μπύρα Kolsch. Η απάντηση μου ήταν αρνητική. Μα συγκυριακά κείνη την ημέρα δεν είχε έστω και μια στο ψυγείο του, είχαν τελειώσει. Και τι έκανε ο Άρχοντας αυτός; Το ίδιο βράδυ της πρώτης μας συνέντευξης και αφού επέστρεψα στις 02:30π.μ. στο αρχοντικό του μετά τη συναυλία του Roth, είχε πέσει για ύπνο έχοντας πρώτα γράψει το εξής μήνυμα στην αγαπητή Έβελυν: «πες στον Χρήστο πως του έχω βάλει τρεις Kolsch στο ψυγείο να παγώνουν»…

Τα λόγια εδώ περιττεύουν.

Και περισσεύει σεβασμός, εκτίμηση, αγάπη και ευγνωμοσύνη.