Bruce Springsteen: Στη Soul Αδελφές μου, στη Soul!

Ακούω μέσα στο κεφάλι μου πολλές και αντικρουόμενες φωνές: μία λέει ότι ο Bruce Springsteen είναι αυτή τη στιγμή ο μεγαλύτερος εν ζωή καλλιτέχνης στον κόσμο της μουσικής, μία άλλη ότι έχει καβαλήσει μια μανιέρα τόσο στη μουσική όσο και στην εικόνα του και πορεύεται εκ του ασφαλούς, μια τρίτη υποστηρίζει ότι κάθε δίσκος του είναι σπουδαίο γεγονός και μια τέταρτη ότι και soul να τραγουδήσει, πάλι rock θα του βγει. Έχοντας ακούσει για την ώρα μόνο το “Do I Love You (Indeed I Do)”, προφανώς θα ήταν πολύ πρόωρο να μιλήσω για ολόκληρο το “Only The Strong Survive”, που πρόκειται να κυκλοφορήσει στις 11 Νοεμβρίου. Φαίνεται πάντως ότι πρόκειται για το πρώτο από μια σειρά από albums με διασκευές που ετοιμάζει το Αφεντικό, διασκευές που πιθανότατα θα πιάνουν όψεις του αμερικάνικου songbook. Ο ίδιος λέει: «Ήθελα να κάνω έναν δίσκο, όπου μόνο θα τραγουδάω. Και τι καλύτερο υπάρχει για να δουλέψει κανείς από το αμερικάνικο songbook της δεκαετίας του 1960 και του 1970; Μου έδωσαν έμπνευση, μουσικοί όπως οι Levi Stubbs, David Ruffin, Jimmy Ruffin, the Iceman Jerry Butler, Diana Ross, Dobie Gray, και Scott Walker. Προσπάθησα να τους φερθώ τίμια, τόσο σ’ εκείνους, όσο και στους σπουδαίους τραγουδοποιούς που δημιούργησαν αυτά τα θεϊκά τραγούδια. Ο στόχος μου είναι να μεταδώσω στο σύγχρονο ακροατήριο την ομορφιά και τη χαρά που ένιωσα, όταν τα πρωτάκουσα κι εγώ». Κι ενώ λοιπόν στην αρχή, η πικαρισμένη φωνακλάδικη παραγωγή του “Do I Love You (Indeed I Do)” με ενοχλεί απίστευτα, κατανοώ αυτό που κάνει ο Boss: Αν δεν φέρει όλα τα όργανα μπροστά, αν δεν τερματίσει τη φωνή κι αν δεν ξύνουν μερικές συχνότητες, το «σύγχρονο ακροατήριο» το πολύ-πολύ να νομίσει ότι απλά ζουζουνίζει τριγύρω του μισή διμοιρία κουνουπιών. Κοινώς, μια τρύπα στο νερό το εγχείρημα! Τώρα, αν επισκεπτόμενο κάποιες από τις αυθεντικές εκτελέσεις, το «σύγχρονο ακροατήριο» απογοητευτεί, κακό του κεφαλιού του. Δεν είμαι σίγουρος ότι με πείθει η οπτική του Bruce αλλά ας μην βγάλουμε ακόμη τελικό συμπέρασμα, ας περιμένουμε το album κι ας τα πούμε ξανά, όταν θα κυκλοφορήσει…

Ναι, υπάρχουν μερικοί δίσκοι με τους οποίους από εμάς μεγαλώσαμε και δεν ήταν -ας πούμε- το “Made In Japan” ή το “Dark Side Of The Moon” ή το “IV” των Zeppelin. Ο Jim Croce έπαιζε μια απαλή made in Los Angeles folk, που αγαπήσαμε επειδή απαρτιζόταν από μεγάλα τραγούδια. Ο Croce έφυγε μόλις στα 30 του όταν έπεσε το αεροπλάνο που τον μετέφερε από σταθμό σε σταθμό της περιοδείας του, κάπου στη Louisiana. Είχε κυκλοφορήσει πέντε δίσκους μέχρι τότε, με καλύτερο το “You Don’t Mess Around With Jim”  του 1972. Ο δίσκος επανακυκλοφορεί στα τέλη του Νοέμβρη με την ευκαιρία της συμπλήρωσης πενήντα χρόνων από την ημέρα της πρώτης κυκλοφορίας του.

Αν και το καλοκαίρι πέρασε, για κάποιον ακατανόητο λόγο έχω φάει κόλλημα με τη reggae. Ανάμεσα στα πολλά ενδιαφέροντα που σκάνε ως κλείσιμο τρύπας στη δισκοθήκη ή ως ευφάνταστες συλλογές, υπάρχουν και τα 12” 45άρια της Soul Jazz / Studio One. Επανακυκλοφορεί αυτές τις μέρες ο χορευτικός ύμνος “Mun Dun Go” του Cedric Im Brooks ενώ στην ίδια σειρά υπάρχουν ήδη 12ιντσα από Brentford All Stars, Dawn Penn και Marcia Griffiths.

Δεν περιμένω τόσο πολλά πράγματα πλέον από τον Neil Young, ακόμη κι αν στάθηκε ο ένας και μοναδικός αγαπημένος μου μουσικός για περισσότερο από μια δεκαετία. Δεν γίνεται να βγάζεις κάθε 6 μήνες δίσκο και αυτός ο δίσκος να έχει περισσότερα από 3 καλά τραγούδια, ακόμη κι αν είσαι στο απόλυτο ζενίθ της δημιουργικότητάς σου. Και ο Young -προφανώς- δεν είναι πλέον. Εκείνο που ακούγεται όμως πολύ ενδιαφέρον στο “World Record”, που κυκλοφορεί στις 18 Νοεμβρίου, 6 μόλις μέρες μετά τα εβδομηκοστά έβδομα γενέθλιά του, είναι ότι την παραγωγή έχει αναλάβει ο Rick Rubin. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που επανέφερε στο προσκήνιο τον Johnny Cash, ας μην το ξεχνάμε αυτό…

Υ.Γ.: Αξίζει και με το παραπάνω μια προσεκτική αυτιά στη δουλειά της Χριστίνας Ψύχα. Η “Violetera” είναι ένας λεπτομερειακά κεντημένος ρομαντικός δίσκος με jazz διάθεση, ιδανικός για φθινοπωρινά απογεύματα…