Τι περιλαμβάνει το συλλεκτικό box set για τον David Bowie «Divine Symmetry», το σχήμα Ntentenis του Βαγγέλη Κυριακάκη, οι πρώτες ηχογραφήσεις του Μάρκου Βαμβακάρη
Αν και το ίδιο το cd ως μέσο ακρόασης είναι πλέον αρκετά μακριά από το να θεωρείται ελκυστικό για το μεγαλύτερο μέρος του -όποιου- αγοραστικού κοινού, φαίνεται ότι ένα box set που περιλαμβάνει μερικά cd, ενδεχομένως κάποιο blu-ray και -κυρίως- ένα καλαίσθητο βιβλίο, αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα επιλογή για αρκετούς -μεγαλύτερους σε ηλικία I’m afraid- ακροατές μουσικής. Στα τέλη του Νοέμβρη κυκλοφορεί το “Divine Symmetry”, ένα box set που περιλαμβάνει 4 cd κι ένα blu-ray και καλύπτει τη χρονιά που οδήγησε τον Δεκέμβριο του 1971 στην κυκλοφορία του “Hunky Dory”, ενός από τα σπουδαιότερα albums του David Bowie αλλά και ολόκληρης της δεκαετίας του 1970. Η χρονιά που οδήγησε στην κυκλοφορία του δίσκου, περιλαμβάνει μερικές συναυλίες στις οποίες ο Bowie δοκίμαζε τραγούδια που θα συμπεριλαμβάνονταν στον επερχόμενο δίσκο, πολλά demos και πολλές εναλλακτικές εκτελέσεις. Εκείνο που είναι ιδιαίτερα θελκτικό, είναι το βιβλίο που περιλαμβάνει πολλές ακυκλοφόρητες φωτογραφίες της εποχής αλλά κι ένα δεύτερο βιβλίο, replica των τετραδίων που χρησιμοποιούσε εκείνη την εποχή ο Bowie, με στίχους, σημειώσεις και σχέδια κοστουμιών που τόσο πολύ αγαπούσε ο βρετανός μουσικός.
Οι Ntentenis είναι το προσωπικό σχήμα του Βαγγέλη Κυριακάκη, που συμμετείχε στους The Model Spy. To σχήμα εκείνο είχε επιρροές από την αγγλική indie σκηνή, που είχε τη βάση της στην πατρίδα μου, το Μπρίστολ, την εποχή της Sarah Records. Με τους Ntentenis ο Κυριακάκης θέλει να πάει λίγο πιο Hacienda, στήνοντας στο mini album “Motto” έναν κόσμο χορευτικής μουσικής που πατάει με το ένα πόδι στην indie διάθεση για χορό και με το άλλο στην υποψιασμένη disco. Τα “Plumidisco” και “Polybag” είναι λιγότερα πολύπλοκα και κατά συνέπεια πιο χορευτικά με φωνητικά από Colorgraphs και Vassilina και με ελληνικό στίχο, που δένει άψογα. Το “Stress” και το “Southwave” είναι αρκετά πιο πολύπλοκα και σε σημεία σκοτεινά, γεγονός που δείχνει ότι ο Κυριακάκης έχει δυνατότητες να ξεπεράσει το είδος. Από τα πολύ καλά ελληνικά πράγματα που έφθασαν στ’ αυτιά μου τον τελευταίο καιρό. Το “Motto” κυκλοφορεί σύντομα σε βινύλιο από τη Veego Records και σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες από την Just Gazing Records.
Πάντα μ’ ενδιέφερε πολύ ο τρόπος που μια μη ελληνική δισκογραφική εταιρεία αντιλαμβάνεται την ελληνική μουσική. Και δεν μιλάω φυσικά για τη μουσική των Ntentenis -που λογίζεται ως παγκόσμια- αλλά για πολύ ιδιαίτερα και δύσκολα πράγματα, όπως ας πούμε η μουσική του Μάρκου Βαμβακάρη. Η αμερικάνικη Mississippi κυκλοφορεί το “Death Is Bitter”, έναν δίσκο με μερικές από τις πρώτες του -και βαρύτερες- ηχογραφήσεις. Η συγκεκριμένη εταιρεία έχει βγάλει στο παρελθόν αρκετούς Έλληνες μουσικούς του ρεμπέτικου και του παραδοσιακού τραγουδιού από Κώστα Μπέζο και Μαρίκα Πολίτισσα μέχρι Αλέξη Ζούμπα. Δεν ξέρω αν οι ηχογραφήσεις αυτών των τραγουδιών φέρνουν στον νου των αφεντικών της εταιρείας τα blues του Robert Johnson και τον τρόπο που αυτά είχαν ηχογραφηθεί αλλά φαίνεται ότι τα παιδιά της Mississippi αγαπούν το παλιό καλό ελληνικό underground με όλα του τα σκρατς.
Ακούω αυτές τις μέρες τον ξεχασμένο δίσκο του ακόμα πιο ξεχασμένου Kirk Kelly “Go Man Go”, που είχε κυκλοφορήσει το 1988 από την SST, αυτήν τη σπουδαία εταιρεία του αμερικάνικου punk. Ο Kelly μαζί με τον Roger Manning και τη Cindy Lee Berryhill είχαν στήσει εκείνη την εποχή την anti-folk, ένα ιδίωμα που δανειζόταν στοιχεία από την ιρλανδέζικη και την αμερικάνικη folk και είχε πολιτικό στίχο που υποστήριζε την εξάπλωση των συνδικάτων και τον αγώνα για τα εργασιακά δικαιώματα. Ο Kirk Kelly ακούγεται κάπου ανάμεσα στον Bob Dylan του “It’s Allright Ma” και στον Phil Ochs -πράγμα ιδιαίτερα καλό- και η κόπια μου -που διατηρεί ακόμη το shrink- έχει αγοραστεί αντί 1.800 δραχμών στο Jazz Rock της οδού Ακαδημίας (για όσους θυμούνται ακόμα)…
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
Υ.Γ.: Αν υπάρχει μια (πολύ) σκοτεινή μπάντα που με καθόρισε, ήταν οι Virgin Prunes του “If I Die, I Die”. Ο frontman της μπάντας, Gavin Friday, εκτός από μεγάλος τραγουδιστής είναι και εξάδελφος του Bono…
14°
