Lou Reed: Η τελευταία του συναυλία στην Ελλάδα, τον Ιούλιο του 2000, στο θέατρο Λυκαβηττού, μέσα από σπάνιες φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν.
Πέρασαν και προσπέρασαν δέκα χρόνια κιόλας από τότε που ο Lewis Alan Reed, γεννηθείς στις 2 Μαρτίου 1942, περπάτησε μια για πάντα την άγρια πλευρά της αιωνιότητας. Ήταν 27 Οκτωβρίου του 2013, σπίτι του, στο Ίστ Χάμπτον της Νέας Υόρκης. Σε ηλικία εβδομηνταενός χρονών. Ο θάνατος προήλθε από κίρρωση του ήπατος, μετά από χρόνια ηπατίτιδα και διαβήτη που τον ταλαιπωρούσαν χρόνια, σε σημείο να του προκαλέσουν τελικά καρκίνο στο συκώτι.
Ιδιαίτατη περίπτωση ανθρώπου και καλλιτέχνη. Και σίγουρα δε φταίει το ηλεκτροσόκ που οι ίδιοι του οι γονείς τον ανάγκασαν να υποστεί στα δεκαεπτά του χρόνια σε ψυχιατρική κλινική λόγω του ατίθασου χαρακτήρα του… Από φοιτητής κιόλας έπαιζε στην κιθάρα τη μουσική των μαύρων στη διαπασών, γράφοντας συγχρόνως δικά του ποιήματα. Γεγονός που εξώθησε τον γειτονικό Sterling Morrisson να του κάνει παρατήρηση και έτσι να σκαρώσουν μαζί λίγο μετά τους πρωτοποριακούς The Velvet Underground.
Ο Lou Reed ήταν εικοσιτεσσάρων χρονών όταν ο διάσημος Andy Warhol καπάρωσε το σχήμα αυτό για κάθε του εξτρεμιστική εκδήλωση που λάμβανε χώρα στην επίσης διάσημη έδρα του, τον πολυχώρο “Factory”. Και τούτο για τέσσερα συναπτά έτη, αφού το 1970 αυτομόλησε ώστε το 1972 να ξεκινήσει το δικό του λαμπρό μονοπάτι με κάποιους μνημειώδεις δίσκους όπως το “Transformer”. Όμως από τη γνωριμία του στο Βερολίνο με άλλους δυο «συγκάτοικους στην τρέλα», τον David Bowie και τον Iggy Pop, εκτοξεύεται στο αχανές διάστημα της αχαλίνωτης φαντασίας του με έργα όπως το ονομαστό “Berlin” και το στρεβλό “Metal Machine Music”. Όσο για τις μετρημένες του συνεργασίες, οι πιο πολυσυζητημένες είναι το “Songs for Drella” με τον Jonh Cale και το “Lulu” με τους Metallica, για λόγους άκρως διαφορετικούς φυσικά.
O Lou Reed πρόλαβε να εμφανιστεί μπροστά στο ελληνικό κοινό μονάχα τρεις φορές. Η πρώτη ήταν στο «Παλλάς» και δυστυχώς δεν την απαθανάτισα λόγω εργασιακών υποχρεώσεων. Όμως στις δύο επόμενες ήμουν στα τρία μέτρα μακριά του, με το φακό μου ίσια πάνω του. Και το 1996 στο γήπεδο της Λεωφόρου όπου συνυπήρξε σε μια βραδιά με Elvis Costello και David Bowie. Και στο Λυκαβηττό στις 6 Ιουλίου του 2000, από όπου και οι μετρημένες ιστορικές εικόνες, αφού μας επέτρεψε να φωτογραφίσουμε μονάχα το πρώτο τραγούδι της παράστασης. Πού; Σε μια συναυλία η οποία έμελλε να είναι και η τελευταία του για μας. Με το “Ecstasy” να μετρά μόλις τρεις μήνες στα δισκοπωλεία της υφηλίου.
Θυμίζω πως το καλοκαίρι του 2000 η πρωτεύουσα βίωσε μια από τις πιο ανυπόφορα υψηλές θερμοκρασίες των τελευταίων δεκαετιών. Κι όμως. Το ανοιχτό αμφιθέατρο του λόφου του Λυκαβηττού γέμισε από αμετανόητους οπαδούς της απαράμιλλης ζούρλας του αμερικανού μουσικοσυνθέτη. Και τούτο παρότι ο νέος του δίσκος ήταν (επίσης) δύσπεπτος, ιδιότροπος, δυσνόητος, στρυφνός… Κι όμως. Έπρεπε να δεις την υποδοχή που του επιφύλαξε ξανά μανά το ποίμνιο του.
«Δεν ξέρεις τι σημαίνει να βρίσκεσαι στο διάδρομο ενός σταδίου, να προχωράς προς την έξοδο και να ακούς ένα ποδοβολητό πίσω σου μυρίζοντας τη σκόνη, από ερεθισμένους ανθρώπους σε παροξυσμό που έρχονται κατά πάνω σου χωρίς να ξέρουν ακριβώς τι θέλουν από σένα. Και να απαγορεύεται να στρέψεις το βλέμμα σου να τους αντικρίσεις. Ω θεέ μου, δεν ξέρεις τι είναι φόβος» είχε δηλώσει λίγο νωρίτερα στον εκλεκτό συνάδελφο Μάρκο Φράγκο ο Δον Κιχώτης της rock.
18°
