King Crimson: Επανακυκλοφορίες με νέο remix από τον Steven Wilson

Οι περισσότεροι από εμάς συνδέθηκαν με τους King Crimson λόγω του πρώτου τους album, “In The Court Of The Crimson King”. Αυτός ο δίσκος ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του, όχι μόνο για το σπουδαίο τραγούδι - έργο “Epitaph” ή για το “I Talk To The Wind” με τη φωνή της Judy Dyble ή ακόμη για την απίθανη progressive οπτική του. Και μόνο που βρισκόταν εκεί ο Peter Sinfield για να συλλάβει αυτή την απίθανη θεματολογία, και μόνο η φωνή του Greg Lake θα αρκούσαν. Για να μην μιλήσω καθόλου για την προσωπικότητα του Robert Fripp, που είναι μια από τις πιο σημαντικές μορφές της μουσικής στη Βρετανία για το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Ο δίσκος αυτός σφραγίζει ακριβώς την εποχή του -αλλά ακόμη πιο πολύ τη σημερινή- με τον τίτλο του τραγουδιού που τον ανοίγει: “21st Century Schizoid Man”! Όμως οι King Crimson δεν είναι μόνο το ντεμπούτο τους album. Είναι φυσικά και το “In The Wake Of Poseidon” που ακολουθεί -και πάλι με τα ανεπανάληπτα σχήματα φαντασίας του Peter Sinfield- αλλά και πολλοί ακόμη σπουδαίοι δίσκοι. Η μπάντα διαφοροποιείται αρκετά στα 80s και εμφανίζεται πλέον ως κουαρτέτο με τους Robert Fripp, Bill Bruford, Adrian Belew και Tony Levin. Ο ήχος είναι αρκετά διαφορετικός αλλά την κατεύθυνση δίνει πάντα ο Robert Fripp, γεγονός που αποτελεί εγγύηση. Στα τέλη του Οκτώβρη επανακυκλοφορούν τα “Discipline”, “Beat” και “Three Of A Perfect Pair” σε νέο remix από τον Steven Wilson των Porcupine Tree και τον ίδιο τον Robert Fripp. Ο Wilson δήλωνε πάντα ιδιαίτερα επηρεασμένος από τους King Crimson και μάλιστα ήταν ένας από τους μουσικούς που είχαν συγκλονιστεί από τον ήχο του mellotron στο “Epitaph”. Για όποιον τυχόν δεν έχει επαφή με τον ήχο των King Crimson στις αρχές της δεκαετίας του 1980, αυτές οι τρεις επανεκδόσεις με αφορμή τα 40 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία των δίσκων, είναι ιδανικές.

Όσοι πιστεύουν ότι η η επιτυχία των Blur στα 90s ήταν μόνο υπόθεση του Damon Albarn, ήρθε η ώρα να το ξανασκεφτούν. Στις αρχές Ιανουαρίου κυκλοφορεί το ντεμπούτο album του drummer της μπάντας, Dave Rowntree με τίτλο “Radio Songs”. Ως τώρα ο Rowntree έχει γράψει μουσική για τηλεοπτικές σειρές, έχει ασχοληθεί με το animation, έχει βγει στην πολιτική -είναι υποστηρικτής των Εργατικών- κι έχει κάνει ραδιόφωνο στον XFM. Προφανώς από την εμπειρία του στο ραδιόφωνο έχει προκύψει και ο τίτλος του δίσκου καθώς και το εξώφυλλό του, που εικονίζει ένα vintage τρανζιστοράκι. Ο ίδιος λέει για το “Devil’s Island”, ένα από τα δύο τραγούδια που έχουν ως τώρα κυκλοφορήσει: «Μεγάλωσα στην Αγγλία στη δεκαετία του 1970 και ακόμη κι αν υπήρχαν καλά στοιχεία τότε, θυμάμαι πόσο τοξική ήταν σε κάποια επίπεδα. Η χώρα ήταν βαθιά διαιρεμένη με τον ρατσισμό και τον μισογυνισμό να είναι ο κανόνας. Η οικονομία ήταν χάλια και κάποια στιγμή κινδυνεύσαμε να καταφύγουμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Παρ’ όλα αυτά, ακούγοντας κάποιους ανθρώπους να μιλούν, θα μπορούσες να σκεφτείς ότι αυτή ήταν μια χρυσή εποχή στην οποία θα ήταν καλό να επιστρέψουμε. Αυτό το τραγούδι είναι μια σημείωση προς εμένα για να θυμάμαι πόσο πολύ ο κόσμος προχώρησε στα σαράντα τελευταία χρόνια». Ο δίσκος θα κυκλοφορήσει από την Cooking Vinyl.

To “Persimmon” είναι το δεύτερο album της Maya Killtron από το Τορόντο του Καναδά. Το κορίτσι αυτό ανακατεύει το funk, τη disco και το yacht rock σ’ ένα ιδίωμα που ακούγεται απόλυτα feelgood. Δεν πρόκειται για την αποκάλυψη του αιώνα αλλά αξίζει να δώσεις βάση στην ανέμελη γραφή της.

Όπως αξίζει να δώσεις βάση και στο Kutiman & Dekel track, “My Everything”. Ο Kutiman είναι μια απίστευτη φάτσα, παραγωγός από το Ισραήλ, που μου θυμίζει φυσιογνωμικά τον Frank Zappa.

Υ.Γ.: Από την άλλη, με τρομάζει η είδηση ότι οι Smashing Pumpkins ετοιμάζουν rock opera σε τετραπλό βινύλιο και τριπλό cd. Παρά τον τρόμο μου, το “Beguiled” είναι μια χαρά ως το πρώτο track που αποκαλύπτεται.