Πάτι Σμιθ: Η ζωή μέσα από μια φωτογραφία

Η Land 250 είναι μια αυτόματη φωτογραφική μηχανή της Polaroid που -όπως όλα τα μοντέλα της εμβληματικής εταιρείας- βγάζει στιγμιαίες φωτογραφίες. Αυτή είναι η αγαπημένη φωτογραφική μηχανή της Πάτι Σμιθ, που το 2018 ανέβασε την πρώτη φωτογραφία της στο instagram, χωρίς να δηλώνει ότι έχει τις ιδιαίτερες γνώσεις αλλά και τις βλέψεις ενός επαγγελματία φωτογράφου. Μάλιστα, επειδή η Land 250 δεν είναι και η πιο βολική μηχανή του κόσμου, η πιο πρόσφατη φουρνιά από τις φωτογραφίες που έβγαζε ήταν από το κινητό της, όπως είδαμε και στην αθηναϊκή της συναυλία.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι «αν είσαι σπουδαίος καλλιτέχνης σε κάποιον τομέα, τότε τα καταφέρνεις αρκετά καλά σε όλους», ειδικά μάλιστα αν έχεις δασκάλους όπως ο Robert Mapplethorpe, που δεν ήταν απλώς δάσκαλος αλλά σύντροφος ζωής για την Πάτι Σμιθ. Με τις φωτογραφίες από το κινητό της, το instagram γίνεται ένα είδος μάρτυρα της καθημερινότητας: οι μπότες, τα καφέ που συχνάζει, τα χέρια, ο γάτος της ο Cairo, τα παιδιά της, τα βιβλία που διαβάζει, το αριστερό ή το δεξί της χέρι, οι τάφοι των ανθρώπων που θαυμάζει, τύποι όπως οι William Blake, ο Dylan Thomas, η Sylvia Plath, η Simone Weil, ο Albert Camus. Μέσα στον Νοέμβρη κυκλοφορεί το “Book Of Days”, ένα βιβλίο με 365 φωτογραφίες της Πάτι Σμιθ, μία για κάθε μέρα. Ο ιδεώδης τρόπος για να νιώσεις ότι στεκόσουν δίπλα της μιαν ολόκληρη χρονιά.

Δεν μπορώ να πω ότι λάτρευα τους Cigarettes After Sex. Στις πρώτες επιπόλαιες ακροάσεις, ο Greg Gonzalez μου φαινόταν υπερβολικός στις ερμηνείες του. Από την άλλη, αγαπούσα ιδιαίτερα τον Daniele Luppi, όχι τόσο για τα ορχηστρικά του ούτε για τα τραγούδια από το “Rome” που είχε τραγουδήσει η Norah Jones. Όμως το “The Rose With The Broken Neck”, που είχε πει σ’ εκείνον τον δίσκο ο Jack White ήταν αποκάλυψη.

Τώρα, ο Daniele Luppi συνεργάζεται με τον Greg Gonzalez στο “Charm Of Pleasure”, ένα mini album, που θα είναι σίγουρα μέσα στους πιο αγαπημένους μου δίσκους για το 2022. Πέντε σπουδαία αιθέρια μουσικά background κι ένας απόλυτα αισθαντικός τρόπος να στήνεις πάνω τους τις μελωδίες της φωνής. Ο Gonzalez πίνει νερό στ’ όνομα του Billy Mackenzie και σπάει τη φωνή του με τον ίδιο τρόπο που έκανε ο Alex Chilton στα μεγάλα τραγούδια των Big Star, όπως το “Holocaust”. Και, όχι, ποτέ, δεν ήταν υπερβολικός στις ερμηνείες του με τους Cigarettes After Sex…

Το “Emotions” είναι ο ολοκαίνουργιος δίσκος του Μιχάλη Καλκάνη που ηχογραφήθηκε ζωντανά στο Μέγαρο Μουσικής και φέρνει μαζί του όλη αυτή τη σχέση του κοντραμπασίστα με τη δυτική και την ανατολική μουσική. Ακόμη περισσότερο, φέρνει όλον αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο που πάντα είχε ο Καλκάνης να συνδέει αυτούς τους δύο κόσμους, δημιουργώντας μοναδικά ηχοχρώματα αλλά -κυρίως- μοναδικά συναισθήματα. Μαζί του, ο Λευτέρης Ανδριώτης, ο Βασίλης Μοαχαρίδης, ο Ορέστης Μπενέκας και ο αδελφός του Χρήστος Καλκάνης.

Μιλώντας για τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς -αν υποθέσουμε ότι τελικά θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2022- θα ήταν μοιραίο λάθος να ξεχάσει κάποιος το “We Are Still Wild Horses” του MF Tomlinson. Έχει γεννηθεί στην Αυστραλία, ζει στο Λονδίνο, έχει κυκλοφορήσει ολομόναχος ένα πρώτο album που ήταν αρκετά αισιόδοξο ώστε -στο τέλος- να περάσει απαρατήρητο. Φαίνεται ότι τα πράγματα έχουν δυσκολέψει στο πέρασμα του χρόνου κι έτσι το αγόρι μας φοράει τα πιο σκούρα του ρούχα κι ενορχηστρώνει σαν το διάολο κάπου ανάμεσα στον Van Morrison του “Astral Weeks”, τον Bill Fay του ομώνυμου album του 1970 και τον Tim Buckley του “Happy Sad” και του “Lorca” για να μην αναφέρω κάτι στιγμές που φέρνουν στο μυαλό τους Comus. Την ίδια στιγμή, η προσωπικότητά του ως songwriter είναι πρωτότυπη, η φωνή του τρυφερή αλλά ο δίσκος δεν είναι ακριβώς μια ευχάριστη βόλτα στην εξοχή την άνοιξη. Ευτυχώς!

Υ.Γ.: Επανακυκλοφορεί από την Analogue Productions σε διπλό δίσκο αναφοράς η μεγάλη δισκάρα του bluesman Son House, “Father Of Folk Blues”. Καλή φάση, αν και στην προκειμένη περίπτωση θα ήθελα λίγο γρέζι και λίγα σκρατς από έναμονοφωνικό VG+ βινύλιο.