Αντώνης Αντωνίου: Όσο περνάει ο καιρός πλησιάζω στο rock

Γνωρίσαμε τον Αντώνη Αντωνίου μέσα από τη συμμετοχή του στους Monsieur Doumani και τους Trio Tekke. Στον καινούργιο του προσωπικό δίσκο παρουσιάζει ένα πιο σκληρό, ένα πιο rock πρόσωπο. Μας μιλάει για τον καινούργιο του προσωπικό δίσκο που εμφανίζεται αρκετά πιο σκληρός αλλά και για τη μεγάλη περιοδεία των Monsieur Doumani που μόλις τελείωσε…

Με εντυπωσίαζε πάντα ο τρόπος με τον οποίο προσλαμβάνεται ο ελληνικός (στην προκειμένη περίπτωση ο κυπριακός) ήχος από ένα κοινό εκτός Ελλάδας, που έχει μακρινή μόνο σχέση με τις γλώσσα και το μουσικό ύφος που έχει αναπτυχθεί στον τόπο μας. Προσπαθώ να ακούσω με τα αυτιά ενός ακροατή που δεν μοιράζεται την αισθητική της εγχώριας μουσικής, όλα όσα εντυπωσίασαν το παγκόσμιο ακροατήριο, από τη φωνή της Μαρίκας Παπαγκίκα και της Νάνας Μούσχουρη μέχρι τους Socrates και τους Monsieur Doumani. Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι, που πάντοτε όμως καταλήγει σε κρίσεις που δεν είναι δυνατόν να επιβεβαιωθούν ή να απορριφθούν. Στις μέρες μας, ο Αντώνης Αντωνίου με τους Monsieur Doumani, τους Trio Tekke αλλά και τα προσωπικά του album, παίρνει σπουδαίες κριτικές από πολύ σημαντικά έντυπα σε όλον τον κόσμο. Η παγκόσμια περιοδεία των Doumani απέδειξε τη μεγάλη επιτυχία του σχήματος. Όσο για το νέο σκληρότερο προσωπικό του album, οι πρώτες κριτικές είναι και πάλι διθυραμβικές.

Αντώνη, το όνομα των Monsieur Doumani παραπέμπει σε σχετικά αργούς ρυθμούς δουλειάς. Εσύ όμως φαίνεται ότι δουλεύεις σε μεγάλες ταχύτητες. Ποια ανάγκη φέρνει το “Throisma”;
Το «Θρόισμα» το έφερε ο άνεμος της καραντίνας. Δεν έγινε βέβαια την περίοδο της καραντίνας, αλλά είναι παιδί της, υπό την έννοια ότι η έρευνα, ο πειραματισμός και γενικότερα η σε βάθος δουλειά που είχε γίνει εκείνη την περίοδο μου άνοιξε πόρτες και με ώθησε στο να φθάσω πιο κοντά σε μια μουσική γλώσσα την οποία έψαχνα (και ψάχνω) με σκοπό να εκφράσω συναισθήματα και σκέψεις. Επιπρόσθετα με τη νέα γλώσσα και τα νέα εργαλεία, αναπτύχθηκε μέσα μου και μια πρωτόγνωρη όρεξη για δημιουργία. Ένας φρέσκος άνεμος που με παρασέρνει σε πολύχρωμες περιπέτειες. Οι ιδέες ρέουν πλέον τόσο φυσικά -και ανώδυνα θα έλεγα- και εγώ νιώθω μιαν ευθύνη, κυρίως προς τον εαυτό μου, να καταγράψω αυτό που συμβαίνει όσο πιο αυθόρμητα και με όση περισσότερη ειλικρίνεια μπορώ, έτσι ώστε να μπορέσω να μάθω όσα παραπάνω γίνεται και να εξελιχθώ, και ακολούθως να επικοινωνήσω όλα αυτά.

Είναι η ιδέα μου ότι αυτός εδώ ο δίσκος ακούγεται πραγματικά πιο σκληρός, πιο industrial από όσα έχεις ως τώρα κάνει, τόσο σε σχέση με τον πρώτο προσωπικό σου δίσκο όσο και σε σχέση με τους Trio Tekke ή τους Monsieur Doumani;
Όντως έτσι είναι. Όπως ειπώθηκε και σε παλαιότερη συνέντευξη που είχαμε κάνει, το rock στοιχείο (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και σε μια αρκετά ανοικτή προσέγγιση) δεν μπορεί πλέον να μην είναι μέρος των κομματιών που γράφω. Ο δυναμισμός και η ενέργεια του είναι για μένα το Α και το Ω γιατί είναι η στάση ζωής με την οποία μεγάλωσα και την καταλαβαίνω. Θέλω όλο και περισσότερο να βρίσκω τρόπους να φέρνω μέσα τις χροιές, τις «χειρονομίες», την αισθητική και το συναίσθημα του rock σε αυτά που κάνω. Δηλαδή τα κομμάτια μου θέλω να έχουν βρωμιά, να έχουν παραμόρφωση και να φλερτάρουν με το χάος όχι μόνο ηχητικά αλλά και συνθετικά και στιχουργικά. Δεν γουστάρω την στειρωμένη καθαρότητα και την τετραγωνισμένη λογική στην παραγωγή αλλά και στη σύνθεση. Η έννοια του «σωστού» ή του ορθόδοξου δεν με αφορά κατά την δημιουργική διαδικασία, ίσα-ίσα θέλω να αποστασιοποιούμαι από αυτήν όσο γίνεται περισσότερο και να μετακινούμαι προς άβατα δημιουργικά χωράφια.

Ποια είναι η έννοια που δίνεις στο «Θρόισμα»; Γιατί ονόμασες έτσι τον δίσκο;
Το θρόισμα έχει βεβαίως μια συμβολική χροιά. Απευθύνεται στο σκίρτημα της ψυχής. Σε αυτό το φτερούγισμα που όσο διαρκεί μας ενώνει με το σύμπαν, με το είναι μας, και ξαφνικά όλα αποκτούν νόημα και όλα είναι κατανοητά με μιαν ανατρεπτική απλότητα. Είναι αυτό που νιώθουν τα παιδιά, που νιώθαμε και εμείς κάποτε και κάπου στην πορεία το χάσαμε. Και το χάσαμε κυρίως λόγω της ζωής που κάπως μας επιβλήθηκε να ακολουθήσουμε. Ανταλλάξαμε αυτήν την αγνότητα, την απόλυτη γαλήνη, ελευθερία και αγάπη με αισθήματα απληστίας, ζήλιας, εγωισμού και μίσους και το αποτέλεσμα είναι φυσικά κάτι που πληγώνει πρώτα εμάς και ακολούθως την υπόλοιπη κοινωνία. Γίνεται χολέρα που εξαπλώνεται. Η συνέπεια είναι απλούστατα να είμαστε δυστυχισμένοι, ανικανοποίητοι, γεμάτοι φόβο και άγχος, και να δυσκολευόμαστε όλο και περισσότερο να κάνουμε βήματα προς τον απεγκλωβισμό, προς το θρόισμα της ψυχής. Μια κοινωνία γεμάτη ανεπούλωτες πληγές και έλλειψη εμπιστοσύνης προς τα πάντα. Με το «Θρόισμα» ψάχνω και εγώ να βρω απαντήσεις-λύσεις στα πιο πάνω Τραγικά (και το γράφω με κεφαλαίο) θέτοντας ερωτήματα, προσπαθώ να βοηθηθώ και νιώθω πολύ τυχερός που έχω αυτήν τη δίοδο στη διάθεσή μου. Και αν βοηθηθώ και ανακαλύψω κάτι μέσα από αυτήν την αναζήτηση, η πιο μεγάλη ικανοποίηση θα ήταν να την μεταδώσω και παρακάτω. Μέσω του δίσκου, μέσω των συναυλιών, μέσω της προσωπικής επαφής.

Ποια στοιχεία σου είναι αυτά που εκφράζεις αποκλειστικά μέσα από τους προσωπικούς σου δίσκους;
Θα έλεγα ότι στην ουσία αυτό που διαφέρει στη solo δουλειά είναι η αντιμετώπιση των διαδικασιών σύνθεσης, ενορχήστρωσης και παραγωγής. Εδώ δεν υπάρχουν άλλοι μουσικοί, δεν υπάρχει δηλαδή αλληλεπίδραση σε κανένα στάδιο της διαδικασίας. Αυτό είναι και κακό είναι και καλό. Δηλαδή το ότι δεν υπάρχει καμία συνεισφορά από άλλους σίγουρα μειώνει κατά πολύ τις πιθανότητες, τις δυνητικές κατευθύνσεις που μπορεί να πάρει ένα κομμάτι. Από την άλλη, αυτό λειτουργεί και κάπως απελευθερωτικά γιατί υπάρχει ο απόλυτος έλεγχος και αν υπάρχει οποιαδήποτε διαφωνία με κάποια ιδέα, μπορεί πολύ απλά να διαγραφεί ή να αλλάξει. Αυτό έχει κυρίως να κάνει με συντεταγμένες του χρόνου. Επιταχύνει τη διαδικασία και κατ’ επέκταση διατηρείται η συνοχή, ο αυθορμητισμός και ο ενθουσιασμός της ιερής στιγμής της «γέννησης». Έπειτα υπάρχει η ελαστικότητα στην επανεπίσκεψη καθώς επίσης και στη χορήγηση χρόνου στη μέστωση, η οποία και θα δώσει και τη συγκατάθεση για το τελικό προϊόν. Γενικώς μέσα από τους προσωπικούς μου δίσκους έχω την δυνατότητα να εκφράσω μουσικές ιδέες, έννοιες και τεχνικές, οι οποίες αντανακλούν επακριβώς τις αισθητικές/καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις της κάθε εποχής.

Το καλοκαίρι ανεβήκατε ως Monsieur Doumani στη σκηνή μαζί με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Τι σας έφερε μαζί; Πώς ήταν για εσάς αυτή η εμπειρία;
Με τον Θανάση έχουμε μια σχέση που πάει πολύ πίσω. Όχι σε προσωπικό επίπεδο βέβαια, αλλά στην ουσία η μουσική και οι στίχοι του Θανάση μας έχουν επηρεάσει σε τεράστιο βαθμό σε αυτό που κάνουμε. Και από το 2017 με την ηχογράφηση του τρίτου δίσκου της μπάντας στο στούντιο του Θανάση στον Μεγαλόβρυσο (καθώς και του τέταρτου το 2020), η σχέση έγινε πλέον και προσωπική. Νιώθουμε πολύ κοντά του καλλιτεχνικά και πιστεύω ότι και αυτός το νιώθει αυτό, γι’ αυτό και μας κάλεσε προφανώς να του ανοίξουμε μια από τις συναυλίες του στην Αθήνα. Η εμπειρία φανταστική για μας, περισσότερο θα έλεγα για το γεγονός ότι αυτό εμπλούτισε περισσότερο την σχέση μας και νιώσαμε από κοντά το μεγαλείο της σκέψης του, της ψυχής του και της καλλιτεχνικής του εμβέλειας.

Κάνατε μια πολύ μεγάλη περιοδεία το καλοκαίρι με τους Monsieur Doumani. Ποια στοιχεία σας πιστεύεις ότι σας κάνουν τόσο αγαπητούς σε τόσο διαφορετικές χώρες;
Ήταν όντως ένα μακρύ καλοκαίρι και το απολαύσαμε πολύ, αφού μετά από δύο χρόνια νιώσαμε και πάλι τις συγκινήσεις του να παίζεις μουσική ζωντανά μπροστά σε όμορφο κόσμο. Εμείς προσπαθούμε όσο το δυνατόν να είμαστε πιστοί και αληθινοί σε αυτό που κάνουμε και να το απολαμβάνουμε. Αυτό πιστεύω είναι η ουσία. Έπειτα, πιστεύω, η μουσική μας έχει αρκετό επενδυμένο χρόνο και κόπο. Δεν αφήνουμε κάτι στην τύχη. Αυτό επίσης μετράει θα έλεγα στον ακροατή που θέλει να ακούσει με λεπτομέρεια.

Στο Τόκιο πώς ήταν τα πράγματα; Τι διαφορές είδατε σε σχέση με αυτά που έχετε συνηθίσει στην Ευρώπη;
Το Tόκιο καθώς και όλη η Ιαπωνία είναι όντως άλλο πράγμα. Τόσο διαφορετικά όλα απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει εδώ στον δυτικό κόσμο. Αυτό κυρίως στη νοοτροπία και στην κουλτούρα των ανθρώπων και στο πώς λειτουργεί η κοινωνία. Μουσικά είναι επίσης πολύ προχωρημένοι, καθώς και στην αντίληψη που έχουν για τη μουσική και τις τέχνες και τον κάπως «ιερό» τρόπο που τις αντιλαμβάνονται. Επίσης ο επαγγελματισμός τους σε όλα τα επίπεδα της παραγωγής συναυλιών είναι πραγματικά αξιοθαύμαστος και όλοι έχουμε πολλά να μάθουμε από αυτόν.

Θα μπορούσες να ξεχωρίσεις κάποιες στιγμές της περιοδείας ως πιο σημαντικές;
Σίγουρα η πρώτη μας επίσκεψη στην Ιαπωνία στο Sukiyaki Meets the World Festival, λόγω του ότι βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα καινούργιο κόσμο. Αυτό έχει και θα έχει μεγάλο αντίκτυπο πιστεύω στον τρόπο που επικοινωνούμε την μουσική μας στη σκηνή αλλά και σε πολλά άλλα θέματα. Έγινε επίσης μια πολύ καλή αρχή στη Γαλλία σε πολύ σημαντικά φεστιβάλ. Και ακόμα η συναυλία μας εδώ στην Κύπρο στο Ανιμαφέστ θα έλεγα ότι είχε ένα σημαντικό και πολύ αισιόδοξο αντίκτυπο αφού είχαμε στο κοινό κυρίως νεαρό κόσμο από την νέα γενιά, (πολλοί από αυτούς θέλουν να ακολουθήσουν και μουσική πορεία) και νιώσαμε ότι η δουλειά μας εμπνέει και δίνει ελπίδα σε αυτό τον κόσμο. Γιατί στην Κύπρο γενικότερα τα πράγματα στον μουσικό τομέα καθώς και στις άλλες τέχνες είναι αρκετά δύσκολα.

Τι μουσικούς συνάντησες στην περιοδεία; Ποιοι καινούργιοι ήχοι σ’ εντυπωσίασαν;
Συναντήσαμε πολλούς μουσικούς και συμπράξαμε και με διάφορους. Π.χ. στην Οκινάβα στην Ιαπωνία βρεθήκαμε με ένα σχήμα που παίζει μουσική από το νησί, προβάραμε, παίξαμε ζωντανά και καταλήξαμε να γίνουμε και πολύ καλοί φίλοι. Στα φεστιβάλ της Ευρώπης είδαμε και ακούσαμε απίστευτα groups και σίγουρα επηρεαστήκαμε από αυτά. Γενικά το να γνωρίζεις άλλους μουσικούς αλλά και να τους βλέπεις στη σκηνή είναι θα έλεγα το μεγαλύτερο κέρδος που έχεις όταν περιοδεύεις.

Αν και μετά από τέτοια περιοδεία ένας κανονικός άνθρωπος θα ξεκουραζόταν για πολύ καιρό, είμαι σίγουρος ότι έχεις καινούργια πράγματα στα σκαριά. Τι ετοιμάζεις αυτή την εποχή;
Ναι, ήρθα πίσω και με περιμένουν πολλά. Για το αμέσως επόμενο διάστημα έχω να συνθέσω μουσική για δύο θεατρικές παραστάσεις καθώς και μια ηχητική εγκατάσταση στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Κύπρου. Επίσης δουλεύουμε ήδη με τους Monsieur Doumani με νέο υλικό και κάνω και διάφορες σκέψεις και διεργασίες για ένα ακόμα πρότζεκτ. Θέλω επίσης να κάνω διακοπές…

Ο δίσκος «Θρόισμα» του Αντώνη Αντωνίου κυκλoφόρησε στις 9 Σεπτεμβρίου από τη σουηδική δισκογραφική εταιρεία Ajabu! Records. Είναι διαθέσιμος σε CD, LP, DL στη σελίδα Bandcamp του Αντώνη Αντωνίου καθώς και σε όλες τις διαδικτυακές πλατφόρμες.