Μουσικη

Γιατί ο Πορτοκάλογλου γράφει (πάλι) τραγούδι για τη νέα ταινία του Γκορίτσα

Ένα feel good τραγούδι για την ταινία «Εκεί που ζούμε»

4835-79724.jpg
Αγγελική Μπιρμπίλη
ΤΕΥΧΟΣ 840
4’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Νίκος Πορτοκάλογλου, Σωτήρης Γκορίτσας
© Τάσος Βρεττός

Νίκος Πορτοκάλογλου και Σωτήρης Γκορίτσας μιλάνε για το νέο τραγούδι «Εκεί που ζούμε» και για τη νέα ομώνυμη ταινία.

Μια φορά –πάει καιρός, γύρω στο 1996 θα ήτανο Σωτήρης Γκορίτσας πήρε τηλέφωνο τον Νίκο Πορτοκάλογλου. Ετοιμάζω μια ταινία, έτσι κι έτσι, «Βαλκανιζατέρ» θα την πούμε, θα γράψεις τη μουσική; «Δεν ήταν η δόξα, δεν ήταν τα λεφτά… ήταν του δρόμου η χαρά». Κάπως έτσι ξεκίνησε να ντύνει ο Νίκος με τα τραγούδια του τις ταινίες που έφτιαχνε ο Σώτος και ένα ταξίδι ξεκίνησε με ενδιάμεσους σταθμούς Πήλιο και Πάρο, με ξενύχτια κι αμπελοφιλοσοφία, με τέχνη και παιδικά αστεία και τραγούδια. Και τι τραγούδια; Υπέροχα, όπως αυτά που μόνο ο Νίκος ξέρει να γράφει, σαν να μπαίνει στο μυαλό του Γκορίτσα και να βρίσκει τις κατάλληλες λέξεις , την ουσία όχι μόνο των ταινιών αλλά και των εμμονών του. «Θάλασσά μου σκοτεινή» για το «Μπραζιλέρο» το 2001, «Παρέες» το 2007 και φέτος το καλοκαίρι «…χίλιες φορές θα πέσουμε και χίλιες θα σωθούμε». Ένα ακόμα feel good τραγούδι για το «Εκεί που ζούμε», τη νέα ταινία του Γκορίτσα, που με το χαρακτηριστικό του χιούμορ δημιουργεί μια ακόμα εύστοχη και αιχμηρή ταινία-καταγραφή της νεοελληνικής κοινωνίας, βασισμένη στο βραβευμένο ομώνυμο μυθιστόρημα του Χρίστου Κυθρεώτη (εκδόσεις Πατάκη).

Νίκος Πορτοκάλογλου και Σωτήρης Γκορίτσας
© Τάσος Βρεττός

Όταν ρωτάω τον Νίκο Πορτοκάλογλου για το τραγούδι, με γυρίζει ακόμα πιο παλιά, στα 80s: «Με τον αδελφικό μου φίλο Σωτήρη Γκορίτσα», λέει, «μας ενώνουν πολλά από τη δεκαετία του ’80. Η γνωριμία μας ξεκίνησε όταν σκηνοθέτησε κάποια από τα πρώτα μας βιντεοκλίπ με τους Φατμέ, όπως το “Υπάρχει λόγος σοβαρός” από το “Ρίσκο”. Αργότερα, στη δεκαετία του ’90, όταν άρχισε να κάνει τις πρώτες του ταινίες, την “Δέσποινα” και το “Απ’ το χιόνι”, εκτός από φίλος έγινα και θαυμαστής. Και όταν το ‘97 συνεργαστήκαμε για πρώτη φορά για ένα ολοκληρωμένο soundtrack στο “Βαλκανιζατέρ”, ήμουν πανευτυχής. Όπως και στο “Μπραζιλέρο” λίγα χρόνια αργότερα. Πέρασαν από τότε δύο ολόκληρες δεκαετίες για να συναντηθούμε ξανά στη νέα του ταινία. Στον Σωτήρη χρωστάω μερικά από τα καλύτερα τραγούδια μου: Το “Βαλκανιζατέρ”, το “Κρυφτό”, το “Θάλασσά μου σκοτεινή”, το “Τι λείπει”, το “Δεν ειν’ αργά” και κάποια ακόμη που απλά δεν θα υπήρχαν αν δεν είχα διαβάσει τα δικά του σενάρια και δεν είχα μοιραστεί το κινηματογραφικό του όραμα. Το εντελώς δικό του χιούμορ και τη σκωπτική, σκληρή και τρυφερή ματιά του πάνω σε αυτό το μυστήριο που αποκαλούμε νεοελληνική πραγματικότητα. Να ’μαστε λοιπόν πάλι εδώ με ένα νέο τραγούδι που γεννήθηκε μέσα από τη νέα του ταινία: “Εκεί που ζούμε” κυρίες και κύριοι. Καλή ακρόαση!».

Όσο για τον Σωτήρη, κι αυτός έχει τη δική του βερσιόν της ιστορίας: «Εδώ και κοντά σαράντα χρόνια, από το 1985, ο φίλος μου ο Νίκος Πορτοκάλογλου με αφήνει άφωνο. Ενώ του μιλώ ώρες ατέλειωτες, τον πλημμυρίζω με εκατοντάδες σελίδες σεναρίου, έχουμε πιει άπειρα ποτά στο μπαρ μιλώντας για πολιτικά ή ταινίες που μόλις είδαμε, έχουμε τσακωθεί και μετά γελάσει, η κατάληξη είναι πάντα ένα μειδίαμα, ένα πείραγμά του και ένα “κατάλαβα, ρε μπουμπουνοκέφαλε, σταμάτα να μιλάς!”. Σταματάω. Ακολουθεί σιωπή λίγων ημερών. Και σκάει ξαφνικά με το ίδιο μειδίαμα για να μου πει “για άκου λίγο αυτό”. «Ωχ!» του λέω, «Νέα δημιουργία»; Και ακούω. Ακούω σε στιχάκια και ακόρντα μιας κιθάρας, σε τρία λεπτά μάξιμουμ να υπάρχουν όλα αυτά που μου πήρανε άπειρο κόπο και δυο-τρία χρόνια για να τα εκφράσω σε μια ταινία. Πώς να νιώσω τώρα; Το πρώτο είναι να νιώσω εντελώς… κορόιδο. Το ίδιο ακριβώς συναίσθημα όταν κλείνω ένα βιβλίο έχοντας μόλις διαβάσει ένα εξαιρετικό ποίημα. Κάθομαι σιωπηλός και αναρωτιέμαι τι διάολο δουλειά κάνω όταν ο άλλος σε τρία μόλις λεπτά κατάφερε να πει όλα εκείνα που πάλεψα χρόνια –όχι με τους άλλους που είναι το εύκολο– αλλά με τον ίδιο τον εαυτό μου να εκφράσω. Τι να του πεις τώρα; Αλλά και τι να πούμε οι κινηματογραφιστές, ότι δεν ζηλεύουμε την τέχνη του ποιητή; Δεν λέω λοιπόν τίποτα, ή λέω κάτι σαν “καλό είναι”, παίρνω το τραγουδάκι και το χαίρομαι μετά πάνω στην ταινία. Ευτυχώς πάντως που υπάρχει και στους δυο μας ο σαρκασμός, κυρίως δε ο αυτοσαρκασμός και οι μπηχτές του ενός για τη δουλειά του άλλου. Αυτά σώζουν τη φιλία μας». 

Αυτά λένε και είναι αλήθειες, το ξέρω γιατί τους έχω δει πολλές φορές μαζί, να συζητάνε και να πειράζονται, να γελάνε ή να κάθονται σιωπηλοί κάτω από τα αστέρια στην Πάρο. Θα το καταλάβετε κι εσείς, όταν δείτε την ταινία και ακούσετε τη μουσική.

Λεπτομέρειες για το «Εκεί που ζούμε» θα ξανασυζητήσουμε τον άλλον μήνα. Προς το παρόν, μας αρκεί ότι αφηγείται το εικοσιτετράωρο των γενεθλίων ενός νεαρού δικηγόρου που προσπαθεί να ξεμπλέξει το κουβάρι των υποχρεώσεών του. Κωμωδία, δράμα ή «η περιπέτεια ενός καθόλου ατρόμητου καουμπόι, υποχρεωμένου», όπως λέει ο σκηνοθέτης, «να διασχίζει καθημερινά το νεοελληνικό Φαρ Ουέστ». Ήρωες, καθημερινοί άνθρωποι, που θα μπορούσες να ήσουν εσύ, βουλιάζουν στα προσωπικά τους αδιέξοδα. Μια ταινία κυνική, τρυφερή, ίσως και λίγο θυμωμένη κι αστεία – ως συνήθως ο Γκορίτσας επιστρατεύει στα δύσκολα το χιούμορ για να αντέξει, να την ελαφρύνει, να σώσει τελικά τη δύσκολη παρτίδα αυτής της χώρας.

Η παλιά παρέα έδωσε πάλι το «παρών», πολλοί γνωστοί πρωταγωνιστές των ταινιών του μαζί με νέο αίμα και γκεστ σταρ. Κεντρικός ήρωας, ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος. Μαζί με τους Μάκη Παπαδημητρίου, Στέλιο Μάινα, Γεράσιμο Σκιαδαρέση, Αργύρη Μπακιρτζή, Λένα Κιτσοπούλου, Χριστίνα Τσάφου, Μαρία Καλλιμάνη, Ναταλία Τσαλίκη, Γιούλικα Σκαφιδά, Τάκη Σακελλαρίου, Μαίρη Μηνά, Λένα Παπαληγούρα, Ωρόρα Μαριόν κι άλλους πολλούς. Ραντεβού λοιπόν στις σκοτεινές αίθουσες στις 27 Οκτωβρίου. Ως τότε ακούστε το τραγούδι.

Νίκος Πορτοκάλογλου - Εκεί που ζούμε - Μουσικό βίντεο από την ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.