Asaf Avidan: Η πρώτη συναυλία του φθινοπώρου

Είμαι αρκετά εξοικειωμένος με το να ακούω μια αντρική φωνή να τραγουδάει πολύ ψηλά. Αγαπούσα πάντα κόντρα τενόρους όπως ο Alfred Deller πιο παλιά, ο Andreas Scholl, ο Philippe Jaroussky και ο Iestyn Davies σήμερα. Αγαπούσα πάντα τον Klaus Nomi, τον David Serkamp των Pavlov’s Dog, τον Robert Plant, τους Tiger Lillies και τόσους ακόμα. Παρ’ όλα αυτά, όταν πρωτοάκουσα τον τρόπο που τραγουδάει ο Asaf Avidan παραξενεύτηκα. Ήταν σαν ένα ξωτικό να είχε παραβιάσει κάποια αόρατη πόρτα που χωρίζει τον κόσμο των ανθρώπων από τον κόσμο των ξωτικών και να έφτασε στα μέρη μας. Μου θύμισε σε κάποια σημεία Amy Winehouse μα είχε τους τρόπους που έχτιζε τις μελωδίες του ο Leonard Cohen. Κι ύστερα δεν υπήρχε τίποτε άλλο πέρα από τον σπαρακτικό τρόπο που ερμήνευε τα τραγούδια του -εκείνα τα σπουδαία τραγούδια- τον πλούτο των εκφραστικών του μέσων κι αυτό το απόλυτα προσωπικό ύφος. Εκείνος λέει: «Βρισκόμαστε εδώ όλοι μαζί και εγώ βγάζω τα εσώψυχά μου μπροστά σας, τους πιο μύχιους φόβους μου, και τους μοιράζομαι μαζί σας. Και συμβαίνει το εξής: όλα αυτά σαν να εξατμίζονται, να μαζεύονται ψηλά και να γίνονται σύννεφα, μετά βροχή που πέφτει πάνω στον καθένα σας, στις πεδιάδες και στις κορυφές σας, σε κάθε ξεχωριστή πτυχή, βρίσκοντας τις μυστικές σπηλιές σας. Αντηχεί σε κάθε ψυχή ξεχωριστά με διαφορετικό, αλλά μαγικό τρόπο, πιάνοντας τα όνειρα και τις ελπίδες, τους φόβους και τις αγάπες, τις προσδοκίες και τις αποτυχίες σας. Αυτό το πράγμα, λοιπόν, όταν το κάνουμε μαζί, σε έναν μοναδικό και όμορφο χώρο, είναι πολύ κοντά σε αυτό που πιστεύω ότι είναι η τέχνη, αυτό το ατομικιστικό συναίσθημα που ταυτόχρονα το μοιραζόμαστε όλοι μαζί». Το έχω ξαναπεί, η συναυλία του Asaf Avidan, τις πρώτες-πρώτες ώρες του φετινού φθινοπώρου, στις 22 Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο, είναι ο σοβαρότερος λόγος για τον οποίο αποφασίσαμε ότι τελείωσε το καλοκαίρι. Θα είμαστε εκεί…

Η αλήθεια είναι ότι έχω χάσει την επαφή μου με τη Bjork εδώ και μια δεκαετία. Έτσι, μου πέρασε απαρατήρητο το “Vulnicura” και το “Utopia” ενώ έχω μια μακρινή αίσθηση ότι κάποτε είχε κυκλοφορήσει το “Biophilia”. Αυτό το “κάποτε” ήταν το 2011 κι αυτό δείχνει την πλήρη απομάκρυνση μου από αυτή την πολύ ιδιαίτερη φιγούρα της pop από την Ισλανδία. Ακούγοντας ακροθιγώς τα δύο απολύτως χαμένα -για μένα- albums αλλά και το σχεδόν χαμένο τρίτο, βρίσκω αρκετά καλές μεμονωμένες στιγμές αλλά κανέναν εντυπωσιακό δίσκο, όπως ήταν το “Debut”, ή ακόμη περισσότερο, το “Post”. Βεβαίως από τότε έχουν περάσει 30 χρόνια και το χάσμα δεν μπορεί να κλείσει ακόμη και με καλούς δίσκους, όπως το “Vespertine” ή το “Homogenic” ούτε με το θεϊκό remix του Omar Souleyman στο “Crystalline”. Οπότε, στέκω αμήχανος μπροστά στο υπό έκδοση “Fossora” κι ας είναι ενδιαφέρον -ιδίως από την άποψη της χρήσης του studio- το “Atopos”, το μοναδικό τραγούδι που έχει αποκαλυφθεί.

Η Kranky είναι μια δισκογραφική εταιρεία από το Σικάγο. Την αγάπησα ήδη από την πρώτη της κυκλοφορία, το 1993, το “Prazision” των Labradford. Ύστερα ήρθαν σπουδαίοι δίσκοι από άγνωστα σχήματα, τα περισσότερα από τα οποία δεν έγιναν πολύ γνωστά στα μέρη μας. Σχήματα όπως οι Jessamine, Bowery Electric, Pan-American, Windy & Carl αλλά και κάποια άλλα που έγιναν γνωστά, όπως οι Stars Of The Lid, οι Low και κυρίως οι Godspeed You Black Emperor. Στην Kranky ηχογραφεί και η Christina Vantzou, ελληνίδα μουσικός που ζει στις Βρυξέλλες και κινείται στον χώρο του ambient. Δημιούργησε με με τον Adam Wiltzie των Stars Of The Lid τους Dead Texan, που άνοιγαν τις συναυλίες των Sparklehorse. Πρόσφατα συνεργάστηκε και με τον Dustin O’ Halloran, έναν συνθέτη της μεταμινιμαλιστικής εποχής. Η Christina κυκλοφορεί τον Νοέμβριο τον καινούργιο της δίσκο, που πλέει -δεν είναι τυχαία η λέξη- σ’ έναν ατμοσφαιρικό, συχνά σκοτεινό αλλά πολύ πλούσιο κόσμο.

Υ.Γ.: Μου αρέσει πολύ η Pomme, ένα κορίτσι από τη Γαλλία, που κυκλοφόρησε μόλις το “Consolation”, τον τρίτο της δίσκο λεπταίσθητης γαλλικής ατμοσφαιρικής pop.